Hoi allemaal, Ik zit met een hele moeilijke beslissing. Ik heb een 16,5 jarige Jack Russel. Hij is sinds 6 jaar mijn allerliefste maatje. Sinds 3 jaar is hij zichzelf niet meer, hij lijdt aan dementie. Het begon met gedragsveranderingen (happen, niet meer geaaid willen worden, angstig zijn snachts). Nu wordt het steeds erger. Hij slaapt de hele dag, kijkt niet meer op of om wanneer je thuiskomt, is helemaal apathisch. Wandelen vindt hij helemaal niks meer terwijl hij vroeger de hele dag kon spelen en wandelen. Nu 'durft' hij niet verder dan het veldje 20 meter verderop en dan wil hij zo snel mogelijk weer naar binnen. Enige waar hij blij van wordt is eten, verder helemaal niks meer. Sinds een jaar heeft hij af en aan periodes waarbij hij snachts helemaal de weg kwijt is. Hij loopt rond, is aan het janken, raakt verdwaalt in hoeken van de kamer en staat helemaal verdwaasd voor zn mand niet wetende wat hij moet doen. Het is hartverscheurend en ik moet er zelf van huilen. Dit gedrag duurt immers de gehele nacht en hij is dan echt helemaal in paniek en de weg kwijt. Toch heeft hij ook periodes dat het weer beter gaat. Periodes waarin hij slaapt snachts en overdag iets minder apathisch is. Ik weet echt niet meer wat een juiste keuze is. Elke nacht dat hij lijdt is er een te veel, aan de andere kant wil ik niet voor hem beslissen dat hij dood moet gaan als hij er zelf alles aan zou doen om te overleven. Het voelt bijna als mijn eigen hond vermoorden. Daarnaast ben ik heel erg bang dat ik een keuze zou maken op basis van het feit dat ik net moeder ben geworden en hem dus 'lastig' vindt. Ik weet gewoon echt niet meer wat een juiste keuze is. Ik hou namelijk echt wel zielsveel van hem ondanks dat hij niks meer is van wat hij was. Ik ben vorige week langs de dierenarts geweest en die gaf aan dat zij volledig achter euthanasie staat, wanneer ik er klaar voor zou zijn. Toch twijfel ik. Zie ik niet dingen die er niet zijn? Is het echt zo erg? Heb ik mijn verhaal niet overdreven waardoor de dierenarts een verkeerd beeld heeft gekregen? Daarnaast: nu zitten we in een slechte fase waarbij hij de hele nacht onrustig is, dit kan weer over gaan (is eerder ook geweest) en is het daarom wel een juiste keuze? Aan de andere kant komt het steeds weer terug en zal hij niet genezen, uiteindelijk wordt het alleen maar erger... Mijn vraag aan jullie: wat denken jullie van dit verhaal?
Als er meer slechte dagen zijn dan goede, dan is het tijd om hem te laten gaan. Heel veel sterkte met deze vreselijk moeilijke beslissing ❤️
Alleen al na het lezen van de eerste zinnen zou ik zeggen: voor de hond is het al lang tijd om te gaan. Maar voor jou als baasje komt iedere stap dichterbij dat einde nog altijd te vroeg. Je wilt je maatje gewoon niet laten gaan wat heel begrijpelijk is. Dat je hier een topic erover opent betekent dat je toch al iets meer (bewust) bezig bent met z’n naderende einde en beetje bij beetje dus mentaal al met kleine stapjes afscheid neemt. Sterkte in ieder geval Voor wat het waard is: onze oude dame (poes van 21) had de laatste 2 jaar dementie. En de rebel (ex-kater van 13) werd heel plots ernstig ziek, ook al merkten we dat niet aan hem. We kwamen het op een donderdag aan de weet. Eigenlijk wilden we maandag dan de euthanasie laten uitvoeren, maar ik vond bij nader inzien dat dat alleen voor ons was en dat we daarmee onze kat echt heel erg zouden laten lijden. Dus heb toen een afspraak gemaakt voor de volgende dag omdat ik het niet over het weekend wilde tillen. Soms moet je keuzes maken met je hoofd ipv. met je hart. Sterkte nogmaals.
