Ik wil hier niet de discussie aangaan hoeveel IVF pogingen zin hebben, hoewel ik ook vaak genoeg gelezen heb dat dit 6 is op basis van medische argumenten en ik op basis van deze informatie ook 6 denk. Het is echter beslist niet zo dat mensen in Nederland altijd minder IVF vergoed pogingen krijgen dan in de omringende landen. Ja, in België krijg je zes behandelingen vergoed, in totaal wel te verstaan. Als in Nederland je zwangerschap fout gaat na 12 weken (pin me niet vast op die grens, die ken ik niet precies) dan beginnen de pogingen weer opnieuw te tellen, in België niet! Je hebt dan niet opnieuw recht op 6 pogingen! Ook bij een levende baby/succesvolle zwangerschap heb je niet opnieuw recht op 6 pogingen.
In Nl wordt toch alleen die behandeling dan niet mee gerekend? En idd 6 behandelingen zeggen de artsen ook en daar is Freya nu over aan het discussieren. En bammetje, ja jouw manier waarop je iets zegt! Idd er is een grens ( ik weet niet of je dat bedoelde) ik vind iemand van 63 om ivf te gaan doen ook te oud. Maar dat is mijn mening. Niet van die vrouw van 63. Of wat iemand ook heeft of hoe hij ook is. Ik dacht dat je bedoelde: er is een grens van : wat zeur je nu je krijgt toch 3 IVF's doe het daar dan mee. Sorry als ik je verkeerd begrepen heb. En... het is de toon die de muziek maakt Want vaak wordt er negatief op jouw posts gereageerd en heel gek vind ik dat niet.
Er zijn sommige artsen die meer dan 3 pogingen niet zinvol vinden, omdat zij de kans op een zwangerschap na 3 mislukte pogingen te klein vinden om nog verder te gaan. Anderen leggen die grens bijvoorbeeld bij 6 keer. Er zijn overigens ook artsen die überhaupt een grens niet zinvol vinden, omdat het volgens hen een onafhankelijke kans betreft (de kans op een WEL is volgens hen na 20 keer NIET nog net zo groot als bij de eerste poging). En zolang de vrouw in kwestie het kan opbrengen om te blijven spuiten (en zij uberhaupt nog goede eitjes kan produceren) zou zij volgens hen door kunnen gaan. De vergelijking van Bammetjebam vind ik scherp geformuleerd en in een gesprek met deze mede-forummers provocerend, maar ik kan me wel iets voorstellen bij het punt dat zij beoogt te maken. Ik vind het soms ook zorgwekkend om te lezen hoe ver sommigen willen gaan, hoe zeer hun leven in het teken van de onvervulde kinderwens is komen te staan. Ik geloof niet dat zij 'verslaafd' zijn aan het proberen zwanger te raken, maar wel dat zij een zekere bezetenheid laten zien die volgens mij niet gezond is. Ik ben ervan overtuigd dat het op een gegeven moment beter is te accepteren dat je droom niet in vervulling gaat en aan de slag te gaan met het verwerken van verlies en rouw en met het vinden van een andere invulling aan je leven, in plaats van steeds maar verder en verder en verder te gaan. Maar goed, ik zal wel makkelijk praten hebben met mijn gezin, en met het feit dat ik nooit een alles-overheersende behoefte heb gehad om kinderen te krijgen. Dat wil overigens niet zeggen dat ik nooit met teleurstelling of verlies heb hoeven omgaan, dat ik zelf nooit een diep verdriet heb ervaren of dat ik nooit heb meegeleefd met het intense verdriet van anderen.
ja, maar weet je Bri ... acceptatie is voor iedereen anders, de ene zal dat sneller doen, en de andere zal door willen gaan tot het gaatje. Dat is een persoonlijk ding, waarvan ik vind dat een ander daar prima een mening over kan hebben, maar onder geen beding een verwijt kan zijn aan het adres van sommige dames. Hoever iemand gaat en kan gaan is nog altijd de beslissing van het individu (gelukkig). En als iemand het aan kan, fysiek, emotioneel en als de relatie er tegen bestand is, waarom zou iemand dan niet verder kunnen gaan? Ik zal ook doorgaan totdat ik zelf kan zeggen, ja, ik heb er alles aan gedaan, alles voor gegeven en het heeft niet mogen zijn. Pas dan zal acceptatie komen dat het niet voor ons is weggelegd. Maar voor mijzelf ben ik nog niet bij dat punt ...
