Pffff, ik heb het even helemaal gehad hoor ... Mijn emmertje is vol, voel de tranen al de hele dag achter mijn oogleden branden. Herken de signalen, hoofdpijn, chagrijnig, moe, piekeren. Het 'leven' kost altijd al redelijk wat energie met 3 jonge kinderen (waarvan 1 'speciaal') en een parttime baan, maar de laatste weken paar bakken water in mijn emmertje erbij gekiept: - mijn beste vriendin verloren op MH17 (en hele nasleep ervan, ze is nog steeds niet geidentificeerd) - mijn vakantie onderbroken, nu helaas geen verlofuren en geen geld meer om het 'in te halen' - in 'gevecht' met de gemeente (bezwaarprocedure loopt) omdat ze mijn zoon geen taxivervoer meer willen geven en ik daardoor helemaal klem kom te zitten. Ik moet namelijk ook mijn dochter ophalen op haar school en kan simpelweg niet op 2 plaatsen tegelijk zijn. - het opeens dus moeten halen en brengen van mijn zoon (met de auto), waardoor ik opeens meer dan een uur extra per dag in de auto moet zitten, puur en alleen om kinderen thuis te krijgen. - pijn van bekkeninstabiliteit die weer aan het opspelen is omdat ik nu zoveel in de auto zit en niet meer fiets. - school van mijn zoon heeft 0,0 begrip voor situatie en heeft ons al op de vingers getikt dat we er maar voor moeten zorgen dat we op tijd bij de poort staan. Want, zo zegt hufter van management, 'zij moeten het ook gewoon regelen voor hun kinderen, zoals alle andere ouders'. (wedden dat die geen kind op speciaal onderwijs heeft :x!) - geen enkel idee hoe we het moeten oplossen, als gemeente niet over de brug komt en school moeilijk blijft doen. - zorgen om mijn jongste, die 'mijlpalen' van spraak/taal bij CB nog niet gehaald heeft en extra 'in de gaten' gehouden moet worden. En ik merk nog niet direct dat ze een inhaalslag aan het maken is. - gedoe met borstvoeding, heb al weken pijn bij het voeden en al tig dingen geprobeerd, adviezen gevraagd, zonder dat dit effect heeft gehad. - zoveel tijd kwijt met bovenstaande dat mijn huis een grote bende is, wat mij ook weer stress geeft. En dan nu: angst dat ik echt overspannen ga worden ... Ik weet even niet meer zo goed hoe ik het 'tij' kan keren en rust voor mezelf kan creeeren.... (wat kunnen jullie hiermee? Niks. Maar bedankt voor het luisteren)
Jeetje meid.. Ik wil je gewoon even een dikke digiknuffel geven! Knap hoe je het allemaal doet en snapt dat het nu te veel word zo
Ach meisje toch hele dikke knuffel!! Kun je niet met iemand in de buurt overleggen om jullie dochter naar school te brengen? En misschien tich naar de dokter? Om te kijkend hij je ergens mee kan helpen?
Meid wat zwaar en verdrietig allemaal. Wat verschrikkelijk ook dat je vriendin nog niet geidentificeerd is. Heb je mensen om je heen die je misschien wat kunnen ontlasten? Sterkte!
Gecondoleerd.. Probeer iemand te vinden waarbij je je gevoelens kwijt kan. En wellicht hulp zoeken om jezelf weer op een rijtje te krijgen. Komt goed, echt waar! Sterkte..
Jee dat is wel een heleboel water erbij in je emmer.. Ik heb niet echt tips, behalve dan dat ik als ik e.e.a. zo lees misschien de bv iets is wat je kan beïnvloeden.. is stoppen een heel stom idee ? Moet je jezelf dit nu wel aandoen vraag ik me af? Zeker als het niet zo goed gaat Nou ja hopelijk valt dat niet verkeerd, maar dat is wat ik dacht.. Sterkte in ieder geval !
Heftig. Wees lief voor jezelf, het is allemaal niet niks... Heb je een partner? Kan die (onbetaald) extra verlof opnemen om het tijdelijk te verlichten? Anders familie of vrienden inschakelen?
Tis zeker veel wat je allemaal meedraagt. Is het misschien een oplossing dat je dochter met een vriendinnetje mee naar huis gaat en dat je haar daar op haalt. Ik denk dat er vast wel iemand te vinden is die je situatie begrijpt en kan helpen. Ondertussen kun je dan je zoon ophalen. Hoop dat je er wat aan hebt. Sterkte
Dat is niet niks! Geen wonder dat je emmertje overloopt! Heeft je zoon of dochter een vriendinnetje met leuke ouder die even wachten wil tot jij er bent?
Pittig. Zoals gezegd: probeer andere ouders in te schakelen om je te helpen... Je hoeft het niet alleen te doen.
Vooral met dat halen en brengen van en naar school; daar gaat teveel tijd voor je inzitten. Kan je niet met andere ouders om en om rijden? Veel sterkte met alles. En ja voor in huis misschien even een paar keer hulp nemen zodat je daar weer overzicht krijgt.
Ooit wel eens depressief geweest? Vanwege de angst voor een depressie? Meis, het is ook niet niks wat er nu op je af komt allemaal. Geen wonder dat je er door heen zit. Ik hoop dat je een beetje door de bende in huis kunt komen. Misschien een tip om een huishoudschema te nemen? Voor mij werkt dat, in mijn depressie, heel goed.
Ik zou idd eens kijken of er een moeder van een klasgenootje van je dochter is die haar 's morgens en 's middags mee zou kunnen nemen. Kun je een beroep doen op je (schoon)moeder om een keer te komen helpen in huis? En zoals ik eerder al zei, echt achterlijk dat je zoon niet met het leerlingenvervoer mee mag :x.
Heel veel sterkte! De enige tip die ik je kan geven: zet je over een eventueel schaamtegevoel heen en vertel in je omgeving dat je emmer op overlopen staat. Een aantal mensen zal je dan plichtmatig sterkte wensen, maar er zullen ongetwijfeld een paar schatten tussenzitten die je willen helpen. Probeer in kleine stapjes te denken voor jezelf. Het is net als je huis opruimen: als je alles in 1 x op moet ruimen en schoon moet maken is het een ongelofelijk klus, maar als je elke dag een kwartiertje aan de slag gaat voelt het al heel anders. Choose your battles en ook jij mag je gewoon rot voelen (en daar mogen anderen ook best rekening mee houden!).
Veel sterkte en een dikke knuffel! Heb je een fijne huisarts? Misschien lucht het een beetje op om met hem of haar te praten.