Goedemorgen allemaal, Allereerst wil ik graag vermelden dat ik met mijn post niemand wil kwetsen. Ik ben me zeer bewust hoe gezegend ik ben dat ik zwanger ben geworden zonder problemen. Maar ik heb een enorme behoefte aan een luisterend oor, adviezen, misschien zelfs wel herkenning. In mijn angsten blijven zitten zorgt er alleen maar voor dat het erger wordt en ik minder kan genieten van mijn zwangerschap. Ik ben aanstaande vrijdag 19 weken zwanger en ik merk dat ik enorm moet wennen aan zwanger zijn, moeder worden en alle veranderingen. Ik ben in januari bewust gestopt met de pil en de keer dat we zonder condoom sex hadden, ook gelijk zwanger De eerste paar weken van mijn zwangerschap had ik zelfs gedachten als: als ik nu niet zwanger was geweest dan had ik deze emotionele achtbaan niet gevoeld, dan was het leven nog steeds zo geweest als het was. Hierdoor ook weer een hoop schuldgevoelens. Ik merk dat er een hoop oud zeer van vroeger boven komt (heb een hele vervelende jeugd gehad en ben mijn moeder op jonge leeftijd verloren, niet een hele warme band met mijn vader en stiefmoeder) Ik voel allerlei angsten: kan ik ons kind beschermen tegen een jeugd die ik heb gehad, kan ik ons kindje een goede opvoeding geven, daar ik geen goed voorbeeld van ouders heb gehad? zal ons kindje een nadelig effect op mijn huwelijk gaan hebben? Als ons kindje er is zal ik dan wel warme gevoelens kunnen hebben daar ik nu volgens mij nog niet echt een moeder-kind band ervaar?? Want dat is nou precies waar ik tegen aan loop, volgens mij voel ik geen 100% happy peppy gevoel dat ik zwanger ben, voel volgens mij nog geen moeder gevoelens en kan me eerlijk gezegd ook nog niet echt een voorstelling maken hoe ons kindje zal zijn....Moet ook echt wennen aan mijn lichaam wat veranderd en alle kleine nadelige zwangerschapskwaaltjes. Heb gelukkig geen gedachten dat ik geen kindje wil. Voel me zo schuldig en bang maar als ik dan het hartje hoor kloppen voel ik een enorm fijn gevoel...Als ik dan kleertjes kado krijg ervaar ik dat ook als enorm schattig en lief....Ik weet even niet hoe ik los kan laten en meer kan leren het allemaal maar even te laten voor wat het is.
Elke zwangerschap voelt anders.. En geen mens is hetzelfde.. Ik heb ook de nodige dingen mee gemaakt en bij mij is het ook geen roze wolk zwangerschap.. Zo lang je alles maar tegen je vk blijft zeggen, is er niets aan de hand. Volkomen normaal dat je je zo voelt want je zit in een hormonen achtbaan.. Wel heel vervelend natuurlijk, maar ik kan je zeggen: je bent niet de enige. Bespreek ook zoveel mogelijk met je vriend, angsten die je hebt.. Net zoals de invloed van dit kind op jullie huwelijk. Maar jullie hebben hier beide voor gekozen en zo lang je eerlijk tegen elkaar blijft en vooral veel blijft praten heb je de helft al gewonnen... Verder kan ik je niet vertellen of dit overgaat in de loop van je zwangerschap, ik heb nog steeds goeie en slechte dagen... Geniet op de momenten dat het kan en als je je wat minder voelt probeer daar dan over te praten met iemand die dichtbij staat... Dit lucht bij mij op. Sterkte met je hormoontjes, maar volkomen normaal.....
Ha Saffira29, Hartelijk bedankt voor je snelle reactie. Elke keer als ik bij de VK ben, dan vraagt ze hoe het met mijn gevoel gaat. Ik deel de mindere momenten met haar en met mijn partner. Erover praten helpt me enorm. Herkenning en erkenning doet me ook goed, steunt me dat er meerdere vrouwen zijn die voelen of gevoeld hebben wat ik nu doorvoel. Mag ik je vragen hoeveel weken jij zwanger bent? Welke gevoelens of gedachten ervaar jij?
