Maanden zijn we al bezig met het zoeken naar DE naam en uiteindelijk is er eentje die steeds terug komt en waarvan met name mijn vriend zegt: ja, dat is 'm! Maar ik zelf kan deze knoop gewoon niet doorhakken ... zo stom! Ik heb altijd gedacht: als je DE naam tegenkomt dan weet je het meteen, dan voel je dat. Maar al die maanden heb ik dit gevoel nog niet gehad. Het is net alsof ik aan iedere naam moet 'wennen' omdat de naam nog niet gelinkt is aan de baby. Zo gek! Dus of ik het nu, pietje of jan of de naam die steeds terugkomt, kies - het voelt gek en vol twijfel. Alsof die naam niet de naam van de baby is, maar ik vraag me af of dit gevoel gedurende de zwangerschap wel komt. Je hebt de baby immers nog niet gezien. Hoe weet je of je de juiste keuze maakt? Hadden jullie het 'wow' gevoel toen je de naam voor het eerst zag / uitsprak? Wisten jullie meteen: ja dit is 'm?
Wij hadden dat met de meidennaam wel! Ik noemde 1 naam (had ikzelf nog nooit over nagedacht) maar m'n man en ik hadden beiden meteen 'dát is'm!' en zo denken we er nog over. We zijn nog geen leukere naam tegengekomen (en denk niet dat dat nog gaat gebeuren). Met de jongensnaam hadden we meerdere namen. Op een gegeven moment nog 2 overgehouden. We hebben voorlopig 1 naam gekozen maar het is nog niet definitief. Merk wel nu we 1 naam hebben gekozen (en ik ben ondertussen ook bezig geweest met geboortekaartjes ed) dat het wel steeds meer gaat passen bij ons kindje. Dus daar moesten we (of de kleine) even 'ingroeien'. Ik zou dus (al is het maar voor 1 weekje) zeggen, deze naam wordt het. En dan kijken hoe je gevoel er bij is na die week. Succes, het is soms idd niet makkelijk!
Hmmm... die van ons is nog "in productie", zoals je kunt zien Maar ik moet zeggen dat het zoeken naar een naam mij wel wat tegenvalt. Ik kan me dus jouw gevoel wel voorstellen! Er is zoveel keus en vriendlief en ik zitten zijn het in grote lijnen wel met elkaar eens, maar verschillen toch nog wel eens van mening. Bovendien heb ik ook nog niet echt DE NAAM gezien...
ik heb dat bij alle 3 de keren gehad. telkens hadden we allebei een naam in ons hoofd en nadat we deze gedeeld hadden waren we er direct uit.
Ik was niet gelijk overtuigd. Namen die ik voor de zwangerschap mooi vond waren toen opeens niet meer mooi (hormonen?) Toen las ik de naam Lauren in een namenboekje. Ik vond de naam gelijk mooi...maar toch dacht ik op de een of nderen manier niet dat dit DE naam was. Dus nog verder gezocht maar ik kwam telkens weer bij die naam uit en dat is het dus ook geworden! Ben er nog steeds weg van.
De jongens naam die we hebben hadden we wel echt zoiets van JA dat is 'm! Mijn man twijfelde nog wel even, vanwege kan 't wel in het engels? Maar ook omdat er veel mensen zijn die de naam verschrikkelijk vinden. Het is een naam die je OF geweldig vind OF verschrikkelijk. Maar wij zijn er wel van! (Het is overigens een gewone hollandse naam hoor) Voor een meisje (wat we dus krijgen) is mijn man al helemaal overtuigd van de naam. Ik vind die naam ook heel erg mooi, maar twijfel ook nog over een andere naam, en ik wil ook nog open staan voor mooie namen. Maar mijn man niet, die is al overtuigd. En nu neig ik ook wel naar die naam. Maar ik vind het net als jij ook erg lastig.
Nee. Bij alledrie niet. Bij de eerste was de naam er ineens. Hij stond op geen enkel lijstje, maar we lazen hem bij de start van een serie bij een van de hoofdrolspelers. Maar een echt 'WOW' gevoel, niet gehad. Toch past het goed bij hem. Bij de tweede had ik dat wel. Mijn kereltje zou Elvis gaan heten. Ik was helemaal verliefd op die naam. Maar dat vond manlief dus echt helemaal niks. Is dus ook een andere naam geworden. Maar dat wow gevoel klopte wel, Elvis zou perfect gepast hebben. Bij de derde hebben we de dag voor de bevalling pas de knoop doorgehakt. We hadden een naam, maar ik was niet overtuigd en hoe dikker mijn buik werd, hoe sterker mijn gevoel werd dat het niet de naam voor ons kindje was. Dus 's avonds om 21 uur de knoop doorgehakt en de volgende dag om 11.30 een andere naam gegeven. Het moest zo zijn, de naam die ze gekregen heeft past precies bij d'r.
Nee heb nog geen 1 naam gezien waarvan ik denk dat is hem. Ik moet echt aan namen wennen ben ik achter, dus nu heb ik een paar namen in mijn hoofd waar ik vaak aan denk. Voor een jongen heeft mijn vriend al een hele tijd een naam in zijn hoofd, vind die zelf niet zo leuk maar ben er nu ook wel aan gewend dus dat word hem voor een jongen.
