Hoe wisten jullie wat jullie moesten doen?

Ik ben door de pil heen zwanger geworden van mijn oudste.

Ik heb eigenlijk niet aan abortus gedacht. Op dat moment was ik 23 en mijn vriend net 24. We woonden net samen en waren eigenlijk pas 8 maanden bij elkaar.

Om eerlijk te zijn kwam het op dat moment niet echt uit, mijn vriend had net zijn vaste baan opgezegd om een nachtcafe te beginnen maar toch niet aan abortus of afstaan gedacht.

Wat voor ons scheelde was dat mijn zus ook zwanger was.

Nu, 3 jaar later zijn we nog steeds dolgelukkig en ben ik blij dat we niet hebben getwijfeld.

 

Hier met 11 weken erachter gekomen dat ik zwanger ben niet getwijfeld kindje is welkom hoe we het ook moeten gaan doen

 

Ik was 19 toen ik ongepland zwanger raakte van mijn oudste, en mijn eerste reactie was dat ik het niet wou.
Ik had ook geen fijne relatie, zou een maand daarna een half jaar naar Spanje gaan om daar in de horeca te gaan werken..
Maar na een paar dagen, toen het tot me door begon te dringen dat er een klein mensje in mij groeide, ben ik compleet omgeslagen!
Besloten dat ik er voor 100% voor zou gaan.
En dat is me gelukt, ook al was het begin moeilijk omdat ik het alleen moest doen.
Maar inmiddels zijn we bijna 9 jaar verder, en ik heb er nooit spijt van gehad dat ik voor mijn zoon gekozen heb! <3

 

Ten eerste gefeliciteerd met je zwangerschap.

Onze derde is ook niet gepland. Mijn man wilde net een afspraak gaan maken om zich te laten steriliseren. Hij gaat alsnog nu voor januari
Waarschijnlijk heb ik mijn eisprong een week eerder gehad. Dat verklaarde ook waarom ons zoontje bij de termijnecho een week vooruit liep.

Abortus is nooit een optie geweest voor ons. Waar er 2 gevoed worden, kunnen er ook 3 gevoed worden en hij komt in een liefdevol gezin terecht. Hij krijgt 2 grote broers die niet kunnen wachten tot hij er is

Gelukkig is mijn man wel heel praktisch ingesteld en ging direct aan de slag in huis om ervoor te zorgen dat de jongste straks een kamertje heeft. (eigenlijk schuiven de jongens een kamer door )

 

Ik was 40,kende mijn man net en ongepland zwanger.
Een lastige situatie waar we in zaten maar we wisten beide binnen een puur uur ( eerst van de schrik bekomen) dat het kindje gewoon moest komen.
En nu ruim een jaar verder geen moment spijt gehad.

Gefeliciteerd met je zwangerschap!

 

Ik ben in 2011 per ongeluk zwanger geraakt. Ik en m'n vriend waren compleeeeeeet in shock. Ik had net een nieuwe goede baan na een tijdje werkloos te zijn geweest door de bezuinigen overal en ik wist op dat moment niet of ik er wel klaar voor was. M'n vriend was ook nèt ontslagen na 12 jaar door de bezuinigen.

Ik kwam er pas achter toen ik al bijna 8 weken zwanger was, dat omdat ik er vanuit ging dat ik niet ongesteld werd door de stress. Ik pakte de telefoon en belde de abortuskliniek omdat ik op dat moment zeker wist dat ik nog geen kind wilde nog.

Ik kon me een dag later al melden bij de abortuskliniek en werd 'het' weggehaald. Ik beleefde alles in een roes...
Pas toen ik wakker werd uit de narcose besefte ik me wat ik had gedaan en ik heb me daarna nog nooit zo leeg en slecht gevoeld. Ik had er spijt van... Nog steeds, vooral omdat ik nu zwanger ben. Waarom laat ik dit kindje wel komen? Het voelt zo oneerlijk naar dat vorige kindje/embryo toe.

Als de abortuskliniek (bloemhove kliniek in Heemstede) zich aan de regels hield, had ik het zeer waarschijnlijk gehouden. Ik kreeg geen 5 dagen bedenktijd.

Denk heel goed na, het is een beslissing die je je hele leven met je mee zult dragen. Of je je kind nu houdt of niet.

 

Hier ook onverwachts zwanger van de 4e. Of de condooms niet goed of een erge vroege eisprong. Maar voor ons was abortus geen optie en nooit geweest.
Ik zou dat niet kunnen.
Het duurde even voordat we aan het idee gewend waren, ik was aan het sportvasten, sporten etc. En toch zijn we zo blij met ons 4e kindje.

Succes met je beslissing.

