Jij hebt dus ook eigenlijk een hele 'voorgeschiedenis'... Je hebt al heel wat voor je kiezen gekregen zo te lezen, dat gaat je niet in je koude kleren zitten. Want ook hier heel wat meegemaakt de afgelopen jaren. Ik ben ingeleid met 38.2 wk, was opgenomen vanwege te hoge bloeddruk. Inleiding om 8.15 dmv gel, 14.00 geen ontsluiting. Toen nog een x gel,waarop ik zei dat dit meteen de laatste was van vandaag, anders weer een andere dag. 14.10 gel,14.20 braken de vliezen en begon een weeenstorm waar je u tegen zegt. Ik had meteen 9 cm ontsluiting, maar volgens de arts kon dat niet, dus 'teruggezet' op 6cm. Dochtertje is geboren om 15.50. Bevalling van 1,5 dus. Ik heb dat niet echt kunnen bevatten en ben erg down geweest. Dochtertje kreeg koemelkallergie, verborgen reflux, had een heupdysplasie (die ze overigens nog heeft...niks heeft geholpen..) en kreeg chronische dubbele middenoorontstekingen. Op het dieptepunt sliep ik 2 uurtjes per nacht, ik was op een gegeven moment helemaal op. Neusamandel verwijderd, gaatjes in trommelvliezen en later toch buisjes. Bloedprikken, test op allergieen, dat werd niet gevonden, maar wel een veel te lage bloedwaarde wat betreft afweer. Dat verklaart waarom ze vaak, echt vaak, ziek is. Voornamelijk verkoudheidsvirussen. Al lang slaap ik erg slecht, en toch wilden we een tweede.Vooral mijn man wilde dit, ik ook wel, maar minder sterk. Die minder sterke behoefte kwam voort uit voorgaande, ik voel mij nog steeds niet helemaal goed en daarbij, ons meisje heeft de aandacht en zorg nodig, kan ik dat verdelen? Maar nu, 15 maanden verder, ben ik er wel klaar mee. En ook bij ons is dat er eigenlijk ingeslopen.Denk niet meer aan ovutesten, weet echt wel wanneer ik vruchtbaar ben als er vruchtbaar slijm is, maar ga er niet speciaal voor klussen. Dat zegt al genoeg. En ook dat ik een paar keer blij was ongesteld te zijn geworden... En wat je zegt.... als het komt, dan is het goed, ik gebruik ook nog niets,maar eigenlijk heb ik er vrede mee. En manlief ook merk ik. Enig kind verwend? Dat hebben we inderdaad zelf in de hand. Ik denk juist dat ik strenger ben.Okee, we hebben voldoende mogelijkheden om haar te geven wat ze wil, maar dat gebeurd niet. En nu moet ze plassen, dus ik ga haar naar de wc brengen, mijn allerliefste moppie! Liefs!
Wat een enorm lastige beslissing! Knap hoor, dat jullie hem toch nemen! Ik hoop voor je dat het jullie veel rust brengt en dat jullie super gelukkig zullen zijn met z'n 3tjes.
Kan me voorstellen dat dit een moeilijke beslissing is geweest! Voor iedereen ligt de grens ergens anders en ideeen kunnen ook weer veranderen. Maar... voor jullie voelt dit nu het beste en dat is waar het om gaat. Ik wens jullie heel veel geluk met jullie kleine man!
Pfffff wat is het soms toch moeilijk! Nouja... zeg maar vaak Het lijkt wel alsof het nog niet helemaal tot me doordringt... misschien ook wel omdat ik nog geen anticonceptie gebruik? Of omdat ik een afspraak heb gemaakt bij mn gyn voor volgende week vrijdag? Ondanks dat ik ga voor al het gepruttel van onder door die vervelende holte voelt het niet zo... Zal weer een jank gesprekje worden bij mn gyn. Achja... hij kent me niet anders Telefoniste vanmiddag dacht dat het "holte probleem" was afgesloten nadat ik vorig jaar maart daarvoor bij de gyn was geweest. Nou nee... dat is het niet! De gyn zei toen nog doodleuk "nou, zorg maar dat je snel zwanger bent" Zegt de telefoniste iets over onze kinderwens waarop ik antwoordde "nou, die hoop heb ik allang opgegeven" En prompt kon ik een afspraak maken. De m.a.w. als ik nog steeds die wens had (wat ik eigenlijk echt nog wel heb) had ik zeker een paar maanden moeten wachten? Zit eigenlijk in ronde 15 terwijl de gyn dus telt vanaf vorig jaar maart ofzo? Mn holte probleem is pas agelopen als er geen bruin prut meer komt tot aan mn eisprong..... zucht... Zal wel weer tijd worden voor een goed gesprek thuis... Waarom blijf ik zo twijfelen waarom is het zo moeilijk....
Ik denk dat je twijfelt omdat je toch een lange tijd die droom hebt gehad, en het misschien nu voelt als opgeven, falen misschien zelfs? Dikke knuffel!
Het voelt inderdaad ook als opgeven... vooral omdat ik na een paar jaar hier op zp zoveel verhalen heb gelezen van hele sterke vrouwen die doorzetten.
Knuffel! Dapper! Maar als het na een tijdje alsnog gaat jeuken, kun je altijd op je beslissing terugkomen, tijd doet ook wonderen