De titel zegt het al, ik moet even kunnen klagen... Laat ik maar meteen beginnen met te zeggen dat mijn man en ik een heel lange weg hebben moeten afleggen om zwanger te geraken. Vijf lange jaren van veel verdriet en ontgoocheling, constant voor alle anderen blij moeten zijn, maar uiteindelijk, wonder boven wonder, zwanger geraakt. Maar sinds de dag we weten dat ik zwanger ben, is het ook altijd wat. * De dag dat we eindelijk aan de toekomstige grootouders kunnen vertellen dat ze oma en opa gaan worden, blijkt schoonzus ook weer zwanger te zijn van nummer 589... * Moment afgesproken om op een familiefeest te zeggen aan iedereen van de familie dat we zwanger zijn, spijtig genoeg verliest net de dag daarvoor mijn man zijn neef het leven in een ongeluk. Dus ja, niet de moment om met positief nieuws af te komen. * Volgende familiefeest (toen wist iedereen al via via dat we zwanger waren) kan ik eindelijk toch eens met veel trots men buikje showen. Maar neen hoor, we oom die dat jaar gastheer is, wordt ziek, en het feest wordt afgeblazen. * Moment van bevalling loopt alles mis en deze eindigt in een spoedkeizersnede onder volledige narcose. Dus geen eerste moment met man en kind, maar in de plaats daarvan een hele dag op de recovery wegens complicaties. Ook de kraamperiode door de zware bevalling is op niks uitgedraaid, want kon de eerste twee weken men bed niet uit, laat staan men babytje vasthouden. * Babyborrel is daar. Maar blijkt er iemand van de familie zwaar ziek te zijn en in het ziekenhuis te liggen, waardoor er van mijn familie zo goed als niemand aanwezig was. Wie was er dan wel? Mijn ouders, en men moeder vond het net nodig die dag nog ruzie te maken omdat ze niet voldoende kon showen met onze zoon. * Eerst Sint en Kerst was men zoontje heel ziek, waardoor we niks hebben kunnen vieren. En wat is er nu aan de hand? Wel de eerste verjaardag van mijn zoontje komt er aan... En wat blijkt nu? Krijg hier van verschillende mensen een sms dat ze toch eigenlijk niet kunnen komen. En niet de minste... O.a. de meter en zo van onze zoon. Ok, ik weet het, het is gewoon telkens een samenloop van omstandigheden waar niemand wat aan kan doen, en neen, het gaat me niet om in het middelpunt van de belangstelling te staan, maar het is wel telkens wat. Elke keer moet ik waar ik zo naar uitgekeken hebben, laten voor wat het is. En nu de afzeggingen voor zijn verjaardag... Sorry, ik moest even kunnen klagen...
Jeetje ik snap dat het niet leuk is, maar het klinkt bijna alsof jij het ervaart dat mensen ziek worden en/of doodgaan om jou te plagen. Probeer het wat te relativeren en wees blij met de mensen die er wél zijn. Ook op zijn verjaardag. Laat het leuk zijn van de dag niet afhangen van de mensen die er wel of niet zijn. Het is jammer dat jij op de momenten waarvan je hoopte te kunnen stralen en genieten dit niet door kon gaan, dat kan ik me goed voorstellen dat jij daardoor wat teleurgesteld bent. Maar ik denk dat je iets te hoge verwachtingen van bepaalde situaties hebt gehad. Probeer dat iets minder te hebben en je zult merken dat je daardoor van situaties meer kunt genieten. Ik spreek inmiddels uit eigen ervaring En je bevalling was dus erg zwaar. Heb je daar nu nog last van? Je kunt daarvoor hulp krijgen als je het nodig hebt. Het leven is een feestje maar je moet zelf de slingers ophangen!
Bij jou lijkt het glas vooral half leeg... Geniet ervan dat je eindelijk een kindje in je armen hebt. Ik ben stront jaloers op je.
frummelk, het is nu niet zo dat ik mezelf boven die bepaalde situaties plaats die jij daar opnoemt. Zeker niet! Toen dit allemaal gebeurde, was ik er ook zo niet mee bezig, welk effect dit op mij heeft. Als iemand die je graag ziet, onverwachts sterft, ben je daar echt mee bezig en doet dit veel. Ik ben eigenlijk, toen ik vandaag die afzeggingen kreeg, wat in een dip geraakt, en me beginnen realiseren, dat er eigenlijk altijd wel net iets gebeurt.
Dan heb je het misschien niet helemaal goed verwoord, maar het komt niet heel erg aardig over hoe je het optypt Maar ik denk dat iedereen wel mee kan praten over het feit dat er altijd iets gebeurd. Wij hebben dit ook gehad. Wat ik mee wil geven is dat jij zélf bepaald hoe jij er mee om gaat en hoeveel invloed het op je heeft. En als je nu echt heel veel afzeggingen krijgt misschien kun je de dag waarop je de eerste verjaardag viert verschuiven..??
frummelk, het was inderdaad een heel zware bevalling, en ik krijg ook hulp, want ben momenteel in therapie om het een plaats te geven. Alle situaties die ik heb aangehaald, daar kan niemand wat aan doen, en neen, op dat moment ben ik en men zwangerschap en/of baby zeker niet het belangrijkste. Maar vandaag is het wat anders... het is mijn zoon zijn eerste verjaardag, en als je hier dan afzeggingen krijgt in de trend van "nou, het is te veel moeite om daar te geraken" of "we zouden die dag liever iets anders doen", neen, daar kan ik niet mee omgaan...
