Jee, ik schrik daar best van als ik lees dat sommige stellen nooit meer iets met z'n tweeën doen. Redenen als : 'ik heb voor een kind gekozen en dus wil ik t niet aan anderen over laten om voor ze te zorgen' vind ik zelf wel heel ver gaan. Ik denk dat t juist goed is om ook af en toe wat met z'n tweeën te doen! Even met wat anders bezig zijn dan met je kinderen. Natuurlijk denk ik ook wel aan mijn zoontje als ik een avondje weg ben, maar kan er enorm van genieten om er even uit te zijn Maar zo is iedereen verschillend natuurlijk.
En als je kindje op bed ligt en je gewoon quality time met z'n tweeën samen hebt, telt dat niet? Je moet echt uit huis gaan daarvoor en je kind moet bij een oppas? Dan opeens ben je bezig met wat anders? Dat vind ik wel de grootste onzin. Ik begrijp heel goed dat men daar behoefte aan kan hebben, hoor. Maar ik geef mijn dochter gewoon nu niet aan een oppas. Ik vind haar daar te jong voor, en bovendien zit ze nu ook in een lastige fase (verlatingsangst). En ik begrijp er werkelijk niets van als mensen met twee maanden al de drang voelen 'met z'n tweeën weg te gaan'. Het lijkt me heel logisch als het eerste jaar of tenminste de eerste 7 a 8 maanden in het teken staan van de kleine en van de nieuwe rol die je als ouders aan moet nemen. Avondjes uit komen voor ons echt wel, nu maken we het heel gezellig samen in de huiskamer. Ik hoef mijn huis niet uit om me naast mama ook vrouw en mezelf te voelen.
Ik zeg alleen wat IK vind... Als jij het genoeg vindt om thuis van je kleintjes te genieten dan is dat natuurlijk prima Ik vind het juist fijn om ook in een andere omgeving te zijn, even uit huis. Ben het wel met je eens dat je leven de eerste tijd in t teken van je kinderen staat, maar dat kan op verschillende manieren.
Snap beide kanten wel... wij kunnen het hier in huis met een goede film zo gezellig maken dat de bioscoop het niet meer kan overtreffen, haha Maar even ergens een hapje eten is ook fijn, wij hebben dan de luxe dat mn sm hier in het centrum woont, dus we kunnen na het avondflesje met de wandelwagen naar haar lopen, samen uitgebreid uit eten gaan, en nog wat na drinken, en haar weer ophalen voordat ze uberhaupt weer honger heeft. Hebben nu al twee keer zo gedaan, de eerste keer heeft ze alleen maar geslapen, en werd ze thuis pas weer wakker, en de tweede keer zat ze lekker bij oma op schoot toen we weer kwamen Echt snachts gaan stappen in de kroeg heb ik nu eigenlijk geen behoefte aan, vriendlief wel, maar dan gaat hij maar alleen, hebben we allebei ook geen moeite mee
Dat begrijp ik ook Je verwoordde het in je eerdere post alleen wat sterk, dat je ervan schrok als mensen nooit weggaan samen. Maar de ene periode is de andere niet. Ik zou nooit mijn baby bij iemand achterlaten om zelf er lekker uit te gaan. Dan neem ik haar mee, om als gezin eens weg te gaan. Maar wij hebben ook geen regelmatige oppas (oma's te ver weg). Ik kan me voorstellen dat als je dat wel hebt, je eerder daarvoor kan kiezen. En er zit verschil in een baby van 3 maanden en een van 7 maanden. Een wereld van verschil zelfs Ik vind dat de kwaliteit van je relatie niet schuilt in dingen met z'n tweeën ondernemen, maar in de oprechte interesse die je in de ander blijft tonen en hebben.
Wij vinden het heerlijk 's avonds samen te bankhangen en dat doen we dan ook bijna elke avond. Omdat ik een afgekeurde thuisblijfmama ben vind ik het echter ook wel eens lekker buiten de deur wat te gaan doen en heb er dan geen moeite mee Stijn uit logeren te doen, een andere omgeving en andere kinderen om hem heen is juist wel eens goed voor 'm denk ik zelfs. We gaan ook wel eens een avondje naar de buren en dan hebben we de babyfoon mee, is voor mij ook al ontspanning...gaat bij mij dus niet om me meer vrouw te voelen en tis ook niet om de relatie nieuw leven in te blazen of iets maar gewoon omdat ik het leuk vind en zo nu en dan nodig heb en daar is iedereen dan bij gebaat Dat iemand die behoefte niet heeft vind ik prima maar het "wij hebben voor kinderen gekozen dus..." vind ik toch wel zo'n onzin en krijg dan ook ontzettende jeuk van zulke uitspraken Maar ook het al na twee/drie maanden hebben over het geen tijd meer voor jezelf of voor elkaar te hebben en er hoognodig eens uit te moeten bezorgd me ook wat vraagtekens
Ik heb zelf echt wel de behoefte om er soms even uit te gaan.......heb anders echt het gevoel dat mijn wereld een beetje klein wordt.....met een vriendin uit eten of samen winkelen en lunchen....,heerlijk! Mijn man is dan gewoon thuis, dus dan maak ik me echt geen zorgen over hoe het gaat thuis. Ik vind het dan overigens weer heerlijk om thuis te komen bij m'n dochertje. Ook zou ik graag er samen met mijn man even uitgaan....maar op de een of andere manier zie ik daar meer tegen op.....om haar 's avonds naar een oppas te brengen. Ergens logeren wil ik in ieder geval nog niet, ik denk niet dat het niet goed zou zijn voor mijn dochter, voor haar zal het niet veel uitmaken, maar voor mezelf vind ik dat nog een stap te ver....komt vanzelf een keer.... Volgende week moet ik weer werken, en al heb ik daar heel veel zin in en behoefte aan.... ik vind het dan wel spannend om haar drie dagen naar de kdv te brengen, aangezien ik daar niemand goed ken....maar ook dat zal vast goedkomen. Wat ik mij wel afvraag; ik lees dat sommige moeders hun kindje niet naar de oppas willen brengen om er samen even lekker uit te gaan.....maar hoe doen jullie dt dan met werken?
