Euhm ... concluderend zou ik zeggen: ja het wordt makkelijker. Voor mij vooral omdat ik weer wat meer slaap kreeg (al vervalt dat weer op het moment dat er een 2e of 3e bij komt of je kind in een fase komt waarop het weer wakker wordt snachts - nachtmerries ed) én omdat je kan communiceren met je kind. Hoewel dat niet altijd een garantie is voor wederzijds begrip
Ik vind het niet moeilijk of zwaar. Ja lichamelijk is het zwaar voor me vanwege ernstige rugproblemen maar verder geniet ik er volop van. Het is bij tijden (sprongetjes?) even soms lastiger maar dat is altijd maar kort en daarna gaat het steeds een stuk beter. Nu net weer voorbij een sprongetje en hebben een hele vrolijke kerel die onze dag altijd weer goed maakt. Vond de eerste tijd dat hij niks kon misschien wat lastiger maar nu hij volop kruipt en begint te lopen komt hij waar hij zijn moet en heb ik het een stuk gemakkelijker. Huiskamer kindvriendelijk en hij kan heerlijk spelen. Enige wat straks gemakkelijker zal worden, maar dat is niet na 1 jaar, is dat je niet meer dat gesjouw hebt met alle spullen als je met hem weg moet. Nou hebben wij op zich een best gemakkelijk kind dus ik vind het al best gemakkelijk...
Het wordt anders. Ik vond het met de eerste allemaal geweldig en leuk! Ook wel eens moeilijk met sommige fases, maar meestal erg leuk. Maar het werd alleen maar leuker en vanaf een jaar of 1,5 vond ik het echt ook een soort van makkelijker. Er komen wel andere dingen bij natuurlijk, maar het moeilijk van een baby gaat dan echt weg! Bij de jongste vind ik bijna akkes zwaar en loopt het bog steeds niet lekker. Ik hopo dus ook op meer gemak/rust/ oid na een jaar/1,5 jaar.
Ja! Maar ik vond het gewoon steeds n beetje makkelijker worden... Dat komt natuurlijk omdat je elkaar beter kent ook. Maar lastige fases blijven bestaan.
Ja ik vind van wel, hoewel we nog niet eens bij de 1,5 jaar zijn. Eerste jaar was al met al best zwaar: verborgen reflux en daardoor veel huilen, ziekenhuisopname door uitdroging, veeeeeeel ziek, gekl*&t met die stomme schema's (wat moeten ze hebben, wat mogen ze wel/niet etc), slapeloze nachten. Pas rond de 11 maanden liep alles lekker en vanaf 1 jaar, toen ze met de pot mee mocht eten, gaat het prima. Ok, we zitten nu wel weer in een sprong met huil/driftbuien, gebroken nachten en ja, ze is ook regelmatig nog ziek. Maar omdat ze loopt, staat en zelf kan eten/drinken, wordt het allemaal een stuk makkelijker. Je hoeft niet zo te sjouwen en ze zijn niet zo afhankelijk meer. Ik geniet!