Snap dat je er misschien niets mee kan, maar zoals je kunt lezen schrijf ik ook dat ik me daar bewust van ben dat je er miss niets mee kan. Het is vooral om aan te geven dat iedereen dingen op een andere manier verwerkt en dat je alleen zelf kan bepalen wat voor jou de best manier is. Miss is voor jou het verdriet over 10 jaar nog net zo erg als nu, miss voor iemand anders over 15 jaar...
Ik snap wat je bedoelt hoor, heb er net met mijn moeder over gesproken en voel me weer even opgelucht. Het is een gevoel wat je overvalt, en mijn moeder denkt ook dat ik het meest het afscheid had gewild dat dat het voor mij extra moeilijk maakt. Waarom dit is gebeurd mijn vader is uiteindelijk overleden aan een darmperforatie waar hij ruim 24 uur mee heeft gelegen hier door is zijn lichaam zo veel troep en vocht en weet ik wat gaan aanmaken, de kist is dus zo vroeg gesloten doordat er continue vocht vrijkwam in zijn lichaam na zijn dood. heel bizar ze hebben heel vaak geprobeerd dit af te zuigen maar kwam net zo hard terug. ik was laatst ook heel boos toen er een stukje op tv was over het mortuarium waar die toen lag en die vrouw zei wij laten mensen altijd de keus of ze nog willen kijken hoe erg het ook is, was zo kwaad dacht echt mens jullie (zij werkte er toen ook ) hebben toen ook gezegd dat de kist dicht moest. hier heb ik nog heel veel moeite mee, en als ik erover na ga denken van hij heeft mijn man niet gekend, niet bij mijn trouwen niet bij onze zoon we hebben wel onze zoon vernoemd naar hem daar blijf ik trots op. ik blijf hem missen maar hoop dat ik het steeds makkelijker ga kunne plaatsen
Hi, hier ook mijn vader verloren in 2003 het verdriet is misschien minder aan het worden maar denk nog elke dag aan hem. Met de bijzondere gebeurtenissen ben ik voor mezelf bij het graf geweest ( bij ons trouwen een corsage aan de steengehangen en bij de geboorte van onze kinderen beide keren een speen met 1 love opa opgehangen) Bij ons in de kamer staat ook de foto van mijn vader en mijn dochtertje zegt er nu ook opa tegen dat voelt voor mij erg goed. ik denk maar altijd dat hij ziet hoe het nu met ons gaat. Dat geeft me rust. Ik kon trouwens niet vernoemen ik vond dat juist emotioneel erg moeilijk (misschien in combi met de hormonen) Wat moeilijk zeg dat je geen afscheid hebt kunnen nemen zeg. hopelijk kun je dat op een gegeven moment een plekje geven.
Ik ben mijn vader 13 jaar geleden verlopen 2 dagen na zijn 50ste verjaardag werd hij op zijn werk onwel en weg was hij het gemis blijft zeker bij bijzondere gelegenheden (geboorte dochter, mijn trouwdag e.z) maar de pijn wordt anders. draagbaar. Helaas is nu mijn (stief) vader ernstig ziek en zal ook hij niet lang meer bij ons blijven en begint alle pijn weer opnieuw. helaas heb ik geen remedie voor je hoe er mee om te gaan..zelf heb ik dat ook fout aangepakt toen en bij de geboorte van mijn dochter pas de klap keihard gehad. sterkte meis!