Hoe kinderen betrekken bij afscheid oma

Wij hebben bij het overlijden van mijn man's opa.4 knuffeltjes gekocht. 2 hondjes en 2 konijntjes.
2 gingen er mee in de kist en de andere 2 kregen de 2 achterkleinkinderen.
Mijn zoon van 9 heeft zijn knuffel nog steeds.

 

Allereerst gecondoleerd....

Eerder dit jaar is m'n schoonmoeder overleden. Zoontje heeft -tig tekeningen gemaakt welke hij zelf allemaal in de kist heeft gelegd, de kleinkinderen mochten de kist zelf ook kleuren maar dat wilden ze niet, oma kreeg ook een foto van de kleinkinderen mee in de kist...op de crematie zelf hebben ze allemaal een kaars aangestoken. Vind het knuffeltjesidee van charan ook heel mooi.

Veel sterkte....

 

Gecondoleerd met het verlies van je moeder.

Ik vind het zelf heel lastig. Mijn man is afgelopen dinsdag zijn oma verloren. Ze was al enige tijd aan het kwakkelen en had alzheimer, maar het blijft verdrietig.

Wij hebben onze zoon niets verteld, omdat hij alles extreem gaan analyseren en dat vind ik (nog) niet nodig op deze leeftijd + hij heeft oma al enige tijd niet gezien vanwege de alzheimer.

Ik zou de kinderen een mooie tekening laten maken en deze in de kist laten leggen of een doosje (sigaren doosje) laten beschilderen en dat de kinderen zelf iets persoonlijks kiezen wat ze mee willen geven aan oma.

 

Gecondoleerd.

Ik was ouder toen mijn opa's en oma's overleden, maar ik weet dat wij (mijn zusjes, neefje(s), nichtje(s)) en ik tekeningen en/of brieven in de kist meegaven. En we staken bij de kist allemaal een kaars aan. Mijn oudste zusje en ik bespeelden een instrument en bij mijn ene opa en oma hebben we een nummer gespeeld wat zij mooi vonden, dat hadden we zelf bedacht. Ik zou vooral ook aan je zoontje vragen of hij een idee heeft van wat hij wil (en dan bv. een tekening maken voorstellen). Bloemblaadjes strooien hebben we bij mijn opa ook gedaan, mijn oma wilde geen aarde, dat vond ze te hard.

 

Gecondoleerd met dit verlies. En heel veel sterkte voor jullie allemaal.

Bij het overlijden van mijn vader hebben we het vooral van de kinderen laten afhangen. Onze oudste (7) was heel betrokken en heeft samen met zijn nicht op de kist getekend. Ook is hij vaak bij opa bij de kist wezen kijken (hij was opgebaard in huis).
We hadden een vakantiehuisje geboekt in de buurt, zodat we dichtbij konden zijn. (We wonen op ruim 2 uur rijden) Maar hij wilde perse gewoon op de logeerkamer. Dus dat was ok. Hij was er ook bij toen ik de kist werd gesloten en we het huis uit gingen.

Jongste dochter van mijn zus (8) durfde niet eens het huis in om te plassen. Dus die bleef met alles op afstand en is alleen bij de uitvaartdienst zelf (toen kist al was gesloten) geweest. Haar oudste dochter heeft tijdens de dienst een stukje op haar viool gespeeld. (Wilde ze graag) We hadden een 'reservemuziekstuk' voor het geval ze op dat moment niet kon of wilde. Maar ze heeft het prachtig gedaan.

Dus mijn advies zou zijn. Volg je gevoel en kijk op elk moment wat je kind aankan, of waar ze behoefte aan hebben

 

Gecondoleerd. 🌹

Toen mijn schoonmoeder overleden was, hebben alle 4 haar kleinzonen (onze dochter was er nog niet) een handafdruk met verf op haar kist gemaakt. Was heel erg mooi.
Tijdens de afscheidsdienst weet ik het eerlijk gezegd niet meer wat mijn neefjes gedaan hebben. Onze zoon was te jong, hij was er niet bij.

Heel veel sterkte komende periode.

 

Gecondoleerd, heel veel sterkte! Misschien ballonnen op laten

 

Ten eerste gecondoleerd en heel veel sterkte!

Mijn vader is begin dit jaar gestorven. Toen de kinderen (toen nog 6 en 4j) het hoorde hebben ze gelijk een tekening gemaakt. Deze hebben ze in de kist gelegd bij opa. Ze zijn mee geweest kijken naar opa. Gaven hem nog knuffels. Ze hebben de binnenkant van de deksel van de kist versierd met tekeningen, stickers en handafdrukken. Ook wij hebben er onze handafdrukken op getekend. Ze hebben geholpen met de kist sluiten.

