Ik wil ff me verhaal kwijt, wat ik er mee wil bereiken... eigenlijk niks, maar zit een beetje met een soort schuldgevoel oid. Ik ben moeder van 3 prachtige kinderen. Een dochter van 5, een zoon van 4 en een dochtertje van bijna 3 weken. Ik heb een schat van een man met wie ik al ruim 8 jaar samen ben. Sinds de geboorte van onze jongste dochter kom je weer op gesprekken aan met familie, vrienden en schoolmoeders over de zwangerschap, bevalling, na de bevalling... gewoon over hoe alles gaat en verlopen is. Natuurlijk vertel ik mijn verhaal heel graag, maar toch blijft er een schuldgevoel hangen over: waarom gaat het zo makkelijk bij ons??? Even in het kort: Onze oudste dochter is geboren in 4 uurtjes tijd (vanaf wakker worden tot geboorte), geen weeen, geen persweeen een verloskundige die kwam toen ik op 8 cm zat, kraamhulp die net op tijd binnen kwam vallen. Binnen no time had ik onze dochter op mijn buik liggen, zonder knip of scheur. De BV liep vanaf moment 1 als een tierelier en daar heeft ze 9 maanden van genoten. Ze tankte zich vol binnen 10 min en sliep binnen 4 weken door op volledige BV. Ze huilde alleen om eten, ze was geen spuger en heeft misschien 2x krampen gehad. Gewoon een tevreden kind. Ikzelf stond binnen een dag op de been en na 4 dagen liep ik in mijn eigenste kleding en het leek alsof ik niet net bevallen was. Zo kan ik nog wel ff doorgaan. Ik zei nog, zo doe ik het nog 10x. Onze dochter was 6 maanden en ik was zwanger van onze zoon. Het leeftijdverschil zou dan 14/15 maanden zijn. Mezelf voorbereid op een pittige periode, wat dus totaal niet nodig was. Onze zoon werd in een spoedtijd geboren van net 2 uur (weer van wakker worden tot geboorte). Weer geen weeen, geen persweeen, VK die kwam toen ik volledige ontsluiting had, kraamhulp en oma die te laat waren en manlief die niet bij de bevalling was, omdat onze dochter wakker was geworden en met haar beneden zat. Ook onze zoon kreeg volledige BV en ook dat ging als een tierelier vanaf de eerste aanleg. Ook hij tankte zich vol in 10 min en sliep dan voor uren en sliep door met 3 weken. Hij heeft 6 maanden genoten van de volledige BV. Onze oudste was toen 15 maanden en vermaakte zich prima zelf, geen jaloezie als ik met onze zoon bezig was. Alles viel meteen op zijn plek. Ik stond diezelfde dag weer beneden (vanwege enorme hitte mocht ik naar beneden) en in 4 dagen weer in me eigenste kleding. Dus weer alsof ik niet bevallen was. Ik voelde me weer tiptop in orde. Nu ben ik ruim 2 weken geleden bevallen van onze dochter. Weer hetzelfde. Bij het geringste krampje of iets moets ik bellen vanwege dat ik deze keer naar het ZKHS moest (nierstuwing) Ik ben rond 3.15 wakker geworden en moest net als de vorige 2x veel plassen. Dus meteen de VK gebeld. En ja hoor weer 4 cm, dus een keer op tijd gebeld. Om 4.00 meteen naar het ZKHS (15 min rijden) en daar zat ik al op 6 cm. Om 5.30 in onze dochter geboren. En weer zonder weeen (de VK heeft nog serieus gevoeld of ik echt geen weeen had, en het vele plassen bleek mijn wee te zijn), zonder persweeen, zonder knip of scheur. De VK heeft me nog uitgelachen na de bevalling, omdat haar hoofdje stond en de VK me vroeg of ik iets voelde, wat ik dus niet deed en onze dochter glee 2 tellen later gewoon uit me, zonder ook maar enige druk te geven. Ik had nog geeneens tijd gehad om mijn koffie op te drinken die langs me stond. Weer ging ik voor de BV en warempel ook dat ging super. Ze was om 5.30 geboren en om 9.30 stond ik buiten een frisse neus te halen (ik haat het ZKHS, vooral die lucht en chagerijnige personeel). Na een dagje en nachtje in het ZKHS te hebben gelegen mochten we na de echo van onze dochter naar huis. Mijn tas stond in de vroege ochtend al klaar om te gaan. Eenmaal thuis wilde ik meteen mijn ritme oppakken, ik heb nog 2 kinderen dus wilde ik zo snel mogelijk weer het leventje oppakken. Ik voelde me tiptop, Onze dochter en zoon vinden hun zusje helemaal geweldig en hebben totaal geen jaloezie en onze dochter wil mama overal mee helpen. Binnen 3 dagen zei ik dag tegen de zwangerschapskleding en had ik me eigenste kleding alweer aan. Na 5 dagen stond ik de kinderen van school te halen en na een week mocht onze jongste ook mee naar buiten (ze is op het randje dysmatuur en moest zichzelf eerst warm zien te houden). Ook onze jongste huilt alleen om eten en slaapt ook dan weer uren. Ze tankt zich in 10 min vol en groeit super goed, voor de 3x op rij geef ik blijkbaar slagroom. Ik geniet ook echt van mijn kinderen, ze luisteren best goed (natuurlijk zijn er van die momenten), maken geen ruzie met elkaar en ik geniet voor de 3de x van de BV, ook in de nachten geniet ik ervan. Ik kan soms huilen met de nachtvoedingen van geluk. Zelf heb ik ook een hobby. Sinds dit jaar hebben we een hondenkennel en gaan we veel naar hondenshows met de hond. Ook hier gaat het super in en wint ze veel prijzen. Eind deze maand ga ik weer showen en gaat het hele gezin mee (onze meid is dan net een maandje oud). Ik ben blijkbaar geschapen om kinderen te krijgen, omdat het zo soepel verloopt, en ja... natuurlijk is er weleens een schreeuwpartij of discussie met de kids. Maar omdat het allemaal zo makkelijk gaat, ben ik weleens bang om mijn verhaal te vertellen, want zo gaat het bijna nooit in gezinnen. Waarom bij ons wel??? Geen idee, misschien omdat ik me nooit druk maak,? de rust zelf ben? Overal een positief iets in zie/maak? Ikzelf heb nogal het nodige meegemaakt, doordat ik 2 ongevallen heb meegemaakt in 2006 ben ik gezegend met een whiplash in een hoge graad waar ik dagelijks mee geconfronteerd word. De eerste 2 jaar ervan in een grote dip heb gezeten over het feit over wat me allemaal is afgenomen (doen en laten, sport, uitgaan, dagjes weg en werk). Daarna heb ik een knop omgezet over wat ik WEL kan, het whiplash een plaats gegeven over dat het nooit weg zal gaan. En sindsdien probeer ik overal het positieve in te zien. Dit is zo'n beetje in het kort mijn verhaal over hoe het hier gaat. Schaam me dus een beetje over hoe het allemaal verlopen is en zeg veel sorry als ik mijn verhaal doe, gewoon omdat ik weet dat ons verhaal best zeldzaam is. Wil het gewoon even kwijt. Misschien dat er hier gezinnen zijn waar het ook zo gaat als bij ons.
Toch super dat het zo goed en makkelijk gaat!! Daar hoef je je écht niet voor te schamen hoor, gewoon genieten en trots zijn op jezelf/je gezin.
Je hoeft je daar echt niet schuldig over te voelen ben blij dat het allemaal zo goed is gegaan! Ik zelf heb het wel lastig gehad, zowel in mijn zwangerschap, als de bevalling en ook de kraamperiode was een ramp. Zelf nu nog (mijn zoon is 1) is het vaak moeilijk (niet goed slapen, erg onrustig, aanhankelijk, enz.enz.). Maar jouw verhaal bewijst voor mij juist dat het dus ook anders kan! Ik ben namelijk heel erg aan het twijfelen of ik nog een kindje zou willen. Maar ben bang dat alles weer hetzelfde zal gaan als bij mijn eerste. Moet wel eerlijk toegeven dat ik wel een beetje jaloers ben op je Maar geniet er vooral van en ben blij!!!