Ja, inderdaad, verschuiven zou een optie zijn... En optie die ik ook heb voorgesteld, maar ook dan krijg ik het deksel op de neus, want wat ik ook voorstel, er is altijd wel een reden waarom het niet kan. En ik heb het misschien niet allemaal goed verwoord... Het komt gewoon hier op neer, wij zijn echt de allerlaatste "in lijn" om eindelijk zwanger te worden. Voor iedereen die hier al zwanger geworden is heb ik "slingers opgehangen" , nu de rollen eens zijn omgedraaid, hebben diezelfde mensen geen tijd voor ons, en dat doet me nu wel pijn.
Ik begrijp t wel meid, hele menselijke reactie. Maar probeer toch te relativeren ook en VOORAL te genieten van de verjaardag, echt doen! Al komt er niemand!
ach sneu hoor. Maar wil je zulke mensen er dan wel bij hebben, als ze zo doen? Ik kan me voorstellen dat het pijn doet. Doe het lekker op jouw manier en wees blij met de mensen die wél de moeite willen nemen om te komen. Daar heb je tenminste iets aan!
Nou sorry hoor, maar altijd maar dat relativeren altijd... Niet op elk moment kun je elk gevoel zomaar wegrelativeren omdat het voor een ander niet ernstig of belangrijk is. Het is niet alsof ze dreigt om al die afzeggers met een bijl te lijf te gaan. Ze MAG best teleurgesteld zijn en even komen klagen. Het is ook niet leuk dat de peetoom/tante niet op de eerste verjaardag van het kindje kunnen zijn en het is al zeker niet leuk dat ze nooit echt in de belangstelling heeft kunnen staan. Dat mag ze toch zeggen zonder dat ze gelijk als aansteller of zwartkijker weg wordt gezet? Dat lijkt mij nou van wel. Daar is een forum - waar ze er verder niemand kwaad mee doet - met uitstek de perfecte plek voor.
Thx! Ja, mijn verwoording is misschien alles, maar het is geschreven vanuit een eerste gevoel... Maar je hebt gelijk hoor, op de dag zelf, laat ik het niet meer aan mijn hart komen, maar vandaag doet het me toch wat.
Begrijpelijk dat je baalt, eindelijk is het jouw beurt en blijkt er elke keer een zwart randje om te zitten. Ik zou er ook van balen, wij zijn ook meer als 3 jaar bezig geweest met zwanger worden en ook een pittige bevalling hier, maar dat kon me weinig schelen eerlijk gezegd, er kwam een mooi kindje voor terug. Bij onze zoon zijn eerste verjaardag hebben we de helft moeten afbellen omdat ons zoontje de waterpokken had. Maar weet je wat, hem maakte het niks uit, hij was al blij met het cadeaupapier! Probeer het positief in te zien, je hebt hierdoor een relaxtere eerste verjaardag waar de aandacht volledig op je zoontje komt en je intens kan genieten ipv naar hot naar her rennen, en hij krijgt nog een tweede moment om zijn verjaardag te vieren want de belangrijkste mensen komen toch wel op een ander moment. Geniet ervan, voor je weet is hij net als die van ons 3 en bedenk je je dat je eigenlijk nog meer had willen genieten en hoop je dat je de kans nogmaals krijgt om dit mee te mogen maken, maar is dat ook al een behoorlijk lang traject. (en natuurlijk mag je er wel ff van balen, maar daarna weer genieten he!)
Awel, jij verwoordt perfect hoe ik me voel! En voor de dames die zelf nog geen kindje hebben en "jaloers" zijn en zo, ik BEGRIJP jullie heel goed. Zo heb ik me ook 5 lange jaren gevoeld. En ja, ik heb geluk, ik heb eindelijk een kindje, maar dat wil niet zeggen dat ik nu echt niks mag zeggen of eens niet mag klagen.
Je mag je best wel klagen maar ik probeer je op te vrolijken door te zeggen dat het glas half vol is. Geniet van je kindje en er komt vast een dag dat iedereen je wonder komt bewonderen.
Je mag best even alles weer uit gooien en misschien helpt het als ik zeg wat het met je doet als je een kindje krijgt een deze niet eens hebt horen geboren worden. DAT is verdriet. En pijnlijk. En nu die afzeggingen. Je mag zeker even klagen. Maar de sterfgevallen of ziektes daar mee moet je wel uit kijken dat is het lot. Maak er met je kind een mooie dag van. En vergeet wie er niet komen. Maak er jullie dag van met de mensen die wel komen.
Oooh Katja77, ik lees net je banner onderaan, en het zou ik mijn verhaal kunnen zijn. Ik kan enkel zeggen meid, geef de hoop niet, kijk naar ons, wonderen bestaan...
Hier idem met verjaardagen mja mijn zoontjes zijn in juli én augustus jarig. Of iedereen is op vakantie of druk bezig met inpakken of ze komen net terug en hebben geen tijd. Hier dus klein groepje voor verjaardagen ( oma's en opa tante(s) en 2 ooms ) That's it.