Waahhhhh!!! Ik moet het even ergens kwijt! Begin dit jaar besloten mijn man en ik te gaan voor een tweede kindje. In juni liet ik mijn spiraal verwijderen en het klussen was begonnen. Na een nette cyclus van 28 dagen werd ik ineens niet meer ongesteld. 62 dagen duurde het uiteindelijk voordat ik teleurgesteld moest constateren dat ik ongi werd. Mijn cycli daarna zijn zeer grillig en onregelmatig geweest,en keer op keer bleek ik niet zwanger te zijn. Eind november krijg ik hartklachten en ga ik het medisch circuit in. Wegens alle onderzoeken en tests besluiten we dat het beter is om het zwanger worden even op een laag pitje te zetten. We zijn redelijk teleurgesteld over het feit dat onze 'laatste kans' nu voorbij lijkt te zijn. We gaan een jaar in van vele onderzoeken en onzekerheden, dus druk zijn met zwanger worden kan er gewoon niet bij. Half december hebben we er ons bij neergelegd: als het nú niet gebeurd, stoppen we ermee. We wennen langzaam aan het idee van een leven met zijn drieën , en eigenlijk zijn we nu gewoon tevreden met wat we hebben. We hebben een mooie lieve , gezonde dochter, we hebben elkaar ... Het is goed zo. Wegens mijn rare,lange cycli is het niet raar dat ik alweer een cyclus heb van 56 dagen, maar de pijn in mijn borsten doet me toch nadenken. Na de drukke kerstdagen besluit ik voor alle zekerheid een test te wagen, hoewel ik zeker weet dat het toch niks is. Ik druppel de urine op de test en loop vervolgens weg. 5 minuten later bedenk ik me dat de test nog op het toilet ligt en ik ga hem pakken,eigenlijk om het in de prullenbak te gooien. Maar als ik binnenkom en de test zie liggen,zie ik een dikke vette streep! Ik roep mijn man en we kijken samen ongelovig naar de test. We schieten in de lach en beseffen het nog niet. Even komt de angst boven : hoe gaan we het allemaal doen met mijn hart , er moet een nieuwe kamer bijkomen , gaan we het allemaal wel redden? We hadden ons er net op ingesteld dat we met zijn drietjes zouden blijven,ons net tevreden gesteld met het leven dat we leiden... Dit is weer een hele omgooi,en soms is dat beangstigend... We besluiten er een nachtje over te slapen om alles te laten bezinken. Niet dat dat nachtje slapen er nog van komt,we praten de hele nacht in bed en komen tot de conclusie dat dit is wat we wilden! Wat we niet meer durfden te hopen,en wat nu, in onze allerlaatste kans,tóch gebeurd! We gaan er dus helemaal voor! Ik voel me erg dankbaar voor het feit dat ik op het laatste nippertje en geheel als verrassing, toch zwanger ben! i.v.m Mijn onregelmatige cyclus zou ik tussen de 4 en 8 weken zwanger kunnen zijn,dat moet een echo nog uitwijzen. Voorlopig houden we het stil,we willen eerst samen toeleven naar de eerste echo. Ik moest het toch even kwijt,omdat ik helemaal hyper ben,maar het nog nergens kwijt kan.
wowwww gefeliciteerd!! Hier kun je het gewoon lekker anoniem melden,..en wij zijn net zo blij voor jou hoor!! Geniet ervan!!