Hallo, Ik had deze week onverwachts bezoek, had nog zo aan mijn partner gevraagd om niemand binnen te laten. Ik lag in mijn zetel, proberen van een beetje te slapen. Stonden ze hier plots, binnengekomen via men achterdeur, wist van niets. Geen, hoe gaat het? Geen, veel sterkte. Alleen maar rondkijken, wat rommelig, ik zag de vooroordelen in hun ogen. Nee, het lukt me niet om mijn huishouden op een deftige manier te doen. En ja, er staat afwas, so what? Ik heb er d energie niet voor. Zit alleen maar op mijn pc, zoeken naar antwoorden. Zoeken naar de betekenis van haar naam, Vlinder* , zoeken naar manieren om haar te kunnen vasthouden. Moest mee gezellig aan tafel zitten. Wijn inschenken, het bezoek 'entertainen'. Het ging me zo moeilijk af, en daar zaten ze rond mij, grapjes maken, lachen en drinken. En het enigste wat ik wou, was ze met hun klieken en klakken buitenzetten. Gewoon een beetje respect voor mijn gevoelens, is dat zoveel gevraagd? Als ik niemand wil zien in mijn huis, het is mijn nestje, ik wil er kunnen schuilen, ik wil er mezelf kunnen zijn, ik wil er ongestoord kunnen wenen. Ik wil er proberen van te leven. Hoe kan het dat mensen vergeten?
Lieve mama van Vlinder, helaas word het verlies van een kindje tijdens de zwangerschap vaak onderschat. Mensen kunnen de impact van een miskraam niet voorstellen. En een extreem vroeggeboorte zoals die van Vlinder valt voor een hoop mensen onder deze categorie... Ik had deze ongenode gasten buiten gezet. Ik heb de eerste tijd geen telefoontjes beantwoord, alleen naaste familie ontvangen en alleen mensen te woord gestaan waar ik behoefte aan had. De rest van de wereld moest maar even wachten. Mijn wereld stond stil, langzaamaan kwam de behoefte om erover te praten, en ontdekte ik het onbegrip. Dat is vaak pijnlijk, maar het maakte de behoefte om over Vlinder te praten en mensen met ons verlies en het bestaan van Vlinder te confronteren alleen maar groter. Heel erg vaak waren mensen geshockeerd als ik vertelde dat we een natuurlijke bevalling achter de rug hadden. Dat Vlinder in leven was bij geboorte, en dat ze in onze armen overleden is, was echt nooit in hun hoofd opgekomen. Ik voelde ontzettend de behoefte om te vertellen hoe mooi en perfect, en wat een klein echt mensje ze al was... Ik deelde haar foto met steeds meer mensen, en leerde steeds beter omgaan met de reacties. Wanneer er onbegrip komt is dat vaak uit onwetendheid. Neem het ze niet kwalijk, dit verdriet is zo ongelooflijk en onvoorstelbaar... Daarvan kun je je geen voorstelling maken wanneer je het niet in je directe omgeving mee hebt gemaakt. Ik was zo ontzettend blij met dit forum! De lotgenoten, de liedjes die ik hier ontdekte. Er zijn zoveel mensen die wel begrijpen wat we doormaken. Doe het rustig aan lieve mama, en wees niet zo streng voor jezelf.
Als je daar aan toe bent zou je eens kunnen kijken naar de initiatieven waarin ik veel troost vond: Stichting Make A Memory - maakt herinneringsfoto's van kinderen die te vroeg overlijden, al vanaf een zwangerschapsduur van 24 weken. Earlybirdsfotografie - idem, maar ook al beschikbaar voor de 24 weken Wereldlichtjesdag - jaarlijkse herdenking van verloren kindjes wereldwijd Monpetitkleding voor prematuren - babykleertjes voor extreem prematuren vanaf 20 weken Liedje van Blof - zo mooi Liedje van Paul de Leeuw - toch hoor jij er altijd bij Liedje Ralph van Manen - Joëlle En zo zijn er nog veel meer initiatieven die bewijzen dat die erkenning van onze kindjes er wel is! Soms moeilijk en confronterend, maar voor mij tevens een enorme steun. Onze Vlindertjes worden niet vergeten.
