snelle bevalling

Het niet kunnen verwerken herken ik wel. Ik heb er in totaal 31 uur dus alles behalve snel te noemen. Maar sommige dingen zijn me ook ontgaan.

Moet zeggen dat ik de bevalling zwaar vond, maar het lijkt me ook vreselijk als het heel snel gaat en je de helft niet meer weet.

Succes meid, hoop dat je je nog dingen gaat herrineren en het een plaatsje kan geven.

Kus

 

Ik had ook een hele snelle bevalling, maar kan me wel veel herinneren. De pijn gelukkig niet meer. Ook ik had een weeënstorm.
17.30 eerste wee
18.00 weeën al erg pijnlijk en om de 3 minuten
19.00 1 cm
20.30 5 cm ik kreeg nog geen pijnstilling. Mocht pas vanaf 6 cm. Ze zouden over 45 minuten weer kijken. :x
21.15 9 cm en persdrang. Te laat voor pijnstilling. :x
21.40 baby

 

oh zo herkenbaar!! mijn dochter is met 33 weken geboren met bevalling van 5 uur. ik heb zelfs een aantal weken na de bevalling aan de anti depressiva gezeten voor ptss, omdat ik het niet kon verwerken!
ik wist helemaal niks meer, van het moment dat de vliezen waren gebroken tot 3 dagen later, alleen het moment dat ik mijn dochter voor het eerst vast had wist ik nog. (en dat ik een gat in mijn sok had en zo niet durfde te bevallen. lekker belangrijk om te onthouden)

tips die voor mij hebben geholpen:

*praten praten praten. met man, alle mensen om je heen. vraag zo veel mogelijk details, ik heb mijn moeder gevraagd het smsje terug te sturen dat ik een dochter had, ik kon me niet herinneren wat ik had gestuurd.
praat over wat er is gebeurd die dag, en praat over hoe je je er nu over voelt.
*ik heb een gesprek met gyn aangevraagd, die heeft met mij tot in detail mijn dossier doorgenomen, zo en zo laat gebeurde er dit..
*schrijf op wat je je herinnert/wat je van gyn hebt gehoord/man/famlie. maak zo je eigen dagboekje.
*accepteer dat je niet alles kunt herinneren. ik had hier heel veel moeite mee, ik dacht: hoe moet ik accepteren dat ik de belangrijkste dag van mijn leven niet kan herinneren? maar ik miste juist de dingen van mijn dochter omdat ik zo bezig was met proberen te herinneren.
vanaf het moment dat ik het accepteerde kwam er steeds meer terug. nog steeds weet ik niet alles, maar wel genoeg om mee te kunnen leven. heb nog steeds af en toe vragen aan mijn vriend, maar als hij het dan niet weet is het gewoon een opmerking als: volgende keer beter opletten dan. terwijl ik een jaar geleden vreselijk vond als ik een detail niet wist.

loop er alsjeblieft niet te lang mee door, dit heb ik wel gedaan en uiteindelijk de huisarts in moeten schakelen omdat ik niet meer sliep en alleen maar huilde omdat ik het niet meer wist.

heel veel sterkte, ik weet precies wat je doormaakt, en geloof me dat het wel goed komt.
geniet van je kindje, daar heb je meer aan dan alles proberen terug te halen.

 

Ik heb alles behalve een snelle bevalling gehad..........ik ben dinsdag begonnen met harde buiken om te 5min en ze hielden minimaal een minuut aan, maar omdat ik geen ontsluiting had noemen ze het geen weeën
Donderdag middag ben ik uiteindelijk opgenomen in het ziekenhuis omdat ik nog steeds last had van die harde buiken, ik had inmiddels wel 1,5cm ontsluiting!! Gelukkig genoeg om te strippen........maar veel te weinig om te zeggen dat de bevalling echt begonnen was!