ja ik denk dat je de wens om een kind te krijgen niet kan begrijpen als je zelf wel kinderen hebt kunnen krijgen, zeker als je net als mij vanaf je 3/4e jaar al roept dat je moeder wilt worden, ik ga en kan daar niet over oordelen, ik snap heel goed dat je alle manieren aanpakt die je aangeboden worden om zwanger te worden.. pas als je er zelf aan toe bent om bewust te stoppen dan pas kan je de benodige rust vinden die je nodig hebt hiervoor (lijkt me een heel groot rouwproces, rouwen om een kindje wat nooit is geweest) Ik had zelf zoveel mogelijk aangegrepen mocht het niet zou zijn gegaan zoals het ging, wij zijn gelukkig gezegend met 2 kindjes maar dat geluk gun ik iedereem, het is erg genoeg dat ze zoveel ervoor moeten overhebben maar kan me de drang heel goed voorstellen hoor JUIST als mama van 2 kindjes weet ik wat voor bezit het is, moet je eens voorstellen dat je je kindjes nooit had gekend? Nee niet iets om over te oordelen, zeker niet als je zelf kinderen hebt , dat gevoel kan je je dan echt niet voorstellen...
Maar hoe bedoel je ver gaan...? Er is toch maar 1 weg te gaan. IUI- IVF/ICSI- er komt wat of er komt niets. Of bedoel je eicel donatie, zaad donor ed? Ben ik dan ook ver gegaan door eerst naar gent te gaan ivm de mk-en voordat we aan IVF begonnen? Lijkt mij toch dat eerst het mk probleem opgelost moet worden ( of zoveel als je er aan kunt doen) voordat je met je 3 kostbare IVF behandelingen gaat starten. Anders zijn die 3 ivf behandelingen bij voorbaat al gedoemd te mislukken. En zwaar een ivf behandeling, iedereen roept daar altijd maar over, ik heb totaal geen last van spuiten , slikken, punctie, tp of wat dan ook. Dus het kan ook anders. Het enige waar ik van baal is dat alles dalijk voor niets is geweest. En we kk nooit een brusje kunnen geven. En ik baal ook dat heel veel mensen mij niet voor vol aanzien omdat we er maar 1 hebben ( die overigens wel normaal is gekomen na 3 mk)
Draagmoederschap is voor mij denk ik wel een optie. Want kindjes zijn altijd goed, maar iets gaat er gewoon fout in mij. Of ik het zou doen is een 2e Maar ja als iemand kiest voor donor en man en vrouw zijn er allebei blij mee... wie zijn wij dan om te oordelen? ( zelf zouden wij het nooit doen, daar hebben we het al over gehad na mk2)
ja ik had eiceldonatie ook overwogen, ik heb overwogen om BAM moeder te worden met behulp van een zaaddonor. Ik had het vreselijk gevonden maar ook een draagmoeder zou een optie zijn geweest maar ook adoptie hoor Mijn man heeft de behoefte om misschien over pleegkinderen na te denken omdat zijn eigen moeder in een weeshuis heeft gezeten en bij diverse pleeggezinnen en gezien heeft hoe ernstig deze mensen nodig zijn. Dus in die zin zou ik echt alle opties overwegen maar op de eerste plaats zou ik biologisch moeder willen worden natuurlijk (en dus zelf zwanger willen worden) Ik had in elk geval niet kinderloos willen blijven en had daar toch wel heel veel voor gedaan (ik kan nu niet precies oordelen over hoeveel) aangezien ik nu 2 kinderen heb en dus niet heb ervaren hoe het werkelijk is om in deze MMM te zitten)
Adoptie idd, wij hadden ons willen inschrijven op donderdag en op dinsdag testte ik + van kk. Nu helaas te oud en teveel leeftijdsverschil tussen kk en een 2e adoptiekindje, dus dat gaat hem niet meer worden.
