Uhm, dit is niet iets wat ik verzin om het verzinnen. Dit zie ik vaak om me heen. Ik vind niet dat ik mezelf hoef te verantwoorden, dus waarom zou ik iets verzinnen.
Als dat voor haar steekhoudende argumenten zijn, dan is dat toch prima? Het gaat niet bij elk leeftijdsverschil op inderdaad, maar ik zie het vaak genoeg. Als wij bijvoorbeeld een derde zouden krijgen, dan moet die idd ook mee in het ritme van de oudste. Terwijl ik iemand ben die erg is van de baby volgen in zijn/haar ritme. Dus het zou mij best tegenstaan om de baby elke keer uit bed te plukken. Voor mij zou het dan weer geen doorslaggevende factor zijn om er niet aan te beginnen. Maar ik kan mij voorstellen dat als je een tweede al niet ziet zitten, dit een van de dingen is die je bevestigd in dat gevoel.
Hier ook bewust maar 1 kind. Ik herken veel van wat je zegt. Ik heb mijn slaap nodig en hecht waarde aan me time, leuke dingen doen met vriendinnen en mijn werk. Het eerste jaar vond ik heel heel zwaar en vanaf 1,5 jaar werd de wolk pas roze. Hoe ouder zl wordt hoe meer ik geniet, maar de tropenjaren ervaar ik echt zo. Gewoon omdat ik gesteld ben op simpele vrijheid zoals alleen naar de wc gaan, een kop thee drinken op de bank met een tijdschrift en rust. Mijn man vindt hetzelfde en dat is super fijn. Zelfs hebben we geen warme band met onze broer (wel met 1 schoonzus). Geen haar op mijn hoofd die eraan denkt de komende 18 jaar dreinende peuters en ruziënde pubers uit elkaar te trekken 'omdat het zo hoort' of 'zodat hij een brus heeft'. Met zijn 3en zijn we compleet gelukkig en gelukkig compleet.