Hoe gaan jullie er eigenlijk mee om?

Hey Sarah!
Hier nog een nieuweling.. Ik ben 2 november begonnen met het spuiten van Menopur, die als het goed is maandag word opgevold door Ovitrelle. Ik moet ook nog pregnyl spuiten.

Het is nog allemaal erg onwenning. Ik heb de hele tijd het idee dat ik het fout doe en dat ik het verpest! Ook heb ik gisteren een ampul verpest, omdat ik helemaal was vergeten dat ik er nog 1 in de koelkast had staan. Dus ik had een nieuwe mix gemaakt (daar doe ik dan 2 dagen mee), en toen ik de nieuwe mix na het spuiten in de koelkast wou zetten zag ik de andere staan. Die moest ik dus weg gooien. Baal zo van me zelf Kon mezelf wel voor de kop slaan!!!

Het spuiten zelf gaat wel steeds beter. Ben minder nerveus en het mixen gaat ook steeds makkelijker.

Ben van me zelf al een stresskip, dus ik had ook niet anders verwacht dat ik zo zou zijn. Gelukkig is mijn vriend een ras optimist, dus dat is wel fijn

Welke medicijnen gebruik jij? en in welk traject zit je?

 

Hoi!

Hier een ervaring van iemand die nu ruim een jaar in de mmm zit.
In het begin is het allemaal heel spannend en nieuw, maar wij zijn er heel snel aan gewend geraakt en het is eigenlijk een deel van ons leven geworden...

Bij de eerste IUI had ik heel snel het idee iets verkeerd te doen en in ons geval verwachtten wij (heel naïef) meteen zwanger te zijn... Er is toch immers niets mis met ons?! De eerste test was daarom ook superspannend. Dat weekend had ik zelfs helemaal vrij gepland etc.
Nu is dat heel anders. Wij zijn inmiddels vast meubilair geworden bij de kliniek, en de behandelingen zijn een redelijk vast ritueel geworden. Een negatieve test maakt ons nog altijd wel verdrietig, maar al snel denken we dan: Schouders eronder en op naar de volgende poging.

Nu zijn wij vrij nuchtere mensen en we hebben hele lieve mensen om ons heen die er altijd voor ons zijn als we even een moeilijk moment hebben. Maar ik heb wel gemerkt dat dit hele 'circus' een stuk makkelijker wordt als je positief blijft, hoe lastig dit soms is.
En als ik zelf een moeilijk moment heb, laat ik me ook gewoon gaan...dat lucht vaak even heerlijk op.

Succes meiden!

 

In eerste instantie gingen we te hoopvol de mmm in. We moesten direct op voor ICSI ivm weinig en zeer slecht zaad. Wij dachten echt, na een bijkomstavond met allemaal zeer geslaagde sucses verhalen, dat we direct zwanger zouden zijn..

De eerste ICSI ging ook mis, niet zwanger, wat een domper. Deur op slot, kilos chocolade en chips gehaald en ons afgesloten voor de buitenwereld.

Cryos over, direct mee doorgegaan want ik was overtuigd dat t die x wel zou lukken, ook niet dus..

Toen hebben we tijdens elke behandeling een paar maanden rust ingelast, omdat de teleurstelling toch verwerkt moest worden. Zeker als ik weer es zwanger geweest was en alle ellende van dien.

Wij hadden vanaf ICSI 1 al de adoptieprocedure gestart. Na zoveel jaar tobben heb ik de handdoek in de ring gegooid, wilde ik niet meer naar het ziekenhuis en adoptie ging ook eindeloos duren..

Uiteindelijk na heeeel wat jaren verdriet, tobben, opkrabbelen mama en papa mogen worden van 2 prachtige zonen.. eentje uit China en eentje uit mijn buik...

In ons geval was het doorzettingsvermogen erg groot, de leeftijd hadden we mee, en we zijn naar Gent gegaan waar ze erachter kwamen dat ik HAshimoto heb...dat wisten ze in ned niet..nooit onderzocht.

