Maar dat is het hele punt hoever iemand gaat, kan niemand voor een ander bepalen. Iemand zal de hele wereld over vliegen als er maar een sprankje hoop is als dat zijn/haar kind kan helpen, een ander zal eerder beslissen dat het genoeg is geweest. En ja, dat is deels ingegeven door hoe iemand financieel ervoor staat, en wat wettelijk is toegestaan. Maar ook omdat sommige mensen gewoon alles gedaan willen hebben, niet later zichzelf schuldig voelen omdat ze het gevoel hebben niet alle mogelijkheden aangegrepen te hebben. En dat is nu precies hetzelfde met hoever je in MMM gaat. En voor sommigen zal dat betekenen dat ze dus geen probleem met die loterij hebben, omdat dat hetgene kan schenken waar ze zo naar op zoek zijn. Ze zien het als een mogelijkheid, niet als een afkoopsom. Want hoe je het ook went of keer, dat kind is net zo gewenst als ieder ander, ongeacht hoe het tot stand is gekomen.
Zolang men maar af en toe even stilstaat en nadenkt: wat ben ik aan het doen, sta ik daar nog achter, vind ik zelf niet dat ik te ver ga (en hoe denkt m'n partner daarover, en hoe is dit voor het kind dat ik hiermee hoop te krijgen), dan zal het meestal wel goed zitten qua grensoverschrijdend gedrag. Maar ik vind nu eenmaal niet dat het doel alle middelen heiligt, en ik denk dat eigenlijk niemand hier dat vindt.
Ik vind niet dat je geen recht van spreken hebt als je wel kinderen hebt gekregen, maar ik denk wel dat je dan niet goed kan begrijpen waarom die grens steeds opschuift. Je verandert tijdens het proces, vindt kracht om moeiteloos grenzen te verleggen die eerst absoluut leken. Ik zou net zo min kunnen voorspellen hoe ik reageer op extreme honger, pijn of een levensbedreigende situatie voor mijn dochter. Nu redeneer ik namelijk vanuit de persoon die ik nu ben, zonder die ervaring. En juist die ervaring verandert je. Ik heb veel vriendinnen, helaas, die moeite hebben met zwanger worden en die in eerste instantie riepen dat ivf, adoptie, enz, niets voor hen was. Ze vonden het kunstmatig of het leek ze te zwaar. Gaandeweg verschoof die grens omdat het kinderloos blijven hen wezenlijk veranderde. Ik zou nooit eiceldonatie hebben overwogen, om de redenen die genoemd zijn en ook de fysieke belasting, tot ik zelf meermalen achter elkaar miskramen kreeg en geroken heb aan de mogelijkheid geen kinderen te kunnen krijgen. Dat heeft me wezenlijk veranderd. Een van mijn vriendinnen heeft het aanbod open staan, ook draagmoederschap als ze dat zou willen. Ik zou het zonder die miskramen mss nooit overwogen hebben. Ik twijfel wel of ik het voor een onbekende zou doen aangezien ik dan niet weet of het kindje een goede plek krijgt. Ik zou ze eerst willen ontmoeten. Anyway, volgens mij is het lastig te bepalen waar de grens moet liggen, ik waag me er liever niet aan. Als er geld nodig is meer potentiële donoren over de streep te trekken - ook voor organen of bloed - vind ik het geen probleem. Het kind wordt niet opgevoed door een donor die mss onzuivere bedoelingen heeft, maar door de ouders die bereid zijn om voor dat kind door het vuur te gaan.