Yep, herkenbaar! Ik heb de douche wel uitgezet omdat ik dacht dat ik haar hoorde huilen. Was het niet zo, zat het alleen in mijn hoofd..!
Voel je totaal niet schuldig meid. Ik wil ook maar 1 kindje. Na wat ik al meegemaakt heb met Jarne. Vroeggeboorte, huilbaby, reflux tot op heden, pittig mannetje, veel slaapproblemen en weinig steun van mijn vriend hebben bij mij al heel lang de knop doen omdraaien dat Jarne enig kind zal blijven. De mensen gaan er altijd van uit dat je minstens 2 kindjes moet krijgen, daarom doe ik zelf de moeite niet meer om mezelf te verdedigen. Iedereen heeft zijn eigen idee erover en ik vind dat ze dit beter voor zichzelf zouden houden. Gelukkig heb ik 2 collega's die ook maar 1 kind hebben en er zeker geen meer zullen krijgen. Ene collega heeft een dochter van 17 en andere collega een dochter van 14. Die begrijpen mijn keuze wel heel goed. Het is een keuze die je voor jezelf moet uitmaken.
Hier ook maar één kindje. Mijn lichaam vindt het te zwaar om zwanger te zijn. Heb zware bi gehad tijdens de zwangerschap vanaf 25 weken thuis gezeten. En vanaf 30 weken kon ik bijna niets meer. Heb hypermobiliteitssyndroom, dus kans is groot dat mijn lichaam volgende zwangerschap nog meer achteruit gaat. En dat kan niet als er nog een kindje thuis rond loopt. Is natuurlijk heel anders als wat jij mee maakt. Maar hierdoor wel dezelfde beslissing. Sterkte meid.
Dankjewel meiden. Stuk voor stuk zulke lieve reacties, en heel herkenbaar. In mijn omgeving kan ik er niet met veel mensen over praten, simpelweg, omdat de meesten het niet het herkennen, en kiezen voor meerdere kindjes. Ik voel me dan soms zon vreemde eend. Het is super om hier op het forum met meiden erover te praten. Ook al ken je elkaar niet, volledige herkenning, steun en begrip. Super fijn!
Ook hier herkenning...Ik weet nog niet of er een tweede gaat komen. Ook ik heb een (milde) pnd gehad, waarvoor ik medicatie heb en dat helpt gelukkig goed. Maar we hebben al heel wat met ons meisje afgetobt (reflux, misschien kma) en af en toe denk ik echt: waar ben ik aan begonnen? Zeker op dagen dat ze nauwelijks wil slapen maar ook niets anders wil, ben ik zo blij als ik weer naar mijn werk kan..en daar voel ik me dan natuurlijk meteen weer schuldig over. Dat huilen, daar heb ik heel veel moeite mee, ik kan er soms helemaal gallisch van worden. Ik vind het moederschap ook echt zwaar, zwaar respect voor de thuisblijfmoeders, ik zou het niet kunnen...
Fijn te lezen dat je een steun gevonden hebt aan onze reactie. En niet vergeten: Er zijn zoveel mensen die heel tevreden zijn dat ze maar 1 kind hebben. Je nooit schuldig voelen meid!