Benieuwd naar hoe overspannenheid of burn out voelt. Wie heeft ervaring? Ik denk namenlijk dat ik last heb van 1 vd 2. Al lange tijd negeer ik het en wimpel het af als: Het gaat wel weer over. Maar na vandaag, een dag met huilbuien en extreem weinig energie denk dat ik eerlijk moet zijn naar mezelf. Ik vind het heel moeilijk om alles wat ik voel en denk hier neer te zetten. Dat is namenlijk heel veel en daarbij is het nogal een wirwar in m'n hoofd. Misschien dat ik het gaandeweg duidelijk kan verwoorden. Heel kort opgesomd: - 0,0 energie. Ik slaap goed maar wordt al lang niet meer uitgerust wakker. De dagelijkse dingen voelen zwaar. (Huishouden, boodschappen, kids, enz) - Wel zin in leuke dingen maar op het moment zelf kan ik er moeilijk van genieten. Veel in mn hoofd bezig. - Moeite met prikkels. Veel geluiden door elkaar bijvoorbeeld. Als ik dan over iets moet nadenken, word ik lichtelijk gek. Ook rommel om me heen, kan er niet tegen. Gelijk ook rommel in m'n hoofd. Maar de energie om op te ruimen heb ik niet, dus het cirkeltje hou ik zelf in stand. - Piekeren. Over dingen die spelen maar ook over de meest kleine dingen. - Weerstand is lager. Sneller verkouden, enz Kort wat nu naar boven komt.. er zit nog wel meer, wat later wel opborrelt. Na de geboorte van mn 2e zoontje (bijna 2jr geleden nu) is het allemaal heel langzaam begonnen. Vooral de vermoeidheid.. logisch na de komst van een kindje. Maar het is nooit over gegaan. Op werk hebben we roosterproblemen, wat voor stress zorgt. Het gepuzzel om diensten op te lossen en steeds de onzekerheid of je op vrije dagen/weekenden wel echt vrij bent, omdat het regelmatig nodig is om terug te komen. Die stress van werk kan ik niet loslaten, neem het vaak mee naar huis. Daarbij heb ik een verhoging van m'n functie gehad. Vind het heel erg leuk maar ben ook heel erg perfectionistisch, onzeker en een controle freak. Alles bij elkaar, vraag ik best veel van mezelf. Ik laat natuurlijk ook weinig merken.. Het probleem op werk wordt alleen maar groter als ik ook een stap terug ga doen en ik wil gewoon sterk blijven. In de hoop dat het wel over gaat. Natuurlijk kan ik ook gewoon naar de huisarts, maar die drempel vind ik heel hoog. Want welk balletje gaat er dan rollen.... En misschien kan ik 't zoeken in simpelere dingen. Gelukshormonen stimuleren zegt m'n man steeds. Alleen mis ik daar de motivatie en energie voor Ik weet het gewoon even niet meer.
Allereerst een knuffel Je verhaal klinkt heel herkenbaar en ik zit inmiddels sinds april deels thuis met een burn-out. Hieruit zijn ook weer andere dingen voortgekomen waardoor bij mij het eind helaas nog niet in zicht is De verhoging van functie waar je het over hebt was bij mij ook de 'druppel'. Ook ik ben erg perfectionistisch en heb een grote prestatiedwang en het was allemaal zo leuk, tot ik echt letterlijk instortte en alleen nog maar kon huilen en schreeuwen. Dat was het moment dat ik naar de huisarts ben gegaan en een verwijzing heb gekregen. Ik loop nu bij een psycholoog maar of dit nu de juiste hulp is weet ik niet. Ik lees veel goede verhalen over een coach bijv. Je klachten passen m.i. wel bij een burn-out maar ook bij overspannenheid. Welke naam het ook krijgt, ik denk wel dat het belangrijk is dat je op de rem gaat. Als je nu door en doorgaat ben je straks nog veel verder van huis en wordt het alleen maar lastiger om te herstellen. Je zegt dat de problemen op het werk alleen maar groter worden als je een stap terug doet maar dat is dan maar even jammer. Jij bent nu belangrijk en moet aan jezelf denken. Vooral dit stukje heeft bij mij maandenlang geduurd en ik voelde me heel schuldig, maar toen dieomslag eenmaal was geweest en ik niet meer aan het werk dacht maar aan mezelf, ging het wel steeds beter met me Is er iemand met wie je het hierover kunt hebben behalve je man?