 

Ik ben ook ongepland zwanger geraakt en voor de verwekker was het zelfs zeer ongewenst. Hij kon de zwangerschap niet accepteren en dus stond ik er alleen voor.
Ik heb me op veel momenten in mijn leven onzeker gevoeld of gedaan wat anderen van me wilden of verwachten maar op het moment dat ik zwanger raakte was ik hier (Godzijdank) niet vatbaar voor.
Mijn ex wilde abortus en ik zei hem dat dit kind er ging komen, liever samen met hem maar anders maar zonder hem.
Hij ging en ik kreeg mijn baby, tot op de dag van vandaag heeft hij nog nooit naar hem omgekeken. Er zijn momenten dat ik gedacht heb: waar ben ik aan begonnen? Want ja, het kan looodzwaar zijn, zeker de babytijd vond ik heel zwaar in mn eentje met al die slapeloze nachten. Maar mijn zoontje is voor mij echt een geschenk en het beste wat mij ooit is overkomen
Het heeft zo moeten zijn.... zo voel ik dat echt

 

mijn relatie was na 8.5 jaar gedaan (mijn keus,wegens gevoel hebben dat hij me niet meer zag staan)
wij hebben jaren geen pil genomen of condoom gebruikt en nooit zwanger geworden trouwens.(pcos en endo)

korte relatie met een collega gehad.(had maar 1 bedpartner gehad in mijn leven dus wilde weten wat het was als single vrouw)

kort daarop mijn ex terug aangenomen na een gesprek. hij wilde een tweede kans met mij, heb hem dan wel verteld dat ik ondertussen een korte relatie gehad heb en niet meteen van de ene op de andere kon gaan. maar ons hondje had kanker en het was ook mijn huis dus toch terug. enkele dagen later wel seks gehad omdat we een mooi en intiem moment hadden.

enkele weken goed gevierd door leuke dingen te doen en ineens had ik een posi test(routine test,ivm pcos en uitblijven regels)

dus wij wel in shock!
ten eerste natuurlijk ivm wie de vader was.
maar na de termijnecho bleek het toch van mijn ventje te zijn.

aan abortus hebben we nooit gedacht.
mijn vriend zei zelfs dat als het niet van hem was hij wel voor de kleine zou zorgen en bij me blijven maar niet wilde dat de collega ervan wist ivm narigheid achteraf.

de doorslag voor mij was gewoon het wonder dat na zoveel jaar ik ineens zwanger was en het leek op een teken dat we er nu klaar voor waren volgens iemand(daarboven?)

mijn vader is heel gelovig en zei altijd dat ik zwanger zou worden als god het moment gekozen had, ik geloof niet in god maar vond het wel opmerkelijk hoe de timing was na 8.5 jaar

het is wel wennen om zo onverwachts moeder te worden.

 

Ik raakte ongepland zwanger toen ik 22 was. Ik zat in een hele slechte situatie, net mijn baan kwijt, daardoor ook mijn appartement ingeruild voor een ini-mini studentenkamer, en een scharrel die niet bepaald betrouwbaar of stabiel was.

Omdat ik aan hem niets had en hij zo liep te pushen, heb ik op een gegeven moment besloten dat het MIJN beslissing moest zijn en niet die van hem. Ik ben naar mijn huisarts en het FIOM gegaan en heb daar goede hulp en steun gekregen.
Uiteindelijk heb ik de zwangerschap niet doorgezet. Ik heb de beslissing met mijn verstand gemaakt, niet met mijn gevoel.. daarom hamer ik er altijd op bij meiden die hier om hulp vragen dat je niet voorbij moet gaan aan je gevoel.
Bij mij heeft het jaren geduurd en nog een behoorlijke intensieve therapie via het FIOM voordat ik vrede met mezelf en mijn beslissing kreeg. Eigenlijk is dat maar heel kort zo.

Ik bleek 2 jaar later van dezelfde jongen chlamydia te hebben gekregen als souvenir. Hierdoor zijn mijn eileiders beschadigd en na een buitenbaarmoederlijke zwangerschap heb ik er nog maar 1 die niet meer werkt. Ik ben nu zwanger geworden via IVF en natuurlijk zwanger worden zal mij nooit meer gebeuren.

Ik weet dat veel vrouwen abortus als makkelijke uitweg zien, ik begrijp wat ze daarmee bedoelen en respecteer dat.
Mijn ervaring is echter dat ook abortus voor de rest van je leven bij je blijft en een stempel drukt op hoe je door het leven gaat. Je kunt de gevolgen simpelweg niet overzien. Ik heb het zo moeilijk gehad met de vraag hoe ik in hemelsnaam over leven en dood had durven beslissen.

Zorg dat JIJ achter je beslissing staat!
Ik hoop dat je hier iets aan hebt.

 

Tegen mij werd verteld dat ik medisch gezien niet zwanger kon worden zonder hulp van vruchtbaarheidsbehandelingen. Vervolgens begon ik aan een leuke studie (had geen kinderwens), had een leuke jongen ontmoet en alles liep op rolletjes tot op het moment dat ik doodvermoeid was en nog steeds niet ongesteld was geworden.

Omdat ik net een nieuwe huisarts had en altijd met veel pijn en moeite de situatie omtrent mijn gezondheid uitgelegd krijg (heel veel mensen geloven het vaak niet - al laat ik 10.000x het medisch dossier zien), deed ik een zwangerschapstest om te bewijzen dat ik niet zwanger was, slechts niet ongesteld werd en dat ze er iets aan moest doen - want het ging zo niet langer. Ik deed de test om 7 uur 's ochtends en ongeveer anderhalf uur later zou ik een afspraak met de huisarts hebben.

