Hallo allemaal, Ik ben nog niet zo lang actief op dit forum... Maar zit met het volgende... Sinds kort heb ik een mega kinderwens. Had me het een jaar geleden verteld dat ik me nu zo voelde en ik had iedereen keihard uitgelachen.... maar meerdere vriendinnen en familieleden hebben nu kindjes gekregen en blijkbaar heeft dat mn eierstokken geactiveerd ofsow.... Ik ben nu bijna 5 jaar met mijn vriend samen. In het begin hadden we een knipperlicht relatie, maar sinds we nu 2 jaar samenwonen gaat het goed. We hebben een leuk huis, zijn nu druk bezig om de bovenverdieping te verbouwen. Verder hebben we een schat van een hond, alle twee een full time baan. Dus kort gezegd; zaakjes allemaal goed voor elkaar..!! Nou moet in februari mijn spiraal eruit. Vorige week ben ik heel voorzichtig begonnen te vertellen dat ik dan wel graag wou proberen om zwanger te worden... hij schrok wel een beetje volgens mij... vond dat we eerst nog verder moesten met het opknappen van het huis... heb hem heel duidelijk en rustig (heel knap voor mij ) uitgelegd dat dat ook nog wel kan als het kindje er is. daar was ie het op zich wel mee eens, al maakte hij zich dan wel druk over het financiele plaatje. Uiteindelijk hebben we dus afgesproken dat ik ga sparen voor de uizet voor de baby en hij verder gaat sparen voor het opknappen van het huis (het is ook zijn huis trouwens). Nu wil ik het eerst even laten rusten, zodat hij kan wennen aan het idee. we hebben het er nog wel een paar keer over gehad met bijv mijn vader erbij en dan lijkt hij wel wat positiever.... maar zijn er meer onder jullie waarbij de man een beetje 'moeilijk' deed? Die van mij kan soms echt heel stoer reageren dat hij het allemaal nog niet ziet zitten, totdat hij op kraamvisite is geweest en dan smelt hij ook bijna!!! haha en hoe hebben jullie dit aangepakt? Als het aan mij ligt, beginnen we gelijk, maar hij moet er natuurlijk ook klaar voor zijn!!
Ja wat herkenbaar!! Mn vriend zei elk jaar: " ja over 2 jaartjes ofzo" Op een gegeven moment op vakantie maar onder een genot van een wijntje erover gehad en vooral over mijn zorg dat het zo maar heel lang kan gaan duren. In het begin vond hij het allemaal spannend maar dezelfde avond dat mn mirena eruit was wilde hij al 'kindjes maken'. Helaas gaat het niet zoals gepland en is de volgende keer als ik zwanger word een stuk minder uhh leuk ( weet niet zo goed hoe ik het moet verwoorden). Ik heb in ieder geval veel geduld met hem gehad, er was altijd wel iets wat hij nog wilde doen en dat begon hij zelf ook op een geveven moment in te zien. Het idee dat er een jaar voor staat om zwanger te worden hielp hem wel de drempel oer en mocht je het geluk hebben dat het wel snel gebeurt zal hij vast super enthousiast en gelukkig zijn! Ik weet niet of je hier iets aan hebt maar vond het een interessant verhaal van je! Liefs en succes
Bedankt voor je reactie! Erg jammer dat het niet gaat zoals gepland... Ik hoop voor je dat je toch gauw kunt genieten van een zwangerschap! Mijn vriend denkt dat het ook geen jaar gaat duren en dat hij 'superzaad' heeft ofsow... Als ik zeg dat het miss wel een jaar kan duren, gelooft ie mij niet. Maar gelukkig heb ik mensen om mij heen die hem dat wel aan het verstand kunnen peuteren... Ik hoop alleen dat dit niet teveel druk op onze relatie gaat leggen en dat ik niet over 4 jaar nog zo zit... als julllie snappen wat ik bedoel...
Haha ik denk dat hij heel snel om is!! Maar ik snap de frustatie! En die druk snap ik ook helemaal.. Die wil je niet hebben..
Ik heb ongeveer anderhalf jaar moeten wachten tot vriendlief er klaar voor was.. hoop voor jou sneller veel succes !
Nee hier niet herkenbaar, mijn man is vanaf het begin duidelijk geweest over wanneer hij aan kinderen wilde beginnen, ben onlangs bevallen van de derde en hij (en ik ook natuurlijk) wil nu al wel heel graag een vierde (en laatste !!!)
Mannen toch ook met hun superzaad. Die van mij riep dat ook. Ik heb ook net zoals bootjekatootje het onder het genot van een wijntje aangekaart. Hij wilde wel, vond het erg spannend alleen had niet door dat ik diezelfde avond al geen pil meer slikte. Hij dacht dat ik eerst mijn strip ging afmaken, alleen zat ik in mijn stopweek.... Alleen de ene keer verbaas ik me wat hij zegt en op andere momenten vraag ik me af in hoeverre hij ermee bezig is. Daardoor twijfel ik af en toe of hij het echt wel wilt.