Tijdens de uitvaart hadden we een gedicht namens de kleinkinderen. Dit heeft mijn man voor gelezen. Dochter (4j) wilde zelf ook wat zeggen. Dit wilde ze al vanaf het begin af aan. Iets in de trant van: dag lieve opa, je bent nu bij je mama en papa, stomme kanker, ik hou van jou. Heel puur.
Verder hadden we een afscheidslied van k3, wanneer zie ik jou terug.
Buiten hebben de kinderen nog een ballon opgelaten voor opa.

Kijk goed naar wat je kinderen willen. Wij twijfelde of we ze wel mee moesten nemen naar de opbaring. Echter dochter had dit mee gekregen en de hele dag riep ze: om 19 uur gaan we naar opa. Ze was hier heel stellig in. Het is achteraf heel goed geweest voor ze. Ze realiseerde toen ook pas wat dood zijn is. We hebben wel alles uitgelegd. Hartje van opa tikt niet meer. Opa ligt met ogen dicht. Kan niet meer bewegen, praten etc. Opa voelt koud aan omdat dode mensen in een koeling gaan, anders gaat het stinken.

 

Gecondoleerd met het verlies van je moeder.

Mijn moeder is ruim 8 jaar geleden overleden. Mijn dochter was toen net 4 jaar oud en de zoon van mijn zus was 3 jaar oud. Wij gingen er beiden als moeders heel erg verschillend mee om. Maar er bestond geen goed of foute manier van ermee omgaan. We hebben beiden in het beginsel gekeken naar de behoeften hierin van onze kinderen.
Zij koos ervoor om haar zoon bij leven afscheid te laten nemen en daarna heeft hij oma niet meer gezien. Hij was op die leeftijd emotioneel een heel bijzonder mooi kind en zij wilde hem niet teveel confronteren, wat ik volkomen begrijp.
Ik deed met mijn dochter zowat het tegenovergestelde. Mijn dochter wilde altijd overal van het naadje van de kous weten en accepteerde absoluut niet dat "men" haar ergens te jong of klein voor vond, dat bepaalde ze zelf wel. Op die leeftijd dus al, het was echt een karaktertrekje van haar. Op de derde dag na mijn moeder's overlijden is ze naar oma's huis gekomen, waar oma op bed lag opgebaard. We legden elke dag verse rozenknoppen bij haar hoofd en toen ze binnen kwam was mijn stiefvader daar net mee bezig. Als vanzelf ging ze hem meehelpen en daarna ben ik met haar daar in de slaapkamer op de grond gaan zitten en heb haar verteld en uitgelegd dat oma dood was gegaan en wat dat betekende. Ook heb ik haar verteld dat oma gecremeerd ging worden, het uitvaartcentrum had daar speciale uitleg folders over voor kleine kinderen.
Mijn moeder hield van handwerken en over haar kist lag haar met de hand gemaakte quilt. De kinderen hadden tekeningen gemaakt en deze werden met onze hulp op de quilt gespeld. Tijdens de verdere dienst zijn de kinderen bij mijn vader gebleven die oplette op hen. Hij en mama waren al heel lang gescheiden, maar hij was er toch om zijn medeleven te tonen en ons te ondersteunen.
Mijn dochter heeft ontzettend veel meegekregen van het overlijden van haar oma en het afscheid. Ze maakte letterlijk haar eigen rouwproces door, ookal was ze nog zo klein. Uiteindelijk heeft dat ervoor gezorgd dat ze er goed doorheen is gekomen. Zeker als ik jouw verhaal lees hoe belangrijk de kleinkinderen voor haar waren, is het voor de kinderen minstens zo belangrijk om juist tijdens het afscheid te merken hoe belangrijk zij waren en moeten juist zij de gelegenheid krijgen om op hun manier afscheid te nemen van hun geliefde oma.
Ik vind de voorbeelden die je noemt al heel erg mooi, de tekeningen, die zijn extra belangrijk. Dat is voor hen ook een manier om uiting te geven aan emoties en verdriet.
En de bloemblaadjes lijkt me ook een prachtig idee.
Daarnaast is het misschien mogelijk om anekdotes en verhalen te verzamelen en te vertellen over wat oma met de kinderen meemaakte. Fijne herinneringen ophalen is een belangrijk deel van rouwverwerking. Het zorgt ervoor dat oma er in hun gedachten altijd nog is. En fijne herinneringen kunnen verdriet en gemis verzachten. Op die manier leren zij er op een goede manier mee omgaan en leren ze zich uiten op moeilijke momenten.
Voor de volwassenen zijn zulke verhalen ook mooi om te horen, het vertedert en maakt het afscheid voor iedereen liefdevol.