Hierna ging het heel snel............
om 3uur werd ik wakker van de rugpijn en ben toen een rondje gaan lopen.
Om 4uur had ik rug weeën om de 3min!! Ik had toen al 6cm ontsluiting.
Om 9uur begonnen de pers weeën en toen dacht ik hier gaan we, eindelijk.............helaas ik zat nog steeds op 6cm ontsluiting en ik mocht niet gaan persen???
Dit was een raadsel en ik kan je zeggen een hel! Om niet te mogen persen terwijl je pers weeën hebt..............
Uitiendelijk hebben ze om 11.15 ingegrepen met een vacuumpomp en om 11.28 was mijn dochter er.

Probleem: te korte navelstreng waardoor ze het geboorte kanaal niet in kon..............
Als dit niet het geval was geweest was mijn meisje rond 9.15 geboren.

In andere gevallen hadden ze haar ook al eerder met een KS gehaald maar door een probleem met mijn bloed was dit niet mogelijk omdat de complicaties te groot zouden kunnen zijn en ik zou kunnen overlijden, dat das natuurlijk geen optie

Het was een heftige en zware bevalling, maar ik zou het zo weer doen, het moment dat mijn meisje er eindelijk was vond ik zo mooi!!

 

Mijn bevalling begon savonds om 20.30 met wat lichte weeen die binnen een half uur niet meer op te vangen waren. De verloskundige was er rond 21.30 voor het eerst en toen was het pas 2 cm. Ze zou rond een uur of 12 terug komen. Om 23.10 heeft mn man opnieuw gebeld dat het niet meer te houden was en 's avonds om 23.20 werd Bodhi geboren terwijl de verloskundige nog net op tijd binnen kwam om hem nog op te kunnen vangen na 1 perswee. Man was nog beneden om een fototoestel te halen en de katten in de kamer op te sluiten en de kraamhulp was er ook nog niet.

Ik kan me het eigenlijk wel zo goed als allemaal herinneren, alhoewel het gevoel van de pijn van de weeen nu wel wat begint de slijten. Ik ben er nu wel een beetje aan gewend dat Bodhi er is, maar de eerste weken heb ik het er wel moeilijk mee gehad dat hij er zo abrupt ineens was, ook omdat mn vorige bevalling 2 weken overtijd was en ik daar eerst voor gestript was had ik me er helemaal op in gesteld dat het deze keer ook zo zou gaan.

 

Ik snap helemaal wat je bedoelt.
Ik heb 2 weken geleden een bevalling gehad van anderhalf uur.

om 2 uur snachts braken mijn vliezen. En om 3.23 uur was hij er!

Om kwart half 3 was de vk bij ons. En toen bleek ik al volledige ontsluiting te hebben!!! Ze zei op dat moment tegen me dat ik 8 cm had. Omdat haar spulletjes in haar auto stonden (we zouden naar zh gaan) dus die is ze nog snel gaan halen. Heb achteraf niet eens gemerkt dat ze echt weg is geweest. Maar ze zei dus 8 cm omdat ze bang was dat ik in paniek zou raken.
Voor mijn gevoel heb ik ook maar 5 weeen gehad en 3 persweeen en toen was hij er!

Er komen nu steeds meer dingetjes naar boven.. bv dat mijn moeder ook voor de deur stond toen het hoofdje stond. (zij zou op jesse passen) Dat manlief nog naar beneden is gerend om de deur op te doen en vlak daarna is hij begonnen.

Ik praat er ook veel over!
Het gaat gelukkig nu wel veel beter dan de eerste paar dagen hoor. Toen werd ik echt steeds huilend wakker.. echt zo van.. wat de fuck is hier gebeurt.

Ik voelde het namelijk ook helemaal niet aankomen.
We hebben op bed nog 'ik hou van holland' liggen kijken. Rond 12 uur gaan slapen en rond 2 uur dat mijn zoontje wakker werd. Toen ik opstond naast zijn bed, knapte mijn vliezen.

Ik belde de vk omdat er toch wat bloed bijzat. Maar ik had verder nog helemaal geen weeen/krampen etc.
Toen ik daarna ging liggen, begon het meteen en had meteen weeen om de 3 minuten. Dus nadat ik 10 minuten ervoor de vk aan de telefoon had gehad, heb ik haar weer gebeld dat ze wel moest komen!

