zo bang voor de bevalling

een ding is zeker bevallen doet pijn. maar iedereen ervaart het anders. ik vind de uitspraak die die vrouw maakte wel heel erg hoor. bedoel tuurlijk doet het pijn maar vind dat wel heftig.

wat is dat toch ook dat als je zwanger bent dat mensen met hun horror scenario komen.

ik wil juist niet als mensen zwanger zijn mijn bevalling vertellen.

ik heb mezelf heel erg afgesloten van al die verhalen en gedacht wat erin zit moet eruit. en ja dat doet pijn.

ook sleepte ik mezelf erdoorheen met de gedachte: als mijn schoonmoeder het kan kan ik het ook (en je wil echt niet weten hoe mijn schoonmoeder is)

de bevalling kan op zoveel manieren beginnen, maar je merkt vanzelf als het menis is. klinkt erg vaag, maar dat is echt zo.

heel veel succes en probeer je niet al te druk te maken. ookal is dat makkelijker gezegd dan gedaan.

 

Jeetje meid, ik kan je niet echt helpen denk ik.

Ik ben drie keer bevallen en heb ze alle drie heel anders ervaren. De eerste duurde 12 uur en vond ik meevallen. Tuurlijk de weeen deden pijn maar ik vond het te behappen.
De tweede duurde 49 minuten en was een kriem. Klinkt leuk maar ik had buik,been en rug weeen tegelijk en later nog de persween erbij. Heel heel pijnlijk maar achteraf wel lekker zo'n vlotte bevalling.
De derde duurde zo'n 3 uur bij elkaar en was een eitje. Weeen leken ongikrampen en persen deed ik op aanwijzing van de vk.

Het zal bij iedereen verschillen hoe je de pijn ervaard. Wat de een pijnlijk vind vind de ander niks.

Probeer zo ontspannen mogelijk de bevalling in te gaan, vergeet de horrorverhalen en snelle bevallingen, ga ervan uit dat je bevalling zo'n 15 uur duurt. Alles eerder is meegenomen en alles later is pech.
IK weet het, klinkt makkelijk maar ik zou het anders niet weten.
Praat er over met je patner en vk. Geef duidelijk aan wat je wel en niet wil.
En veergeet niet: er is nog nooit ene kind blijven zitten.

 

wat een domme opmerking van zo'n vrouw 1 tip, Beertje heeft een topic geopend met makkelijke bevallingen, lees daar maar eens in ipv al die negatieve verhalen aan te moeten horen, hier de link : http://www.zwangerschapspagina.nl/viewt ... p?t=121715

ik hoop dat je er een beetje hoop uit kunt halen

 

Wat een reactie zeg van die vrouw. Doe ff normaal zeg. Ze weet toch dat je zwanger bent en je nog moet bevallen, dan ga je toch niet zoiets zeggen :S

Lees idd maar eens mijn topic, geweldige verhalen staan erin, die ons allemaal moed geven hihi.

 

hihi herkenbaar...

Probeer er zo rustig en nuchter mogelijk in te gaan, wat niet altijd even makkelijk is hoor! Toen bij mijn 1e mijn vliezen waren gebroken heb ik ff 5 minuten een paniek aanval gehad van "oh my god! waar ben ik aan begonnen?!?! Hoe moet ze er ooit uitkomen" Daarna heb ik me verstand op nul gezet en heb alleen maar aan mijn meisje gedacht! Inmiddels heb ik 2 bevallingen achter de rug (waren allebei verschillend) maar ik zou het zo weer doen. En dat zegt misschien ook wel iets

 

volgens mij maken sommige vrouwen er ook een hobby van om hun bevalling zo gruwelijk mogelijk te vertellen, zodat ze toch stoer worden gevonden door de rest hihi

Als het echt zon hel zou zijn, zouden we allang zijn uitgestorven, en ik denk altijd maar ,er is er nog nooit eentje blijven zitten! hij moet en zal eruit! dus niet teveel vragen naar bevallingsverhalen, daar maak je jezelf alleen maar helemaal gek mee! en je hebt er ook nog es helemaal 10 keer niks aan.

elke vrouw op aarde kan bevallen , dus waarom jij niet?! ik zou idd vooral de positieve bevallings verhalen lezen als je bang wordt van de enge.

sterkte! en kop op he! je kunt het best

 

Klinkt misschien cliche; maar "think happy thoghts!". Als je je kunt ontspannen maakt je lichaam zelf pijnstillers aan en zul je zien dat het een stuk minder erg is allemaal. Ik merkte heel erg dat het hielp om me te concentreren op mijn lief en wat ik voor hem voel. Ik ben in mezelf heel erg naar dat verliefde gevoel op zoek gegaan en die liefde heeft me er door heen gehaald. Maak je niet kwaad en verzet je er niet tegen, want dat heeft echt geen zin. Die kleine wil er uit en dat moet hoe dan ook gebeuren, maar als je iets moois en positiefs in jezelf kunt vinden, dan zul je zien dat het allemaal heel erg mee valt

 

bevallen is een opluchting! Ja, het doet zeer.. maar je lijf produceert zoveel stofjes dat die pijn goed door te komen is.

je merkt het vanzelf als het begint... pijntjes komen regelmatig... en mocht je twijfelen.. VK bellen beter 1 keer teveel bellen dan 1 keer te weinig.

