Hoi, Ben hard op weg naar de 31 en begin er zachtjes aan te wennen dat ik dus DER-TIG ben... Om me heen zie ik vrienden ook ouder worden: hier en daar grijze haren, een buikje, lijntjes en rimpeltjes, brave huisvaders en huismoeders, starterswoning verwisseld voor grotere woning.... sommigen zwanger van nummer 3....de gesprekken op verjaardagen gaan over de kids, verbouwen of verhuizen... Hoe voelden jullie je toen je 30-35 was/hoe voel je je nu je 30-35 bent? Kon je eraan wennen? Veranderde je lijf? Wat veranderde er? Wat deed (of doet) het jou?
Ben vorige maand 33geworden maar het doet mij niks hoor. Vroeger vond ik mensen van 30 stokoud maar nu is het normaal. Ben sowieso altijd heel erg van huisje boompje beestje geweest. Dus: ik voel mij er prima bij. Als ik erover nadenk dat ik een kind van bijna 9 heb voel ik mij wel ineens oud haha.
Ik heb er werkelijk geen enkel probleem mee en voel me gelukkig (dat heeft wel even geduurd door een pnd). Wat scheelt is dat wij de jongsten van de onze kennissenkring zijn en iedereen ons altijd broekjes noemt haha (beiden 33, rest gemiddeld tegen de 40). Verder heb ik geen moeite met ouder worden, sterker nog, ik ben gewoon heel blij dat ik ouder mag worden en hoop dat ik oud mag worden. Mijn lijf is verandert ja, maar ik heb er ook vertrouwen in dat dit nog wel weer wat beter wordt als ik wat afval en dat gaat gewoon lukken. Man wordt wat kaler (maar is verder strakker en gespierde dan ooit) en ik word grijs, maar dat hoort erbij. Edit: wilde altijd al huisje boompje beestje en de oudste wordt volgende maand 10!! I'm loving it!
Ik kreeg mijn eerste kind toen ik net 30 was. Ontzettend bijzonder, want in onze omgeving hadden we maar een stel vrienden met 2 kinderen en een koopwoning met tuin. Ik ben nu 36 en daar is nog niet heel veel verandering in gekomen. Een paar vrienden die nu ook één kind hebben en waarschijnlijk blijft het daarbij. De meesten zitten in de creatieve industrie, dus huisje, boompje, beestje is bij de meeste nog ver weg of gaat nooit gebeuren.En kopen/verbouwen zijn ook niet echt onderwerpen waar we het over hebben. Wel werk, relaties, feestjes. Mijn beste vriendin is vorig jaar teruggekomen van een wereldreis van ruim anderhalf jaar bijvoorbeeld. Ik merk wel dat ik de laatste 3 jaar ben afgetakeld wat betreft uiterlijk. Een derde kind, kanker bij mijn man en burn-out gaan je niet in de koude kleren zitten. Ik ben nog steeds bloedmooi, maar dan wel met wat rimpels
Ik word over een maand 41, en was er al aan gewend om VEER-TIG () te zijn nog voordat ik het was. Ik heb nooit issues gehad met mijn leeftijd. Je bent zo oud als je je voelt en ik voel me nog ca. 24. Er is voor mij echt niks veranderd, behalve misschien mijn lichaam (maar 3 zwangerschappen doen dat ook wel). Zo zijn mijn oudste kinderen inmiddels al best groot, en daar groei ik gewoon in mee. Dan is het een geleidelijk proces en voelt het niet of alles opeens veranderd, omdat je een bepaalde leeftijd bereikt. Oh en waarschijnlijk is mijn reactie een beetje off topic, aangezien ik niet tussen de 30-35 ben
Moet je gewoon anders zien haha. Mijn oudste zegt altijd tegen mij: "mama als ik 17 wordt ben jij nog maar 40 en sommige ouders van kinderen in de klas zijn nu al 40".
