Hey meiden, Ik weet niet zo goed wat ik precies met dit topic wil. Maar ik heb zojuist gehoord dat mijn vader na ruim 30 jaar besloten heeft een punt achter het huwelijk met mijn moeder te gaan zetten. Het rommelde al jaren, maar toch voelt het als een donderslag bij heldere hemel. En ondanks dat ik al ruim 10 jaar het huis uit ben, raakt het me ontzettend. Heb mijn baas gebeld dat ik morgen in ieder geval even niet kom werken, dat was geen probleem. Maar zit nu een beetje verslagen op de bank, bang voor wat er komen gaat.
Ouders die gaan scheiden heeft altijd impact op je of je nu 3 of 30 bent. Tuurlijk verschilt de mate waarin je er “last” van zult hebben en zul je zeker nu waarschijnlijk eerder psychisch dan praktisch last ervaren. Ook jij moet door een soort rouwproces over iets dat er straks niet meer is. Dus ik denk dat je gevoel nu heel normaal is. Later is het denk ik goed je te beseffen dat je niet meer afhankelijk bent van je ouders en de keuze die zij maken, je hoeft niet meer mee te gaan in een co-ouderschap en je huis en spullen zal niet opgedeeld gaan worden in tweeën. Je kunt je eigen keuze blijven maken en je mag als je daar aan toe bent best de wens bij je ouders neerleggen dat zij bijvoorbeeld nog wel tegelijkertijd op de verjaardag van jou en je kinderen verschijnen. Ook is het goed om er voor te waken dat je niet klaagmuur wordt over de ander wanneer je bij de een bent. Dingen die je beter in de hand kunt houden nu je zelf ouder bent, je mag daar best heel duidelijk en soms misschien zelfs “hard” in zijn. Ja er zullen ook veel praktische dingen veranderen zoals bv de feestdagen. Mijn ervaring is dat zo’n derde kerstdag en 2x sinterklaas ook leuk en gezellig kunnen zijn. Sterkte ermee!
Euhja, wat je jaren als "normaal" bent gaan vinden wordt ineens "anders". Ook als 30'er is dat een ding waar je even doorheen moet om aan te wennen, dat het gewoon anders gaat worden. De vergelijking met rouw vind ik nog niet eens zo heel slecht denk ik. De klap in je gezicht De "waarom" vraag De "hoe nu verder" fase De praktische zaken, de administratieve rompslomp. Lijkt me een raar idee. (mijn vader is overleden overigens, dus moeilijk voor te stellen)
Is toch niet gek dat je hiervan schrikt en van slag bent... Je weet niet beter en nu gaat er een hoop veranderen. Luister vooral naar je gevoel. Sterkte ❤️
Ik heb nu een goede band met allebei mijn ouders. We zien elkaar regelmatig en spreken elkaar heel veel. Ze zijn ook super leuk als opa en oma. Ik ben denk ik vooral bang voor een vechtscheiding waardoor ze elkaar straks niet meer kunnen luchten of zien. Dat ik straks de verjaardag van van onze dochter in stukjes moet hakken, een deel met opa en een deel met oma. Ook houden ze elkaar nu actief, ze hebben allebei relatief weinig mensen om echt op terug te kunnen vallen. Dus angst dat het straks 2 oude eenzame mensen worden. En vanuit een egoïstisch oogpunt dat ik straks niet de zorg voor mijn ouders en schoonouders ga krijgen, maar dat het verdeeld is over 3 huishoudens. @Zwaluwtje13 ik denk inderdaad dat het een soort rouwproces is van iets dat ooit is geweest. Praktisch heeft het weinig impact, we hebben een eigen huis. Maar emotioneel komt het inderdaad wel flink binnen. Wij hebben gisteren een stel nieuwe pannen gekocht, eerste gedachte is nu 'die oude maar niet weg doen, misschien moet er een heel nieuw huis ingericht gaan worden'
Het komt ook wel even binnen zulk nieuws… Mijn ouders zijn drie jaar geleden gescheiden. Na een huwelijk van 33 jaar. En zowel ik, als zij, hadden gewild dat ze het eerder gedaan hadden! ik had er eigenlijk al snel vrede mee. Mijn broertje minder. Het lastige bij ons was dat mijn vader twee weken daarna gediagnosticeerd werd met kanker. Dus heb ik het traject met hem doorstaan. Mijn moeder kon dat toen ook echt niet. maar na een paar maanden ging het al beter. Nu gaan ze super goed met elkaar om. Ze wandelen geregeld samen, gaan samen lunchen om lopende zaken te bespreken mbt geld en dergelijke. Volgend weekend gaan we zelfs een weekend met elkaar weg! Zowel vader als moeder in zelfde huisje maar aparte slaapkamer. Ze hebben een modus gevonden waarin het goed gaat. En het kan juist goed gaan zo’n weekend omdat ze elkaar daarna weer even niet zien. ik wilde hier alleen maar mee vertellen dat het niet het einde van de wereld is. Het is een nieuwe fase die niet per definitie negatief hoeft te zijn nadat de storm is opgetrokken.
