Hai Meiden, Ik had behoorlijk wat te lezen, heeerlijk al die verhalen. Om niet buiten de boot te vallen hier ook mijn verhaal. 6,5 jaar geleden had ik het uitgemaakt met mijn toenmalige vriend. Hij was vreemd gegaan met zijn ex & mijn beste vriendin. (een trio dus). Toen raakte ik ook nog mijn studie baan kwijt. (ik deed werken en leren) dus was het helemaal zat en ging naar mijn nicht in noord-holland (ik kom zelf dus uit limburg) Zij ging voetballen kijken bij haar vriend en moest eerst nog een andere vriend ophalen. En dat was hem dus. Als ik er aan terug denk krijg ik weer kriebels. Na 4 hele leuke dagen ben ik weer terug gegaan en toen heb ik hem na een aantal telefoontjes gezegd dat ik hem toch wel meer dan leuk vond. 4 dagen later was ik weer terug en toen zoende we voor het eerst. Nu zijn we dus al 6,5 jaar bij elkaar waarvan in mei 3 jaar getrouwd. En ik ben nog steeds hartstikke gek op hem! En nu willen we dus "gezinsuitbreiding" wat ik het bijzondere daar aan vind dat je denkt dat je band al heel sterk is en nu ben je voor kleintje bezig en je merkt gewoon dat de band nog sterker wordt dan voorheen. Erg speciaal! Liefs tamaar
Dat merk ik dus ook met mijn vriend. Ik ben door mijn burnout al heel erg knuffelig geworden (dat ik hem echt vastpak en ff een tijd niet meer loslaat) Maar nu we voor een baby bezig zijn is het echt meerdere keren per dag.
@Zethu: en en? @allen: wat een leuke verhalen zeg! Valt me op dat er veel (relatief) jong getrouwd zijn! Ik was 24 (nog net) en er waren genoeg van mijn leeftijdgenoten die het maar raar vonden...
Zooo.. ik heb ook heel ff tijd om mijn verhaaltje te vertellen maar het is eigenlijk heel saai en kort hahaha.. Ik heb m'n vriend nu ruim 8 jaar geleden leren kennen tijdens het uitgaan. We waren met een hele groep naar een discotheek, en op de dansvloer vroeg m'n vriend: 'en zie je nog leuke jongens op de dansvloer?' (hij wilde natuurlijk dat ik ja zou zeggen en hem dan zou bedoelen ) Dus ik zei: 'ja!', druk kijkend naar een jongen aan de andere kant van de dansvloer hihi. Maar goed, hij gaf niet op en uiteindelijk hadden we toch gekust die avond ( jah goed, ik was net 16, dan ben je nog niet zo volwassen). Twee weken later gingen we weer uit, en toen had m'n vriend een soort van afspraak/weddenschap met zijn neef. Als zijn neef met een vriendin van mij zou kussen, dan zou mijn vriend mij verkering vragen. Nou goed, het was die neef dus gelukt met die vriendin van mij te kussen, en toen kon mijn vriend niet meer terug en toen hadden we verkering whahahahaha.. Beetje dom verhaal , maar uiteindelijk is het nooit weer uitgegaan en hebben we 3 jaar geleden samen een huisje gekocht en zijn we nu ruim 2 maanden getrouwd Inmiddels heb ik ook alweer een half jaartje afgestudeerd, en heb ik een vaste baan gekregen.. dus nu vonden we het een mooie tijd om (te proberen) een kindje te krijgen .
Ik vind het helemaal geen dom verhaal, vind het zelfs grappig. Wat een volhouder zeg! En hier: geen nieuws. Alleen dat ik ALWEER nega getest heb Was er eigenlijk wel al vanuit gegaan. Gelukkig heb ik dinsdag een afspraak met de HA staan.
@ Zethu: Pff zo gaat 't nog veel kosten ook, met al die testen..! ben benieuwd dinsdag.. @ iedereen die zn verhaal verteld heeft (het waren er nogal wat in 1 keer haha!) Wat leuk! En allemaal stuk voor stuk origineel! Nou, mn verloofde (hahah! Leuk om te zeggen ) is gisteren bij mn vader geweest! Ons pap was érg blij. "Nu is mn week weer helemaal goed! zei die" Was wel beetje dubbel voor hem, want hij had diezelfde avond een bijeenkomst om te praten over het overlijden van ons mam (mijn moeder is overleden door zelfdoding..) Dus hij was eigenlijk heel gelukkig, maar had het ook moeilijk met die bijeenkomst.. Maar hij zei wel van; dat is wel snel, maar goed, alles gaat bij jullie snel en dat wil eigenlijk alleen maar zeggen dat het helemaal goed zit tussen jullie. Duss, ik zit nog altijd op mn grote roze wolk! hahah Gisteren ook nog kunnen vieren samen, hihi, de ongi is voorbij!
