Momenteel zit ik erg slecht in mijn vel. Ik heb 3 dochters (10 weken, 7 en 9 jaar). Ik moet heel erg wennen aan de nieuwe situatie. Daarbij heb ik erg veel last van mijn hormonen. Alles benauwd me nu een beetje. Ik krijg allerlei rare gedachtes....hadden we het niet gewoon goed? Hou ik wel genoeg van mijn jongste kindje enz. Dat maakt me natuurlijk in en in verdrietig. Het valt me gewoon zwaar. We hadden het net allemaal lekker onder controle met onze kids. Voel me ook schuldig naar hen toe. Alsof ik ze tekort doe. Ik ben ook best een beetje spastisch met die kleine. Kan haar moeilijk uit handen geven en denk dat een ander niet goed met haar om kan gaan. Ze heeft net als alle kindjes haar eigen fratsen. Goed slapen is zo belangrijk en dat kost best een beetje moeite. Ben zo bang dat ze gelijk helemaal van de leg is of dat een ander het allemaal vervelend vindt. Morgen gaat ze een ochtendje wennen op het kdv en ik heb er nu al buikpijn van 😳. Beetje een warrig verhaal, maar zo voel ik me momenteel ook. Ben ook zo verdrietig om mijn gedachtes. Hoe komt dit op jullie over? Is er iets mis met mij?
Ik herken dat wel hoor. Bij ons komt het ook door slaapgebrek. Ik heb al heel veel nare en rotte dingen gedacht over mijn zoon, maar tegelijkertijd weet ik dat dit tijdelijk is en dat het beter zal gaan. Het is niet ik di En hormonen doen nou eenmaal gekke dingen met een mens.
Naar mijn idee zie je het wat somber in. Ik zou eens een gesprek een hebben met je huisarts. Gewoon om je verhaal kwijt te kunnen en zodat hij/ zij kan vaststellen dat het geen postnatale depressie is. Sterkte
Zo te lezen hou je ontzettend veel van je jongste kindje Anders zou je er geen buikpijn van krijgen als ze naar het kdv gaat, of zou je het niet erg vinden als een ander haar vast wil houden etc. Je bent juist hartstikke beschermend om haar. Die eerste maanden zijn altijd pittig en vooral als de derde er is, je moet een nieuw ritme vinden met 3 kinderen. En ja, soms moeten de twee oudere even wat aandacht inleveren, maar dat maak je vast allemaal nog wel goed! Het is nu even niet anders.
Ik heb geen 3 kinderen, maar herken je gevoel. Als je er midden in zit lijkt het alsof het noooooit beter wordt. Alsof je vast zit. Als je kindje weer een paar maanden ouder is, merk je vast dat het weer veranderd. Heel langzaam komen ze steeds meer van je los en kun je dat beschermende gevoel ook soms wat loslaten. Volkomen natuurlijk hoor meid. Geef het de tijd en spreek je gevoelens uit naar je omgeving. Ook naar je pudere kinderen; dat je het soms moeilijk vind om er voor iedereen tegelijk te zijn. En vraag hulp. Heb je al aan een draagdoek/drager gedacht? Zo kan je kindje toch slapen als je met je oudere kinderen op pad bent. Of gewoon thuis, tijdens onrust of als je kindje gewoon behoefte heeft aan nabijheid, kan een drager je helpen je handen vrij te houden. Als je interesse hebt kijk dan eens op draagpraat op facebook. Staat veel info op. Ik vond het al onmisbaar bij mijn zoon. Laat staan als je 3 kinderen hebt. Sterkte en..een knuffel.
Ik denk dat het inderdaad goed is om er eens met een professional over te praten (huisarts en/of maatschappelijk werk ofzo). Gewoon om het eea op een rijtje te krijgen en inderdaad ook om te kijken of er niet meer aan de hand is dan 'erg slecht in je vel zitten'. Dat betekent niet dat er iets 'mis' is met jou, maar wel dat het meer tijd en meer hulp nodig heeft om alles op de rit te krijgen dan enkel wennen aan de nieuwe situatie en de tijd die het nodig heeft om de hormonen je lichaam te laten verlaten (had ik bij de oudste erge last van, heeft een jaar geduurd voordat ik niet meer bij het minste of geringste in tranen uitbarstte ed).
Bedankt lieve meiden! Het is nog steeds halen en brengen, maar nu gaat het wel goed eigenlijk. Kleine meid naar het kdv geweest en dat ging goed. Er is al een grote last van me afgevallen. En het was eerlijk gezegd ook wel even lekker wat tijd voor mezelf. Heb wel gewerkt, maar zo voelde het wel. Ik hoop dat ik er langzaam een beetje uit ga klimmen zo.
Ik ben al meerdere malen bij de dokter geweest en heb in ieder geval slaaptabletten voorgeschreven gekregen. Na de nachtelijke fles slaap ik nl niet meer en ben echt gebroken. Ik hoop dat dat ook gaat helpen.
Volgens mij heb je gewoon last van een combi van slaapgebrek, hormonen en het wennen aan een nieuwe situatie. Lijkt me niets vreemds na de geboorte van een nieuw kindje. Of ik had destijds ook een kronkel .
Het is ook zwaar he, en wennen op het kdv is zwaar. Je bent nog vol op aan het wennen aan de nieuwe situatie, je moet de jongste nog leren kennen, de twee oudsten moeten ook wennen. Maar jullie gaan echt die draai weer vinden hoor