Hi, velen zullen hun hoofd schudden bij mijn verhaal. Zou ik ook doen. Ik blijk onverwacht bijna 7 weken zwanger. Van mijn 5!!! kindje Ik ben ruim boven de 40 en partner wil echt niet. Mijn eerste twee kinderen heb ik met mijn ex partner gekregen. Zijn bijna 18 en bijna 13 Mijn jongste twee zijn 5 en 3. Nee dit was zeer zeker niet gepland. Wordt erg vol in huis, geld natuurlijk krapper. Alle baby spullen weg. Ik had deze periode afgesloten( op af en toe een stiekeme jaloerse blik baar zwangere buik en gevoel erg te vinden dat deze periode achter mij lag. Maar ja, nu zijn we onvoorzichtig geweest. eigen schuld dus. En ik voel mijn hele lichaam al in zwangere staat. Borsten doen al maand erg pijn, voel de bekende spanning in mijn buik van een groeiende baarmoeder. Wat moet ik in godsnaam doen? Natuurlijk kan er nog een kind bij, al zal dat heus aanpassingen vragen van iedereen. Maar daar voel ik mij zo egoistisch over. Dat te vragen Het zal schuiven worden met de ruimte. Maar mijn oudste wordt 18. Hoe lang zal die nog thuis wonen? Het ergste vind ik de reactie van mijn partnet. Hij was er ook bij. Over 8 weken gaan we trouwen. Zegt hij nee tegen dit kind kan ik nooit met hem trouwen. Als ik dit kindje weg moet halen omdat hij mij niet steunt( red nooit 5 alleen) zal ik hem dat voor altijd kwalijk nemen. Of is dat raar? Ik wil hem niet dwingen en dat doe ik zo natuurlijk wel. Dit was ook absoluut niet hoe ik het had gepland. Maar het is nu eenmaal wel zo Ik zou alles testen doen die er zijn om er achter te komen of het kindje gezond is. Lullige is dat dat precies rond tijd geplande bruiloft valt. Zal dus waarschijnlijk ook niet meer in mijn mooie jurk passen Iedereen zal mijn buik kunnen zijn want bij 5e kind groeit hard aaagh word gek Wil in bed liggen met dekens over mijn hoofd en doen alsof dit allemaal niet echt gebeurt. Jee wat voel ik mij dom Maar toch, ik zag een kindje op de echo vandaag. 1,7 cm, nog geen hart actie maar wel dooier zakje Dat maakt het heel echt Plus mijn lichaam dat mij er constant aan herinnert. Ik voel mij moeder al van dit kleintje Voor mijn partner is het een dingetje wat zo weggehaald kan, zeker nu er nog geen hartactie is. Heel verstandelijk dus. Maar zo ligt het niet voor mij Jullie ongezouten meningen graag... Gr Aurora
Ik zou je heel graag wille feliciteren, maar weet niet of dat dat nu zo gepast is. Ik moet zeggen dat het wel erg makkelijk zeggen is dar een abortus zo gedaan is, omdat het nog geen hardactie heeft! het is jou kindje wat in jou buik groeit! Ik denk niet dat ik het zou trekken om het weg te laten halen omdat mn partner er niet achter staat, jullie zijn er met zn 2 bij geweest, en hebben samen sex gehad, en ook hij weet dat er van sex een baby kan komen, ookal is het niet geplant,.. ik heb helaas geen antwoord voor je wat je zou moeten en kunnen doen, alleen probeer met hem te praten als hij voor rede vatbaar is. ik zelf heb een moeder die mij op de wereld heeft gezet ook 41 was en daarvoor ookal 4 kinderen had, mijn zus is ook 50 en ik 31 en schelen 19 jaar, ik vind dat dat wel leuk, hoop dat je een goede keus kunt maken en dat jullie er samen uit komen, heel erg veel succes
Lieve Aurora, Als ik je verhaal lees, heb jij in je hart al gekozen wat jij wilt. Er zijn wat praktische bezwaren, maar die zijn op te lossen. Dat je verloofde het niet ziet zitten (waarom niet?) is natuurlijk wel erg vervelend. Maar zou t niet kunnen zijn dat hij nog echt aan het idee moet wennen? Het is ook niet niks als je dit niet op de planning had staan. Jij geeft aan niet met hem te kunnen trouwen als hij "nee" zegt tegen de baby. Hoe is t andersom? Zal hij je verlaten als je de baby laat komen?