Kan ik me voorstellen dat het dubbel voor hem is. Lijkt me wel zwaar om je moeder op die manier te verliezen. Gelukkig heb ik mijn moeder nog. Mijn vader leeft ook nog, maar er is te veel gebeurd om contact met elkaar te hebben.
Jah ontzettend zwaar.. Het is nu iets meer als 2.5 jaar geleden.. Ik heb het dan ook echt aan mn vriend te danken dat het weer zo goed met me gaat. Door hem heb ik echt mijn geluk weer terug gevonden.. ik denk er nog vaak aan, maar heb het wel kunnen accepteren en een plaatsje kunnen geven. Alleen met speciale momenten, zoals toen we gingen samenwonen, toen we beslist hadden dat we een kindje wouden en nu dat we gaan trouwen, is het ontzettend zwaar. Ik mis haar dan ontzettend, ik wil het zo graag allemaal vertellen. Ze zou echt zo gelukkig zijn..en dan is het moeilijk te accepteren dat ze er gewoon bij hád kunnen zijn.. Maar gelukkig kan mn vriend me op die momenten troosten Ik mis het ook wel heel erg dat mn vader niet zon bezoek-persoon is. Ik woon nu bijna een jaar hier, en hij is niet vaker als 5 keer geweest. Mn vriend en/of ik zijn wel minstens 1 keer per week daar, dus we zien hem vaak genoeg, maar hij zegt zelf ook: ik ben niet zo iemand die op bezoek gaat. Dat is wel moeilijk, want ik weet dat ons mam bij wijze van elke dag hier zou zijn. Oh ja, was ik nog vergeten te antwoorden aan zethu; mijn schoonouders wonen ook ongeveer 1.5 uur rijden verder.
Trouwens, het lijkt me ook wel heel zwaar om geen contact meer te hebben met je vader. Het enige wat ik zou willen zeggen is, ik hoop dat het ooit nog goed komt, voor het te laat is.. Ik weet nu wat voor een geluk je hebt als je nog beide ouders hebt.. Ik weet dat dat 'makkelijk' gezegd is, want zoals je zegt; er is teveel gebeurd, contact is niet mogelijk. Maar ja, omdat ik mijn moeder niet meer heb, dan weet je pas hoe belangrijk ze echt voor je is.. Een mooie zin; you don't really know what you got untill it's gone. En dat was voor mij wel heel erg toen. Ik kon het goed vinden met mijn moeder, maar had ook wel ruzies enzo (puber he..) Op die leeftijd heb ik dan ook nooit tegen haar gezegd hoeveel ik van haar hield.. Dat is een van de dingen die ik een hele tijd heel moeilijk gevonden heb, dat ik dat niet gezegd heb. Het ergste daar is, dat mijn moeder dit ooit zo ook tegen mij verteld heeft.. Haar moeder (mijn oma) is ook door zelfdoding overleden, ook rond mijn moeder haar 20e, en zij vond het ook heel erg dat ze toen nooit vertelde hoeveel ze van haar moeder hield.. zucht, toch wel zwaar om er zo over te vertellen
Dat was het vooral in het begin. Maar nu ik voor kinderen ga, denk ik ook heel veel aan hem. Maar hij heeft me te veel pijn gedaan. Daarbij weet ik ook, dat als mijn vriend hem ooit zal zien dat hij mijn vader god-weet-niet-wat zal aandoen. En dat wil ik niet. Ik ken mijn vader. Mijn vader klaagt hem dan aan en dan zie ik mijn vriend waarschijnlijk alleen achter tralies. En daar heb ik helemaal geen behoefte aan. Mijn vriend heeft zelf geen vader meer. Zijn vader is 5 jaar geleden overleden aan heen heel zwaar hartaanval. Pas toen mijn vriend iets met mij kreeg (en er voor het eerst echt over kon praten) heeft hij kunnen accepteren dat hij niets meer voor zijn vader had kunnen doen. Mijn vriend heeft hem namelijk dood op het toilet gevonden. Hij was van middagdienst teruggekomen, heeft nog met zijn vader achter internet zitten kijken voor een nieuwe hond. Mijn vriend was naar bed gegaan en film gaan kijken. Film was nog niet afgelopen maar hij hoorde een raar geluid op het toilet. En zodoende vond hij zijn vader. Schijnbaar had zijn vader al langere tijd hartklachten, maar nooit iets van gezegd thuis. Als hij weer een aanval had gehad zat hij thuis met de melding: ze hadden tijdelijk geen werk voor me. Maar schijnbaar zat hij dus ziek thuis. Hij is geen prater, maar ik merk gewoon dat hij zijn vader mist. Vooral nu.