Lastig inderdaad... Wij hebben al vaker gesprekken gevoerd over wanneer we een kindje zouden willen. Ik wou eigenlijk al vrij snel na het trouwen een kindje maar manlief wou liever wachten. En dat vond ik ook wel een goed idee. Ik was al wel gestopt met de pil omdat ik mijn cyclus wilde leren kennen. Begin dit jaar gingen we steeds vaker zonder condoom en toen zei hij van ik wil liever nog even wachten. Hij wou pas in juni voor een kindje gaan. En ik zei dan liever in mei. Hij had ook het idee dat ie superzaad had hoor haha, gekke mannen. Uiteindelijk is hij toch om gegaan en wou hij toch nu al voor een kindje gaan en vroeg wanneer mijn eisprong was, en zegt hij heel vaak dat ie heel graag een kindje wil e.d. Ik heb het gewoon met rust gelaten (was namelijk al heel blij toen hij zei dat hij in juni voor een kindje wilde gaan, toen had ik al enig houvast hihi). En hij begon toen zelf over nu. Tot nu toe nog niet gelukt, maar we gaan vrolijk verder Hoop dat jij ook snel duidelijkheid hebt. En leg er niet teveel druk op maar geef wel af en toe aan dat jij het heel erg graag wil.
HIer was het juist andersom. Ik woon nu 3 jaar samen met mijn vriend en hij was het liefst meteen voor kinderen gegaan. Voor mij was kinderen altijd 'iets voor later'. Ik had het te druk met onze hond en mijn paard en moest er eerlijk gezegd nog niet aan denken. Toen mijn beste vriendin zwanger was vond ik dat superleuk, maar had helemaal niet het gevoel van 'dat wil ik ook' Ik had best veel twijfels, hoe moet dat met onze eigen zaak, moeten we niet eerst verhuizen, en hoe moet dat met mijn paard, zijn we niet te kort samen, moeten we niet eerst trouwen enz. We hadden hier wel vaker gesprekken over gehad en zomaal opeens met oudjaarsavond besefte ik dat het perfecte moment om aan kinderen te beginnen niet bestaat. Er zal altijd wel iets van onzekerheid zijn en er zullen altijd dingen zijn die beter kunnen. Voor mijn vriend kwam het volgens mij behoorlijk onverwacht toen ik zei 'is dit geen mooi moment om met de pil te stoppen?" Maar hij was meteen superenthousiast en ik heb meteen mijn pil weggegooid. En nu kan ik niet wachten tot ik zwanger mag worden en vraag ik me af waarom ik niet eerder gestopt ben met de pil.
@Sanyi: Ik twijfelde ook wel eens of mijn vriend nu niet een beetje terugkrabbelt omdat hij er niet constant mee bezig lijkt te zijn. Maar voor mannen is het nou eenmaal anders, wij moeten onze cyclus in de gaten houden, wij voelen vanalles en zij kunnen weinig anders doen dan afwachten tot wij zeggen een ei te hebben gevonden en dan zaad leveren (om het maar even bot te zeggen) Hji snapte ook niks van cyclus, eisprong, innesteling enz. Dus dat heb ik hem echt allemaal in jip en janneke-taal moeten uitleggen. Maar toen ik afgelopen donderdag weer ongesteld werd, zag ik dat hij ook wel teleurgesteld was. En hij opperde zelf dat hij misschien ook maar iets van mulitvitamine moest gaan slikken 'voor zijn zaad' Dus ze zijn er wel degelijk mee bezig, maar anders dan wij.
Heel herkenbaar!! Ik had ook nooit een kinderwens en mijn man vond dat helemaal prima, hij heeft ook al een dochter uit een eerdere relatie. We hebben een goedlopende zaak, mooi huis, hond , katten, alles prima op orde.. Ik denk dat ik er ongeveer een jaar geleden over een kind begonnen ben, toen was ik er zelf ook nog niet uit, maar het begon wel te kriebelen. Uiteindelijk hebben we in oktober vorig jaar besloten om er in januari 2012 voor te gaan (dan hadden we eerst nog wat tijd om eraan te wennen). Maar toen ik in januari een afspraak had bij de huisarts om mijn spiraatje te verwijderen, heb ik die 's ochtends af moeten bellen: meneer was er toch niet klaar voor...Hij had allerlei praktische bezwaren: financien, werk, etc. Ik was toen verschrikkelijk verdrietig en teleurgesteld. We konden er samen niet echt over praten, ik ben uiteindelijk naar een psycholoog gegaan zelfs, omdat ikhet even allemaal niet meer wist. Thuis hadden we het er niet meet over, en ik had het op de een of andere manier ook een beetje 'geblokt' in m'n hoofd (zolang je net doet of de wens er niet is gaat het vanzelf over...). Toen ik half april het er toch weer met hem over had (moest van de psych), was hij dolenthousiast, hij zat te wachten op mij totdat ik me weer wat beter voelde, en gaf aan dat hij er helemaal klaar voor was! Binnen een week was mn spiraaltje eruit! Terugkijkend denk ik dat hij erg aan het idee heeft moeten wennen en hij uitte dit in praktische bezwaren, onder andere financien. Ik merk nu ook dat hij er echt zin in heeft, hij praat er veel meer over en is er meer mee bezig. Mijn ervaring is dus ook dat je geduld moet hebben (AAARGGGHHH) en hou het vooral bespreekbaar, daar is bij ons veel misgegaan....succes!! (sorry, beetje lang vehaal geworden, maar wel even lekker om van me af te schrijven)
