Dames, graag jullie advies. Mijn kleine bink is nu 3 maanden en ik ben hem groot aan het kijken. Kortom, ben zo aan het hopen dat hij snel kan zitten en staan, omdat ik bij mijn dochter heb gemerkt dat dat alles zoveel makkelijker maakt. En aangezien het de tweede betreft, heb ik mijn handen vol, tenminste zo voelt het. Nu zit ik hem te voeden en pakt hij mij met zijn vingertjes en bedenk ik mij, waar ben ik mee bezig...je bent nog zo lief klein en heb eigenlijk te weinig genoten van de eerste 12 weken. Hebben jullie tips om of aanmoedigingen om tussen mijn oren te krijgen dat het eerste jaar ook echt wel leuk en lief is, ondanks de gebroken nachten etc etc. Voel mij er zo waardeloze moeder door. En ik weet dat ik deze periode nooit meer terug krijg.
Goh, elke moeder is daarin anders. Ik vind het persoonlijk geen probleem om toe te geven dat ik niets heb met baby's, zelfs mijn eigen baby's. Ik was bij beiden erg blij dat ze inderdaad steeds meer zelf konden. Mijn dochter trouwens zelf ook: ze werd als baby pas rustig en genietbaar toen ze leerde zitten, kruipen en lopen. Dus: waardeloze moeder? Nee joh! Zolang je je kindje graag ziet en knuffelt en voedt en alles geeft wat het nodig heeft, ben je een prima moeder. Gewoon eentje die niets met baby's heeft. En dat mag.
Oh dat had ik bij de eerste ook hoor. Was vier maanden en dacht echt ga es wat doen. Ook ik ben niet zon babymoeder. Leuk voor even maar dan snel groter haga
Haha, herkenbaar! Ik hoor mezelf zo vaak zeggen: als ze dít kan, wordt het allemaal veel makkelijker. Of als ze zó oud is, is alles veel relaxter. Dit roep ik al een jaar, haha. Moet mezelf soms dwingen om van het nu te genieten.
Ik lees mee! Ik zat net te bedenken of ik er eens een topic over zou openen. Ik moet zeggen dat ik momenteel sowieso een beetje depri ben.. Maar ik denk ook echt constant: over een jaar is alles beter, laat het maar gauw een jaar verder zijn etc.. Mijn dochtertje is nu 6,5 week. Ik had me ontzettend voorgenomen om hiervan te genieten nadat dit bij mijn zoontje niet gelukt is (vooral door veel huilen). Maar ondanks dat m’n dochtertje rustig is, lukt dat nu ook niet echt. Ik vind haar heel lief en schattig maar de tijd mag van mij echt zo een half jaar verder zijn..
@Roosje35 Waar heb jij het meeste moeite mee? Ben ik wel benieuwd naar! Ik vind zelf het vaak niet weten wat ze bedoelen als ze huilen of niet slapen willen het lastigst denk ik, maar ook dat je zo gebonden bent aan flesjes en slaapjes, veeel moeilijker weg kunt met 2 kleine kinderen en ook dat zo’n kleintje niet gewoon een poosje kan spelen/nog niks leuk vindt behalve drinken en poepen.. Tot zover mijn klaagzang..
Ik vond de eerste maanden niet leuk, achteraf gezien. Tuurlijk kon ik wel genieten, maar nu is het pas echt leuk met een actieve dreumes met een karaktertje. Maar het is wel een stuk drukker... hij kruipt en loopt door het hele huis en ‘kletst’ werkelijk de hele dag door. Toen hij nog niet vooruit kon komen kon ik nog wel even snel een wasje doen zonder dat hij ‘meehelpt’
Ik vind het gebrek aan communicatie veruit het ergste. Bij een baby moet ik altijd raden wat er scheelt. Zodra ze zelf zaken kunnen aanwijzen of benoemen, wordt het zoveel makkelijker (vind ik toch). Mijn zoontje is nu anderhalf en zit volop in de krijsende koppige peuterfase, maar dan nog vind ik dit zoveel makkelijker omdat hij nu voor of na een krijsbui al eens kan aanwijzen wat hij nu precies bedoelt. En het slaapgebrek natuurlijk. Twee baby's gehad die slapen als een nutteloos iets beschouwden....
Bij mij is het vooral het gebrek aan communicatie en de gebondenheid. Ik ben met een dreumes van net 2 jaar, een baby en een hond alleen maar aan het rennen. Bij mijn dochter weinig genoten door problemen met de darmen. Nu voorgenomen het helemaal anders te doen, maar lukt niet. Vergeet zelfs regelmatig foto’s te maken. Ben blij dat er herkenning is...
Slaapgebrek is het inderdaad ook. Logisch dat een baby van 3 maanden ‘s nachts nog komt, maar daar waar je voorheen na de ochtendfles nog even je bed indook, staat nu nummer 2 te trappelen.
Mijn dochter is nu 4,5 maand, haar persoonlijkheid is steeds duidelijker en ik vind haar steeds leuker worden. Hoewel ik wel heel veel van haar hou vond de echt hele platte babyfase best lastig. Bijvoorbeeld: waarom huilt ze? Pijn? Moe? Honger? Zit er een boertje dwars? Moet ze poepen? Vieze luier? Meerdere dingen tegelijk? Mijn man dacht dat ik het altijd wel wist, keek altijd heel verbaasd als ik op zijn vraag 'wat is er met haar?' antwoordde met 'geen idee, ga het haar vragen'. Die dacht dus echt dat ik een soort zesde zintuig had waarmee ik mijn kind direct begreep
Dat vraagt de mijne ook vaak als ik de jongste probeer te troosten zonder succes. .. wat heeft hij? Ja, als ik dat zou weten zou hij niet meer huilen... Maar ik herken het wel. Ik vind het minde leuk als bij mijn middelste. Dat was een makkelijk kind, de oudste was de hele dag op school, dus ik had alle tijd. Nu met een puberende peuter en een baby en een vaak boze grootste broer heb ik mijn handen vol. Mijn huishouden loopt niet zoals ik zou willen en ik geniet zo van de dagen dat ik werk en niet thuis ben dat ik me er gewoon voor schaam... Ik ben moe en heb weinig geduld... ik kijk uit naar de tijd dat hij doorslaapt en ik fijn ook een nacht kan slapen.
