Ik voel me zo rot en wil mijn hart even luchten. Dolgelukkig was ik met de geboorte van onze oudste. Ik genoot volop van ieder moment. Mijn man wilde graag een tweede en na lang twijfelen en de gedachte hoe leuk mijn oudste dit zou vinden, wilde ik het ook. En ja, mijn oudste is de liefste, beste, meest zorgzame grote zus. En ja de jongste is helemaal gek op haar en wat genieten zij van en met elkaar. Maar ik.. Ik geniet van hun momentjes samen. Na ruim 2,5 maar, geniet ik vooral van die geluksmomenten van de kinderen samen. Zodra de wekker gaat, gauw ontbijten en aankleden en dan "de dag overleven". Als mijn man überhaupt thuis komt, is dit meestal het moment dat de kinderen douchen. En daarna gaan ze naar bed. Iets ondernemen met de jongste alleen, vind ik zo lastig. Ik durf het gewoon niet. Bang voor de driftbuien, huilbuien en gegil. Als dr boterham al verkeerd gesneden is, ontstaat zo'n bui al. Slapen doet ze 'smiddags allang niet meer, want dan slaapt ze 's avonds niet. Heel af en toe probeer ik het om even bij te komen, maar dan zit ik tot laat in de avond op met haar. Ik houd van dr, echt waar.. maar jeetje wat vind ik het zwaar om 7 dagen per week te moeten zorgen... Ik schaam me er voor, maar vind het soms zooo moeilijk. Ohja, ze gaat op dinsdagochtend naar de peuterspeelzaal. Dan kan ik het huis aan kant maken. Heb dit 1 keer geprobeerd met haar erbij.. Toen heeft ze met een schuurspons dr verf eraf gepoetst. Ze was iets te lief aan het helpen. Ik doe zo mijn best, maar loop op mijn tenen de hele dag, om die buien maar te voorkomen.
Ik herken het gevoel, maar ik denk dat je wel wat kunt veranderen aan de situatie, ook ten gunste van je kinderen; punt 1: heb lak aan die driftbuien!!! Als jij op eieren blijft lopen zal zij het gewoon blijven doen. Dus lekker laten krijsen, gaat vanzelf over. punt 2: zorg voor meer tijd voor jezelf. Je jongste kan ook best 2 dagdelen naar de peuterspeelzaal of desnoods een dag kinderopvang. Is werken een optie? Desnoods vrijwilligerswerk? Dan ben je iets meer dan alleen maar moeder en huishoudster.
Ik ben inderdaad aan het rondkijken om iets voor mezelf te gaan doen. (Vrijwilligers)werk is zeker een optie. Thnx voor je reactie.
Niks om je voor te schamen. Hier gaat mijn dochter van 3,5 in mijn bevalling verlof 2 dagen naar de opvang. Ik ben helemaal geen thuis zit moeder, alles draait en staat in het teken van de kinderen, wat helemaal niet erg is. Alleen vindt het ook heerlijk om even een dag dit niet te moeten. Ik heb echt bewondering voor vrouwen die 7 dagen in de week bij hun kinderen zijn. Ik zou gillensgek worden. Ik hou ook heel heel veel van mijn kinderen alleen vind ik het ook heerlijk wanneer mijn oudste een dag weg is, de jongste ligt te slapen en ik gewoon me time heb.
Zoals beschreven; heb lak aan de driftbuien! Alle ouders hebben het meegemaakt en zullen het echt niet vreemd vinden en anders maar wel, pech. Ik heb wel eens een half uur op een parkeerterrein van een supermarkt gestaan met een peuter die op de grond lag te gillen omdat hij geen snoepje kreeg.... hij werd vanzelf moe en ik bleef rustig. Ja mensen keken vreemd soms, hun probleem. Plan meer tijd voor jezelf in. Hier gaan de kids regelmatig een weekend logeren of bij opa en oma spelen. We gaan dan lekker een weekend weg. Wij blij en de kids blij bij opa en oma. En laat het los! Leg niet teveel druk op jezelf. Een goed genoeg moeder is goed genoeg!!