Ver gaan is voor mij: ongelimiteerd aantal pogingen IVF/ICSI spermadonatie (betaald) eiceldonatie (betaald) draagmoeder (betaald) Wat ik in één van die andere artikelen over deze loterij heb gelezen: we gaan door tot je zwanger bent, of op een andere manier een kindje hebt gekregen. Dát bedoel ik met ver gaan. (en overigens vind ik dat ook valse hoop wekken. het is niet zo dat als je er al het geld van de wereld tegenaan gooit, je gegarandeerd een kindje krijgt.) En wat te ver gaan is, is voor iedereen anders. Mijn grens heb ik geloof ik wel aangegeven. Ik snap het hoor, dat iedereen z'n eigen proces moet kunnen doormaken. En de een moet daar veel meer voor proberen dan de ander, om te kunnen beslissen dat het genoeg is geweest. Er zijn wettelijke grenzen, en er zijn grenzen aan de financiering (die mogelijk met een loterij te verleggen zijn, voor die ene lucky winner). Daarbinnen moet je doen wat je doen moet. Voor mij heeft het er ook een tijd naar uit gezien dat ik, ondanks mijn eigen kinderwens, waarschijnlijk geen kinderen zou krijgen: mijn vriend wilde namelijk niet. Ik had voor hem gekozen en hield vast aan die keuze, ook toen dat betekende dat ik kinderloos zou blijven. Ik ben blij dat hij toch nog 'om' is gegaan, en dat vervolgens bleek dat wij geen vruchtbaarheidsproblemen hadden, maar ik had mij echt een heel concrete voorstelling gemaakt van het samenzijn-zonder-kinderen. Sterker nog: we waren al 10 jaar samen, zonder kinderen, voordat de pil de deur uit ging. Maar goed, dat is mijn verhaal. Geen maandelijkse teleurstelling, geen hormooninjecties, geen puncties. Alleen het weten dat het met deze man waarschijnlijk niet zou gaan gebeuren. Ik ben daar op mijn manier mee om gegaan. Een ander had daar vast andere keuzes in gemaakt.
Ik heb van allebei de kanten "geproefd", altijd 1e ronde zwanger. En nu dus nooit meer En idd wbt loterij, ze kunnen je geen kindje garanderen, tenzij ze adoptie erbij hebben staan. En dan klopt de titel wel. Anders stuit de titel me ook tegen het lijf: win een bay
J Ja voor iedereen is de grens anders is, ik heb bv een relatie verbroken omdat deze persoon geen kinderen wilde (of in elk geval voorlopig niet) ik wilde mijn levenswens niet voor iemand opzij zetten dat was te belangrijk voor mij, en mede doordat deze wens zo belangrijk was voor mij heb ik juist mijn man ontmoet (die precies hetzelfde erover dacht) Ik kan zelfs zeggen dat ik zonder mijn kinderwens nooit mijn man had ontmoet en zo gelukkig had geweest als nu, dus leven liep raar maar ben wel blij dat ik "out of the box'" dacht zonder dat had ik nu mijn lieve man geeneens gehad..
Mijn redenering was een andere: ik hou van deze man en ik kies voor een leven met hem. Als hij onvruchtbaar was geweest, zou ik ook niet bij hem weggaan om de reden dat ik met hem geen kinderen zal krijgen (voor mijzelf vond ik donatie geen optie). Dus waarom zou ik wel bij hem weggaan omdat hij geen kinderen wil? Bovendien: op het moment dat ik wist dat ik zelf wél kinderen wilde, was ik ook al 30. Moet je eerst je liefdesverdriet verwerken, dan iemand tegenkomen op wie je verliefd wordt, van wie je gaat houden, met wie je een leven samen wilt en die óók kinderen wilde. Tegen die tijd zou ik al behoorlijk op leeftijd zijn, leek me zo. En dan moet je nog maar afwachten of je überhaupt vruchtbaar bent samen. Klinkt misschien heel rationeel, maar zo zit ik nu eenmaal in elkaar.