Hey dames, Had vandaag een goeie dag, Emelie word morgen 6 jaar en heb ze al eens goed in de watten gelegd. Nieuwe schoenen, nieuwe kleren, verjaardagstaart voor school, haar favo eten, zondag plopsaland. De hele riem ram. Kreeg ik vandaag ( daarnet) weeral een heel grof bericht. Waarom? Zo hard sommigen kunnen zijn. We hadden het vanavond zo gezellig, en nu kan ik alleen maar nog wenen. Ik mag dus echt niet rouwen van sommigen. Voor de buitenwereld gaat het goed met me, ik lach, probeer van pos te zijn. Maar het is gewoon een masker. Ze zien niet dat ik vanbinnen kapot ga, 5 jaar heb ik de geraagd om een tweede, ik was zo in de wolken dat het eindelijk zover was. En toch, de grond word weeral van onder men voeten getrokken, net nu ik me eens wat beter voelde, we hadden zo'n leuke avond al gehad. Soms heb ik zo'n zin om hun eens door elkaar te schudden. Ik vroeg mijn nicht overlaatst om hun nieuw adres, ik zei haar dat ik een kaartje van Vlinder stuur. Zei ze me gewoon, wie is dat? De dag van de bevalling heb ik mijn andere nicht gecontacteerd om heel dringend mij de medicatie terug te geven, het was een onstekingsremmer. Ze had geen tijd, ze was niet thuis. Keek ik deze ochtend eens naar de fb van mijn familie, ze zat dat moment in de frituur op 5 min van haar huis. Het was mss net op tijd geweest om ontstekingsremmers in te nemen, ik weet het niet en zal het nooit weten. En dan weten dat ze daar met zijn drieen zaten en het zijn allemaal verpleegsters. 7 uur later is mijn water gebroken. Mijn moeder heeft me nog altijd niet gevraagd waar Vlinder begraven word en wanneer. Ik ben zo kwaad en zo verdrietig dat ik met mijn gevoelens geen blijf weet... hier is de enigste plaats waar ik terecht kan
Laatste bericht binnengekregen, 17 weken is maar 5 weken meer dan 12 weken. Op 17 weken kan je niet spreken van verlies van een kind.... Dus niet nodig van het kind een naam te geven en te laten begraven, dat is enkel aandacht zoeken. De wereld draait niet om jou Gewoon doorgaan en spychologische hulp zoeken want het al bijna een maand ( 21 dagen) geleden. Ge zijt zielig bezig. En dan weten dat die persoon mij niet eens kent, is een vriendin van mijn partner, heb haar nog maar een 3 keer gezien. Via sms en facebook kunnen mensen echt grof zijn, maar of ze het durven zeggen in mijn gezicht? Beseft die eigenlijk hoe hard ze mij kwetst? De sociale dienst belde vrijdag om te horen hoe het gaat met mij. Ik zei haar dat ik in mijn omgeving op zoveel onbegrip stuit, dat ik het gevoel heb dat ik niet verdrietig mag zijn. Ze vertelde mij dat ze dat van veel ouders hoort die het kind verliezen zo vroeg, juist uit de safety zone, 17 weken is toch niet niets? Waarom zijn ze hier in Belgie zo grof, krijg natuurlijk wel die reacties van mensen die dit niet hebben doorgemaakt. Die niet weten dat ik 5 jaar aan mijn partner heb gevraagd om voor een tweede te gaan, dat de zwangerschap van Vlinder me opnieuw gelukkig maakte, eindelijk een gezin met 2 kinderen, ik hou heel veel van mijn oudste dochter, met heel mijn hart, Vlinder was de bevestiging van onze liefde na een heel moeilijke periode. pffff, people are hard
Zo, dat is wel een heel grof bericht! Natuurlijk mag jij je kindje begraven en herdenken zoals jij dat wilt! Rouwen kost tijd, en dat mag. Een hele dikke knuffel! En ik hoop dat jiu man deze persoon toch wel even goed de wacht aanzet he!