Zulke positieve verhalen zijn ook fijn om te lezen. Hier was de zwangerschap niet fantastisch. Mijn lichaam is daad blijkbaar niet voor gemaakt. Maar bevalling ging snel. Drie uur ongeveer. Met 6 weken is onze zoon geopereerd aan een liesbreuk wat wel even vervelend was. Maar verder heb ik het ook als positief ervaren. Lekker van genieten! Met je whiplash waarschijnlijk al wel genoeg ellende gehad!!
Ik ben van mening dat het is zoals je dat zelf maakt. Je bent positief en tevreden en pakt makkelijk alles op. Ik denk dat als je mindere bevallingen en kinderen had zou dat geen verschil uit maken voor je. Ikzelf heb helse bevalling gehad, ks, rampzalige bv, dochter met kiss, problemen etc. Ze is erg slim en zit met veel ontwikkelinng voorsprongen van geboorte af waardoor ze is erg lastig. Je moet op volwassene manier net haar om te gaan. Ik had nooit baby Slaapt nooit door. Ben tweede dochter helaas verloren, heb werk, hobby etc. Maar tis ja ik maak nooit van iets een probleem ik vind het met alles makkelijk alleen als ik hoor andere dan denk ikpff ja ik heb het lasyig hihi. Maar toen ik zwanger was vertelde idereen mij dat het kinderen zijn erg lastig pittig dat bevalling ook lastig altijd etc vertelde ik altijd dat ik zie het wel en vast is niet zo. Nou ik kan zeggen dat zoals ik dacht is indd niet zo puur omdat ik daar zo over denk en erg positief persoon ben. Het is dus hoe je het zelf maakt wn invult en schuldig nee ik ben juist blij dat ik kan vertellen hoe leuk het is en hoe makkelijk het kan zijn als je zelf niet moelijk denkt.
Ik herken mezelf ook wel in jouw verhaal teigetje, en ook in piccolina's omschrijving. Ik vond de babytijd geweldig, heb daar echt van genoten. Als ik dan andere ouders om me heen hoorden zuchten dat ze ze bijna 'groot keken' snapte ik daar echt niks van. Of dat ze het moeilijk vonden 'want ze kunnen nog niet praten'. Ik vond het helemaal niet moeilijk mijn dochter te 'lezen' en had ook eigenlijk direct veel zelfvertrouwen omdat ik alles positief zag. Nachtvoedingen 3 a 4 per nacht, van 6 maanden tot 13 maanden, geen punt. Dan sliep ik maar wat minder. Dochter die altijd bij mij was, geen probleem. Het feit dat mijn man en ik 'nooit' samen uit zijn geweest dat eerste jaar, ik heb er zelfs niet over nagedacht, laat staan dat ik er behoefte aan had. Ik haalde heel veel voldoening uit samen als gezin ons vormen. Het feit dat familie ver weg woont maakt ook wel dat we veel zelf uitzoeken. Nu is ze 2 jaar en 4 maanden en zoals gezegd zijn de 'terrible two's' begonnen, maar ik vind er weinig terrible aan. Ik weet dat ons meisje ook makkelijk is, dat het makkelijk is haar iets duidelijk te maken en dat ze voor een peuter vrij logisch kan denken en als je haar echt iets uitlegt, ze dit ook aanvaardt. Als je haar gewoon uitlegt waarom iets niet kan/mag, legt ze zich daar bij neer. Maar van bruusk verbieden wordt ze echt niet gezellig. Daarom zullen sommigen mij misschien een softie vinden, die nu al met haar kind praat maar dat interesseert mij helemaal niks. Dit werkt voor ons het beste, geen strafstoeltjes, in de hoek staan of andere vorm van 'represailles'.