Waarom kies je er weer voor om het slechtste van mijn post te denken en woorden zo te verdraaien totdat ze je een reden geven om mij te bashen? Ik schreef zelfs nog dat ik niet beweer dat er sprake is van een verslaving, maar dat ik wel een link zie in het gaan voor een doel (een kind of het middel van een verslaving) en daarvoor bereid te zijn om dingen te doen die grenzen aan de ethiek/wet of erover gaan. Juist daarom zou het wel interessant zijn om te zien of er in de hersenen een overeenkomst te detecteren is, dat bepaalde gebieden gestimuleerd raken. Wat als dat nou eens bewezen wordt, ga je dan nog steeds ontkennen en zeggen dat wetenschappers hun mond moeten spoelen? Ik begrijp dat ik radicale beweringen maak, ik ben gewoon niet zo'n ja-knikker en analyseer graag van alles en nog wat. Ik begrijp wel dat je reageert vanuit emotioneel oogpunt en niet vanuit rationeel oogpunt, je zit immers zelf in die situatie. Het is alleen moeilijk discussiëren met iemand die vanuit emotie reageert, en niet de mening probeert te weerleggen met argumenten, maar de persoon achter de mening aanvalt.
Ik bergrijp denk ik wel een beetje wat je met je vergelijking bedoelde. Je bedoelt (denk ik) dat vrouwen (want vrouwen zijn nou eenmaal fanatieker als het op de kinderwens aankomt) steeds verder gaan wanneer blijkt dat het niet lukt (en dat is dan weer te vergelijken (ook al vind ik het toch niet echt een vergelijking) met een verslaafde die steeds verder gaat voor zijn verslaving. Dat is ook zo. Ik heb dat ook. Had me 5 jaar geleden gevraagd of we ivf zouden gaan overwegen dan had ik daar echt zonder twijfelen nee op gezegd. Maar het lijkt wel alsof mijn wens bij elke teleurstelling groter wordt, en ik er nog meer voor wil doen. Ik verleg continu mijn eigen grenzen. Zo hebben we het afgelopen weekend zelfs al over donorzaad/eitjes gehad. En we staan er helemaal niet negatief meer tegenover. Had ik echt nooit van mezelf gedacht... En ja er steeds aan denken hoort er ook bij. Maar dat lijkt me niet een vreemd gegeven. Toen wij nog niet in het ziekenhuis onder behandeling waren was ik er echt veel minder mee bezig (we hebben zelf 2,5 jaar geprobeerd) Maar nu moet ik 5 dagen hormonen slikken, daarna elke dag een follikelmeting in het ziekenhuis, dan moet ik 2 dagen na de laatste meting mezelf prikken, zaadjes inleveren, inseminatie en dan nog 2 weken wachten. Het wordt je dan ook niet makkelijk gemaakt om "er niet aan te denken" Want tijdens de inseminatie denk ik echt niet aan de voetbalwedstrijd van gisteravond. En dan is dit nog "maar" iui, laat staan als je bezig bent met ivf. Nou vind ik mezelf niet obsessief, heb echt genoeg andere dingen te doen. Heb veel hobby's en we hebben samen heel veel plezier, maar ik merk dat ik ook als persoon verander. Dus ik denk dat je in deze situatie dat niet echt tegen kunt gaan. Dat hoort er toch echt bij. Over ethisch/ onetisch begrijp ik het deels wel. Maar zoals ik aangaf, weet ik niet meer waar mijn grenzen nou precies zijn. Nu zeg ik bv nog dat ik niet zou willen adopteren (daar heb ik zo mijn redenen voor) maar dat weet ik dus gewoon niet zeker, zo ver ben ik nog niet. We zouden misschien wel zelf nog 1 of 2 pogingen gaan betalen (ivf) maar alleen als er wel embryo's zijn ontstaan. Als er geen deling plaats vind, zou ik dat denk ik niet doen. Nou ja het is ook gewoon een lastig onderwerp.
