Ik schrijf dit na de 8e nacht op een rij amper slaap te hebben gehad en hoop vurig dat jullie tips hebben. Mijn zoontje (18,5 maand) sliep tot zijn 1e erg slecht. Problemen met inslapen, werd ‘s nachts veel wakker en de dag begon voor hem om 5 uur. Toen hij 1 werd was ik het zo beu dat ik me heb verdiept in allerlei slaapmethoden en technieken en uiteindelijk, middels een vaste routine en steeds meer zijn kamer uit te gaan, ging hij steeds beter slapen. Sinds een paar maanden sliep hij eindelijk goed. Van 19.30-07.15 en overdag nog 1 of 2 keer. Hij viel altijd zelf in slaap, daar hoefde ik niet voor in de kamer te zijn. Maar vorige week is dat opeens helemaal anders geworden. Van de een op de andere dag slaapt hij niet meer. Zowel zijn middagslaap als ‘s avonds beginnen met huilen zodra we hem in bed leggen. Als ik hem even laat huilen is hij binnen 10 minuten volledig overstuur, haast tot aan overgeven toe. Als ik bij hem op de kamer ga zitten is hij rustig, maar zodra ik opsta is het weer huilen geblazen. Met resultaat dat ik er dus gerust de hele middag en avond kan gaan zitten. Ook ‘s nachts wordt hij vaak huilend wakker en ook dan moeten we erbij gaan zitten omdat hij zichzelf anders overstuur huilt en we echt uren met hem bezig zijn. Er is niets veranderd in zijn ritme. We doen alles precies hetzelfde als voorheen en ook zijn dagen zijn vergelijkbaar met hiervoor. Hij heeft geen pijn voor zover ik kan zien, geen doorkomende tanden of kiezen, geen koorts. Zijn luier check ik altijd, hij heeft geen honger of dorst. Ik heb werkelijk geen idee wat er aan de hand is! Het lijkt of hij opeens erg angstig is zonder ons. Een lampje aanlaten werkt alleen niet, mama of papa in de kamer wel, maar zoals jullie zullen begrijpen ben ik dat na 3 uur in de nacht ook wel zat. Is dit herkenbaar voor een van jullie? Hebben jullie tips? Alvast bedankt en sorry voor het zeer lange verhaal.
Matras ernaast in de kamer? Hier werkt dat: als hij wakker wordt 's nachts, troosten we. Blijft hij wenen, dan legt een van ons zich daar om te slapen. Donsdeken ligt altijd klaar Verder: slaapt hij nog steeds soms twee keer overdag? Is daar een verband?
Een grote foto van je gezicht ophangen boven het bedje. Doet hier wonderen bij mn vriendin haar dochter. Die is bijna even oud en had ineens last van verlatingsangst.
Misschien ben ik hier te nuchter voor maar... verlatingsangst?? Met 18 maanden? Het klinkt voor mij als een terugval, dat zie je wel vaker bij kindjes die een slaaptraining hebben gedaan. Dan moet je dus vooral niet ingeven tenzij je wilt dat het erger wordt... Mijn dochter had dit ook- bijna overgeven zo overstuur was ze. Ferber had ik toen gedaan met haar. Het duurde een week voor ze normaal sliep. Ze had ook een terugval, een paar keer zelfs, maar toen ben ik gewoon doorgegaan. Heel streng ferberen dus is mijn advies... ik weet dat het lijkt alsof het vreselijk voor ze is maar het is echt de snelste manier om eraf te komen en dat is voor hen ook het fijnst.
Ja zo noemde het CB het bij de dochter van mn vriendin. Zou dat dan niet zo zijn en er wat anders aan de hand kunnen zijn? De foto helpt wel trouwens. Dochtertje is enorm eenkennig en zodra moeders uit beeld is was het krijsen. Denk dat CB het daarom verlatingsangst noemt
Tja, ik ga daar niet mee akkoord. Mijn dochter is 5,5 jaar en heeft nu nog momenten dat alles erg spannend is rondom haar, waarop ze vraagt of we een nachtje op de matras bij haar willen slapen. Ik zie daar geen problemen in. Mijn ouders waren vroeger heel streng in dat 'je lost het zelf maar op'. Ik herinner me nog tal van nachten waarbij ik bang of piekerend wakker lag, maar niet durfde te roepen. Dat wil ik niet voor mijn dochter.