Geen dank.. Mijn moeder is dan niet overleden en mijn jeugd heb ik vooral voor mezelf heel moeilijk gemaakt. Dus ik heb andere gevoelens dan jij.. Maar bij mij is het vooral veel angsten om mezelf en de baby.. Dat er iets verkeerd gaat, dat het me niet gegund is allemaal... En daarbij heb ik vaak het idee dat ik alles verkeerd doe, kan ik om alles huilen en wil ik zo snel mogelijk bevallen en er van af zijn. (Klinkt heel erg) maar ik bedoel het zwanger zijn.... Ik wil dolgraag m'n kindje zien! Daarbij zeggen veel mensen: geniet er nou eens van... Maar als het voor jezelf nu voelt alsof er weinig te genieten is? Tuurlijk geniet ik er van als ze schopt of als we een echo hebben, dan ben ik helemaal enthousiast, maar verder...? Pffff.. Nee hoor, voor mij niet nog een keer. Jantje huilt, jantje lacht.... Nee, niet mijn ding. Maar ik ben normaal al iemand die snel last heeft van haar hormonen dus in een zwangerschap lijkt wel of dit dan helemaal alle kanten uit slaat. Heel goed van je dat je zoveel praat met je man en vk, dat het helpt is toch ook super fijn! Maar schaam je er niet voor en denk niet dat je de enige bent.. Dat is echt NIET zo. Ook ik weet niet hoe het straks tussen mij en mijn vriend zal gaan, maar als ik dacht dat we het samen niet aan konden was ik er nooit aan begonnen. Blijf altijd vertrouwen in jezelf hebben hè.. Ik ben 28 weken en 2 dagen. Dit is overigens mijn tweede zwangerschap, toen ik 18 was werd ik zwanger van mijn dochter (inmiddels 10 jaar) en deze zwangerschap was totaal anders.. Heeft ook met leeftijd en situatie te maken gehad denk ik. Dingen uit het verleden komen ook vaak terug tijdens je zwangerschap hè.. Ik dacht ook dat ik een hoop dingen al verwerkt en afgesloten had, maar vooral toen ik net zwanger was staken die dingen opeens de kop op. Heel vervelend... Maar ik denk dat je er al heel goed mee omgaat hoor. En je zal hier merken, dat je echt niet de enige bent... De roze wolk is blijkbaar niet voor iedereen weggelegd en dat heeft niets te maken met of je nou een goeie moeder bent of niet. Als je nog vragen hebt, hoor ik het wel..
Zwanger zijn is al een hele gewenning, hormonen, veranderd lichaam. En als je pysche dan ook besluit met een aantal onverwerkte issues schoon schip te maken, zorgt dit er bij mij idd voor dat het emotioneel soms een achtbaan in een achtbaan is Wat het soms ook lastig maakt is dat bepaalde vrienden of familie leden mijn gevoelens/emoties niet begrijpen. Je bent zwanger dus dan ben je blij, dus dan vind je het helemaal geweldig dat je je eigen kleding niet meer past, joh je bent niet misselijk dus dan heb je een voorbeeldige zwangerschap. En je bent toch bewust gestopt met de pil dus dan vind je de aankomende veranderingen toch helemaal geen probleem? Je kiest toch bewust voor korte nachten, kraamtranen, minder tijd voor jezelf en je partner?? :x En ik herken zo wat je schrijft, echo,hartslag horen en ik ben zo dankbaar. Ik heb morgen de 20 weken echo en hoop zo dat alles goed is met de kleine, zal het een jongetje of een meisje worden?? Maar loop geen 24 uur met euforische gevoelens rond hoor.
Ik had ook last van negatieve/down stemmingen door de zwangerschapshormonen. Toen meisje geboren was was dit over. En van te voren een voorstelling van een eigen kindje maken? Onmogelijk volgens mij.. ik kijk nu nog wel eens naar haar en denk dan; wauw ik ben gewoon haar mama of Wow dit is ons kindje. Laat het over je heen komen en praat over je negatieve gevoelens. Dat komt echt door die hormonen. En het is gewoon enorm onwerkelijk, onvoorstelbaar en zo wonderlijk om een kindje te mogen krijgen!
Ik vind het wel een herkenbaar gevoel helaas... ik heb absoluut geen moeilijke jeugd gehad, in feite was hij super onbezorgd en ik heb nu nog een hele goede band met mijn ouders en kan gelukkig altijd op ze steunen. Maar ook ik heb gevoelens van ojee hoe moet dat nu straks als ik de kleine er is en ik maak me nu al zorgen wat te doen als de kleine ziek is en mijn man aan het werk is..gelukkig woont mijn moeder naast me maar ik denk ook weleens dat ik het niet aankan allemaal... zal ik wel een goede moeder zijn??? En soms zelfs weleens, waar ben ik aan begonnen.... Ik ben een vreselijke controllfreak en dit is natuurlijk iets waar geen controle over te krijgen is, dood nerveus wordt ik evan... Maar ik denk inderdaad dat dat normaal is. Het een hele nieuwe periode in je leven en we hebben bewust gekozen voor dit kindje. Ons leven is ook goed op orde op het moment, financieel en emotioneel ( heb wel depressies gehad en is helaas erfelijk bij ons in de familie) maar toch blijft het onzeker allemaal en spannend. Ik probeer maar elke dag te nemen zoals hij komt en het allemaal over me heen te laten komen maar dat valt niet mee natuurlijk. Ik denk dat het er een beetje bij hoort en dat het vanzelf allemaal makkelijker wordt Dat hoop ik dan maar. Kop op meid, je bent niet alleen met deze gevoelens *knuffel*
Een hele dikke knuffel voor Danssie en Greyhoundlover...Zo fijn dat jullie mij net als Saffira herkennen. Doet me zo enorm goed. Kan er geen woorden aan geven. Hier een hele grote glimlach. Ik herken de enorme behoefte aan controle Greyhoundlover, ik ben een controle mens. Soms wat freak achtig hahaha..En sinds dat ik zwanger ben is er geen enkele controle meer.