Je afvragen of dezelfde hersengebieden hierbij betrokken zijn, is hetzelfde als het maken van een vergelijking tussen verslaving en het 'ver' gaan voor een kinderwens. Wij 'zijn' onze hersenen en onze hersenen zijn wij. Deze vergelijking slaat in ieder geval helemaal nergens op. Verslaving heeft een neurologische basis die compleet niet vergelijkbaar is met een kinderwens waar mensen voor tot het uiterste gaan. Vruchtbaarheidsbehandelingen leveren nou niet bepaald de 'fijne' stofjes in ons brein op die vergelijkbaar zijn met een shot drugs o.i.d., waardoor je steeds meer en meer wilt. Ik kan je als hersenwetenschapper hier nog veel meer over vertellen, maar het volstaat denk ik om te zeggen dat mond spoelen nu en in de toekomst niet nodig zal zijn. Aan je bewering is niks radicaals aan, maar vooral kwetsend en ondoordacht.
Ik lees niet per definitie het slechtste van je post, de kern van de post is helaas nu eenmaal erg slecht beschreven. Ik reageer op een bepaalde basis uit een emotioneel oogpunt als het op jouw manier van communicatie aankomt. Bri kan namelijk precies hetzelfde zeggen, maar een stuk genuanceerder en overdacht overkomend. Ik heb ook geen problemen met wat jij vind, of wat Bri vind, we verschillende daarover van mening en dat kan (we agree to disagree). Wat mij bijzonder stuit is dat je het durft te vergelijken met verslavingskenmerken (en geloof mij dat ik daar eerste hand ervaring in heb). Een kinderwens in een geprogrameerde actie in de genen (die bij de een groter is dan de ander). Het zou me bijzonder verbazen als aangeduid zou worden dat het een neurologische grondslag heeft. Dat je het zou kunnen vergelijken met een tekort aan dopamine. Dat mijn hersenen een stof niet of wel zou aanmaken waardoor ik "verslaafd" zou zijn aan puncties en ziekenhuisbezoeken. Een soort "Munchhousen syndroom" ... Je ziet zelf de absurditeit van die stelling zelf niet? Dat zeggende betwist ik ook niet dat er idd mensen zijn die ook in mijn ogen tever gaan in hun wens, het zou mijn keuze niet zijn, maar blijkbaar zijn zij nog niet zover om te aanvaarden wat misschien onvermijdelijk is. Misschien dat je dat eens moet gaan beseffen. Een discussie zal altijd tussen de voors en de tegens gedaan worden. En dus zijn ALLE partijen emotioneel geladen in zo'n discussie. Een discussie is niet een gesprek tussen gelijkdenken, het is een gesprek tussen mensen die anders over iets denken en daar een volwassen, respectvolle discussie over kunnen houden. En daar feiten en stellingen naar voren brengen die nog enigszins steekhoudend is en een manier van onder woorden brengen die voor alle partijen toevoegt aan de discussie. Het wordt eens tijd dat je je eigen postings eens terugleest, en dan RATIONEEL bepaald of de reacties die je daarop hebt gekregen ook echt waren omdat je een punt had of dat dat komt door de onbehouwen manier van communiceren. DAT is wat mijn tegenstaat in jou posting, niet je mening (want die mag je wat mij betreft hebben).
Lalalala het is de muziek..... Bammetje wil je het hier gezellig houden denk dan eerst eens wat een paar mensen gezegd hebben. Kijk in rl kan je er wat uit floepen, maar hier typ je en dat duurt toch langer
Bammetje@Sorry hoor maar een kinderwens is een verslaving??? Pardon!! Dit doet heel erg zeer kan ik je zeggen! Hoe heb jij je kindje gekregen? Niet via de mmm zeker. Dus ik heb al 13 jaar een verslaving volgen jou! Die voor mij en mijn mannetje nu in een gesloten boek zit! Hier kan ik om huilen die opmerking Die jij maakt.pff. Hoe vaak ik het hier nu al gezegt heb maakt me niet uit. Elke kans is er 1 hoe maakt niet uit. Roken, drugs , en alcohol is in mijn ogen een verslaving . Roken doe ik , maakt nu toch niets meer uit. Doe nu alles wat god verbied. Hij bestaat in mijn ogen niet. Sorry voor de gelovigen .