Ik begrijp het ook! Werken is echt wel heel lekker als je dit gevoel hebt. Dan heb je je handen vrij (ook al ben je aan het werj).. en straks als ze naar school gaan heb je een ochtendje om je huishouden te kunnen doen zonder ogen in je achterhoofd. Ik heb een poosje de zaterdagochtend echt voor mezelf gehad, vroeg mijn vriend dan echt even wat met haar te doen, mijn vriend maakt ook zeer lange dagen, dus doordeweeks komt het op mij aan. Boodschappen doen in je eentje op zo'n zaterdag is dan zo fijn. Want waar is jouw man in dit verhaal? De meeste mensen kennen de driftbuien maar al te goed. Dus onderneem juist wel iets! Hier pakte ik haar gerust op bij een driftbui en gingen we naar huis. Klaar. En van te voren heel goed bespreken met je peuter wat je gaat doen en hoe lang en dat als ze boos wordt je naar huis gaat. Dat is hier echt hetgeen wat het beste hielp! Ze begrijpen veel meer dan je denkt!
Het is vaak fijn om van een afstand te kijken naar se situatie. Ik lees in je verhaal ook 3 belangrijke punten: 1. Jij moet je peuter opvoeden, niet andersom . Ik lees veel dienstvaarheid om een peuter maar tevreden te houden. Zo help je haar niet (een kind zoekt begrenzing) en jezelf ook niet. Je hoeft je leven toch niet in te richten op driftbuien? 2. Waar is hun vader in het verhaal en wat is zijn rol? 3. Zoek voldoening in je leven. Het is helemaal niet raar om te voelen alsof je overleeft als je dafen enkel draaien om voedingen, slaapjes en luiers en dat jarenlang. Ik zou er ook gek van worden.
Ik begrijp je gevoel helemaal, kinderen opvoeden IS ook zwaar! Ik denk dat het belangrijk is dat je meer tijd voor jezelf gaat inbouwen, dingen doen waar JIJ energie van krijgt. Dus kinderen naar de opvang of 's avonds een oppas inhuren zodat jij iets voor jezelf kunt doen: sporten, hobby, whatever. Je vrije dag is er niet om het huis schoon te maken (tenzij dat je hobby is...) maar iets voor jezelf te doen. En er is niks mis met je kinderen een uurtje achter de tv parkeren zodat jij even een tijdschrift kunt lezen of iets anders kan doen ter ontspanning. Driftbuien in het openbaar: that's life. Wat is het ergste kan gebeuren? Dat iemand naar je kijkt? Het is dodelijk vermoeiend soms als je bij de kassa staat terwijl kind 1 ligt te schuimbekken bij de vriezer omdat ze ijs wil, en kind 2 huilt omdat 'ie op het knopje van de pinautomaat wil drukken, maar dan moet ik altijd inwendig wel een beetje lachen om mezelf. En echt iedereen om je heen ziet de humor er ook van in. Als ik mn leven laat regeren door het humeur van de kinderen kom ik nooit meer ergens....
Precies. Ik snap dat een driftbui voor jou heel vervelend kan voelen. Maar als je ze alleen maar vermijdt leert niemand ermee om te gaan. Jij niet en je dochter niet. Ga lekker naar een speeltuin en laat haar uitrazen. Als die driftbui komt, komt ie. Elke ouder herkent het. Maak je in elk geval niet druk om wat een ander denkt. Persoonlijk kan ik me er niet aan ergeren. Elke ouder reageert anders, de een negeert het kind, de ander spreekt het streng toe of gaat juist het gesprek aan. Weer een ander pakt het kind op en gooit het zonder pardon de auto weer in. Net wat het beste werkt. Zelf vraag ik wel eens aan de oudste of ze nog harder kan gillen. Kom op, je kan toch wel wat harder huilen? Nee zegt ze dan. Hou er dan maar mee op. En dat doet ze dan maar. Probeer ook de humor ervan in te zien. En inderdaad, waar is je vent? Kinderen opvoeden hoor je samen te doen.
Thnx voor de reacties. Wij hebben er sinds een jaar voor gekozen dat hij carrière ging maken. En ik voor de kinderen zou zorgen. Daarom ben ik hele week thuis met en voor de kinderen. AIs ik een heftige week heb gehad probeert hij er in het weekend wel te zijn , maar sowieso werkt hij ieder weekend ook een uur. En ik merk dat ik daar wel echt over struikel en me dan nóg eenzamer voel. Ik kan zelf zo moeilijk met die driftbuien omgaan en zeker omdat ik al zo vaak commentaar gehad heb. Op school, in winkels.. En af en toe heb ik daar echt sch**t aan, maar af en toe trek ik me dat heel erg aan.