Ik ben net 30 geworden en eigenlijk voel ik mij super goed en heb ik veel meer zelfvertrouwen dan toen ik jonger was. Ik heb een leuke vent, een prima huis, een heerlijke dochter en een acceptabele baan (ben aan het solliciteren). Ik heb de financiën om goed voor mezelf te zorgen (kapper, nagels, kleding etc) en gebruik dat ook. Ik heb dan wel grijze haren, maar die zit niemand behalve de kapper. Verder lachrimpels: prachtig toch!
Recent 30 geworden en ik begrijp wel wat je bedoelt. Zeker omdat het bij mij alles behalve HBB is. Net uit elkaar, nu met kind van twee op een miniflatje. MAAR ik ben zoveel gelukkiger dan een jaar geleden. Ik vind dertig een fantatsische leeftijd. Mijn tiener jaren stonden in het teken van rebelleren, mn twintigerjaren in het teken van mezelf uitvinden en de balans vinden tussen de rebelse mij en de verwachtingen van de wereld. De balans is nu redelijk opgemaakt en ik voel me echt prettig met wie ik ben als persoon. Lichaam is het wel even bagger. Na het stoppen met roken ben ik 10 kilo aangekomen en nu 1,5 jaar gestopt en ik krijg het er echt niet af. Daar baal ik wel als een stekker van. Om mij heen valt het mee qua hoeveelheid kinderen. Op mn vriendin na zijn ze allemaal net begonnen en hebben nu ook ongeveer kids van 1 a 2 jaar oud. I Love it! (En vooral dat ik zo oud mag worden in goede gezondheid, ook niet geheel vanzelfsprekend voor mij)
Ik vind het een beetje dubbel, maar dat komt voornamelijk omdat mijn leven tot nu toe heel anders is verlopen dan ik had gehoopt, en er dingen zijn die ik inmiddels al wel had willen bereiken die niet gelukt zijn en ook voorlopig niet zullen gaan gebeuren. Het huisje-boompje-beestje gevoel heb ik niet, al was dat plaatje voor mij huwelijk-carrière-groot gezin. Realiteit is inmiddels alleenstaande moeder-afgekeurd-tikkende bioklok zonder mogelijkheden. Zeker het afgelopen jaar heb ik daar heel veel moeite mee gehad, het is een proces van accepteren en dat gaat de ene dag gewoon wat beter dan de andere. Vooralsnog hoop ik maar dat 40 inderdaad het nieuwe 30 gaat worden
Het enige dat het met me doet, is mezelf even met beide pootjes op de grond zetten en me realiseren dat ik in de rush van het dagelijks meer moet proberen te genieten van de kleine, mooie dingen die het leven te bieden heeft. Minder leven/mezelf bezig houden met alle " wat alsen " die in mijn hoofd (kunnen) spoken. Dalijk ben ik écht oud en zijn de kinderen "opeens" volwassen en ben ik gewoon vergeten ervan te genieten omdat ik bezig was te dealen met (al dan niet) muizenissen waarmee ik ook kan stoeien op het moment dat ze zich daadwerkelijk voordoen.
30+, grijs, rimpels, wallen, meer vet op buik en heupen. Maar, mentaal wel stabieler dan 3 jaar geleden. Ik durf te doen wat ik wil en hoe ik het wil, stom voorbeeld: de tuin inrichten zoals ik het wil en niet zoals de 55+ers in de straat het willen. Eerder trok ik me veel aan van andermans mening, nu minder. Huisje boompje beestje heb ik, ben er blij mee maar bewaak de balans ook goed.
^ Dat vooral. Verder ben ik halverwege de dertig nog niet grijs en heb weinig tot geen rimpels. Mijn lijf is wel veranderd, maar dat was het met 31 ook al. Twee kinderen krijgen doet er toch wat mee. Daarnaast is mijn gezondheid niet fantastisch, wat daar ook aan bijdraagt. En braaf was ik altijd al. Ik heb niet hoeven wennen aan hie het nu is. Wat dat betreft neem ik het gewoon zoals het komt. Hoewel ik soms wel iets vergelijkbaars heb als wat tuc schrijft: het besef dat de oudste alweer 8 is, laat me zien dat we toch echt al een tijdje 'op weg' zijn...en voel ik me opeens 'oud' oid.