Nee, ik dus ook niet. Heb wel met een huilend kind door huis gelopen terwijl ik zong 'waarom ben je nu weer aan het huilen, wees nu toch eens stil, je hebt al gegeten en een schone luier, ik weet niet wat je wil'
Heel herkenbaar! De eerste twee weken dacht ik neeeeee waarom wordt hij zo snel groot. Maar nu kijk ik hem ook groot. Hij slaapt overdag alleen maar op mijn arm, en rond 23.00 uur gaan we naar bed... meestal komt hij 3x per nacht. Soms heb ik geluk en mag ik 6 uurtjes achter elkaar slapen! Maar thats it. Hij slaapt niet zonder mij... Ja heel soms op mijn vriend zijn arm als ik boodschappen aan het doen ben. Dus ik word al ruim 4 maanden compleet opgeist door mijn baby. Ik ben enorm gek op hem hoor, maar ik zou ook wel eens gewoon even een uurtje willen zonder hem..
Ik heb mijn dochter echt 1 gekeken hoor. En dan echt heel hard staren, in de hoop dat het nog sneller zou gaan. Eindelijk van die flessen af, een beetje meewerken met aankleden, zelf de trap op, lekker op de fiets, niet meer de hele tijd raden wat er aan de hand is, lopen, een beetje weerstand, doorslapen (mislukt).. Het wordt elke dag makkelijker. En ik vond de baby tijd ook gewoon geen reet aan
Je bent niet de enige hoor! Ik ben ook blij dat zoonlief de twee gepasseerd is! Superleuke leeftijd, hier kan ik echt van genieten! Ik ben ook niet zon babymoeder, maar toch wil ik er weer 1! Ach, die wordt ook vanzelf groot... Ik vond de babytijd 'gewoon', van 9mnd tot ruim anderhalf vond ik wel wat pittiger. Alles willen pakken, erg ondernemend (alles proberen) niet luisteren, heeel actief zijn (heeft in die periode eigenlijk niet op schoot gezeten). Nu kunnen we kleine verhaaltjes lezen, kan zoonlief af en toe even stilzitten, luistert hij, en kan goed inschatten wat hij wel of niet kan doen. Helpt graag overal bij mee. Is het de leeftijd van de baby waardoor je er minder van geniet? Geniet je dus dan wel van je oudere kindje? Of komt het doordat je je handen vol hebt (gevoel dat je geleefd wordt) met 2kleintjes, dat je eigenlijk weinig tijd hebt om uberhaupt te genieten?
Je bent echt geen waardeloze moeder hoor, ben je gek. Ik roep regelmatig dat als kinderen geboren werden rond hun tweede verjaardag, ik een groot gezin meer zou zien zitten. Dan vergeet ik uiteraard voor het gemak even het bevalling-gedeelte. Ik vind het gewoon niet leuk, een baby. Voor even wel, maar echt genieten, nee hoor. Mijn oudste brulde en brulde maar, die heb ik echt groot gekeken zeg. Bij de tweeling wilde ik er meer van genieten, had ik me toen ook voorgenomen. Dat genieten dat komt gelukkig inmiddels steeds meer en meer, maar dat is omdat ze gaan praten, dingen zelf doen en ik voor mijn gevoel eindelijk weer wat dingen kan ondernemen als gezin, want er hoeft nu veel minder mee op sleeptouw. Ik vind dat niet kunnen communiceren ook zo lastig. Doe mij dan maar een stel driftige peuters hoor. Ik vind het niet perse relaxter enz nu, ik bedoel, ik heb er dagelijks 3 rondlopen, inmiddels ben ik mijn oudste naar school aan het kijken, maar ik kan er wel beter mee omgaan, heb niet meer die sombere gedachten en het gevoel dat de wereld verder ging en ik stil stond.
Herkenbaar! Dat zei ik laatst ook tegen man: waarom zijn ze niet gewoon meteen 2? Deze keer vind ik het wel iets makkelijker. De jongste heeft echt minder issues, lacht veel meer en is veel tevredener. Nu zijn wij ook wat relaxter natuurlijk. Maar ook ik denk, oh heerlijk als je straks kan zitten, dan kunnen we weer lekker met zn allen op de fiets ergens heen. Nu zelfs naar de crèche met de auto . Of éven op de fiets het dorp in. Zoals vandaag, geen broekjesluiers Voor de oudste. Kan ze ook niet ff halen, dan moeten we met de bus helemaal. En als de slaapjes weer wat voorspelbaarder zijn, zou ook fijn zijn!
Oh wat heerlijk die herkenning! Ik vind de dwarse ‘ik-ben-bijna-2-en-zeg-nu-al-nee’ fase van mijn zoontje ook veeeel beter te handelen dan die babytijd. En kijk inderdaad ook enorm uit naar de tijd dat ze mee op de fiets kan! Heerlijk, besef nu pas hoe ik vorig jaar genoten heb toen ik er bijns elke dag met lekker weer op uit ging met Mn dreumes voorop de fiets! Maar iedereen kijkt zo stom als ze vragen hoe het gaat en je zegt dat je het pittig en eigenlijk geen bal aan vindt en hoopt dat ze snel groot is!