 

Hey meid
Ik was zo rond de 33 weken ook bang voor de bevalling, ik dacht ook telkens pfff, hoe gaat het lopen, maar nu ik zaterdag 40 weken ben (ik ben nog niet bevallen hoor) denk ik alleen maar, laat het maar komen, en de pijn doet me niks, ik ben gewoon nieuwsgierig naar mijn meisje en ik wil graag mijn eigen lichaam terug. Dat gevoel overheerst nu bij mij, en die pijn en angst, ach ja het duurt maar even in die zin, dat als het kind eruit is, is het voorbij in die zin, en iedereen die je ziet is zo op de wereld gekomen! Ik laat het maar gewoon over me heen komen en sta er niet te veel bij stil
Liefs Rianne

 

hihi, dat klopt idd rianne, op het laatst wil je alleen maar dat het komt, maakt niet uit hoe of wat, als het maar eindelijk komt!

@ts: Het is algemeen bekend dat het pijn doet. Maar ja, wat is pijn? Ik was in het begin heel verbaasd, dat hetgeen ik voelde al weeen waren, het viel zo mee. Later werd dat wel erger, maar wat ik wil aangeven is: Het bouwt meestal langzaam op, jij en je lichaam kunnen aan de pijn wat 'wennen' en er op reageren...
sterkte meid, deze gevoelens zijn niet fijn

 

het doet pijn ik heb ook veel pijn gehad maar dat was ik zo vergeten toen ik eenmaal me zoontje in me armen had

 

Leuk dat vrouwen die al eens bevallen zijn, vaak menen te moeten vertellen wat een hell bevallen is tegen dames die nog moeten

Lieve Monica, bevallen doet veel pijn. Ik wil het plaatje niet mooier voor je maken, maar ik vind het zooo overdreven om te zeggen dat je denk dat je dood gaat....Wat voor de 1 veel pijn is, is voor de ander goed te doen. Heb vertrouwen in jezelf en in je lichaam. Op 1 of andere manier neemt je lichaam het over en kun je je voor alles afsluiten om een wee op te vangen..Schroom je nergens voor...wil je vloeken, vloek dan. Wil je gemasseerd worden, gebied je man. Wil je dat iedereen vertrekt uit de kamer, zeg dat gewoon. Alles wat het voor jou makkelijker maakt.....Luister alleen goed naar de vk, zij kan je goed helpen tijdens de moeilijke momenten.

En als je echt heeeel bang wordt, overleg dan met je vk eventuele pijnbestrijding. Het is voor jou mss al een fijn idee dat dat paraat staat, mocht het je teveel worden..

 

Hier nog iemand met ongelofelijk veel schrik.
Ik hoor verhalen van vrouwen die overlijden tijdens de bevalling of complicaties na een keizersnede enz.
Ik heb al gedroomd dat ik de bevalling niet overleef enz. of de baby die de bevalling niet overleefd.
Ben ook best wel zenuwachtig!

 

Ook ik was bang voor de bevalling, en dan was het bij mij vooral om de pijn die het gaat doen. Want ja ookal viel het me de vorige keer achteraf eigenlijk best mee, het deed wel gewoon echt pijn.

Maar oke, ik heb dus leren kijken naar alle mooie dingen die ik er als vrouw al voor terug heb mogen krijgen zoals, het voelen groeien van een kindje in mijn buik, het mogen voelen van een bewegend en schoppend kindje in mijn buik, het mogen laten groeien van een kindje onder mijn hart, die gevoelens die echt alleen voor ons als vrouwen zijn. Mannen moeten het maar doen met wat wij hen vertellen, echt mogen voelen en meemaken, mogen hun niet. Dit is een eer die voor ons vrouwen is weggelegd. En natuurlijk ook alle mooie dingen die we er nog voor gaan krijgen. En dat alles, voor eventjes die pijn. Voor mij helpt dit heel erg goed. En ben er eigenlijk zo goed als niet meer bang voor.

 

Je vergeet nog het alleràllermooiste moment van bevallen. Het moment dat je je kindje naar buiten voelt komen (ik heb heel bewust de beentjes van Misha uit mijn buik voelen wegglijden) en op je buik voelt..En het dan voor het eerst ziet, zoooooooo'n mooi moment...

Echt waar, ik ben blij dat ons gezin compleet is en dat een bevalling niet meer hoeft. Maar stel dat wij 3 kindjes hadden gewild, dan had ik er graag nog een zwangerschap en bevalling voor overgehad hoor, hoeveel pijn het ook deed. Dat zegt ook wel wat denk ik....

 

Inderdaad, het moment dat je je baby op je buik hebt en je ziet voor het eerst die grote ogen naar je op kijken, die kleine handjes in de lucht graaien en dat kleine zachte bolletje... nou, dat is pure magie. Zo on-be-schrij-ve-lijk mooi dat je alle pijn weer weet te relativeren.