Ik hoop dat je hier iets aan hebt.
Heel erg veel sterkte de komende tijd....

 

Gecondoleerd.

Ik zou de rol van je kinderen zo groot maken als ze zelf willen. Ik was zelf 6 en 7 op de begrafenissen van mijn opa en oma en ik wilde bij opa niets doen en bij oma wilde ik een knuffel van mezelf in de kist doen. Ik heb er nooit meer over nagedacht of dat niet te veel of te weinig was. Ik zou niet uit jezelf allerlei ceremonies bedenken waar je kinderen misschien niets mee hebben.

 

Als dat zijn manier is om er mee om te gaan, dan zou ik dat vooral zo laten. Hij heeft duidelijk zijn eigen behoeften en het is fijn dat hij dat zo duidelijk aan kan geven. Je kunt hem ook vragen wat hij zou willen doen, wie weet heeft hij zelf hele duidelijk ideeen of misschien wil hij gewoon wel helemaal niets doen, dat zou ik dan ook zo laten. Iedereen heeft immers zijn/haar eigen manier van met dit soort dingen om gaan. En wie weet wil hij over drie weken of over drie maanden opeens wel iets, dan kan dat altijd nog, toch? (Oké, geen tekening meer in de kist, maar misschien wel bij de urn ofzo.)

Als jij graag wil dat hij iets doet en hij wil niets doen, dan kun je misschien een soort tussenoplossing bedenken? Bv. een krans of een mooi boeket uit naam van je kinderen ofzo? Dan respecteer je zijn behoeften, maar je kunt toch 'iets' doen?

 

Als hij niks wil doen zou ik dat accepteren. Wellicht een bloemetje namens de kinderen of een gedichtje / afscheidstekst wat tijdens de uitvaart wordt voor gelezen.
Hier hebben we samen met de kinderen het gedichtje gekozen. Zoon gevraagd of hij het wilde voor lezen. Maar dat wilde hij niet. Dit dan ook geaccepteerd en papa laten doen.

 

Toen mijn moeder overleed Was mijn dochter net 3. We zijn veel wezen kijken in het rouwcentrum waar ze opgebaard lag, hebben veel tekeningen gemaakt en bloemen in de kist gelegd. Ze wilde oma kusjes geven en geheimpjes vertellen en dat hebben We allemaal laten doen.
Ook wilde ze helpen de kist dichtschroeven dus heeft ze ook gedaan en We hadden speciaal voor haar een liedje van k3 uitgezocht voor de dienst (wanneer zie ik jou terug). Daar stond ze op te dansen. Tijdens de dienst mocht ze de uitvaartondernemer ook helpen met het aansteken en uitblazen van de kaarsjes.
Ze heeft het er nog over hoe leuk ze het vond dat oma dood ging...Tja ach...
We hebben wel alles vooraf uitgelegd en gewoon alleen de feiten benoemd (oma's hartje klopt niet meer, oma kan niet meer praten en knuffelen, oma ligt in een kistje en die gaat straks onder de grond etc. We hebben het niet gehad over sterretjes of vlindertjes of de hemel oid. Later heeft ze er zelf van gemaakt dat oma nu een vlinder is)

 

Als je zoon zo nuchter is, dan kun je hem uitleggen dat de verhalen over de sterretjes enzo bedoeld zijn voor kleinere kinderen die het allemaal nog niet goed begrijpen. Maar dat hij al groot is en dat hij wel snapt hoe het gaat, net als grote mensen.
Misschien kun je hem dan uitleggen hoe grote mensen afscheid nemen van iemand die dood is gegaan (muziek en verhalen vertellen tijdens de afscheidsdienst) en aan hem vragen hoe hij graag afscheid zou willen nemen.
Op die manier laat je hem in zijn waarde en misschien weet hij het niet en moet hij er nog over nadenken. Of jullie kunnen samen dingen bedenken tot jullie iets tegenkomen wat bij hem past.

 

Ten eerste sterkte met het verlies voor nu en de komende tijd. Ik lees dat jullie een passende oplossing hebben gevonden.

Ten tweede wilde ik reageren op het gequoteerde. Je mag niet overal zomaar ballonnen oplaten. Veel gemeentes voeren een ontmoedigingsbeleid of er moet een vergunning aangevraagd worden.