Dat hij werkt en jij thuis bent is op zich prima, maar dat werkt alleen als jullie daar beiden nog tevreden over zijn. Een beslissing ooit gemaakt is niet onherroepelijk he? Misschien nog eens om de tafel. Dat je man fulltime werkt betekend ook niet dat hij verder geen verantwoordelijkheden heeft. Ik zou er niet mee akkoord gaan dat hij pas thuiskomt bij het bedritueel en dan ook in het weekend nog werkt. Wat betreft de driftbuien, ik zou idd strakkere grenzen aanhouden. Het klinkt alsof ze die steeds verder oprekt door driftig te worden en dat jij alles doet om het haar naar de zin te maken. Zo werkt het natuurlijk niet. Die driftbuien niet accepteren en duidelijke consequenties eraan verbinden. Gillen als je boterham niet goed gesneden is?? Prima dan gaat je bord direct weg. Kinderen hebben echt duidelijke grenzen nodig en als ze die niet krijgen zoeken ze die op. Maar bovenal moet je hulp van je man krijgen en het niet alleen op blijven knappen.
Hoe oud is je kindje? 1 uurtje in het weekend? Blijven nog zat uurtjes over voor hem om wat meer de kinderen te doen terwijl jij een moment voor jezelf hebt!
Zoals @tuc zegt: het is niet omdat je die afspraak gemaakt hebt, dat jij dan maar moet verzuipen. Beslissingen kunnen ook fout zijn, geen ideale situatie opleveren. Dus ga samen met je man op zoek naar hoe het voor jou beter kan. Twee avonden in de week vroeger naar huis. In het weekend een namiddag waarin jij iets alleen kan gaan doen. Elk een dag uitslapen in het weekend. Een dag extra opvang in de week zoeken... Er zijn vele opties. Bovenal moet je je niet schuldig voelen. Kinderen opvoeden is zwaar. Punt. Ik heb een zware baan, maar dat is niets vergeleken bij een dag met mijn twee kinderen, wat mij betreft. Ik ben vaak blij op maandag dat ik weer kan gaan werken
Dit inderdaad. Mijn werk is druk en ik mis mijn kids echt wel, maar het is anders druk en kom daar meer tot rust. Vond het zwaarder toen ik nog altijd thuis was en mijn man vaak aan het overwerken was.
Ja, en? Hij blijft een vader, carrière of geen carrière.. En in het weekend zitten veel meer uren dan die paar dat ie werkt. Bij ons ben ik degene die carrièrepad heeft gekozen, ben daarvoor hard aan het werk en volg daarnaast 2 specialisaties. Dat is echter mijn keuze, niet die van mijn kinderen. Voor hen ben ik hun moeder, en absoluut medeopvoeder. Dan maar eerder naar huis en s avonds doorwerken als kinderen op bed liggen. Komt regelmatig voor. En van andere kant: mijn man heeft echt zijn complete leven niet moeten laten vallen. Je vult toch niet AL je tijd enkel met verzorging van 2 kinderen? Je interesses, hobbies, buitenhuisactiviteiten, vrienden enz kunnen ook met kinderen. Persoonlijk zou ik eerst proberen om iets te veranderen aan de mindset, bij jullie beiden.
Ik herken het ook wel. Hier 3 kinderen waarvan de oudste nu 4 ochtenden per week naar school gaat. Ik vind het ook pittig. Mijn man heeft een eigen bedrijf en werkt veel. Hij is zaterdagmiddag en zondag thuis en dan probeert hij wel te helpen met de kinderen. Maar het meeste doe ik alleen. Ik probeer er juist wel op uit te gaan met de kinderen. De jongens allebei op de fiets en dan een grote ronde maken. Dan zijn ze lekker moe. Als ik alleen maar thuis zit word ik er ook niet vrolijker op
Ik merk wel vaker dat als de moeder volledig thuis is en de vader volledig werkt, dat op de momenten dat beide ouders thuis zijn de zorg ook veel op de schouders van moeder komt, terwijl dat bij twee werkende ouders wat minder zo lijkt te zijn (in mijn omgeving dan). Ik heb zelf pas een paar maanden geleden ontslag genomen bij mijn vaste baan (doe nu wel thuis wat als de baby slaapt, maar dat is niet veel) en daarom is mijn man gewend om ook alleen voor de kinderen te zorgen. Deze week is vakantie bij ons en ik heb dan ook aangegeven dat ik wil dat hij ook een dag vrij neemt om voor de kinderen te zorgen (dat had hij ook gedaan als ik nog zou werken dus waarom dan nu niet meer) en ook in het weekend ben ik meestal een halve dag zelf dingen aan het doen! Ik zou dus sowieso met je man gaan afspreken dat je elke week, elk weekend bedoel ik een halve dag helemaal voor jezelf hebt. Waarom niet?