In tegenstelling tot verhalen die je vaak hoort, heb ik volgens mij het tegenovergestelde van de meeste zwangeren..... Ik ben nu 34 weken zwanger en ik ben er nog lang niet klaar mee / voor. Ik heb een niet zo makkelijk begin van de zwangerschap gehad en nu is eindelijk sinds een week of 5 het "grote genieten" begonnen en ik realiseer me ineens dat het als bijna voorbij is. Daar word ik een beetje verdrietig van. Ik wil helemaal nog niet klaar zijn met deze zwangerschap, laat staan dat ik klaar ben om te bevallen. Ik merk aan mezelf dat ik ook dingen qua voorbereidingen tegen hou, omdat ik het gewoon nog niet wil, er nog niet aan toe ben. Zijn er meiden die dit herkennen en hoe ga je hiermee om? Regel je het hoognodige en zie je wel hoe het komt? Pfffff, lastig hoor, aan de ene kant kan het natuurlijk nog "gewoon" 6 of 8 weken duren maar ik kan natuurlijk ook bijvoorbeeld bij 37 weken bevallen en dat is dus al over 3 weken. Bij dat idee krijg ik het letterlijk benauwd. Afschuwelijk!
ik herken het heel goed! tot een week voor de bevalling had ik de hele tijd het gevoel er nog niet klaar voor te zijn. Tuurlijk keek ik er naar uit, maar ik was ook nog steeds aan het genieten Zo een drie dagen voor de bevalling had ik ineens het gevoel er klaar voor te zijn.
ik had dat met de eerste ook. het mocht van mij (bij wijze van spreken) nog wel 9 maanden duren. genoot er echt an en wilde niet dat er een eind aan kwam. ons meisje werd 10 dagen te vroeg op 2e kerstdag geboren...en tja, dan ben je wel superblij dat je bevallen bent en ook het genieten van je kleine kan beginnen!
Ik heb dat ook heel lang gehad. Rond 35 weken hoopte ik ook zo dat ie voorlopig nog zou blijven zitten. Vooral geestelijk voorbereiden op de bevalling moest bij mij echt nog beginnen. Nu sinds een paar dagen heb ik pas het idee er klaar voor te zijn. Ik heb trouwens ook wekenlang allemaal klusjes bedacht die nog gedaan moesten worden, zodat ik hoopte dat de bevalling nog niet zou beginnen.
Heel erg herkenbaar! Ik ben er ook nog lang niet klaar mee, en voor mijn gevoel ook nog niet klaar voor. Wel gek eigenlijk, want je zou toch denken dat je er al klaar voor moet zijn voordat je zwanger bent? Maar toch voel ik het zo.. heel raar. Vind het zwanger zijn ook nog heel leuk, en geniet nog heel erg van het kleintje in mijn buik. Ook heb ik nog niet alles helemaal klaar, dus ik denk dat dat er ook zeker weten mee te maken heeft! En tja, de bevalling.... Daar wil ik eigenlijk nog helemaal niet aan denken.
Ik had dat met mijn oudste ook heel erg. In mijn dagboek staat op een gegeven moment dat ik me echt verheug op de laatste weken, lekker genieten van het zwanger zijn en uitrusten voor de komende drukte. En de volgende dag ben ik ineens bevallen! Tijdens de bevalling was ik ook half in shock, omdat het allemaal zo onverwacht en snel ging (nou ja, ik was al 38 weken, dus zo onverwacht kan het eigenlijk niet zijn geweest, maar voor m'n gevoel wel). Deze keer ben ik veel meer bezig met het einde van de zwangerschap, maar ik vind het toch wel jammer dat het bijna voorbij is. Ik vind het ook pas sinds een korte tijd echt weer leuk en fijn om zwanger te zijn, ondanks de kwaaltjes en klachtjes. En nou is het idd alweer bijna afgelopen. Maar goed, de grote beloning komt nog: de baby! Echt waar, een baby óp je schoot is nog 1000x leuker dan een baby ín je schoot.
ja, ik was er ook nog lang niet klaar mee. ben al met 28 weken bevallen. Nu ligt de baby in het ziekenhuis en kan ik er langzaam aan wennen dat ik al mama ben geworden. Ik keek erg uit naar zwangerschapsverlof, en de kraamweek. nu is dat allemaal in duigen gevallen en verandert in heen en weer gevlieg naar het ziekenhuis, infecties, doodsangsten uitstaan wanneer het even niet goed gaat, en vooral: heeeeel weinig mensen aan wie je de baby kunt laten zien. Alleen ons gezin mag de baby bezoeken vanwege infectiegevaar. Jammer. gelukkig gaat het nu erg goed met hem.
Ik herken het ook wel. Eigenlijk gek want ik heb absoluut geen makkelijke zwangerschap gehad, het was een zeer zwaar en medisch gebeuren waarbij ik veel last en pijn heb gehad. maar toch...ik genoot er zo van. Het gevoel je kindje zo dichtbij je te hebben, het trappelen, gewoon het hele idee van zwanger zijn. Ik was echt verdrietig toen het zover was. Tot de bevalling. Toen was ik er ineens ook echt klaar voor en mocht het wel gebeuren. Handig geregeld van moeder natuur! Nu mis ik het zwanger zijn best. Ik zal Linde nooit meer zo dichtbij me hebben, het grote loslaten is eigenlijk al begonnen.
Hehe ik ook Ik wil mijn kindje zien! Of anders fast forward naar de 30 weken: eerst 3 weken zuid frankrijk en daarna meteen zwangerschapsverlof
Hoi, herken het zeker, wil het liever ook nog een beetje voor me uit schrijven, zovan oo wat komt er verder allemaal bij kijken het eten geven , verschonen in het badje enzovoorts Het lijkt me wel leuk hoor, alleen het idee, dat is het. Dat je verantwoording krijgt en dat je dan goed moet opletten . En die kleine van mij is nog niet gedaald, dus dat is nog spannend ook wat ie gaat doen? keizersnee of niet? Maar wens je natuurlijk het alle beste, en ik weet zelf ook dat er een heel mooi levend wezentje te voorschijn komt, daar ben ik wel benieuwd naar, hoe ziet het er uit in levende lijfe Onee een marsmannetje haha nee hoor gr jacque