Pff moet het even van het hart hoor. Na 2 jaar lang wetende dat je niet heel de wereld alleen aan kan en eigenlijk vandaag de dag meer achterste voren leeft dan vooruit,mag ik dalijk gaan aankloppen bij de huisarts om toe te geven dat het helemaal niet zo goed gaat met Iloon. De laatste 2 jaar zo veel op mijn dak gehad dat het me geestelijk beheerst,lichamelijk in zijn macht heeft en eigenlijk bepaald hoe mijn dag loopt. Elke keer denk je weer het gaat wel over maar gezien de emmer niet minder vol wordt,gaat het dus ook niet over.Ook niet na weken weinig druk in je leven te hebben omdat je man gelukkig "ziek"thuis zit en ook niet als je aanblijft kloppen bij je vriendinnen om globaal je verhaal kwijt te kunnen. Ben eigenlijk nu zo ver dat ik meer op de bank door breng dan bijwijze van in mijn bed en ik het liefst overal ver weg van blijf en niet de deur uit wil.Waarom???Tja misschien om niet de grote boze wereld aan te willen gaan of omdat dat hoekje bank zo vertrouwd is en niet jou gevoelens leest. Maar ook ik weet dat het zo niet verder kan. Ben van een levengenieter verandert naar een huismus en elke zonnige dag is verandert in een zwarte dag. Dus eindelijk na al die tijd tegen mijn man gisteravond gezegd van bel jij de dokter morgen ochtend,tja want dan moet ik wel en dalijk over een uurtje mag ik toe gaan geven dat mijn leven niet zo is zoals het zou moeten zijn.Nou ja ik adem en zorg voor de meiden,maar daar is ook alles me gezegd. Wat ik wil bereiken met dit topic geen idee maar moest even de zenuwen van me af tikken en hopelijk de drempel verlagen want wat moet je nou werkelijk zeggen tegen die man die je eigenlijk niet kan maar jou wel verder kan helpen.Hopelijk want er werd al aangegeven dat eigenlijk een dubbel consult nodig was en ze me dat niet konden bieden want deze "vreemde"man heeft vanaf morgen 2 weken vakantie. Thx dames in ieder geval voor het lezen.
Hartsitkke goed van je vind dat je aan de bel hebt getrokken bij je huisarts! dat geeft alleen maar aan dat je een ontzettende sterke vrouw bent die niet bang is om hulp te vragen wanneer het niet meer gaat en daar mag je heel trots op zijn! het gaat jou allemaal lukken, weet ik zeker! Succes!
Respect meid! Jammer dat je mogelijk maar "beperkt" tijd krijgt om je verhaal te doen, omdat er zoveel agendadruk ligt wegens vakantie. Maar het is wel de stap in de goede richting! Ik hoop voor je dat je een doorverwijzing krijgt naar een persoon die je verhaal kan aanhoren en die tips/oplossingen voor je kan aandragen waarmee je aan "het werk" kunt en waardoor je weer beter in je vel komt te zitten. Dikke knuffel!
Straks "lekker" alles eruit gooien bij die beste man. Gewoon alles eerlijk vertellen en niet jezelf beter voordoen dan dat je jezelf voelt. Schrale troost: je bent zeker niet de enige!
Supergoed dat je dat doet! Je kunt er echt goede hulp mee krijgen en hoeft het inderdaad echt niet allemaal alleen te doen en kunnen. Zelf heb ik met hetzelfde gezeten en na een aantal gesprekken met een psychologe is het steeds beter gegaan. Het rare is dat er niet altijd echt een reden is waarom je je zo gaat voelen. Het kan iedereen overkomen. Sterkte meid!
Loontje.. Ik ben afgelopen maandag om (ongeveer) dezelfde redenen naar de huisarts gegaan. Met lood in mijn schoenen, want ik was toch de 'sterke Leona' ? Knap van je dat je er hier voor uit komt!
Heb me wel een tijd gekost om te beseffen dat je ook aan een bel kan trekken hoor...Heb vaker geroepen dat het niet gaat dan werkelijk gedacht om de stap te nemen maar na slecht nieuws gister,een gezicht vol uitslag en het uitzicht naar de zoveelste korte nacht was de maat vol...Kan het niet alleen en kom er niet alleen,simpele conclusie maar ooh zo waar. Er zit inderdaad een tijdsdruk achter zo maar goed hoop gewoon te juiste woorden te kunnen vinden dat het in die 10 minuten duidelijk is dat het zo niet langer gaat. Wil gewoon rust en kunnen geniet van vooral mijn kids en natuurlijk het leven zelf. Thx dames.
Loontje, ik had alles op papier staan, was bang dat ik zou dichtklappen en ik alleen maar zou kunnen huilen (is ook gebeurt) Misschien een optie voorjou?
Kan flink slikken wat dat betreft en weet je misschien helpen de tranen ook wel.Juist omdat ik altijd wordt bestempeld als die harde die toch wel door gaat.Ga ook door maar voor de buitenwereld.Hier in huis staat de tijd al een lange tijd stil.
Heel veel succes en sterkte gewenst! Juist heel sterk en dapper van je om naar de afspraak te gaan en dat je onder ogen ziet dat het alleen niet meer gaat lukken. Daar schuilt kracht in en die kun je heel goed gebruiken met hulp van iemand anders!!!