 

Ik weet een beetje wat je megemaakt hebt, dus ik begrijp hoe je je voelt..
Hier een vrij normale bevalling gehad, maar het einde ging erg snel. Ik heb zo'n 20 uur weeen gehad tot ik 4 cm ontsluiting had. De vk heeft toen mijn vliezen gebroken en is gegaan. Ik ben meteen onder de douche gesprongen (nou ja, gesprongen ) en na een paar minuten kreeg ik persweeen. Ik weet nog dat ik tegen mijn vriend zei dat hij de vk moest bellen. Ik ben op bed gaan liggen. Voor mijn gevoel was de vk er ineens en onze dochter ook.. Er heeft uiteindelijk een half uur tussen gezeten. Omdat ik veel bloed was verloren en onder narcose moest voor de hechtingen weet ik de eerste uren ook niet meer (ongeveer de eerste 5 uur). Laatst ze een vriendin dat wanneer je baby op je buik wordt gelegd het mooiste gevoel van de wereld is. Dan word ik ook wel een beetje boos op mezelf. Hoe kan ik dat nou niet herinneren..??
De tips van Miffy zijn erg goed (wat een heftig verhaal trouwens). De belangrijkste vind ik; 'Praat erover met je partner'. Ik vraag nog steeds ooit dingen, wat zei ik toen ze geboren werd, wanneer hebben we de opa's en oma's gebeld, wat zeiden die, hoe reageerden die toen ze haar zagen... enz. Gelukkig weet mijn vriend echt alles nog!

 

Dat geldt niet voor iedereen hoor! Op dit moment vind ik het mooiste moment van mijn leven wanneer ik in bed borstvoedinggeef en mijn zoon kijkt me met grote ogen aan. Geweldig is dat!

 

Tuurlijk zijn er meer mooie momenten. Geweldige zelfs. Op dit moment vind ik het geweldig dat wanneer ik of mijn vriend thuis kom en dat ze dan helemaal vrolijk naar je toe komt gekropen en dan d'r handjes omhoog steekt om opgetilt en geknuffelt te worden.. *smelt*. Dat zijn momenten waar ik gelukkig helemaal helder bij ben, en dus noooooit meer zal vergeten!

Maar ja, dat neemt niet weg dat ik de eerste momenten van mijn dochtertje niet meer weet en dat heel erg jammer vind..

 

Ik begrijp je helemaal hoor meis.
Op zich kan ik me de bevalling zeker nog wel herinneren, maar
ik heb een week nodig gehad om te beseffen dat ik bevallen was.
Mijn bevalling duurde van begin tot eind 2 uur en 3 kwartier. Om 7 uur 's ochtend begonnen de weeën en hing ik aan het plafond van de pijn. Ik was in het ziekenhuis (ik had daar een nachtje geslapen omdat ik al een paar dagen slecht sliep door gekneusde ribben en heb dus pijnstilling gekregen daar.) De verpleegster zei nog tegen me dat ik me niet zo aan moest stellen, want ik moest nog zeker 20 uur door met deze weeën en zo zou ik het dus nooit redden. Ik moest maar gaan douchen. Nou, ik ben onder de douche gaan staan daar, maar ik werd gek!!!
Ik heb aan de alarmbel getrokken en toen hebben ze me op bed gelegd. Voor ik het wist werd ik door het ziekenhuis gereden naar de verloskamers en toen had ik al 7 cm ontsluiting. Mijn vliezen werden gebroken en er werd gevraagd of ik pijnstilling wou. Ik had van te voren nog zo gezegd dat ik dat nooit zou willen, maar op dat moment smeekte ik er zowat om.
Het is alleen nooit gelukt om de pijnstilling nog te krijgen, want om 9.45 werd onze dochter Lieke geboren.
Ze had in het vruchtwater gepoept en heeft haar sleutelbeentje gebroken tijdens de heftige bevalling. Ze moest dus meteen worden nagekeken. Toen bleek ook nog dat de navelstreng aan de vliezen zat, dus was er meteen paniek en werd de gyn. geroepen. Gelukkig is de placenta er met 2 keer persen toch nog uitgekomen, dus was opereren niet nodig.
Als ik het zo terug lees had het heel traumatisch kunnen worden, maar eigenlijk heb ik er wel goede herinneringen aan. Door de snelheid heb ik hier allemaal weinig van meegekregen, was namelijk alleen met mezelf bezig.
Ik heb me nog wel een poosje schuldig gevoeld omdat ik eerst niet helemaal besefte dat ik al bevallen was en ik eigenlijk niet goed wist wat ik wel moest voelen op dat moment.
En nu,

