Nou! Anderhalve week geleden heb ik mijn hondje (mijn eerste huisdier) moeten laten inslapen. Hij is heel oud (15 jaar) geworden, dus ik mag niet klagen. Maar tjonge wat een verdriet. Ik heb al wel wat beleefd op gebied van overlijden, loslaten en rouw van jonge en oude mensen, mijn eigen miskraam enz. Maar zo'n verdriet als ik nu heb, heb ik nog nooit meegemaakt. Ik zit soms echt te hyperventileren zo erg. Mijn oud-oom was toevallig in dezelfde week overleden. Ik ben naar de crematie geweest maar ik was compleet gevoelloos ... ik dacht alleen maar aan mijn trouwe vriend die ik een paar dagen daarvoor in mijn tuin heb begraven. Erge rouw en verdriet om verlies huisdier, herkenning?
Ik heb nog nooit een trouw huisdier hoeven laten gaan. Maar bij het overlijden van mijn cavia en herplaatsen van een parkiet was ik al erg verdrietig. Onze jongste hond (3) is recent heel ziek geweest (nierkanker met volledige nierverwijdering en chemo) en als ik zie hoe ik dat beleefd heb houd ik mijn hart vast voor het overlijden. Onze oudste is nu 7 en ik heb nog een hoogbejaard paard staan, maar van die laatste heb ik al voor een groot deel afscheid genomen dus dat zal toch weer anders zijn. Ik ben weken ontroostbaar geweest toen de operatie van onze jongste er aan zat te komen, met een reeele kans dat hij dat niet zou redden, ik was toen al een ravage. Heel veel sterkte voor jou. Het lijkt me verschrikkelijk. Nog heftiger omdat het verdriet om een huisdier minder geaccepteerd is dan familie. Neem je tijd, je mag verdriet hebben, wat anderen ook zeggen.
Heel lief en bedankt! Jij ook heel veel sterkte met jouw jongste hond... ik hoop dat hij ondanks zijn geschiedenis nog heel veel jaartjes bij je mag zijn. En ook sterkte met jouw bejaarde paard... ook al heb je al beetje afscheid genomen. Als het zijn/ haar tijd is, zul je ervaren, dat je er toch niet klaar voor bent! Van mijn hondje wist ik dat het einde nabij was, elke dag nam ik afscheid met het idee dat dit misschien zijn laatste dag zou zijn... maar toen het echt niet meer kon en ik hem moest laten inslapen .. toen begon het verdriet pas echt. En het klopt wat je zegt ... er is weinig begrip voor of even misschien maar daarna krijg je een uitspraak als: "het is maar een hond he", ingewreven.
Heel erg herkenbaar, hier 4 van de 5 honden (zie foto 1 was niet aanwezig) in 3 jaar tijd moeten laten inslapen door kanker...2 gingen zelfs 8 weken na elkaar Heb nu nog 1 klein hondje (de shi'tzu naast de maltezer) die nu 15 jaar is en die is al een trouwe metgezel vanaf 8 weken oud, non-stop aan mijn zijde.. Nu mis ik ze nog steeds, ook al weet ik dat ik ze lijden heb bespaard, het is voor mij echt alsof je een familie-lid verliest. Heel veel sterkte!
Ach wat erg! Logisch toch dat je verdriet hebt. Ik vind een hond net een kind, heb er zelf ook een. Ze hechten zich enorm aan je en je bent nu gewoon een trouw maatje kwijt! Weet nog dat mijn moeder ook vreselijk verdrietig was toen haar hond werd ingeslapen. Weken nadien hoorde ze hem nog in huis scharrelen, terwijl dat natuurlijk niet zo was. In die periode viel ze kilo'/s af door het verdriet. Een dier kan je maar een keer pijn doen en dat is als ze overlijden. Heel veel sterkte! Xx
5 maanden geleden is onverwachts mijn kleine moppie overleden. 11 jaar is ze maar geworden. Ik hoor het mijn vader nog zeggen aan de telefoon... 😢 Nog elke dag denk ik aan haar en elke keer barst ik weer in huilen uit. Dus ja ik herken het helaas. Schaam je er niet voor! Je hebt zoveel gedeeld samen. Heel veel sterkte.
Heel herkenbaar, heb het gehad met mijn kat. Hij is nog geen 3 geworden maar was echt mijn maatje. Ik heb weken gehuild en vrienden en familie verzocht er niet meer over te beginnen. Het is inmiddels 6 jaar geleden maar ik denk nog steeds regelmatig aan dat beestje. Ik denk dat hij ook dikke vriendjes had kunnen worden met onze kleine, had me zo leuk geleken maar helaas...
Wat een verdriet inderdaad... Onze hond wordt 12...en ik weet dat het niet nog jaren gaat duren. Ik moet er niet aan denken om mijn lieve vriendje te moeten missen. Heel veel sterkte met het verwerken van het verlies.
Jeetje, wat verschrikkelijk dat je al van zoveel vriendjes afscheid hebt moeten nemen. Ik zie ook een prachtige Cavalier. Mijn hondje was ook een Cavalier ... Klinkt zo onwerkelijk om over hem in de verledentijd te praten.