en daar wordt ik dus ook nog eens heel erg sacherijnig van.. heb nog stop een ochtend humeur, is voor de omgeving ook niet leuk maar ja wat doe je er aan als je het knopje wat je om moet zetten niet om kan zetten...?? Lastig meid, maar go with the flow
Lieve meid, Je bent beslist niet alleen in je gevoelens.. Zelf ben ik zeer onzeker geworden, weet dat ik 't al was, maar t is alleen maar erger geworden. In eerste instantie, wegens het groeien van de buik, valt bij mij enorm mee en val eerder af dan dat ik bij kom.. Das weer positief.. Dan weer de onzekerheid in de relatie, is hij gelukkig met mij.. In ruzie's komen de gevoelens naar buiten, schreeuw ik alles eruit en blijf ik nog met n rot gevoel zitten. Mijn angst is, hij heeft ons kindje straks en ik sta op straat. Ik weet heel goed dat hij mij nooit op straat zal zetten, dat hij oprecht van mij en ons kleintje houd.. Maar t idee, is er daar buiten een ander persoon, die beter is dan mij? En verander ik niet teveel door alle hormonen en dingen die ik schijnbaar niet heb verwerkt.. Ik loop thuis op mijn tenen, uit angst fouten te maken, angst dat hij ineens weg zal zijn.. Ruzie wil ik niet, maar ik kan t niet voorkomen, omdat k uit t niets ergerlijk reageer en hem op zn donder geef terwijl hij feitelijk niks verkeerd doet.. Onzekerheid over de relatie breekt mij nu op, ik weet niet hoe ik ermee moet omgaan. We praten heel veel, en mijn gevoel zegt dat hij net zo goed op zijn tenen loopt.. we weten allebei niet zo goed hoe we goed met elkaar kunnen omgaan.. Over mijn kindje maak k me niet druk, ik weet dat ik t kan, heb mogen oefenen op mijn neefje, heb er ervaring in opgebouwd.. daarbij is alles wat ik doe en beslis in gedachten met mijn kindje.. alles voor haar, ik leef nu echt voor haar. Zet mezelf enorm opzij.. Waar ik vooral veel last van heb, zijn vreemde dromen.. Dingen uit t verleden komen naar boven. Mensen uit t verleden, waar ik nu geen contact meer mee heb, allerlei vreemde dingen. Als advies wat je voelt over je jeugd, probeer jezelf voor te houden, dat je het beter zal doen als je eigen ouders. Zelf heb ik een zeer moeilijke jeugd gehad, en ben er pas bovenop gekrabbelt toen ik 18 was en een relatie kreeg met mijn man.. Veel meegemaakt, niet echt fijn contact met mn ouders, verkeerde mensen die mij dingen hebben aangedaan, de komst van mijn kindje wat zeer gewenst is, maakt t allemaal niet makkelijker. Maar ook mijn man kan niet spreken over een onbezorgde jeugd. We denken allebei, we gaan t beter doen. Ik weet zeker dat je gevoelens weg vliegen zodra je verder komt in je zwangerschap, je kleintje meer gaat voelen, en dan komen de warme gevoelens ook vanzelf. Aanstaande donderdag heb ik de 30 weken echo, ik ben nieuwschierig of alles in orde is, of ze goed groeit en tegenover deze nieuwschierigheid ben ik ook erg bang, dat ze niet goed groeit. Aangezien ik niet bepaald veel bij kom, normaal eet, tenminste wat mijn lichaam vraagt. En daardoor word ik ook weer onzeker, want ik wil dat ze goed groeit, en dat ze straks gezond en wel op de wereld komt. Je zal van hem of haar houden, geloof me maar!
Hier ook met momenten last van mijn hormonen/emoties hoor...en ook ik wordt dan onzeker, vraag me af of zwanger zijn wel iets voor mij is, of ik er wel goed aan heb gedaan, en vind het ook erg lastig dat mijn lichaam veranderd, etc etc... maar bovenal weet ik, dat ons kindje wat in mijn groeit zo enorm gewenst is, dat ik ze ook echt niet kwijt wil! ik bespreek op zulke dagen mijn gevoelens/angsten met mijn man en die luistert en kan mij ook altijd wel weer gerust stellen....ik weet namelijk ook dat als ik het uitgesproken heb, ik die emoties weer kwijt ben... tot 12 weken had ik erg last van stemmingswisselingen....en nadien werd dat steeds minder....maar heel af en toe steekt het nog wel eens de kop op, net als gisteren.... Blijf in ieder geval uitspreken naar je vriend/vk/of goede vriendin dat je deze gevoelens af en toe hebt....en weet ook, zoals je zegt, dat het kindje wel gewenst is, en dat het wellicht onder invloed van de hormonen soms even anders voelt. voel je niet schuldig, maar geniet des te meer van de dagen waarop je die gevoelens niet hebt...
Ik heb die gedachten ook een paar keer gehad, of ik er wel goed aan gedaan heb..en of ik wel weggelegd ben voor een zwangerschap...Wederom fijn dat jij sommige van mijn gedachten zo herkend en uitschrijft. Ik voel me door al jullie reacties zo enorm gesteund.