Nee ik niet. Bij mijn dochters bij 1 vd 2 namen wel echt. (vriendlief en ik hebben allebei 1 naam bedacht en ja, aan 'zijn' naam moest ik wennen). En nu voor onze zoon kwamen we niet uit de naam, uiteindelijk zijn we voor de naam gegaan die ik 'leuk' vind en hij 'geweldig' vindt. Voor hem was het gelijk DE naam, en hoe leuk ik hem ook vind, voor mij is dat niet zo. Na de geboorte weet ik wel zeker dat het gelijk klopt, dat was met onze meiden ook zo
een kennis van ons noemt Menno en het is in BE een weinig voorkomende naam... dus voor ons meteen de reden om die naam te kiezen indien we een jongen kregen... en tot op de dag van vandaag nog geen spijt van deze keuze (en de Menno die we kennen via via is nog steeds vereerd dat we 'zijn' naam hebben gebruikt)
Op de dag dat we besloten om voor een kindje te gaan, hadden we ook gelijk al een naam verzonnen. We hadden zowel een jongensnaam, als een meisjesnaam. Als de kleine meid 1 jaar is, willen we voor een 2e gaan, en ook daar weten we de namen al voor haha.
Bij eerste hadden we de jongensnaam gelijk. Meisjesnaam één keer gewijzigd en die is ook blijven staan tot na de geslachtsbepaling van de tweede. Nu hebben we nieuwe namen nodig. Meisjesnaam weten we...jongensnaam niet. Eind mei weten we het geslacht. Dan verder zoeken indien nodig...
Hier had ik geen WOW gevoel toen we namen besproken en vond hem eerst juist niks hahaha Toen nadenken en hem nog eens bekijken... Toen ineens had ik hem... met extra N vond ik hem WOW!!! Kiann dus 2e en 3e naam heb ik mij langer over druk gemaakt tot 2w voor bevalling
Ja, ik vind een naam zoeken zooo moeilijk! Ook omdat manlief en ik niet dezelfde smaak hebben. Deze week had ik plots DE naam: Nina. Hij klinkt goed, is kort, normaal,.. in mijn ogen perfect.. Maar je raad het al, men man vind hem niks. Het zal heel moeilijk worden om een naam te vinden die ik even mooi zal vinden, en die mijn man ook nog eens mooi vind.
Ik hoopte ook steeds dat DE naam zich aan mij zou openbaren Niet dus. De naam die onze zoon nu heeft, kwam pas vrij laat in de zwangerschap. Bedacht door mijn man en door mij in eerste instantie geaccepteerd als 'wel leuke' tweede naam. Twee weken voor de bevalling gingen we toch twijfelen of we wel een dubbele naam wilden. De twee namen pasten ook niet zo bij elkaar. En we gingen ook twijfelen of we die eerste naam eigenlijk nog wel leuk vonden. (Terwijl ik er eerst helemaal blij mee was.) Een week voor de bevalling besloten om die eerste naam toch maar te schrappen en toch voor de tweede naam gegaan. Ik had er toen al een tijdje aan kunnen proeven en was hem meer dan 'wel leuk' gaan vinden. Toch moest ik na de bevalling erg wennen hoor. Misschien ook wel omdat wij tijdens de zwangerschap steeds een bijnaam voor de buikbaby gebruikten. En die naam vond ik (terwijl die dus nergens op sloeg, haha) toch beter bij de baby passen dan z'n echte naam, haha. Maar dat was met een week over hoor! En nu ben ik nog steeds blij met de naam die we gekozen hebben. Alleen zie er nu maar weer naam bij te verzinnen voor een volgend kind. Meisjesnamen liggen nog op de plank en vinden we (bijna) allemaal nog steeds wel leuk, dus dat wordt straks makkelijk kiezen denk ik. Maar jongensnamen... kerm. Dat wordt weer wat!
Ik noemde 1 meisjesnaam en mijn vriend vond hem meteen mooi. Hij gaf er nog een twist aan en dat was dat. Binnen 4 uur nadat we wisten dat we een dochter krijgen haddenwe DE naam.
Bij mijn dochter had ik gelijk een naam waarbij we beide dachten: dat is hem! Bij mijn zoon zijn we iets meer moeite en hadden we pas laat een naam En nu heb ik een naam in mijn hoofd waar bij ik al heel snel zei: Ja dat is hem, maar van eht andere geslacht hebben we nog totaal geen naam
Wij hadden de namen al voor ik zwanger werd gelukkig. Ik verander nu met alles van gedachte behalve de namen. Meisjesnaam had ik al jaren,maar man vond het niks, dus had ik besloten maar een zoon te krijgen, totdat man het ineens wel mooi vond En zijn jongensnaam moest ik aan wennen, maar met tweede naam klopt het en ook in combi met de meisjesnaam. De twee andere namen hadden we op een dag op de bank, maar ik verwacht die eigenlijk niet nodig te hebben, ik denk dat we van elk eentje krijgen.