Mee eens, dat wel. Wij liggen ook af en toe op de kamer van mijn dochter van bijna 3 als ze het even moeilijk heeft gehad en ons nodig heeft. Maar ik bedoel meer dat die verlatingsangst van peuters wanneer ze beginnen te begrijpen dat mama en papa weg gaan/zijn heel normaal is. En als je er een gewoonte van gaat maken om er naast te liggen elke avond en middag dat niet alleen voor jezelf slopend is maar ook voor je kleintje om er later vanaf te komen. Ik heb het niet over af en toe instoppen en erbij liggen tot ze in slaap vallen omdat ze het nodig hebben, dat is wel wat anders ja.
Jeetje, bedankt voor al jullie reacties, echt fijn! @Shakes Matras op zijn kamer doen we nu als het echt niet gaat. Dat werkt vaak meteen. Ik ben alleen zo bang dat hij daar dan aan went en we straks weer bezig zijn met dat afleren. Hij slaapt eigenlijk bijna nooit meer 2 keer, er zit in ieder geval geen verband in het aantal slaapjes en zijn gedrag. @Panter Haha daar had ik niet aan gedacht. Man had wel bedacht om dan maar Facetime aan te zetten toen hij wat moest afmaken voor werk ‘s avonds en ik weg was. (Vond ik al briljant bedacht). Werkte helaas niet. Wat het kindje van jouw vriendin had heeft onze zoon trouwens niet, hij vindt andere mensen leuk en is niet overdreven eenkennig, eigenlijk nooit geweest. @Chai Ik dacht eerst ook, verlatingsangst is wel erg laat opeens weer. Maar ik lees er toch veel over rond de 18 maanden. Daarentegen lees ik ook veel over slaapregressies en terugvallen rond deze tijd inderdaad. Ferber heb ik me ook in verdiept maar past totaal niet bij me. Wel geprobeerd trouwens en dat was een groot, groot drama. Maar, daar moet ik eerlijk bij zeggen dat ik waarschijnlijk ook niet hard genoeg ben om het echt door te zetten. Wat jij zegt over wennen aan bij hem op zijn kamer is precies mijn angst. Daarom doen we het eigenlijk alleen als we al uren bezig zijn en niets werkt. Zoals vannacht, heb 1,5 uur bij hem gezeten en bij iedere beweging van mij ging hij weer huilen. Uiteindelijk moet ik ook gewoon slapen, zeker nu ik zwanger ben heb ik ook mijn rust nodig. @Bootcamp babe En hoe bouwde je dat dan weer af, dat bij je kindje slapen? Of was dat niet over en ging het vanzelf beter? Wat we nu doen is in zijn kamer blijven tot hij slaapt. Killing soms, daar ben ik eerlijk in. Goed, als het helpt is het te doen. Maar ook daar heb ik de angst dat ik hem hier aan laat wennen.
Wij sneakten weer weg als hij sliep en gingen er pas weer liggen als hij huilde. Op een gegeven moment was het gewoon voorbij. Al heeft hij nu met bijna drie nog steeds momenten dat we het doen. Daarom staat er een slaapbank op zijn kamer nu.
@Vievie Zeker in jouw situatie zou ik het me gemakkelijk maken en er meteen gaan liggen. Zoals gezegd: bij allebei mijn kinderen passen we die matras tactiek toe, en beiden zijn er altijd na enkele dagen weer vanaf voor een paar maand. Daar kan ik mee leven.