Jeetje, wat vervelend dat je je zo voelt. Je zou bijvoorbeeld wel je huisarts kunnen bellen en vragen of je bloed kunt laten prikken omdat je nogal veel vermoeid bent en niet zo lekker in je vel zit? Vaak kunnen ze dan checken op bepaalde vitamines etc. want misschien kan het relatief makkelijk 'opgelost' worden! Als het wel een burnout is of overspannenheid dan is het sowieso belangrijk om het balletje te gaan laten rollen. Het kan namelijk ook nogal een tijdje duren voor je überhaupt ergens terecht kunt.. Sterkte meid, hopelijk kom je er snel achter wat er is en kan er ook snel iets aan gedaan worden!
Chronische overbelasting gaat alleen maar over door die belasting te verminderen. Dus meer tijd voor jezelf, meer tijd besteden aan dingen die energie geven i.p.v. kosten. Mijn klachten waren; heel moe, geprikkeld (ik kon niks meer hebben), niet kunnen omgaan met iets wat niet loopt volgens plannen/verwachtingen, veel huilbuien om niks, niet tegen geluid kunnen, gespannen worden van veel mensen om me heen (ik durfde niet meer naar de supermarkt), paniekaanvallen, niks meer ondernemen.
Sowieso naar de huisarts. Ik zou ook bloed laten prikken, bepaalde vitaminetekorten geven dezelfde 'symptomen' namelijk. Sterkte.
Ik snap dat de drempel hoog is, maar ik denk dat het toch goed is om naar de huisarts te stappen en niet zelf aan te blijven modderen. Je bent bang dat er een balletje gaat rollen, maar uiteindelijk beslis jij wat er wel en niet gaat gebeuren en niet de huisarts. Maak gewoon één afspraak, vertel je verhaal en hoor wat het advies is. Daarna beslis je pas wat je met het advies doet. Ik denk sowieso dat het goed is om te onderzoeken wat er precies aan de hand is. Het kan een burnout zijn of overspannen, maar de klachten die je hebt kunnen ook passen bij een depressie. Het hebben van verminderd plezier, geen motivatie hebben, sombere stemming, geen energie /vermoeidheid, onzeker voelen, piekeren (afhankelijk van het onderwerp van piekeren) zijn ook kenmerkend bij depressieve stoornis. Werk kan de trigger geweest zijn, die de depressie heeft uitgelokt. Veel sterkte! Ik heb met beide ervaring en mijn advies is, zoek zo snel mogelijk hulp.
Als ik puur naar de symptomen kijk herken ik het ook maar ben niet overspannen en ook geen burn out. Hier komt het door de ziekte van graves, snelle schildklier. Sinds ik anders eet en medicatie heb voor m'n schildklier gaat het veel beter. Alleen nu heb ik andere symptomen door de medicatie maar dat komt ook nog in orde. Heb weer meer energie en dat doet heel veel. Dus naar de huisarts gaan. Het kan een burnout zijn maar het kan ook iets anders medisch zijn.
Hier ook dezelfde klachten, maar door een trage schildklier. En inderdaad: de meeicijnen geven een grote verbetering. @LadyKikker : ik zou in elk geval naar de huisarts gaan, en vragen om bloedonderzoeken om ilichamelijke oorzaken uit te sluiten. Als het daar niet aan ligt kun je altijd nog kijken hoe verder. Maar in elk geval sterkte gewenst.
Ik herken de klachten ook, maar bij mij is er een (verwaarloosde) postnatale depressie vastgesteld. Begonnen met vage klachten na de geboorte van de oudste, welke steeds erger werden.
