Ik ben mezelf niet meer (werk en opleiding)

Wauw dat is wel heel weg vervelend!!! En mischien is dit niet iets wat je graag wilt horen maar als de mogelijkheid om je ergens anders te plaatsen er niet is omdat je hier doorheen moet voor je opleiding..probeer er dan een positieve draai aan te geven. Probeer in je achterhoofd te houden waar je dit allemaal voor doet. Hoe meer je met tegenzin gaat, hoe langer het lijkt te duren en dat maakt het allemaal nog ellendiger.

 

Wat naar voor je dat je zo verstrikt zit..

Waarom zou een tweede kindje niet kunnen komen als je je opleiding niet haalt?

Ik ben zelf iemand die nogal recht door zee denkt. Soms is dat een nadeel. Heb namelijk geen echte studie gedaan en heb met werken on THE job me moeten bewijzen.
Ik ben namelijk van mening dat je niets moet doen wat je intens ongelukkig maakt. Geluk crieeer je voor een groot gedeelte ook zelf.
Natuurlijk zijn er ook dingen waarin je soms moet doorzetten etc. Maar als iets me echt ongelukkig maakt dan stop ik ermee. Ik voel dat ook niet als een handdoek in de ring gooien. Maar stop die energie liever in iets zoeken en bereiken wat me wel gelukkig maakt.

 

Wat is de reden dat je op je nieuwe plek niet lekker zit...dat kan ik er niet helemaal uithalen??
Zijn het de cliënten, de collega's of de manier van werken oid?

 

Misschien kunnen wij je helpen met je opdrachten. Wat voor werk doe je nu precies en wat voor opdrachten moet je doen? Ik begeleid al jaren stagiaires in de zorg, dus wil best met je meedenken.

 

Ik heb geen studie gedaan en zit ook niet achter de kassa. Nou ben ik wel een onwijze "blufkikker" en heb gewoon poep gehad aan mensen die dachten dat lukt je nooit .
Ik zeg absoluut niet dat je moet stoppen met een studie. Daarin zal ik de laatste zijn. Maar ik zou wel streven naar iets wat je ligt en wat je gelukkig maakt. Anders kan je elke opleiding wel volgen maar word je nooit een blij mens.
Ik kan niet bepalen wat je een kind te bieden hebt kwa inkomen uitgaven ed. Maar nogmaals ik zou wel iets doen waar mijn hart ligt.

 

Hoi meid,
wat ontzettend vervelend dat je op deze manier en met dit gevoel naar je leerplek moet.
Wellicht is het toch goed nog eens contact op te nemen met school; wanneer jij er niet uitkomt met de werkbegeleiders op je leerplek, hebben zij de taak hier actie op te ondernemen.
Jij bent in eerste plaats verantoordelijk voor het slagen van de leerperiode, maar daaarbij heb je wel recht op een goede en adequate werkbegeleiding vanuit de organisatie waar jij werkzaam bent en ondersteuning/ begeleiding vanuit school wanneer e.e.a. niet naar wens verloopt. School is toch ook betrokken bij je tussen- en eindevaluatie?

 

Wat lastig meid! Ik heb ook een bbl opleiding gedaan maar dan voor vpk. In mijn 3de jaar heb ik het erg lastig gehad. Wel een andere situatie want toen werd mijn vader ziek en overleed. Ik was zo ongelukkig op de afdeling waar ik toen werkte, kreeg ook geen enkel begrip voor mijn situatie. Werd mij ook gevraagd of ik niet beter kan stoppen, dan kon ik er meer voor mijn vader zijn. Maar ik wilde niet stoppen, ik had gekozen voor de opleiding en wilde het afmaken. Ik ben door gegaan en moest echt doorzetten. De opdrachten waren voor mij ook een drama en met hulp heb ik dat voor elkar gekregen. Is er geen klasgenoot die jou kan helpen? Echt niet opgeven hoor hoe moeilijk het ook is. De overwinning als je het hebt gehaald is des te mooier. En dat van overdreven reageren op kleine dingen die je vergeet ken ik ook. Sommige denken dat doordat ze gediplomeerd zijn en ouder alles goed doen. Ik ging er op een gegeven moment niet meer op in, liet ze maar.

 

Dan zou ik er vol voor gaan en opnieuw gesprekken aanvragen en aangeven dat je het absoluut wil gaan halen. Voor jezelf opkomen!

 

Met niveau 2 word het inderdaad erg lastig voor een baan. Weet niet of dat ook bij jou is maar als ik vrijwillig zou stoppen moest ik al mijn schoolgeld en boeken terug betalen. Niet als ze mij zouden ontslaan. Dat was voor mij ook een motivatie gezien ik dat geld echt niet wilde terug betalen.

 

Rare vraag, (geen idee hoe dat werkt in de zorg) maar kan je niet wisselen naar een andere werkplek?

 

Ik heb jaren geleden in een vergelijkbare situatie gezeten. Tijdens een van mijn stages. Ik kon niet overweg met mijn begeleidster en ze had verwachtingen die zich niet alleen tot het werkgebied beperkten, ik zelf moest ook veranderen. Daar dacht ik iets anders over, maar daardoor was ik bang dat ik de stage niet zou halen. En ik had daar ook moeite met de hulp vinden die ik nodig had.