Geloof me, het is het waard. Dubbel en dwars en dan nog een keertje

 

Klopt! Ik wist dat ik nog wat dingen vergat, maar kon er echt even niet meer opkomen! Maar idd het kindje uit je voelen komen, en op je buik voelen komen enzo ook dat krijg je er allemaal voor terug! Voor enkel een beetje heel erg veel pijn dat je zo weer vergeten ben eigenlijk!

 

Natuurlijk gieren er af en toe zenuwen door je lijf rond die tijd in de zwangerschap: het enige dat nog rest nu voor jou is wachten en het kindje in je laten sterken om de grote boze wereld aan te kunnen. Jij leeft nu mentaal naar de bevalling toe.
Advies: laat die rare horror verhalen asjebelieft niet teveel in je kop gaan zitten, helemaal niet nodig!

Mijn bevalling duurde ongeveer 12 uur (als ik de 36uur daarvoor dat ik continu niet-pijnlijke weeen had niet mee reken). De pijn bouwde langzaam op, maar vergeet niet dat alleen de weeen pijn doen, tussendoor was het uitrusten, kletsen, grappen maken, iets drinken. Ik vond mijn bevalling vooral ook lang wachten eigenlijk, zelfs op het allerlaatst, al komen de weeen dan natuurlijk wel vlak op elkaar.
Rustig blijven, samen met je partner afwachten, en denken aan het grote moment dat steeds dichterbij komt.
En vergeet ook niet: hoe leuk of erg andere bevallingsverhalen ook zijn, jouw bevalling is uniek. Je kunt dus wel ervaringen lezen van anderen, maar er is een grote kans dat je je eigen bevalling heel anders ervaart.

Wat voor mij enorm goed hielp om met de pijn om te gaan:
Pijn is maar pijn. De angst voor pijn kan je verlammen, maar als je de pijn maar gewoon over je heen laat komen (niet proberen te vluchten, niet tegenhouden, niet bang zijn) dan voel je je heel sterk hoor!
Op de pijnlijkste momenten concentreerde ik me op mijn ademhaling, bewust en ontspannen inademen, bewust uitademen; dan voelde ik hoe gemakkelijk dat ging, en hoe ontspannen, en hoe pijnloos de lucht mn longen vulde... en voila, weer een wee voorbij. Je kunt je misschien wel voorstellen dat als je adem stokt met de pijn, of je je adem inhoudt, dat je dan veel meer gespannen bent, dan ervaar je een wee ook veel gespannener.

Ik vind het het allermooiste en meest indrukwekkende wat ik ooit heb meegemaakt, van begin tot eind. Geweldig, wat jouw eigen lichaam kan: een kindje laten groeien en op de wereld zetten!
Ik doe het zo nog een keer! :-D

 

Wat mij hielp tijdens de weeën, was goed meepuffen, heel geconcentreerd ademhalen (bij een wee een diepe hap lucht nemen, en meepuffen vanuit je buik) en me daarbij voorstellen dat ik tegen een golf op surfte (of dat je tegen een berg oprent/fietst, net wat je fantasie je ingeeft). Als de wee op het hoogtepunt was, was ik op de top van de golf. En als de wee wegzakte, surfte ik weer naar beneden. Door je dat voor te stellen blijf je 'boven' je weeën, in plaats van dat je er in verdrinkt. Ik had die tip uit een boek, en het heeft mij echt geholpen om niet in paniek te raken.

Wat ook hielp, was me gewoon helemaal slap te maken en alles over me heen te laten komen. Misschien is dat nog wel het belangrijkste: vecht er niet tegen, want hoe meer je vecht, hoe meer adrenaline je lichaam aanmaakt, en dan lijken je weeën pijnlijker.

De pijn bouwt zich ook op...het is niet dat je van de ene op de andere minuut ineens gigantische pijnen lijdt. En doordat de pijn zich opbouwt, heeft je lichaam de tijd om een natuurlijke pijnstiller aan te maken. Dat hormoon zorgt ervoor dat je helemaal in jezelf keert. Geef je daar ook aan over...ga in je eigen wereldje en let niet op de dingen om je heen, dat gaat je echt helpen.

En tot slot: ik was vanaf week 33 ook megazenuwachtig voor de bevalling. Af en toe kreeg ik echt zo'n adrenalinestoot door mijn lichaam als ik eraan dacht. Wat mij dan hielp was om te denken dat de kans op een hele zware bevalling of juist een makkelijke bevalling 50-50 was. Ja, het zou zwaar kunnen uitpakken, maar voor hetzelfde geld zou het makkelijk gaan. Ik heb toen ook het 'makkelijke bevallingen' topic in dit forum gelezen...dat heeft me ook enorm geholpen om de angst te relativeren

Succes meid! En maak je nu nog niet te druk. Je kunt je energie nu beter richten op je verlof en lekker wat ontspannende dingen gaan doen.