Mijn man is veel weg. Sporten, gamen, dat soort dingen. Men veroordeelt hem daar om, want hij moet thuis zijn. Ik word echter gek als ik weinig momenten voor mezelf heb waar ik even niet hoef te praten, dus ik vind het oprecht niet erg dat hij veel weg is. Als ik het te veel vind worden, dan geef ik dit aan en dan houdt hij er rekening mee. Er wordt vaak ook gedacht dat hij onverschillig is, terwijl dit echt niet zo is. Aan de andere kant denkt men van mij dat ik bazig ben en dat ik alles bepaal... Gelukkig heb ik sinds de geboorte van nummer 2 geleerd dat het alleen belangrijk is wat wij denken/vinden/voelen