 

Ik merk vooral dat je in de MMM je grenzen steeds moet verleggen. Ik hoefde in eerste instantie alleen maar Clomid te slikken, en oh, wat vond ik dat vreselijk! Clomid slikken? Dat betekende dat mijn eigen lichaam faalde. Mijn eigen lichaam kon de eisprong niet regelen. Ramp! Inmiddels zou ik een moord doen voor 'alleen maar Clomid slikken'.

Na Clomid moesten we over op IUI, wat ik ook weer verschrikkelijk vond. Niet meer op de natuurlijke manier zwanger raken, maar er een heel medisch ding van maken. Ik vond het echt helemaal niets, maar toen we daarna over moesten op ICSI, had ik gewild dat IUI voor ons nog steeds een oplossing had kunnen zijn, want vergeleken met ICSI, stelde IUI echt niets voor..

Nu hebben we ook ICSI achter de rug en wil ook dat niet lukken. Nu gaan we wéér een stap verder; We gaan het nu proberen met donorzaad. Ik mag dus weer terug naar IUI, want dat zou met donorzaad wel kunnen lukken, maar nu zou ik vreselijk graag willen dat ICSI nog een slagingskans zou hebben. Qua behandeling is ICSI véél zwaarder, en tegen de IUI-behandelingen zie ik ook eigenlijk helemaal niet op, maar als ICSI nog kon lukken, hadden we nog wél de kans op een kindje dat biologische gezien ook 100% van ons samen is.

Momenteel realiseer ik me maar al te goed dat dit niet het eindstation hoeft te zijn van onze MMM-reis. We gaan nu beginnen aan IUI-D, maar misschien lukt ook dat wel niet, en moeten we dan weer onze grenzen verleggen en na gaan denken over IVF/ICSI met donorzaad.. Ik kan alleen maar hopen dat het hierbij blijft en dat wij nu eindelijk zwanger zullen raken..

Ik moet wel zeggen dat ik het hier op ZP vaak een wedstrijdje vind lijken. Meiden die in een heftiger stadium van de MMM zitten kunnen af en toe maar weinig begrip opbrengen voor iemand die 'alleen maar' Clomid hoeft te slikken, of iets dergelijks. Ik bedenk me dan juist altijd weer hoe vreselijk ik me voelde toen ik in dat stadium van de MMM zat. Het één zal best heftiger zijn dan het andere, maar dat realiseer je je niet als je nog bezig bent met de stap die daarvóór komt. De MMM is ontzettend zwaar. Ik denk niet dat het uitmaakt of je nu clomid slikt, IUI doet, of met IVF of ICSI bezig bent, en of je nu 3 maanden of 3 jaar bezig bent. Het is allemaal niet leuk, en iedereen zit er regelmatig compleet doorheen, door al die vervloekte hormonen of door de zoveelste teleurstelling.. Laten we elkaar gewoon steunen, in plaats van al die verhalen met elkaar vergelijken

 

De eerste keer dat we bij de gyn zaten, keek ik zo ontzettend tegen de inwendige echo op! Maar na alle behandelingen en uiteindelijk Icsi bleken die inwendige echo's en iui's peanuts te zijn geweest. Maar op dat moment voelde het echt niet zo. Ik ben constant uitgegaan van het ergste, daardoor is het me uiteindelijk meegevallen. Ik ging uit van vreselijke pijnen, opgezette buiken, hormonale stemmingswisselingen, maar niets van dat alles. Toch is die 'pessimistische' insteek een grote hulp geweest; het viel achteraf namelijk steeds mee.
Samen bleven we wel constant positief en proberen we ons na een dag verdriet na een teleurstellende uitslag weer vol goede moed op de volgende stap te concentreren.
Bij ons bleek al snel dat alleen Icsi ons een kans zou geven, daar hebben we het wel moeilijk mee gehad, het leek ons toch echt een soort eindstation voor een kindje van ons samen.
Uiteindelijk is het na één Icsi-poging al gelukt, een waar wonder aangezien we geen andere embryootjes hadden. We hadden ons alweer ingesteld op een volgende ronde.

Wat het voor ons dragelijk heeft gemaakt, is er samen voor gaan, elkaars gevoelens respecteren en aanhoren, al vertelden we elkaar honderd keer hetzelfde. Ik heb echt het gevoel dat we dit proces samen hebben doorstaan.