@Bowie88 Zo'n dag had ik vandaag. Alleen maar huilen en niet meer weten hoe ik daaruit moest komen. Dat is wel weer gezakt gelukkig. Zakte dat bij jou ook? Ik bedoel: Had je nadat je instortte ook relatief goede dagen? Zo'n dag als vandaag heb ik wel vaker.. maar de volgende dag, of soms ook wel dezelfde avond voel ik me weer een soort van goed. Dat is dan vaak het moment dat ik denk: Zie? T gaat wel weer over.... morgen op werk voel ik me waarschijnlijk ook wel weer beter. Dus niemand die iets doorheeft. Toch hoop ik stiekem dat't morgen niet over is en dat mensen het zien. Dan is het er maar gewoon uit... Praat er alleen met mn man over. Al denk ik niet dat hij t echt begrijpt. Hij is heel positief ingesteld en zegt steeds dat ik m'n mindset moet veranderen, moet genieten van m'n kinderen,weer beginnen met hardlopen, enz. Nu heeft hij wel gelijk, maar dat allemaal zomaar even doen kan ik gewoon niet. Verder weet niemand eigenlijk iets. Al denk ik wel dat 2 vriendinnen een vermoeden hebben dat't niet echt heel goed gaat.
Mijn vriend heeft het zelfde. Hij kwam twee weken terug thuis uit het werk in de ochtend. Hij brak thuis, helemaal vermoeid. Op zijn werk is het gekkenboel, en overwerk is meer regel dan uitzondering. En dit ging al weken zo. Hij sliep steeds slechter en zag vreselijk tegen het werk op. Toen hij thuis kwam heb ik gelijk de huisarts gebeld en in de middag konden we komen. Goed gesprek gehad, en hij raadde aan om de ziektewet in te gaan en om in contact te komen met de arbo arts om samen een plan op te stellen. Nou de arbo arts ging nergens over, hij moest volgende week maar weer opbouwen. Maar dit kan echt niet. Deze week hebben we weer een afspraak bij de huisarts en gaan kijken wat hij verder kan doen, waarschijnlijk een psycholoog via de huisarts. De huisarts zei dit zijn dingen die er langzaam in sluipen, en ineens knap je en het kan lang duren om hier uit te komen. Mijn vriend komt nu hij thuis zit ook nog helemaal niet tot rust, vol spanning, hartkloppingen en veel hoofdpijn. Daarnaast ook een stukje schaamte tegen over andere mensen. Mijn advies aan jou is om toch echt de stap te nemen om naar je huisarts te gaan. Je hoeft je niet te schamen, er zijn helaas veel mensen die hier op dit moment in zitten. En ik denk dat als je geen passend Hulp krijgt het langer gaat duren. Heel veel sterkte gewenst
Bloedprikken heb ik niet heel lang geleden laten doen. M'n gewicht is te laag. Ik worstel er al mn hele leven mee maar ben na mn laatste bevalling te veel afgevallen. Dus ze wilden weten of er geen lichamelijke oorzaak was. Daar is toen uitgekomen dan m'n b12 heel iets verlaagd was. Ik was toen al moe maar volgens de huisarts kon dat niet alleen maar komen door de b12. Welke vitamines er nog meer zijn geprikt weet ik eigenlijk niet.
Precies hetzelfde hier.. Alleen onderneem ik wel dingen. Samen, met m'n partner en kids. In m'n eentje of alleen met de kids onderneem ik weinig. Vind t "eng" ofzo.. weet niet.
Hier zou ik echt achter aan gaan want iets verlaagd geloof ik niet zo... met een lage b12 heb je sowieso behandeling nodig want een tekort bouw je in jaren op dus dit is niet iets van de laatste tijd
Het klinkt wel als overspanning of burnout, ik werk ermee en herken de symptomen. eerst ff langs de huisarts, en bloed laten prikken waarmee je iig kunt checken of het niets lichamelijks is. En dan een plan maken hoe nu verder. Maar iig: gas terug! Te lang doorgaan betekent helaas vaak ook een langer herstel..