Slaat die test toch ineens positief uit! Nou ja, SHOCK!

De keuzes die ik voor ogen hadden waren: 1. het kindje houden 2. het kindje niet houden 3. het kindje afstaan ter adoptie. Dat zijn mijn inziens toch echt de enige drie keuzes die je hebt wanneer het om een zwangerschap gaat, toch? Mijn gevoel zei: ik ga het kindje houden. Mijn verstand zei: oh nee, mijn studie, mijn relatie, mijn leven, mijn huis, mijn alles, oh wow, oh wow, oh wow, ik kan niet nadenken, help... Ik heb altijd beweerd nooit een abortus te ondergaan, maar op dat moment twijfelde ik voor zeker welgeteld vijf minuten, want het is nogal niet wat. Van 'je kunt niet zwanger worden' naar 'je bent zwanger' vond ik best heftig. We hadden 7 maanden een relatie, en dat was voor mij 'net'. Veel te kort voor iets permanent bindend.

Mijn partner zei in eerste instantie vanuit zijn shock: ik wil het niet. Waarbij ik dacht: tja, jammer voor je, maar dit is niet jouw beslissing De huisarts (die de test nog 1x overdeed voor me) zei namelijk dat een abortus schadelijker kon zijn en dat ik de goden niet moest verzoeken wat betreft kinderen. Dit was een kans van 1 op een miljoen (ofzo) en als ik er nu voor zou kiezen om het kindje weg te laten halen, was het niet zeker of ik daarna nog 'gemakkelijk' zwanger zou kunnen worden.

Nou ja, ik liep het gebouw van de huisarts uit en ik wist dat ik het kindje zou houden - want ik had het voordat ik naar binnen ging al gedacht. Ik durfde het mijn partner alleen nog niet te vertellen. Ik heb ongeveer nog zo'n anderhalf/twee weken gedaan alsof ik het 'gewoon' nog niet wist, om daarna het gesprek met hem aangegaan om hem te vertellen dat het me speet, maar dat ik het kindje ga houden en hij kon kiezen: 1. daar is het gat van de deur; ik neem je niets kwalijk, ga je niet dwingen en zal je nergens in betrekken als je dat niet wilt. 2. Je blijft en je gaat dit samen met mij doen. Lastigste gesprek everrrrr!

Na een dikke week bedenktijd koos hij voor ons en zijn we een gezinnetje.
-edit- oh, en we zijn natuurlijk alle drie gelukkig met deze keuze

 

Ben door de pil heen zwanger geraakt van onze vijfde.

Doordat ik 's nachts heel raar gedroomd had over zwanger zijn en onze verloskundige en me ook erg moe en niet lekker voelde heb ik een test gedaan, om uit te sluiten dat ik zwanger zou zijn, want dat kan toch niet door de pil heen, zou je denken.
Maar omdat het door mijn hoofd bleef spoken hoopte ik dat het me rust zou geven, want hij zou toch negatief zijn.

Op dat moment helaas was hij positief en was het feit daar dat er een vijfde wondertje in mijn groeide.
Maar onze vierde was al niet gepland(wel gewenst, maar we gebruikte de nfp methode en wisten dat het kon gebeuren) en voor mijn man was 4 echt het max, dus ik was volkomen in paniek en heb ook mijn moeder en mijn broer gebeld wat ik toch moest.
's avonds het aan mijn mannetje verteld en voor hem was het duidelijk de enige optie was een abortus.
Zelf stond/sta ik hier negatief tegenover heb altijd gezegd dit nooit te doen, maar wat moesten we nu??
Ons huis te klein, financieel gaat het zwaar worden, onze jongste was net 10 maanden en had met 9 maanden een zware operatie achter de rug en daarmee zaten we nog in de medische molen en wisten nog niet wat de kans op herhaling was, maar als ons hart groot genoeg was moest het toch lukken.

We hebben de optie abortus echt samen bekeken, maar hij liet mij de keuze en na gesprekken met psycholoog, huisarts en familie en uiteindelijk mijn man hebben we besloten dat we voor dit kindje zouden gaan.

Ondertussen bijna 19 weken zwanger en een zorgeloze zwangerschap is het niet, ook omdat we de spanning hebben zou dit kindje wel gezond zijn, dus hopelijk kunnen we volgende week weer helemaal op onze blauwe wolk terugkruipen.
Ook valt deze zwangerschap mijn zwaarder dan de andere 4 en raak ik al zowat in paniek als ik aan bevallen denk, maar als ik dan aan ons kleine mannetje denk wat in mijn groeit en hem voel bewegen ben ik helemaal verliefd en weet ik zeker dat we er gaan komen, ik, mijn man en onze vijf kinderen.
Want alle 5 zijn ze in liefde gemaakt en ook tussen mijn man en mij gaat het super.

Al is het toch wel apart dat ik er echt tot 3 weken terug heel veel moeite mee gehad heb en hij er toch makkelijker mee omging, terwijl voor hem 2 kinderen genoeg was en ik altijd gedroomd heb van een groot gezin.