Pff wat erg, vooral als hij er zelf bij uitgekomen is Ik kwam net een minuut na mijn vader thuis, waardoor hij mijn moeder net voor mij gevonden heeft.. Wat heftig zeg, dat hij nooit verteld heeft wat er met hem aan de hand was.. Wel goed dat je vriend er met jou over heeft kunnen praten en het heeft kunnen verwerken. Maar ja, ik geloof helemaal dat hij hem op juist deze momenten ontzettend mist. Zoals je het beschrijft is het misschien beter inderdaad dat je vader en je vriend elkaar dan niet zien, voordat daar alleen problemen uit komen. Woont je vader wel bij je in de buurt of niet?
Het schijnt dat hij niet ver hier over de grens woont. Hoop hem voorlopig ook niet tegen te komen. Met de burnout kan ik dat nu helemaal niet aan.
Nee, niet meer. Mijn broertje heeft nog wel contact hem. En mijn zusje, maar mijn zusje heb ik al sinds haar trouwen niet meer gezien. Ze is kwaad op me dat ik mijn vader niet meer wil zien. Ze gelooft niet wat ik meegemaakt heb.
jee wat vervelend zeg.. Ben je zomaar in eens je vader en je zus kwijt.. Hee ik zat even nog naar je cyclus te kijken.. Je bent na de pil na 39 dagen ongesteld geworden? En nu zit je op 40? Want je was denk ik uit gegaan van 28 dagen ofzo? Ik dacht namelijk dat je al een tijdje gestopt was, maar het zou dus op zich ook nog kunnen dat je aan het ontpillen bent? (wat niet te hopen is natuurlijk)
Ik was uitgegaan van cyclus van 35 dagen, nav ovulatietesten. Zit nu op dag 49. Maar ik hoorde strax van mijn moeder dat het bij mijn zus ook pas bij 3 maanden aantoonbaar is. Vraag ik me gelijk af of dat erfelijk is. Dan verklaart het ook een hele hoop bij mij.
Hai meiden, Wat een heftige verhalen zeg. Ben echt blij dat ik allebei mijn ouders nog heb. Lijkt me echt ontzettend erg als je een van je ouders moet missen door ruzie of overlijden. Ik heb respect voor jullie hoe jullie er mee omgaan. Bijzonder! Hier is alles een beetje saai. Ben sinds gister behoorlijk verkouden dus voel me echt lamlendig. Verder niet veel bijzonders. ja pijn aan mijn borsten maar dat heb ik altijd als ik ongi moet worden. Nouja niets..... Ik moet wel vaker plassen. Maar durf niet te hard te hopen. Heb geen zin om me weer helemaal gek te maken. Ik heb het ook niet tegen mijn man gezegd maar in plaats van 4 keer op een dag moet ik nu wel 10 keer. Maar goed we wachten het maar gewoon een keertje rustig af. Liefs Tamara
Ohh dat zou idd een hoop verklaren! jeee dat maakt het er niet minder spannend om zeg! Ik heb geen idee of het erfelijk is! Laten we hopen dat de huisarts ook daar het antwoord op heeft @Tamaradb: Goed dat je niet teveel aandacht geeft aan alle kwaaltjes. Dat probeer ik ook altijd.. Al blijf je onbewust toch wel dingen opmerken haha.
Hoi meiden, Ik zou hier ook wel mee willen kletsen als dat mag Ik ben Nancy, 24 en ook bezig voor n kleintje. Mn man is 28. We zijn in juni 2007 getrouwd en zijn 7.5 jaar bij elkaar. Wat ooit een internet/vakantieflirt leek, blijkt de man van mn leven Maar wat een heftige verhalen las ik net op de laatst pagina's (jullie zullen begrijpen dat ik niet alle 47 pagina's heb gelezen ). Lindavnr, wat goed hoe je ermee omgaat zeg! Ik ben mijn vader verloren door zelfdoding een week voor ik 10 werd. Maar heb alleen maar respect voor hem. Neem m absoluut niets kwalijk na alles wat er gebeurd was. Mn moeder is toen opnieuw verliefd geworden na n aantal jaar. Op zijn broer, haha dat klinkt fouter dan het is hoor. Hij had zijn vrouw verloren dus ze vonden veel herkenning in elkaar. Zij zijn getrouwd en toen we als gezin alles weer op n rijtje hadden, werd mama ziek. Longkanker.. Wat een strijd was dat, wat een vechter! En ook de reden dat we "vroeg" getrouwd zijn (volgens klasgenoten dan, lees hier veel meer meiden die zo vroeg getrouwd zijn) (ik was 22 jaar). En vier maanden daarna is ze op de dag dat mn zus ook nog hoopte te trouwen met 1 ouder erbij, overleden... Dit was in oktober 2007. Nog kort geleden en nog erg pijnlijk. Maar t heeft mn kinderwens ook verstrekt. Ik hunker naar onvoorwaardelijke liefde. Nou wat een binnenkomer van me, maar dan ben ik er maar vanaf ook! Liefs