Hoi. Ik lees wel vaker dat iemand er moeite mee heeft dat de partner geen kindje meer wil. . Ik zit helaas in datzelfde schuitje. Ik wil heel graag een derde kindje, en ben er van overtuigd dat dat ook gaat gebeuren, maar mijn partner zegt geen derde te willen. (Praktische kant, maar ook angst dat het misgaat, bang dat zijn leven van nu negatief gaat veranderen) Ik weet dat ik niet voor hem kan beslissen, maar in hoeverre wil ik dat hij wel voor mij beslist? Hoe gaan jullie hier mee om? Misschien kunnen we hier onze ervaringen delen?
Ik heb al ruim 3 jaar een wens voor een 3e kindje. Mijn man heeft de wens altijd wel gehad maar was heel angstig voor de bevalling en de periode daarna. Beiden bevallingen zijn lichtelijk traumatisch geweest voor ons allebei. Ik ben nadat ik van zijn angst afwist naar de gyn geweest en heb besproken of we groen licht kregen. Dit kregen we en hierna heeft mijn man gezegd het te willen proberen. Toen zat ik helaas aan antidepressiva ivm lichamelijk klachten, stress waardoor het niet kon. Afgelopen zomer ben ik daar mee gestopt en hebben we besloten er voor te gaan. Het is nog steeds iets meer mijn wens maar ik weet dat zijn gevoel meer komt als er straks een baby bij is en de zwangerschap, bevalling achter de rug zijn. Misschien ben ik niet de persoon om hier mee te kletsen maar ik wil wilde mijn verhaal delen. Hou hoop, praat en hopelijk krijg je ook een ja!
Hier ook wel herkenbaar! We wilden graag 3 kinderen, dus toen ik zwanger raakte van nummer 3 beleefde ik alles alsof het echt de laatste Keer was. Maar toen ik 30 weken zwanger was van de 3de overleed ons oudste meisje. Zij was meervoudig gehandicapt, maar haar plotselinge overlijden hadden we echt niet zien aankomen. Negen weken later werd ons derde meisje geboren. Ik heb dus echt de laatste fase van de zwangerschap en de eerste maanden met ons derde meisje in een roes beleeft. En sinds kort kriebelt het dus heel erg voor een vierde kindje. Mijn man wilde er in eerste instantie niks over horen. En ik begreep dat niet want mijn gedachte was dan: maar je wilde toen ook een derde, en dat zelfs met de intensieve zorg voor ons oudste meisje, dus waarom zou het toekomstbeeld van 3 kinderen aan de eettafel dan nu ineens anders zijn? Ik heb het geprobeerd om even te laten rusten, maar maakte er wel steeds grapjes over, bijv: ik moet een nieuwe auto dit jaar, mijn man wil dat ik ‘kleiner’ ga rijden gezien hij net een nieuwe grote SUV heeft gekocht, maar ik denk dan aan: er moeten wel drie stoeltjes op de achterbank passen. Dus heb dat ook gezegd en dat was ineens aanleiding om er wel over te praten. Hij vindt het nu echt heel druk (ik ben begonnen met een hbo opleiding, ik ga daarbij volgend schooljaar waars weer aan het werk 2 dagen en hij werkt heel veel (60 uur pw) de meiden zijn nu 10 maanden en 2,5 jr en qua verzorging nog best druk. Dus ik snap het ook eigenlijk we en hij heeft ook gelijk. Maar hij gaf ook aan dat hij het ook wel ziet zitten om nog een kindje te krijgen maar dan pas over 2 jaar ofzo. Ik ben heel blij dat hij er toch niet negatief tegenover staat, maar toch blijft het kriebelen. Ben toch bang dat hij dan over 2 jaar geen ‘zin’ meer heeft om opnieuw te beginnen met de babyperiode ofzo. Of stel dat het dan ineens niet meer lukt... nou ja dat soort zaken denk ik dan aan. Hoewel ik ook de voordelen zie als de meiden wat groter zijn. Alle tijd met de baby, en de oudsten maken het veel bewuster mee. Minder stress want opleiding klaar. En zo twijfel ik ook steeds. Dit is dus een beetje onze situatie Wil jouw man het helemaal nooit meer? Of misschien in de toekomst wel?
Luna86 wat fijn voor jullie dat jullie er weer voor gaan! Ik weet inmiddels ook dat mijn man de laatste bevalling heel bang is geweest om mij en/of ons zoontje te verliezen. (Hellp syndroom en zoontje is 4/5 te vroeg geboren. Na 10 dagen moest hij aan de beademing ivm rs virus) de gyn heeft destijds gezegd dat een volgende zwangerschap geen problemen zou geven.. Onze jongste van 6 is hssw, dus ook niet makkelijk. Ik denk dat dat ook meespeelt.. Ik wil niet pushen, en gesprekken hierover gaan zeer moeizaam.. Ik hoop dat de tijd hem van mening doet veranderen
Lastig is dat he! Je zult het toch samen moeten doen Hier is het juist andersom. Als het aan manlief had gelegen, was de eerste er minsens 2jaar eerder geweest. Ik was er echt niet aan toe, druk met mn werk en ondertussen nog de hbo master aan het doen die ik zo graag wilde doen! Het komt vanzelf, je moet er alleen aan toe zijn! (tenzij je idd heel stellig bent dat er niks meer bij komt). Voor mij werkte teveel aandringen juist averechts, dan had ik er helemaal geen zin meer in. Maar er gewoon rutig over praten, hoe het eruit zou zien als er over 9 maand een kleintje zou zijn, hielp wel. Ook nu: over 9 maand, dan is ons zoontje ... en doet of kan hij ... Als het aan hem lag, waren we ok nu al voor een tweede gegaan, daar gaan we binnenkort mee beginnen