woede aanval/ driftbui dreumes 15 maand

Oh ja!
boos worden om niks. huilen als ze dr druif laat vallen. noem het maar op.
Als ze iets doet wat niet mag corrigeer ik dr en vertel ik waarom het niet mag (slaan doet pijn, is niet lief. eten is niet om mee te gooien etc) als ze dan boos word vertel ik dat boos worden niet nodig is en lijd ik dr wat af. soms laat ik dr uitrazen. ik denk dat het belangrijkste is om consequent te zijn. Ergens vind ik het ook wel prachtig als ze een driftbui kan krijgen omdat ze iets laat vallen ofzo..

 

Hier ook een dreumes van 15 maanden oud. Wat Lies zegt, vooral consequent blijven is belangrijk. Ik vertel ook waarom iets niet mag en als hij het dan nog een keer doet, is het gelijk klaar. Dan bijvoorbeeld maar geen eten of dan gaat het speelgoed bijvoorbeeld weg. Ik benoem ook zijn emoties zodat hij doorheeft dat ik hem wel begrijp, maar vaak is het momenteel nog een kwestie van uit laten razen.

 

Ja! Ook ik meld me! Hier ook een jongetje wat driftig reageert op onverwachte dingen. Ik ben nu het negatieve gedrag aan het negeren en zodra hij klaar is met gillen/krijsen en gaat spelen ben ik de eerste die dol enthousiast met hem mee speelt

Lastige leeftijd dit

 

Hier ook met een meisje van 11,5 maand oud. Ze wordt heel boos als ze haar zin niet krijgt. Slaan gelukkig (nog) niet maar wel trappelen met de benen, als een dramaqueen op de grond zakken, krijsen etc. Eerder (dit heeft ze namelijk al zeker 1,5 maand) probeerde ik haar vaak af te leiden maar afgelopen weekend een aantal keren genegeerd, en dat werkte eigenlijk ook prima. Ik wissel het nu een beetje af. Ook afhankelijk van de situatie. Slaan etc zou ik wel corrigeren en uitleggen waarom dat niet mag.

 

Hier gelukkig (nog) niet aan de orde, maar had er laatst wel een mooi stuk over gelezen, vanuit het oogpunt van attachment parenting. Idd wat de anderen zeggen de emotie benoemen, en ook gewoon consequent de grenzen blijven aangeven. Maar dat stuk ging over het juist niet negeren van het gedrag (de driftbui dus), omdat je een kindje dan helemaal alleen laat met emoties en gevoelens die hij nog niet begrijpt, maar juist dicht bij blijven en laten zien dat je beschikbaar bent ook als hij boos gedrag vertoont. Zo leert hij dat het ook ok is om af en toe boos te zijn, en dat hij dan niet afgewezen/alleen gelaten wordt.
Zoals ik al zei heb ik het niet uit geprobeerd ofzo, maar ik vond de andere invalshoek wel aardig. Als je googled op ' geen time-out maar time-in' vind je het wel denk ik.

En verder mss zoveel mogelijk afleiden als het lijkt dat een driftbui eraan komt?

 

Herkenbaar. Onze oudste ging op de grond liggen krijsen terwijl hij zijn hoofd op de vloer bonkte. En hard! Ook wegduwen, slaan, bijten etc.
Het werd bij hem aanzienlijk minder toen hij beter leerde praten. Achteraf gezien dus een groot stuk frustratie. Onze zoon heeft altijd al meer gewild dan hij kon, van baby af aan. Dat levert nog steeds wel eens lastige momenten op. En hij kan nog steeds lang in boze/verdrietige buien blijven hangen. Maar het is nu wel goed hanteerbaar.

Wat ik op die leeftijd deed was de driftbui negeren, maar wel bij hem in de buurt blijven. Oppakken, troosten, aanraken zorgde er allemaal voor dat hij nòg kwader werd en woest om zich heen ging slaan en schoppen en overstrekken. Zo klein als hij was, was het dan zelfs voor ons lastig om hem op een veilige manier op te tillen. Dus we lieten hem maar gaan. Maar ik bleef wel in de buurt, meestal ging ik met m'n rug naar hem toe bij hem in de buurt op de grond zitten. Zodra de woede voorbij was, kwam altijd het verdriet. Hij was dan vaak echt uitgeput. En ook wel onder de indruk, geloof ik. 't Is niet niks, als die boosheid in zo'n klein lijfje. Dan kroop hij altijd wel bij me en kon ik hem troosten. Dan had hij me juist wel weer nodig om tot rust te komen. (En nu nog wel eens hoor).

Het bijten heb ik aangepakt toen hij kon praten en mij goed kon begrijpen. Ik was er zo klaar mee,da ik iets heb gedaan dat eigenlijk tegen mijn principes is: terugbijten. Ik heb dat wel min of meer in overleg met hem gedaan nadat hij mij weer eens gebeten had. Dat was zomaar, niet uit boosheid. Zal ik jou eens bijten? Ja, prima. En echt even hard, zodat mijn tandafdrukken in zijn vel stonden. (Net zoals de zijnde in die van mij!) Dat was schrikken voor hem en hij moest even huilen. Ik heb toen gezegd: nu weet je hoe het voelt. Voortaan als je mij bijt, bij ik terug. Ik heb nog een paar keer als hij op het punt stond om mij te bijten moeten waarschuwen: als je bijt, bij tik terug. Na een paar weken heb ik dat ook nog 1 keer moeten doen. Daarna is het nooit meer nodig geweest en was het bijten over.

 

Hier ook, hij is bijna 15mnd, driftbuien begonnen met 11 maanden. Laat zich op de grond vallen en bonkt met zijn hoofd op de grond, of tegen een muur. Is na een minuut ook weer vrolijk. Het is echt Jantje lacht, Jantje huilt.
Helaas heeft hij vorige week in de wachtkamer van het CB ook een meisje van 3 keihard geslagen.

 

Hier ook een klein dametje met dergelijke buien inclusief slaan. Ik benoem inderdaad wat ik aan emoties zie en benoem welk gedrag ik wel gewenst vind. Als ze slaat zeg ik dat ze mag aaien en dat slaan lijn doet. Als ze over haar toeren gaat neem ik haar inderdaad bij mij en dat doorbreekt het vaak snel.

 

Mijn oudste zoon had het rond 1/1,5 en mijn jongste zoon heeft het nu ook. Hij wil van alles, maar dat lukt niet altijd en dan wordt hij boos/gefrustreerd. Soms mag iets niet van mij en dan kan hij heel boos worden.

Waar mogelijk probeer ik hem keuzes te geven, bij het ontbijt wijst hij zelf aan welk beleg hij wil bijvoorbeeld.

Als hij boos/gefrustreerd is, blijf ik rustig tegen hem praten. Mijn ervaring met de oudste is dat consequent blijven belangrijk is. Ze kunnen dergelijke emoties nog niet op een andere manier uiten, dus ik begrijp het wel.