Kweet niet of ik t hier goed neer zet, maar moet t ff kwijt... Al 3, 5 jaar waren mn schoonzusje en haar vriend bezig met t krijgen van een kindje. Na een jaar hebben ze medische hulp ingeschakeld. Zo kwamen ze bij ziekenhuis 1. Diagnose: hij slechte zwemmers en zij een afwijking aan de baarmoeder. Volgens t zh was een operatie bij haar nodig. Maar voor ze daar mee instemde wouden ze eerst een second opinion. Dus naar zh 2. Bij de overstap heeft zh 1 nogal wat steken laten vallen en erg traag gereageerd met het opsturen van gegevens. Diagnose bij zh 2: Hij inderdaad slechte zwemmers, maar met haar is niets mis. Alleen een wat onregelmatoge cyclus. Dus op naar t iui traject. Na 6 pogingen nog steeds niets. Dus verder kijken naar t volgende. ICSI zouden ze mee beginnen. Alles uiteindelijk in kannen en kruiken, lopen ze tegen een probleem aan. Ze moet dagelijks hormonen spuiten, maar ze is doodsbang voor naalden. Hiervoor heeft ze al bij een psycholoog gelopen, maar dat mocht niet baten. Uiteindelijk zijn ze afgelopen zaterdag toch gslestart. De 1e 2 dagen ging het spuiten best ok. Spuit 3 heeft ze 2 uur over gedaan. Spuit 4 heeft ze niet meer gezet omdat ze het niet meer aan kon. Ze vertelde dat ze zich voelde als iemand met hoogtevrees die elke dag boven op een ladder moet gaan staan. Een ladder die elke dag wat hoger wordt. Ze geven het dus op... Ze kan niet meer en durft niet meer. Vind het zo erg voor ze. Had t ze ook zo enorm gegund! Nu maar ff het nieuws verwerken...
Heftig hoor! Het is sowieso een loodzwaar traject en als je dan ook nog zo angstig bent voor prikken dan is het bijna niet te doen joh.. Sterkte!
Ooh meis, ik snap dat je dat even van je af wilt schrijven. Wat lijkt me dat moeilijk zeg. Ik kan het me niet voorstellen hoe zoiets moet voelen. Het lijkt me echt een enorme leegte. Maar ook voor de mensen die dicht bij haar staan lijkt het me moeilijk, zo machteloos!
Zo wat heftig... Kan niet iemand anders haar die injecties geven? of durft ze dat ook niet. Wat een moeilijke beslissing heel veel sterkte
Ik zou mijzelf ook niet durven prikken. Ik heb ook een naaldenfobie. Dat zou dan echt mijn partner moeten doen.
Wat erg.. maar erg lief dat jij zo met ze meeleeft. Ik hoop dat ze nog eens de moed vindt toch door te gaan..
Wat erg zeg ! Niemand die haar kan prikken ? Moet toch te regelen zijn. Lief dat je zo meeleeft , is ook niet makkelijk om het aan te zien !
Ik weet helaas deels hoe het voelt. Zelf hoop ik niet zover te komen dat ik stop. Wat triest zeg dat je zoveel angst kent dat je je grootste wens opzegt. Kan iemand anders de prikken niet geven? Ik doe het ook niet zelf hoor brrr...
Heel vervelend als dit je overkomt. Ik heb zelf ook een naaldenfobie en belande twee maanden geleden in het ziekenhuis na een ongeval. Na de operatie moest ik minimaal 6 weken tromboseprikken spuiten. En hoe lullig zo'n naadje ook is, het is me niet gelukt. Iedere avond heeft m'n vriend het gedaan. Wellicht moet ze zich dus door een ander laten prikken. Het blijft eng als je een fobie hebt, maar je ziet het moment van de prik niet aankomen.
Nou ik heb dan absoluut geen naaldenfobie gelukkig maar vind de Fragmin (bloedverdunner) die ik nu iedere dag moet prikken toch wel gemener dan alle prikken die ik heb gezet in de mmm.
Wat treurig prikken is nooit leuk, moet ook steeds even heel diep adem halen, maar kan me voorstellen dat het met een fobie helemaal een hel is. Veel sterkte voor jou en je schoonzus natuurlijk! (En iedereen die verder betrokken is)
Het is de naald waar ze bang voor is. Wie hem in handen heeft maakt niet uit. Haar vriend heeft t ook al geprobeerd. Ze heeft als klein kind hersenvliesontsteking gehad. Dan moet je zware medicijnen. Normaal krijg je die via een infuus. Maar dat ging niet, waadoor ze meerdere keren per dag hele pijnlijke spuiten kreeg. Ze kan het zich niet herinneren, maar ze heeft er wel een tik van gehad. Waarschijnlijk is dat de oorzaak.
Ik wil even een tip geven. Je kan ook thuiszorg inschakelen om elke dag de injectie te geven. Weet niet of zij daar al van op de hoogte is. Er is ook een zalf die verdoofd. Het heet emla dit gebruik je ook bij kinderen die geprikt moeten worden. Er bestaan ook naalden die je maar 1 per week moet vervangen. Mocht je wat meer willen weten, pb me dan . Sterkte!!!f
Allemaal heel lief aangeboden. Maar het is niet de pijn wat het probleem is. En ze hebben de spuiten kant en klaar aangeleverd gekregen. Voorbeeldje, ze valt al flauw als ze een inenting van t een of ander krijgt. Ze ziet de naald l, en weg is ze. Heel kort en dan is ze er weer. Het maakt dus ook niet uit of een verpleegster de spuit zet. Om de vergelijking met hoogtevrees aan te houden, ze zal die hoogte in moeten. En het maakt niet uit of ze een ladder op moet of met de lift gaat. Ze durft/kan het niet...
Wat erg voor haar natuurlijk voor hun beide. Weet niet zo goed wat ik moet zeggen. Ik ben uiteindelijk over mijn naalden fobie heen gekomen maar soms keert het terug en zit ik jankend met die prik in mijn handen. Sterkte voor jullie allemaal.
Vond het ook een verschrikking die prik, maar ik heb niet in de mmm gezeten (gelukkig) dus kan niet beoordelen of ze erger zijn dan de irritante tromboseprikken of niet.