Heb daar ook weleens aan gedacht maar dacht altijd dat je dan meteen in een depressie valt, door de hormonen die zo snel veranderen. En merkte je iets aan hoe je met je kindje omging? Ik genoot enorm van m'n nieuwe baby en oudste. Geen moment rare of nare gevoelens gehad. Het enige wat ik merkte was dat ik moe was en bleef.
Klinkt precies als mijn man, super goede bedoelingen maar hij snapt het gewoon niet. Het Is ook erg lastig te begrijpen voor iemand die er niet middenin zit of het al eens heeft meegemaakt. Misschien is het een idee om met een van die vriendinnen of beide te gaan praten en gewoon eens je hart te luchten, om eens te horen hoe zij jouw 'situatie' zien, van buitenaf. Dit heeft bij mij wel meer besef gegeven van hoe heftig het eigenlijk was. Vaak zit je er zelf zo in en doe je veel op de automatische piloot, ga je maar door en door en heb je dat soms zelf niet eens zo door. Anderen zien dat vaak wel. Ik herken wel het gevoel dat je bijna wil dat iemand het ziet op je werk, dan heb je een reden om erover te praten..het voelt misschieb niet goed om er zomaar 'uit het niets' over te beginnen. Is er een collega die je vertrouwd? En Hoe zit het met je werkgever, kun je daar goed mee praten? Misschien kan hij/zij ook wel meedenken over een oplossing of kan je iig wat meer ruimte geven. Ik had na die eerste keer volledig instorten echt wel een paar donkere weken. Uiteindelijk werd het weer beter maar ik ben in die tussentijd ook niet op het werk geweest. Daarna en nu als ik van die dagen heb herstel ik daar wel een stuk sneller van Eerdere dagen (dus voor mijn ziekmelding) dat ik me echt klote voelde en veel huilde, kon ik 's ochtends op het werk idd prima weer een masker opzetten. Sterkte iig! Als je er behoefte aan hebt mag je me altijd berichten
Bij een overspannenheid of burnout, heb je dan dagelijks last van alle symptomen die ik opnoem? Of kunnen er ook periodes bij zitten dat je je beter voelt? En is er altijd hulp van buitenaf nodig? Of zou ik ook kunnen kijken naar dingen waar je blij van wordt. Sporten bijvoorbeeld... Bloed laten prikken ga ik sowieso doen.
Dat is een beetje waar ik zo tegenop zie. Met m'n werkgever kan ik heel goed praten maar het zal als een complete verrassing komen. Op werk laat ik een sterke vrouw zien, die gemotiveerd is in haar werk en heel blij is met functie verhoging. Ben er ook blij mee en wil het ook graag maar al met al valt het nu dus even zwaar. Ben zo bang dat ze dan gaat denken dat ik die promotie niet aan kan. Anderzijds zijn de eerder genoemde problemen op werk groot en dat voelt zij ook.. maar als ik ook id ziektewet moet of een stap terug moet nemen, worden de problemen nog groter. Ook voor collega's. Er is al zo weinig draagkracht nu. Mja, ik besef ook wel dat ik voor mezelf moet kiezen. En misschien volstaat een stap terug nu nog. Later moet ik misschien helemaal eruit. Er zijn wel collega's waarmee ik kan praten maar vind dat ik eerst naar m'n leidinggevende moet stappen. Volgens mij is t een beetje een warrig verhaal.. mja, zo zit het ook in m'n hoofd.
@jada08 Moet ook pittig zijn. De vrouw van.... En die arbo artsen. Soms tref je het en heb je een heel begripvolle arts maar er kunnen ook horken bij zitten. Daarbij vind ik't altijd heel moeilijk om tegenover zo'n arts m'n gevoelens goed te verwoorden. Liefst ga je naar zo'n arts als je er als een labiel wrak bijloopt. Dan is't meteen duidelijk.