wooowwww.... zo die heeft lef zeg! Die had ik door het beeldscherm heengetrokken zeg! Ik mag hopen dat je die persoon duidelijk hebt verteld hoe je over haar denk. Ja enerzijds zou je je energie helemaal niet aan zo iemand moeten verspillen, ze weten gewoon niet beter, maar ik vind dit wel mega-grof hoor. Iedereen mag op zijn eigen manier rouwen en bezig zijn met het verlies van een kindje. Iedereen mag daar zijn ideeën over hebben, maar dat ventileer je niet op zo'n manier. Ik heb nu, meer dan een jaar later, nog wel verdriet en verdrietige buien over het verlies van ons zoontje.
@Mamavanvlinder. Het lijkt me verschrikkelijk om in een omgeving te zijn waar mensen zo doen. Ongelofelijk. Net of je al niet genoeg aan je hoofd hebt. Probeer die nare dingen los te laten, laat ze maar kletsen, word je alleen maar verdrietiger van. Zij snappen niet wat jij doormaakt. Sommige mensen moeten zelfs eerst eens zoiets meemaken, voordat ze beseffen wat het is. Probeer je positieve energie hier maar vandaan te halen. Je doet het goed. Jullie hebben Vlinder vast op een mooie plek begraven, waar je naartoe kunt wanneer je wilt. Heb ik nog steeds veel steun aan om even naar onze dochter toe te gaan, terwijl ik ook wel denk dat ze bij ons is. Alles op zijn tijd. Beetje bij beetje voel je wel wat goed voelt en wat niet. Stapje bij stapje kun je steeds iets meer van de wereld aan. Neem de tijd, ga met iemand praten als je daar behoefte aan hebt. Sterkte meid!
Hey dames, Ik probeer van die reacties van mij af te zetten. Mijn oudste was gisteren jarig en we zijn met het gezin naar plopsaland geweest. Wel, we hebben ons geamuseerd, was echt leuk om eens naar buiten te gaan en enkel wij met z'n drieen. Heb die persoon geblokkeerd op mijn fb, zo'n mensen wil ik niet in mijn omgeving. Ieder verlies van een zwangerschap is een verdriet. Maar blijkbaar verstaan sommigen dat niet. Vanavond nog gewerkt aan de kaartjes, heb ineens een kadertje voor ons gemaakt met een kaartje van Vlinder. Zal er eens een foto van nemen om met jullie te delen. Ik schrijf ze zelf, vandaar dat ik er nog altijd mee bezig ben. Raar, heb vandaag tegen mijn partner gezegd dat onze volgende zwangerschap een tweeling zal zijn. Ik heb het geluk rap zwanger te worden en we laten de natuur zijn gang gaan. Was de eerste keer dat ik dit uitsprak, kwam gewoon in me op. Mss omdat we vandaag zo'n leuke dag hadden. Al mijn hele leven zeg ik dat ik een tweeling op de wereld zal zetten. Ik geloof heel sterk in reïncarnatie, wij zijn Vlinder verloren en mijn partner is een zoontje verloren op 3 jaar. Wie weet? Bedankt voor jullie steun Blessings for everyone xxx
Fijn om te horen dat je het van je af hebt kunnen zetten, al hoe moeilijk dat ook zal zijn geweest. En ook fijn dat jullie een goede dag hebben gehad met jullie oudste... gefeliciteerd nog met haar verjaardag! Ik hoop van harte dat je vlot terug zwanger mag zijn en dat jullie een mooi wondertje in je armen mag hebben... en wie weet inderdaad een tweeling!
Ik word gewoon verdrietig van het onbegrip waar jij tegenaan loopt. Ook al hebben mensen niet hetzelfde meegemaakt (ik ook niet namelijk), dan nog mag je wat meer fatsoen in je donder hebben en niet van die kwetsende berichten te sturen. Niet iedereen is even meelevend inderdaad, maar als je niet weet wat je moet zeggen, zeg dan toch liever niks. Ik wens je heel veel sterkte en kracht toe. Je mag zeker wel verdriet hebben! Jeetje, je hebt je kindje verloren! Neem de tijd en pas goed op jezelf.