Moeilijke situatie, vind het wel egoïstisch van je man dat hij zo reageert ik bedoel hij is niet gestruikeld en pielemans floepte er zo in, it takes two to tango ''geen hartslag'' tja maakt het niet minder moeilijk, je schrijft dat je 7.5 weken zwanger bent maar nog geen hartslag? vreemd meestal zie je dat wel op dat termijn. maar dat terzijde; Ik zou nooit een abortus doen omdat een ander dat wil man, moeder wie dan ook meningen kunnen gegeven worden maar alleen jij kan hier over beslissen, dan maar niet trouwen (wie zich brand....) en zoals ik het lees heb je al besloten en misschien moet hij eraan wennen? blijf erover praten. Veel sterkte en succes met beslissen
als ik het zo lees heb jij idd al gekozen en vind de reactie van je man wel heel krom en bot hij was er ook bij en deed het onveilig en hoe hij over dit kindje denkt ik snap best dat het een shock is miss moet hij even aan dit idee wennen maar neem geen beslissing waar je zelf niet achter staat
Jeetje, wat een heftige situatie. Natuurlijk staat jullie leven even op z'n kop, maar met wat creativiteit en praktische aanpassingen is het echt wel haalbaar. En dat je oudere kinderen hebt kan je ook juist zien als een voordeel, want met 13 en 18 jaar kunnen ze ook best met het een en ander helpen. Geef je verloofde de tijd om aan het idee te wennen. Jij voelt je zwangerschap door je hele lijf en voelt je nu al moeder, maar voor mannen duurt het even voordat het 'echt' voelt. Wanneer het straks op de echo een compleet mensje met hartslag en al is, zal zijn gevoel wellicht ook veranderen. Je zegt dat je hem niet wil dwingen, maar het is jouw lijf en daarmee ook jouw keuze. Als je het kindje laat weghalen omdat hij (of wie dan ook) dat wil, is het niet jouw keuze en zal je daar altijd spijt van hebben. Dat heeft niets te maken met hem dwingen. Het is logisch dat je van je aanstaande verwacht dat hij achter jou staat en je steunt in jouw keuzes. Volg je gevoel. Als hij echt van je houdt zal hij daar tzt ook in meegaan. Maar geef hem ook de tijd om het een plekje te geven. Ook zijn leven staat even op zijn kop. Heel veel sterkte, liefde en wijsheid gewenst!
ik vind de reactie van je man echt mensonterend. Te veel beïnvloed door de huidige weggooi mentaliteit en de zieke maatschappij. Het is een kind. Je kan er voor zorgen. Tuurlijk kan het, gemakkelijk, nee dat niet. Als hij dat niet wil en niet meer met je wil trouwen is hij vreselijk egoïstisch. Als hij abortus van je verlangt zul je hem dat inderdaad voor altijd kwalijk nemen en wie weet ga je dan alsnog bij hem weg, van verdriet en pijn. Wees aub zelf redelijk en doe wat je kan voor dit kindje, wie weet hoeveel plezier het jullie nog gaat geven.
Volgens mij weet jij precies wat je wil, en gaat het teveel tegen je gevoel in als je iets anders zou doen.. Je man heeft ook een idee, misschien ook mede door onverwachtheid nogal negatief. Je kunt elkaar niet dwingen iets te doen. En jullie waren er allebei bij, hij kan jou geen onvoorzichtigheid verwijten als hij zelf ook niet voorzichtig was.. Als je het niet houdt, dan kun je waarschijnlijk sowieso een goede relatie wel vaarwel zeggen, dat blijft altijd tussen jullie inzitten. Dus dan is de enige optie het houden en hopen dat hij toch bijdraait als hij aan het idee gewend is.. Als je er samen in gesprekken niet uitkomt, zou je eens kunnen kijken of je samen met de huisarts of een verpleegkundige kunt praten? Misschien kan diegene ook beter dingen uitleggen over de risico's.. Ik wens je veel succes met alles!
Ten eerste, nooit abortus laten plegen omdat een ander dat wil! Daar moet je zelf ook 100% achter staan.. maar buiten dat vind ik eigenlijk dat als je samen onvoorzichtig bent geweest en dit is het resultaat, dat je ook samen de verantwoording moet dragen van wat je zelf teweeg heb gebracht. Dit kindje heeft er niet om gevraagd om gemaakt te worden, laat staan om vernietigd te worden! Jullie zijn zelf verantwoordelijk voor de keuzes die je maakt, dus ook als de gevolgen eigenlijk niet zo lekker uitkomen. Het belangrijkste is om nu eerst goed met je man er over te gaan praten en ook aan hem uit te leggen dat je geen abortus kunt laten plegen alleen omdat hij dat van je vraagt. Ik hoop dat jullie er samen uit komen en samen achter de beslissing staan die jullie gaan maken!