Veel sterkte! Wat een rot gevoel... Heel herkenbaar overigens, 4 jaar geleden onze lieve hond in laten slapen, ze mocht maar 5 jaar worden. Wat een verdriet. Vorige week onze lieve kater, ik heb hem 11 jaar mogen hebben. Vrij onverwachts overleden. Het geeft zo veel verdriet. En wat een mooie: Een dier doet je maar 1 keer pijn, als ze overlijden.
Wat naar! Ik had een kat die 17 jaar is geworden. Vorig jaar hebben wij hem moeten laten inslapen. Ik kon er niet bij zijn...
Mijn poezenvriendjes heb ik na 15+ jaren moeten laten gaan. De laatste begin dit jaar. Ik hoor hem soms nog scharrelen. Er mist iets wezenlijks in huis. Ondanks dat ik ze mis, ben ik onwijs blij dat ze er zijn geweest en dat ik ze heb mogen verzorgen. Ze hebben mij veel plezier verschaft en ik heb van ze geleerd. Sterkte, TS!
Ik wens je heel erg veel sterkte toe. Het lijkt mij zo erg. En ook iets waar ik steeds vaker aan denk. Wij hebben een beagle van 13,5 jaar en labrador van bijna 12. Je merkt nu echt dat ze ouder worden beide. Ik zou kapot gaan als we ze kwijt raken. Het zijn gewoon onze kinderen en draaien mee in het gezin. Nogmaals veel sterkte, ik heb geen advies voor je maar ik kan je verdriet zo goed voorstellen. Wat een mooie zin een hond doet je maar 1 X pijn en dat is bij overlijden. Dat is zo waar!!
Ja heb ik ook gehad met mijn katje in september!! Ik was zo overstuur dat ik zelfs bij de huisarts ben geweest omdat ik niet meer wist wat te doen. Vervelend om te zeggen maar ik ben de tijd maar doorgekomen met oxazepam. Vooral het laten inslapen op mijn schoot heeft er echt ingehakt. Ik ben toch al zo gevoelig. Oh ja,en laat mensen maar praten met "het was maar een hond". Zoiets is gewoon vreselijk. Heel veel sterkte.
Zeker kan je er veel verdriet van hebben als je je trouwe vriend in moet laten slapen. Wij hebben in augustus onze hond in moeten laten slapen, het ging echt niet meer. Hij hoorde echt bij ons gezin en toen ineens was hij er niet meer en dan merk je hoeveel je met hem bezig was altijd, je hebt zoveel gewoontes samen. De eerste keer dat ik iets van eten liet vallen op de grond en ook gewoon onze hond riep, omdat ik dat anders ook altijd deed, zodat hij het op kon eten en hij nu niet kwam, logisch natuurlijk, maar ooooo zo pijnlijk. ik zag zijn overlijden nog enigszins aankomen, maar mijn man had altijd zijn kop in het zand gestoken en wat heeft hij gehuild, in al die 20 jaar tijd dat ik hem ken heb ik hem nog nooit zoveel verdriet zien hebben. We hebben met ons gezin heel wat gehuild en nu soms nog wel eens. Dus nee, het is echt niet gek dat je zo een verdriet hebt. Het betekend dat je hond heel veel voor je heeft betekend en hij/zij heel veel liefde van je heeft gehad. En helaas bij dat stukje liefde hoort ook dit verschrikkelijke los laten. Heel veel sterkte.
Wij hebben helaas op 29-3 onze Franse Bulldog van 9 jaar en 9 maanden moeten laten gaan en gister was de 1e dag dat ik niet zat te huilen Op 22-3 gingen we voor een echo van haar lever ivm een verhoogde waarde, maar omdat ze al 8 jaar aan medicatie zat ivm allergie gingen we er eigenlijk vanuit dat het daar door kwam. Haar lever was in orde, maar helaas werd er maagkanker gevonden precies op de overgang naar de darm. Meisje had begin maart nog een gebitsreiniging gehad en 'kon er nog jaren tegen'. Dus niet Met een operatie zou ze nog hooguit 6 weken hebben, dus hebben we besloten haar dat niet aan te doen en de zware beslissing gemaakt haar te laten gaan. Binnen 1 week van niets aan de hand naar hond weg Wat mij opviel was dat ze er zelf vrede mee leek te hebben. Tot aan de echo was er niets aan de hand en sinds dat wij het wisten was het een heel ander hondje geworden. Ze wilde niet meer kroelen en was heel erg onrustig, terwijl ze normaal hele dagen kon slapen. Als ze die laatste week eindelijk eens ging liggen lag ze met haar oogjes open. En dan toch nog springend en blij bij de dierenarts naar binnen gaan voor het inslapen Ik had het erg verwacht, maar zo veel pijn als ik nu heb had ik echt niet verwacht. Mijn zoontje van 6 is ook totaal van slag: doet lelijk, snel boos en zijn reacties zijn gewoon anders dan voordat we wisten dat ze ziek was en dood zou gaan. We hebben haar urn inmiddels thuis staan en hebben samen met zoon een mooi plekje gemaakt. Het is zó leeg in huis