Wat ontzettend rot voor je je basis valt voor je gevoel uit elkaar, logisch dat dit je veel doet! Ik zou ook een hoop praktische vragen hebben: komen ze samen op verjaardagen, kerst etc?
Herkenbaar. Hier gingen ouders ook na 30 jaar (25 jaar huwelijk) uit elkaar. Ik was al een paar jaar het huis uit, broertje en zus niet. Het was een rare periode, niet altijd even makkelijk. Hier vader ook weggegaan. Heb hem dat een tijd kwalijk genomen. In het begin waren verjaardagen, feestdagen of wat dan ook heel lastig. Ik vond dat ik moest regelen wie wanneer en hoe laat kwam. Die verantwoordelijkheid voel je toch als kind. Heeft even moeten groeien tot ik kon zeggen: ik vier mijn verjaardag dan en dan om 4 uur, zie maar hoe jullie dat regelen. Ze konden de eerste jaren namelijk niet samen in één kamer zijn. Moeder had veel woede in zich omdat hij weg ging. Nu vind ik het nog irritant met bijvoorbeeld feestdagen. En ook het verdelen van aandacht: als je je vader te eten vraagt, voelt het toch alsof je je moeder even later ook moet vragen omdat het anders niet eerlijk verdeeld is. Daar heb ik nu nog het meeste last van. Je wil niemand tekort doen. Veel sterkte er mee, want leeftijd zegt echt niks als het gaat om ouders die gaan scheiden!
Je gevoel is ook heel begrijpelijk! Je krijgt er extra zorgen bij. Als iedereen blijft communiceren kan dat nog steeds goed gaan alleen op een andere manier. Dat is voor iedereen lastig omdat je al een bepaald patroon hebt wat ook veilig voelt. Mensen zijn gewoonte dieren en daar van afwijken is lastig. Heb je iemand waar je hiet goed over kan praten? Anders kun je hier van je af schrijven.
Gelukkig kan ik er met mijn man goed over praten, al vind hij het ook lastig te accepteren. Hij zegt steeds "ik weet nog niet of dit wel definitief is". Geloof dat ik het makkelijker accepteer Wij hadden tot gisteren gasten uit Oekraïne (doorgestroomd naar een permanente locatie), dus ben nu de zolder maar aan het opruimen em vrij maken zodat mijn vader hier tijdelijk kan verblijven. Zelf merk ik dat ik hele praktische vragen heb. Ook gevraagd of er een ander in het spel is, maar hij zegt zelf van niet. Zo als gezegd, het rommelde al tijden, maar het leek nu juist stabiel goed te gaan. Mijn broertje was totaal niet verrast, al moet het bij hem misschien gewoon nog landen. Morgen gaan mijn ouders praten, normaal ben ik de gene die bij dit soort gesprekken zou zijn. Maar nu neemt mijn broertje het op zich, stiekem best wel even fijn. De ervarongsverhalen doen me goed! Het gaat heel hard werken worden voor ze om dit tot een goed einde te brengen. Wat ik nu van ze hoor willen ze zich daar wel voor inzetten. Ze beseffen dat ze door kinderen en kleinkinderen aan elkaar verbonden zullen blijven. Dus de focus ligt nu op "niet erger maken".
Dat is in ieder geval een goed begin. Hopelijk komen ze er zo samen uit. Niet meer samen willen leven is ook niet iets wat je spontaan roept. Dat zou geen lichte beslissing zijn geweest.
Ik weet niet hoe oud je ouders zijn, maar het vaker voor dan je denkt. Kinderen zijn de deur uit, dan verandert de situatie thuis al iets meer. Dan komt op een gegeven moment het pensioen in zicht, dan rijst soms de vraag: wie ik met de ander nog wel hele dagen met elkaar opgeschept zitten. En soms komt daar het antwoord nee uit. Zeker in de Corona periode, waar je veel minder erop uit kon, is voor sommige een eye-opener geweest. Zolang er geen 3e persoon in beeld is, en er samen er goed uitkomen qua huis en financiën. Dan is er namelijk geen strijd, dan kunnen ze gewoon door 1 deur.