Ik werk thuis, dus dat is al opgelost. En ik vind werken toch een heel ander verhaal dan 's nachts bij een oppas doen om er zelf uit te gaan. Trouwens, dat gevoel van een heel klein wereldje had (en heb) ik ook. Ik ging toen mijn dochter drie maanden was voor het eerst naar een theatervoorstelling, samen met een vriendin. Dit was 's middags, mijn man was dus bij onze dochter en het kon NET tussen twee voedingen in. Wat een geregel was dat, maar wel heel fijn. Laatst ook met een vriendin naar de bios geweest. En ik doe aan yoga, ook een moment voor mezelf (dan gaat dochter wel mee, maar het is mama en baby yoga, dus dubbel zo gezellig).
Eigenlijk is het heel simpel: Is het een probleem van jou (ouder) of een probleem van het kind? Oftewel: Viel jij je er niet goed onder om weg te gaan omdat je denkt dat je kind dit niet aankan? ( terwijl het kind er misschien geen moeite mee heeft) Of Voelt je kind zich er duidelijk niet lekker bij? ( veel huilen en angst) Ik denk dat iedere ouder dat zichzelf moet afvragen. In het eerste geval zou ik zelf wel weg gaan, en dat gewoon eens oefenen. Misschien vindt het kind het totaal geen probleem en heb je zelf last van scheidingsangst ipv de kleine.. Zadel een kind niet met jouw angst op ( tegen niemand persoonlijk bedoeld, is meer een constatering). In het tweede geval, kun je thuis blijven of rustig aan oefenen met een bekende oppas. Wellicht blijkt dat je kind ineens veel meer aankan dan je dacht en anders probeer je het weer over een paar maanden.
Balen meid, snap best dat je even lekker wou gaan eten. maar..... die tijd komt echt! Ik laat mn kind ook niet ergens anders slapen, niet eerder dan dat ze zelf kan aangeven dat ze dat wil en me naderhand kan laten weten hoe t was. Bekrompen, vinden sommigen, dat mag. Wel hebben we nu in goed 21maanden tijd 2x een etentje gedaan met zn tweeen (1e keer toen ze bijna een jaar was) en dat was inderdaad heerlijk, maar alleen als ik weet dat ze t naar dr zin heeft bij de oppas (die bij ons thuis komt) en zich helemaal op dr gemak voelt. de 2e keer hebben we trouwens een tafel besproken om 17u, en waren we om half 8 thuis, en kon ik mn meisje zelf naar bed brengen, ook een prima oplossing. en verder: wij eten graag (vaak op zondag) laat op de avond met zn 2-en, en dan kaarsjes aan, creeeren zo ons eigen restaurant, lekker wijntje. een nacht of zelfs vakantie zonder kinderen ook helemaal geen behoefte aan, dat komt wel als ze oud genoeg zijn om zelf ergens te willen logeren, en die tijd komt sneller dan je denkt. werken ook geen probleem, ik werk 1 nacht per week, en dan is papa thuis.
Klopt, had t misschien wat anders moeten formuleren. Sorry daarvoor! Wij hebben idd wel een regelmatige oppas en dan met name mijn moeder. Bij haar durf ik hem wel iedere dag achter te laten! Bij wijze van spreke dan hè? Haha! Ben t er ook mee eens dat de kwaliteit van je relatie daar niks mee te maken heeft, maar t is wel fijn om even met z'n tweetjes er lekker uit te gaan. Daarna kan ik er met frisse moed weer tegenaan en kan dan altijd ook niet wachten om die kleine man weer te knuffelen Met 3 maanden heeft mijn zoontje al wel een keer bij zijn opa en oma geslapen trouwens. Moet wel eerlijk bekennen dat ik dit heel moeilijk vond en hij pas toen hij 6 maanden was voor een tweede keer bij opa en oma heeft geslapen Nu zou ik het nog steeds niet over mijn hart kunnen verkrijgen om hem bij iemand anders te laten slapen dan opa en oma (mijn ouders dan welteverstaan, ben niet zo dol op mijn schoonouders )