Het is nooit de 'tijd' om een geliefd huisdier te laten gaan. Maar soms wordt je helaas voor die keuze gesteld. Je dierenarts kan er echt wel doorheen kijken, of mensen de ziekte van hun dier overdrijven of niet. Je dierenarts twijfelt niet, dat zegt genoeg. Sterkte, je hebt je hond een mooie oude dag bezorgd, je hebt gedaan wat je kon. En nu is de vraag stellen, de vraag beantwoorden.
Ik denk dat je, uit de liefde die je voor hem hebt, wel die keuze voor hem moet maken. Ja, het is een hele zware stap maar laat hem ajb niet lijden omdat je hem niet los kan laten. Houden van is ook laten gaan, juist als het een lijdensweg is. Heel veel sterkte toegewenst!
http://alstublaft.nl/zijn-we-niet-te-vroeg/ Dit boekje hebben wij van onze huisarts gehad. Toen hij vond dat het eigenlijk tijd was om onze hond te laten gaan. En naar het lezen van het boekje.... Vroegen we ons eigen af. Waarom we hem nog zo lang hebben laten leiden uit een soort van egoïsme omdat we hem niet kwijt wilden. Het was voor ons echt een oog opener. En het heeft ons vreden gegeven al missen we hem nog elke dag.
Inderdaad het boekje zijn we niet te vroeg, die geven wij vaak mee. Ook zeggen wij, als je dier niet meer dan 50% van de dag plezier heeft in zn leven. Zoals jij het nu omschrijft heeft hij maar weinig lichtpuntjes op een dag. En wordt het onderhand tijd om afscheid van hem te gaan nemen en hem rust te gaan geven. En 16,5 is echt een fantastische leeftijd! Sterkte met de beslissing!
Ik vind in jou verhaal de zeldzame "betere" momenten (want goed zijn die ook niet) niet opwegen tegen de slechte. Het klinkt alsof hij op is en de pech heeft dat z'n hartje t blijft doen. Ik als honden liefhebster zou hem echt laten gaan. Zeker met pijn in mijn hart dat wel. Onze hond (herder) is na bijna 14jr thuis aan een herseninfarct overleden. Was pats ineens weg.. Had haar graag nog gedag gezegd en wat lekkers gegeven. Dat zou dus ook mijn tip zijn. Plan het afscheid, verwen hen nog met lekkers,maak foto's en laat hem vredig gaan. Sterkte!
Als ik je post lees dan komt echt de liefde heel duidelijk over. Je vraag hoe ik hierover denk hoef ik vermoedelijk niet te beantwoorden. Ik vermoed dat je diep in je hart wel weet waar deze situatie naar toe gaat en wat het beste voor jouw hond is. Sterkte om deze moeilijke beslissing te maken!
Ik herken je verhaal (als buitenstaander) heel goed. We hadden toen ik een jaar of 19 was ook deze situatie met de oude hond van mijn moeder. Mijn moeder kon ook geen afscheid nemen terwijl ik wel zag dat het tijd was voor het dier. In jouw situatie zijn wij nu de buitenstaanders, we lezen dat het tijd is voor je hondje. Maar voor jou is deze beslissing zo moeilijk. Heel veel sterkte!