Ik ben superverliefd op onze kleine meid en die hele bevalling, die doet er niet meer toe. De pijn, ik weet alleen nog dat het ontzettend zeer deed, maar hoe dat precies voelde, ik heb er geen idee meer van.
Heerlijk zoals het vrouwelijk lichaam werkt tijdens een bevalling.

Maar, zoals je dus wel leest kan ik enigzins begrijpen wat je bedoelt, maar gelukkig was het hier niet omdat er haast was om te bevallen zoals bij jou en hoefde er geen pomp aan te pas te komen. Onze kleine wou er gewoon erg graag uit denk ik.
Door de enorme snelheid van de bevalling is het erg moeilijk om te beseffen dat je ineens mama bent. Bij een bevalling van 20 uur leef je naar dat ene moment toe. Die aanloop heb ik gemist, ze was er gewoon ineens.

 

hmmm hoe snel wil je het hebben?

's nachts om 3 uur wakker worden, klein beetje vruchtwater verliezen.
Man bellen om naar huis te komen, die laten douchen en de hond uit laten.
Om kwart over 4 in het ziekenhuis aankomen, met een beetje buikkrampen die geen weeen te noemen zijn.
Om kwart voor 5 door de gyn 6 cm ontsluiting laten constateren.
Om kwart over 5 mogen persen.
Om 5.38 uur je dochter op je buik hebben.

Het moeilijk kunnen verwerken herken ik wel. Ik ben blij dat mijn vent zo lekker helder was om alles te onthouden voor me. Het enige dat ik nog weet is dat ik op een gegeven moment wel vond dat het genoeg was met de pijn en een ruggeprik wilde.
Gek zeg, dat deden ze niet meer, vol in de persweeen

 

Hier ook een bevalling binnen 5 uur..en weet er niks meer van..ik was die ochtend al opgenomen in het ziekenhuis omdat ik geen vruchtwater meer bleek te hebben...dus ik zou ingeleid worden.
ik heb twee keer gel toegedient gekregen om mijn baarmoeder te verwijden en de gehele dag daar beetje gelegen en gelopen en gedaan zonder ergens last van te hebben...de gyn zei ookal het zal pas morgen gaan worden want dan krijg je pas weenwater toegedient...oke dan wordt het morgen prima...dus mijn moeder nog even langs geweest en een bakje koffie gedronken...zei is weggegaan toen kreeg ik een beetje voorween gevoel in me buik..maar daar deed ik verder geen acht op slaan die had ik al vaker gehad in de weken ervoor.....toen rond 18.00 uur ons eten gebracht werd heb ik een paar happen gegeten en toen kreeg ik een giga wee...en daarna weet ik het niet meer....begreep dat ik in een weenstorm ben gekomen waar ik niet uit kwam..was op de monitor niks te zien omdat ik rugween had ipv buikween maar kon dat niet aangeven blijkbaar...dus ze hadden zoiets het zal wel...tot uiteindelijk mijn man woedend is geworden en zei ik raak mijn vrouw kwijt omdat ik aan het wegvallen was en het niet meer vol hield...de gyn gevoeld en ja ik had idd ontsluiting dus moest ik wel weeen hebben toen heeft mijn man samen met de gyn besloten dat ik een ruggeprik zou krijgen omdat het niet meer ging....ik zou na een half uur naar ok gebracht worden...dat werd uiteindelijk twee uur later pas ik ben naar ok gebracht toen en toen schijn ik gegilt te hebben dat ik moest poepen...had ik ook zonder zeggen kunnen doen want lag volgens zeggen al in een bed vol urine en overgeef
maar goed....de gyn was zo slim om de anestasist ( schrijf het volgens mij verkeerd) te zeggen wacht even ik voel nog even...en ja hoor ik had 10 cm ontsluiting dus moest als een gek weer naar boven naar de verloskamer die nog in orde gemaakt moest worden...ik heb mijn persweeen nog weg moeten puffen hoe ik het gedaan heb geen flauw idee want begreep later dat mijn man nog heeft moeten helpen de verloskamer klaar te maken en mij over te hevelen...maar goed 13 minuten nadat ik nog in de ok was is onze kleine meid geboren