@Bootcamp babe Bedankt, ik denk dat het er af en toe bijhoort... toch ‘fijn’ om te lezen dat wij niet de enige zijn. @Shakes Gisteren zei mijn man precies hetzelfde, het is ook belangrijk dat ik het een beetje makkelijk heb nu. Dus nu besloten om zoon eerst zelf in bed te leggen, en als hij gaat huilen overdag gaan we erbij zitten. Als het nacht is pakken we het matras erbij. Eerst even een weekje bijkomen, daarna zien we wel weer
Hier heeft mijn dochter regelmatig zo’n fase. Vannacht om 03:00 wakker. Dan loop ik er 1x naar toe. Gaat ze dan niet slapen klap ik het matras uit en ga ik er naast liggen. Ik ga het mezelf echt niet moeilijker maken dan nodig. En ook haar ga ik niet uren wakker houden ‘s nachts als ik het binnen 5 min op kan lossen. De dag begint tenslotte ook weer om 7 uur. Soms duurt het maar een dag, soms wel een week. Maar ineens komt dan weer de dag dat je wakker wordt van de wekker in plaats van je kind.
@Betsy hoe jij het zegt vind ik het opeens zo logisch. Zowel man, zoon als ik zijn soms ‘s nachts uren wakker, terwijl een matras naast hem meteen werkt. Ik ben soms zo bang voor gewenning o.i.d. maar geen slaap is voor ons allen rot! Dus ik kies nu even voor slaap voor ons.
Dat uren wakker zijn met zijn allen midden in de nacht heeft gewoon voor niemand zin. Je haalt vanalles uit de kast en uiteindelijk geef je doodmoe vaak toch toe. Wat heb je er dan mee gewonnen? Niks dus.... Een kind dat bang is, last heeft van doorkomende tanden, of ziek is zal er ook vanzelf geen behoefte meer aan hebben en weer gewoon doorslapen. Dan heb ik het wel over midden in de nacht natuurlijk. Bij het naar bed brengen vind ik het heel erg aan de situatie liggen. Ik heb wel eens een kwartier naast mijn dochter gezeten tot ze in slaap viel. Geen probleem. Maar ik heb ook wel eens een week naast haar gezeten totdat het kwartier inmiddels 45 min was geworden. Ze was ook niet bang, maar wilde gewoon nog geen afscheid van de dag nemen. Toen ben ik na een week wel gewoon naar bedenken gegaan. Na 5 minuten huilen ging ze slapen. De 2e dag duurde dat 3 minuten en de 3e dag was ze al stil voor ik überhaupt beneden was. Maak het je zelf niet onnodig moeilijk, zeker nu je zwanger bent!
Hier ligt dan een nieuwe knuffel klaar. Is ze erg gevoelig voor. Bekende knuf er uit, nieuwe knuf erbij zodat t geen speelparadijs wordt en dan speelt ze nog ff en gaat rustig slapen, allang vergeten dat mama in dr kamer was en wegging. Liever dat ze lol in dr bed heeft als dat het huilen geblazen is. Bij ellende sleep ik dr gewoon een matras of stretcher bij. Bij koorts slaap ik altijd naast dr maar dat komt omdat ik zelf een koortsstuip heb gehad die verkeerd liep en we niet weten of zij daar ook vatbaar voor is. We doe niet aan strikt ap of oo maar wel rp, relaxed parenting en dan voornamelijk waar t slaap betreft aangezien ik weet wat voor gremlin die van ons wordt als ze oververmoeid raakt en mama wordt er ook niet gezelliger op. Go with the flow liever naast dr slapen als de hele godganse nacht heen en weer lopen en met mn tong op mn schoenen de volgende dag weer zien door te komen met een sachrijnig kind en sachrijnige mama
Weet je... Hij is nog erg jong. Er gaan nog zo veel zaken veranderen. Hij wordt grote broer, dat brengt verandering mee. Hij zal naar school gaan. Hij gaat misschien naar een hobby... Gewenning is natuurlijk áltijd mogelijk, maar het is niet alsof zijn leventje vanaf nu vast ligt, toch? Dus waarom zou een matras gebruiken nu dan sowieso problemen opleveren?