Een maand geleden heb ik hetzelfde gedaan. Ik stond huilend op, en na een week wist ik dat dit niet meer vanzelf over zou gaan. Goed gesprek gehad met de HA, en hulp gekregen. Hopelijk krijg je ook de hulp die je nodig hebt!
Heel veel sterkte en echt heel moedig dat je de stap hebt genomen. Ik denk er ook weleens aan om de huisarts te bellen, heb bij tijd en wijle last van dezelfde soort gevoelens... maar op een gegeven moment loopt de emmer weer leeg en dan kan ik niet eens meer onder woorden brengen hoe ik me toen voelde.
Dank jullie dames.. Natuurlijk wist ik het al langer.Herkende vorig jaar al punten bij een burn out van een vriendin maar ja waarom onder ogen zien dat het niet goed gaat toch?Je staat immers elke dag naast je bed en gaat als een robot door de dag heen. Enkel was mijn emmer zo vol gister met de uitslag in mijn gezicht toen ik zo iets had van dan maar een stempel maar ik trek dit niet meer. Stempel is gezet bijna aangezien ik bijna alle punten bezit die in het rijtje depressie voor komen.Gelukkig op poging tot zelfdoding en het bedenken van zelfdoding na dan dus dat wel weer positief ding in het rijtje.Maar voor de rest kon ik bij elk punt zijn hand wel schudden. Komende week moet en met nadruk op MOET ik de dag zien te doorbreken en ergens een "fijn"ritme zien te vinden.Dat 3/4 weken volhoudend sowieso omdat ik dan een afspraak van 20 minuten heb om verder te gaan kijken.Dit mede omdat er vandaag natuurlijk geen ruimte voor was en meneer vakantie gaat houden. Nogmaals heel erg bedankt dames.
Wil je heel veel sterkte wensen. Ik heb deze stap 3 jaar geleden genomen en sta nu weer volop in het leven. Tis hard werken maar je kan hier boven op komen en er als dat gelukt is ben je sterker als ooit te voren
@suprise...Ik hoop weer gewoon sterkt te worden en de dingen makkelijker los te kunnen laten.Elk klein ding is te veel en de simpelste dingen kunnen je nu gewoon kwetsen. Waar ik nu gewoon tegen aanloop is die schop onder me kont om aan de slag te gaan,ritme krijgen,normale dingen weer doen om het "geluk"weer te activeren maar ga gesprekje aan met mijn man die me daar lekker mee mag gaan helpen en stukje mijn schop achter de deur mag gaan zijn. @Leona dank je wel.
Erkenning en hulp zoeken is de eerste stap naar herstel. Ik was in die tijd net mama zat in een vechtscheiding en tot overmaat van ramp verloor ik mijn baan. De emmer was dus echt meer als vol. Ik heb toen via de huisarts hulp van een psych gekregen. Daar had ik in het begin elke week gesprekken. Die hielpen mij om bepaalde denkbeelden over mezelf en mijn omgeving in goede context te zien. Ik heb heel wat gevechten met mezelf geleverd maar ben zo blij dat ik het gedaan heb. Ik had vroeger het idee dat ik altijd een hele donkere zonnebril op had. Kon de zon niet zien schijnen. Ik werd smorgens wakker en kon de dag totaal niet overzien. Verlangde bij het wakker worden al weer naar het moment dat ik weer kon slapen. Ik stond toender tijd aan de zijlijn en zag het leven gewoon voor bij gaan zonder dat ik er wat van mee kreeg. Zie hier en daar wel es foto's van die periode en dan kan ik het of niet herinneren of ik zie gewoon een totaal andere vrouw. Nu 3 jaar later heb ik een super leuke vriend een heerlijk mannetje ga naar school en doe het werk wat ik altijd heb willen doen. Het is het me zo dubbel en dwars waard geweest. Ik geniet van elke dag. Meid het is zo goed om hulp te zoeken. Het zal zeker niet makkelijk worden maar het is echt de moeite waard.
@suprise dank je voor je herkenbare bericht. Ik voel me dagelijks aan de zijlijn staan en kan me idd veel dingen niet herinneren in de ontwikkeling van mijn vooral jongste dochter.Kan je bijwijze van nu ook niet vertellen hoe laat ze gister naar bed is gegaan.Vergeet veel en elke dag lijkt een zelfde dag. Die zelfde dagen moet ik nu gaan doorbreken,maar wel met de regelmaat erin. Zo voel ik me ook vaak onbegrepen.Toevallig net weer in een gesprek via computer met een vriendin van mij.Krijg dan antwoorden waar ik niks mee kan of punten naar me hoofd waar het helemaal niet om ging.Het enige wat ik dan op zo'n moment wil is bijvoorbeeld het gevoel hebben/krijgen om wel iets waard te zijn(veel gebruikt geweest in vriendschappen) en een stukje begrip. Blijkbaar komt dat niet over zo en krijg dan nog meer stof om na te denken,heb net ook even potje staan huilen in de douche(moest de was doen). Zijn gewoon muren waar je tegen aan loopt en nu is het doel om daar eerst deuren in te gaan zetten om ze later af te breken. Nou ik doe me best maar voor vandaag zie ik het nog even somber in.Moet er een nachtje over slapen en morgen de eerste wending daarin maken.
Wat knap van je meid!! Goed dat je de stap zet om hulp te zoeken. Is helemaal niets geks aan en juist verstandig. Misschien wirdt het heftig om eraan te werken, maar vergeet niet dat de afgelopen tijd ook heftig was. Veel succes en sterkte en ik wens je alle goeds!