Ik ben dit jaar 30 geworden en het doet me niks. Leeftijd is maar een getalletje. Voel me niet anders dan een aantal jaar geleden. Het enige wat me met de neus op de feiten drukte was de uitnodiging voor baarmoederhalskanker
Huisje en boompje was allang geregeld, heel bijzonder dat het plaatje nu op mijn 37e compleet wordt. Als je me dat op mijn 30e had verteld had ik je voor gek verklaard haha. Ik voel me niet anders nu, behalve dan dat ik blij ben dat ik meer levenservaring heb en in de afgelopen jaren ook bewuster keuzes heb gemaakt. Toen ik 30 werd heb ik mezelf een brief geschreven die ik open mag maken als ik 40 word. Ik heb geen idee meer wat er in staat, maar het zal een mooi document zijn wat in schril contrast zal staan met het nu. Zoveel veranderd en ook veel groei door mogen maken. Eigenlijk ben ik wel heel trots op wat ik vanaf mijn 30e heb bereikt, persoonlijk en in mijn werk. Al met al erg happy nu natuurlijk!!
Haha ja bij de oudste is dat idd zo. Veel ouders ook al de 40 gepasseerd. Maar bij de jongste juist andersom. Daar lopen een aantal piepjonge ouders rond en ben ik daar "die 30er"
Ja dat klopt, maar ook daar ben ik nog lang niet de oudste. Ik was 29 toen ik de jongste kreeg en dat is volgens mij de gemiddelde leeftijd in Nederland waarop vrouwen hun 1e krijgen. Maar alles kan natuurlijk. De oudste heeft ook een meisje in de klas waarvan haar vader 56 is. Dat had mijn vader kunnen zijn zeg.
Oh jee, dat wordt wat als mijn zoon straks naar school gaat... In dat opzicht ben ik dan praktisch bejaard
Oh ik vind het juist heerlijk. Meer zelfverzekerd omdat ik mezelf gewoon beter ken, ik doe veel meer vanuit mn hart. En ja de tijd en de kinderen hebben hier ook invloed op mijn lichaam, maar ik maak me er niet druk om. Het is gezond en dat is het belangrijkste. Ik vind net als sommigen hier wel dat het onwijs snel gaat, volgend jaar een tiener in huis
Ik ben nu een paar maanden 30. Een week na mijn verjaardag viel de uitnodiging voor een uitstrijkje op de mat, het was dus écht zo! Ik voel me eigenlijk nog piepjong, maar uiterlijk zijn er wel kleine veranderingen, af en toe trek ik een grijze haar uit en er ontstaan kleine rimpeltjes. Verder krijg ik weer meer last van mijn menstruaties helaas... Ik ben jong moeder geworden, de eerste werd op mijn 22e geboren, de tweede op mijn 23e geboren en de derde op mijn 26e. Ik ben tot nu toe in alle klassen van mijn kinderen veruit de jongste mama... De afgelopen jaren zijn echt tropenjaren geweest, nu zitten ze alledrie op school en geniet ik daar erg van. Ik ben zelf een jaar geleden gestopt met werken om aan een lange studie te beginnen, nu kan het nog en dat is iets waar ik echt van kan genieten! De enige twijfel doe steeds blijft knagen is of er echt geen kindje bijkomt. Ik houd al 1,5 jaar een dagboekje bij met mijn gedachten daarover en die schieten nog steeds alle kanten op. Ik denk dat het er niet meer van komt, maar toch vind ik mijn lijf van 30 nog zo jong en zou ik het ergens graag nog eens doen. Aan de andere kant heb ik nu als 30-er alle vrijheid en andere moeders om mij heen zitten nog aan de kleintjes vast, daar kan ik ook oprecht van genieten. Leuk topic dit!