Nog even een toevoeging: hij is er nu veel meer mee bezg dan eerst, maar nog steeds een stuk minder dan hoe ik er mee bezig ben hoor.....volgens mij is dat over het algemeen man-eigen....die hoeven er niet de hele dag over te praten, sterker nog:1 a 2 opmerkigen per dag is al veel, maar gelukkig ken ik hem
marietje: mijn vriend wilde er ook heel lang niet aan. Nu niet, misschien wel nooit, weet het niet..... Erg moeilijk. Bij mij was het een kwestie van het onderwerp afwisselend laten rusten en weer ter sprake brengen. Tot op een gegeven moment voor mij de maat vol was. Ik heb hem gezegd: ik stop nú met de pil, en als jij wilt voorkomen dat ik zwanger raak zul jíj iets moeten doen. De verantwoordelijkheid voor AC heb ik dus heel nadrukkelijk bij hem neergelegd. Ik was toen net 35, en had sinds een jaar of 4 een duidelijke kinderwens. We waren al 9 jaar samen. 6 mnd later was ik zwanger van onze eerste (2 mnd na stoppen met alle vormen van AC). Als ik het zo lees, gaat jouw vriend binnenkort al wel 'om'. Geef hem een beetje tijd en ruimte voor zijn besluitvormingsproces, dan komt het zo te lezen vast helemaal goed. Succes!
Wauw! wat een reacties!! Geweldig..!! Ik laat het nu ook wel rusten hoor en zal het tussen neus en lippen nog wel weer ff vermelden... gelukkig weet hij dat, als ik iets in mijn hoofd heb, het er dan ook echt goed in zit!! ik heb wel het gevoel dat het wel goed komt, hij weet nu hoe ik er over denk. hij weet ook dat die spiraal er in ieder geval in februari uit moet en dat ik niet van plan ben om er nog eén in te laten zetten (zo'n fijne ervaring was het nou ook weer niet ). En anders moet hij dan maar maatregelen gaan nemen... denk dat hij ook verschrikkelijk moet wennen aan het idee. Hij heeft zelf niet zo'n hele fijne jeugd gehad met ouders die constant om de kinderen vechten en heeft zichzelf een beetje op moeten voeden. dnek dat hem dat ook wel een beetje tegen houdt.. dat ie bang is om het zelf ook fout te doen....
Ik weet heel goed hoe je, je voelt. Alleen heb ik hier al "last" van sinds mijn 16e. In die 10 jaar beiden goede baan, eensgezingswoning, getrouwd. Sinds 1 a 2 stond ik echt in de startblokken. Met mijn man het erover gehad. Hij is vrij nuchter. Wilde vorig jaar ook eerder stoppen met anticonceptie, nee dat wilde hij nog niet. Reageerde altijd een beetje terughoudend. Hij is wel altijd heel leuk aan het spelen met onze neefjes en nichtjes. Merk wel nu we gestart zijn hij er anders tegenaan gaat kijken. We hadden verbouwplannen. Zegt hij van de week: 'zullen we toch maar eerste de kozijnen en ramen doen, het tocht in dat kamertje wel een beetje'. Zo lief! In het begin vond hij alle dingen eromheen ook onzin, nu is het normaal. Ovulatietesten vond hij ook maar raar en niet nodig. Nu snapt hij het wel na 8 maanden.
hier een verhaal van de andere kant ik heb heel mijn leven geroepen nooit geen kinderen te willen dus toen ik 6 jaar geleden mijn man ontmoete dit ook gelijk tegen hem gezegd,hij vond t prima hij had er nooit zo over nagedacht maar zei altijd ik wil jou en alles wat er wel en niet bij hoort,hij liet na ons trouwen wel doorschemeren dat als ik zwanger zou raken door de ac heen hij dat helemaal niet erg zou vinden in tegenstelling tot mij,zo nu en dan hadden we t erover of mijn gedachten en gevoelens al verandert waren en of hij toch niet de drang kreeg om vader te worden,hij zei nog steeds als komt dan ben ik super blij maar alleen met jou ook inmiddels kreeg iedereen om ons heen kinderen en wij gingen braaf op kraamvisite en ik genoot er ook van maar toch kwamen de kriebels niet echt.tot vorig jaar op vakantie ik door een winkel liep en aangetrokken werd na de babyafdeling ik dacht wat is dit,nou ja niks gezegd maar eind van de vakantie toch met manlief besproken en deze was zielsgelukkig na de vakantie gelijk afspraak ha voor verwijderen implanon en inmiddels zitten we in ronde 8 dus ik zou zeggen geef nooit op want niks is zo veranderlijker als een mens,zie na mij sorry voor t hele verhaal heel veel succes