ben wel in therapie nu...omdat ik vreselijk veel moeite heb/had met het feit dat ik me niks kan herrineren en dat ik mijn dochter de eerste tijd links heb laten liggen omdat ik aan heel erg mijn eigen geestelijke herstel van de bevalling bezig was denk ik
Gelukkig waren mijn man, moeder en schoon moeder daar om onze kleine meid te verzorgen en de aandacht te geven die ze nodig had en verdiende totdat ik het aankon.
vreselijk is dat als je 5 jaar naar dit moment heb verlangd en dit gebeurd je...

 

Bij mij is het ook heeeel snel gegaan. Ik had eerst alleen een beetje voorweeen die ik wel weg moest zuchten maar niet echt heftig.
Om 14.00 vk gebeld, was er om 15.00 uur, 4 cm ontsluiting,moest om 16.00 uur in het zh zijn, daar werden mn vliezen gebroken half uur weeenstorm gehad 21 min persen en 17.10 was mijn ventje er....
Vond het mega heftig, had verwacht dat het uren zou duren voor hij er was! Heeft voor mij heel lang geduurd voor ik kon verwerken wat er gebeurd was, ik moest het verhaal heel vaak horen van mn vriend.
Uiteindelijk heb ik alles op papier gezet en dat heeft voor mij wel heel erg geholpen.

 

mijn bevalling is ook heel snel verlopen, 2 uur en 10 minuten om precies te zijn. Hierdoor kon mijn man er niet bij zijn, omdat ik in een ziekenhuis lag ver van huis en de verpleegster na het breken van de vliezen gezegd had dat het nog heeeeeeel lang kon duren en ik dus niet hoefde te bellen
uiteindelijk wel gebeld en mijn man was 10 minuten te laat.
dat zit me meer dwars dan de snelle bevalling. Ik was heel blij dat ik snel was bevallen omdat dit de meeste overlevingskansen bood voor mijn kleine man.
groetjes

 

Even een rare vraag. Ik lees hier dingen over personeel, die niet leuk zijn. Zoals dat ze vinden dat je je aanstelt, dat door een inschattingsfout je man te laat komt, etc.
Zijn jullie nu nog boos over die dingen? Ik kan me er nu nog wel druk om maken. Ik kwam ook in een weeënstorm. Ik heb minimaal 2 uur lang om pijnstilling gevraagd, op een gegeven moment zelfs gesmeekt, maar ze bleven moeilijk doen. Een ruggenprik deden ze niet, want dan weet je niet waar je heen moet persen. En die miljoenen vrouwen die hem wél hebben gehad dan? En een infuus met pompje zou ik pas krijgen bij 6 cm, maar toen ik op 5 cm zat, wilden ze pas een uur later kijken hoe ver ik was en toen had ik al 9 cm en kreeg ik persweeën en was het dus eigenlijk te laat.

Ik heb zelf iets van: ik ging van 1 cm naar 5 cm in anderhalf uur... dan kunnen ze toch ook zelf wel bedenken dat de volgende cm niet een uur duurt!?