Ik ben het eens met Sifra, zo heb ik het namelijk ook gedaan. Mijn begeleider van de universiteit heeft mij geholpen en "bemiddeld". Ik had natuurlijk geen hoog cijfer, maar heb het wel gehaald.
Ik vind het te gemakkelijk als ze bij je opleiding zeggen dat ze niets voor je kunnen doen. En verder, is er nog een andere groep met stagiaire in de buurt van je werk? Zodat zij je misschien verder kan helpen.

 

Het is, hoe raar dat misschien nu ook klinkt, ook waardevol om ergens te werken waar je het niet met alles eens bent of waar je het niet leuk vindt. Je weet in elk geval dat je het zelf heel anders wilt doen, een andere begeleider wilt zijn ooit dan jouw begeleider naar jou toe is én als je volgend jaar om deze tijd ergens werkt waar het veel leuker is en mensen veel respectvoller met elkaar om gaan, waardeer je dat nog véél meer!

 

Doorbijten. Begin elke dag met een lach en maak er het beste van. Slechter dan nu kan het niet worden en opgeven is gewoon geen optie. Niet iedere werkplek is leuk, maar je bent er nu eenmaal afhankelijk van. Als jij dit volhoudt, zegt dat heel veel over jouw doorzettingsvermogen. Nu voel jij jezelf onzeker, maar als je dit afgerond hebt, voel je je des te sterker. Vecht voor je toekomst, vecht voor jezelf. Geef niet op. Voor dat je naar binnen gaat haal je een diepe teug adem en je groet met een glimlach. Elke dag kan je opnieuw beginnen, hoe rot de vorige dag ook ging. Schrijf op papier wat je wilt bereiken en elk moment dat je terug denkt te vallen in een negatieve spiraal, dan lees je wat je hebt geschreven. Meid motiveer jezelf. Je komt er wel! Raap jezelf bij elkaar en knal nog even die laatste maanden. Schouders recht, glimlach en go!

 

Precies het zelfde gehad met een stage van een jaar, 32 uur in de week. de organisatie paste totaal niet bij mij qua denk- en werkwijze. In het begin dacht ik dat ik moest wennen en het door gebrek aan ervaring kwam.
Ik werd er vanaf dag 1 aan mijn lot over gelaten. Als ik iets nodig had kreeg ik het niet en moest ik op gesprek komen omdat het zo echt niet kon. Als zij iets van mij nodig hadden eisten ze het en anders moest ik maar weg gaan en was het mijn laatste waarschuwing. Ook werd er over van alles gelogen.

Ik heb vanaf het eerste incident school erbij betrokken. Ook waren er 2 klasgenoten van mij die dezelfde stage liepen. Met zijn drie een zijn we meerdere keren in gesprek gegaan met school.
Helaas heeft het weinig geholpen qua werkplek. Zelfs vaste werknemers gaven ons gelijk maar durfden niks te zeggen omdat ook zei gedreigd werden met ontslag als ze het er niet mee eens waren.

Het heeft mij echt bijna in een depressie gebracht, ik moest elke dag huilen als ik van huis ging. Ik was vaak misselijk, had buikpijn, ik zag er ongezond uit.
Ik heb doorgezet, een van mijn klasgenoten is gestopt en heeft daardoor haar stage en dus dat schooljaar over moeten doen. Ik heb zelf een medelijden 6 dus voldoende gekregen. Ik had bijna geen een competentie gehaald maar doordat mijn begeleidster vanuit school van alles op de hoogte was heeft ze mij een voldoende gegeven.

Ik wil je aanraden iig school van alles op de hoogte te houden. Schrijf situaties die jou dwars zitten op en reflecteer hier op, je kan ze later gebruiken als bewijzen hoe het is gegaan. Probeer thuis en werk gescheiden te houden, als het thuis leuk is scheelt dat enorm. Het heeft mij toen bijna mijn relatie gekost, dat wil je niet!

 

Ik heb een zelfde soort situatie gehad. Vorig jaar mei ben ik afgestudeerd als verzorgende ig. De laatste 8 maanden moest ik werken in de thuiszorg. Dit was totaal niet mijn werkplek en het liep vanaf het begin ook niet. Heb er toen vaak aan zitten denken om te stoppen met de opleiding maar dan zou ik 2 jaar voor niks alles met gemak gehaald hebben. Ik ging steeds met het lood in mn schoenen werken maar bedacht me dat ik over een paar maanden mn diploma zou hebben en uitkijk op een vaste baan.

Het heeft me veel moeite gekost en ik heb het er nu nog wel eens moeilijk mee. De opleiding heeft veel van me gevraagd.
Maar nu heb ik een vaste werkplek waar ik graag werk.

Praat erover met de begeleider op school en houd ze overal bij betrokken. De school kan ook bemiddelen als er dingen niet goed gaan. Ze zorgen niet voor een werkplek maar ze kunnen je wel helpen met je opleiding tot een succes af te ronden.

Wat de opdrachten betreft, wij mochten het kwaliteitsverbeterplan in groepjes maken, ik weet niet of dat bij jou ook mag.