Sinds gisteren heeft mijn vriend besloten dat het na bijna 11 jaar over is. We hebben 2 kids (2,5 & 6) In onze relatie hebben we veel ups & downs gehad, maar uiteindelijk bleven we voor elkaar kiezen. Het laatste half jaar ging het weer bergafwaarts. In het jaar daarvoor zijn we verhuisd, in de schuldsanering gekomen, ben ik overspannen geweest en heb daarvoor medicijnen geslikt. Ook ben ik van baan veranderd. Gisteren heb ik hem laten weten te willen praten omdat het niet lekker loopt. Veel oorzaken daarvan liggen bij mij. Punten die zeker wel veranderd kunnen worden. Het kwam er uiteindelijk op neer dat we beiden twijfelen of deze 4e poging om voor elkaar te gaan zou slagen. Vriend heeft daarop besloten dat het beter is om ieder zijn weg te gaan. Verstandelijk heb ik hier vrede mee, maar gevoelsmatig absoluut niet. Ben kapot van verdriet en de kinderen vragen naar papa. Vooral de oudste (met adhd) mist papa. Ik zou het graag nog een kans geven, al is het maar voor de kids, maar hij heeft gezegd dat hij niet meer wil. Dit weekend komt hij nog langs om te praten over de kinderen. Ik weet het allemaal niet meer, ben kapot van verdriet. Ik kan gewoon in dit huis blijven en hij zegt zich wel te redden. Vindt dit zo erg, ook voor hem, hij laat alle vertrouwds achter om nu vooralsnog bij zijn zus in te trekken. Iemand tips hoe ik dit alles kan verwerken? Heeft het nog zin om te praten of moet ik het even de tijd geven? Ben er gewoon helemaal kapot van. Alvast bedankt voor het lezen. Groetjes, Patricia
Hey meid, ik heb zo geen advies. Maar wil je wel alle sterkte toewensen en er met iemand over praten is het beste... misch een psych. of maatschappelijk werker? En probeer er voor jullie kinderen er samen zo goed mogelijk uit te komen samen en wees eerlijk tegen jullie kinderen. Misch is het co-ouderschap voor jullie een optie? zodat de kinderen hun papa en mama elk 50% kunnen zien? Maar wellicht helpt voor jullie praten met iemand of iemand die kan bemiddelen en kan zien wat de beste optie voor jullie is? heel veel sterkte toegewenst! Liefs Annette.
Wat vervelend zeg patricia. Hebben jullie al eens gepraat met een relatietherapeut? Iemand die er onafhankelijk naar kijkt? Misschien is het een idee om hier een keer mee te praten! Al is het voor jezelf dat je het een plek kan geven. (ik zit op dit moment in hetzelfde schuitje en weet heel erg goed hoe je, je voelt) ik kan niet zeggen dat het minder of meer word. zelf heb ik ups en downs en kan ik ook de hele dag huilen dat ik hem mis en dat ik wil dat hij terug is. Hier bij ons!