Als ik er aan terugdenk, wordt ik weer boos. Ik ga dit wel melden bij de nacontrôle.

 

@lady ik snap wel dat je daar boos om bent nog steeds hoor! Ik zou er idd ook wat van zeggen.
Bij mij was dat niet zo, de vk en vpk hielden me goed in de gaten en namen me met alles serieus. Toen ik zei dat ik persdrang had haalde de vpk meteen de vk erbij en het klopt ook.
Misschien dat het anders is als je bij de gyn zit?

 

het niet kunnen verwerken ken ik ook heel goed
de oudste is in 3 uur geboren en de jongste
om 19.30 braken mijn vliezen na dat ik gedoucht had
om 20.00 verloskundige bij me had ik hal 7 a 8 cm
om 20.30 zou ik nog ff gaan douche maar kon niet op de stoel gaan zitten en toen ik haar riep is om 20.47 onze jongste zoon geboren onder de douche

ze heeft me drie weken lang elke dag gebelt of ik het al een plaatsje kon geven omdat het zo snel is gegaan en er was alles mis had kunnen gaan omdat ik staand bevallen ben in de badkamer
maar goed hij is inmiddels 4 en goed gezond

 

Nee echt niet, ik neem het haar absoluut niet kwalijk (ik hoop dat niet het zo overkwam) Ik vind het wel jammer dat ie te laat was, maar die vrouw was zo superlief voor me en is een hele tijd bij me geleven. Ze had niet verwacht (en ik zelf ook niet) dat de bevalling zo ontzettend snel zou gaan. Toen ze het zei dat het best nog lang kon gaan duren, waren mn vliezen gebroken, maar ik had nog geen weeën. toen die weeen wel kwamen heb ik direct mijn man en ouders gebeld en die zijn meteen gekomen.
Echt super personeel, dankzij hen ging de bevalling zo goed. ze hebben me flink aangemoedigd!
ik ben ook blij dat ik geen pijnstilling heb gekregen, nu voelde ik de persweeën goed, na 3 keer persen was de kleine er.

 

Herken ook veel van je verhaal,

We moesten om 7.00 in het ziekenhuis zijn (werd opgewekt ivm hogebloed druk)
Om negen uur hebben ze de vliezen gebroken/infuus in gebracht. T was allemaal week genoeg, om gelijk een infuus te doen. (geen idee HOE week, ook niet gevraagd stom..)

Om kwart over tien, moest ik ff naar de wc, wel een wat irritant gevoel in mn rug, maar geen noemenswaardig iets, Op de wc, ging het heel vaag.. Weet alleen nog dat ik dacht IK MOET TERUG. Vet duizelig, vreemd gevoel gewoon.

En nog een mega wee gehad.. Die vk, ging voelen, en ik mocht persen, mn reactie was "kan niet het is nog geen 17.00" En nou jah, tien voor elf was Noof dr..

Kon me er zelf behalve dit verhaal, niet veel meer van herrineren, maar gelukkig is er gefilmd. En dat heeft mij enorm geholpen, door het terug te zien, en ook idd te praten/vragen met mn zusje, en vriend die waren er bij, voelt het bijna weer alsof ik het echt nog weet (en ook door de tijd heen komen er wel dingen boven)

De eerste dagen was ook heel vreemd, weet nog dat ik dinsdags wakker werd, en dacht HU waar is mn buik?? oja.. Die "ligt" daar.. Had ook naar Noof toe het idee, dat het wel zo is dat ze mn dochter is, maar het voelde totaal niet zo, eerder of ik dr had gehaald met zegeltjes ofzo..
Kwam ook doordat ik me vreselijk goed voelde.. Helemaal geen "ik ben bevallen" gevoel..

Maar nu na 1,5 jaar, heeft het zn plek allemaal wel gekregen, alleen soms, als ik haar zie (zooo weinig he hahaha) maar ik bedoel meer, dan kijk je ff bewust, en denk ik GOH jij hier?

En "het is een MEISJE" dat moet ook nog altijd bevestigd worden