Wij hebben van de week onze kat na 16 jaar moeten laten inslapen. Hij was doof, blind, artrose, dement met had nog veel fijne momenten. Kwam met de maaltijden altijd bij de middelste op haar stoel zitten, sliep bij ons op bed en vond het heerlijk om geknuffeld te worden. We hebben veel gepraat wanneer we hem moesten laten gaan. Zolang hij nog veel goede momenten had dus niet en dan keken we het weer een maand aan. Helaas heeft hij maandag waarschijnlijk een herseninfarct gehad en was hij helemaal de weg kwijt. Leek al 'weg' te zijn, liep alleen maar rondjes en liet zijn behoeftes lopen. We hebben de dierenarts gebeld en hem de volgende dag in laten slapen zodat de kinderen nog goed afscheid komen nemen. Als ik jouw verhaal lees weet je het antwoord zelf al wel. Hoe moeilijk dit ook is....
Ik denk ook dat het tijd is om hem te laten gaan. Ik ben zo blij dat we de keuze kunnen maken om onze dieren humaan te laten inslapen als dat nodig is. We kunnen ze een lijdensweg besparen. Iets wat je ieder levend wezen gunt. Jouw maatje heeft een prachtige leeftijd bereikt en zijn lijf en geest zijn op. Liefde is ook loslaten, hoe moeilijk ook. Ik wens je veel sterkte.
Het is alsof ik ons verhaal terug las! Onze hond was ook 16,5. Dement, slechtziend, in de war, angstig in de nacht. Ze sliep al naast me in haar mand. Maar ik kon haar niet laten gaan, wist ook niet of dat juist was en of zij misschien nog wel ergens plezier had in haar leven. Ik vond dit zo lastig. Mijn man kon haar niet meer aaien, later ging ze ook lelijk toen tegen mijn moeder (die haar oppas ook was) en de laatste drup was toen ze mijn dochter wilde bijten. Zij deden alles samen. De enige tegen wie ze altijd lief en bij wie ze rustig was, was bij mij. Ik heb de dierenarts gebeld en zij kwam ook aan huis om huisdieren te laten inslapen. Dat voelde voor mij al zo veel beter dan met haar naar de dierenarts te gaan en zonder haar thuis te komen. De dierenarts heeft haar daarna meegenomen in haar eigen deken. Ik heb haar niet laten cremeren of iets. Sterkte, het is en blijft zo vreselijk lastig
Bedankt voor alle reacties. Eigenlijk ben ik er al heel lang mee bezig en het feit dat ik hier nu durf te vragen en ook langs de dierenarts ben geweest zegt eigenlijk al genoeg. Ik ben alleen heel bang de verkeerde keuze te maken en zoek daarin misschien gewoon bevestiging... Ik heb het boekje 'zijn we niet te vroeg' gelezen, @Maan14 dank daarvoor! Als ik dat zo lees is er geen enkele reden meer om hem te laten leven. Hij heeft geen hondwaardig bestaan meer. Je groeit zo mee met de ongemakken van het dier dat je het bijna normaal gaat vinden en steeds de grenzen verlegt. Als ik terugdenk aan drie jaar geleden had ik een compleet andere hond, soms vergeet ik dat wel eens maar als ik die vergelijking maak is hij niks meer van he vrolijke huppelende gekke jack Russeltje van eerst. Ik ga maandag de dierenarts bellen en dan kijken wanneer ze tijd hebben om bij ons thuis langs te komen. Elke nacht is eigenlijk echt een nacht te veel voor hem...
Zoals ik lees is die tijd nu gekomen. Een dierenarts weet wat hij doet. En je ziet zelf hoe slecht het gaat. Daarnaast zou ik het risico ook niet willen nemen. Je hebt een kleine baby. De hond is angstig, hapt en weet niet meer wat hij doet. Ondanks alle voorzichtigheid zit een ongeluk in een klein hoekje.
Veel sterkte. Je maakt de goede keuze In januari onze 15 jarige shiba laten inslapen. Gelukkig was dat moment voor ons duidelijk. Het moment zelf was heel vredig. De dagen daarna even echt niet leuk. Maar daarna kwam er een rust. De cirkel is rond ! Ze komen, en ze gaan. En tussenin doe je je best en heb je ze lief. Onze andere shiba is 14....