Sorry, maar als je een antwoord als het mijne niet wil krijgen, moet je ook niet deze vraag stellen. Ik zeg gewoon hoe het is en volgens mij breng ik zelfs een nuance aan dus voel je aangesproken als je je aangesproken voelt. En ik raad je aan een biologieboek te gaan lezen, dan weet je precies welk "risico" je loopt.
Het geeft niet, ik heb de discussie die ik bedoel eerder gevoerd op dit forum. Eigenlijk is het geen discussie.. want ik begrijp goed wat je zegt, hoor. Het enige is dat ik daar zelf niet inhoudelijk op in wil gaan.. mijn vraag ging dan ook puur over 'voor het zingen de kerk uitgaan'. Maar natuurlijk, iedereen is vrij om zijn mening te geven,.. en dat geeft ook echt niet hoor.. ik wilde alleen aangeven dat ik er zelf liever niet op inga..
Ik zou je eerder druk maken om de eerste lozing dan... dan kán het kwaad al geschiet zijn... Wat vind je vriend er eigenlijk van... ik neem aan dat hij ook ooit iets over de bloemetjes en de bijtjes heeft geleerd? Wat als je nu zwanger blijkt te zijn?
Ik maak me niet druk... wat komt dat komt en ik weet zeker dat het goed komt. En als er geen kindje komt dan is het ook goed, dan moet ik gewoon nog wat geduld hebben. Er komt vanzelf een dag dat ook ik moeder mag worden!
Als je zo graag wil....... Zou ik eerder een goed gesprek voeren met je vent.... ipv.... ..... Want zoals het nu overkomt, LIJKT het naar mij toe, dat je blijft hopen totdat het zo mis gaat.... Daarom waarschijnlijk geen andere anti-conceptie??? Het is leuker om er samen naar toe te leven.... dan opeens zwanger te zijn.... (spreek uit ervaring...met pil trouwens) + als hij er niet aan toe is, kan dat behoorlijke spanningen geven.....
Toch fijn dat je daar zo zeker van mag(?) zijn. Er zijn genoeg mensen die het ook erg graag zouden willen, maar bij wie het helaas nooit lukt om zwanger te worden. Buiten dat om: ik ben het met al de anderen eens dat je er samen aan toe moet zijn. Maar goed, ik heb vorige topics gelezen die door jou opgestart zijn en heb daarin gelezen hoe jij er over denkt. Ik denk daardoor dat de meeste antwoorden verspilde moeite zijn.
Tuurlijk weet je niet 100% zeker of je moeder word uiteindelijk.. ik mag het alleen maar hopen. Dat is net als mensen die zeggen dat ze kinderen 'nemen'. Die beseffen denk ik ook niet dat het niet voor iedereen zo gemakkelijk gaat. En ik ben er getuige van geweest wat een kinderwens kan doen met je als het niet lukt. Ik heb genoeg vriendinnen die echt jarenlang hebben moeten wachten op het zwanger worden, of mensen die de ene miskraam na de andere krijgen.. verschrikkelijk. Het zwanger worden/zijn beschouw ik als een wonder. En even tussen neus en lippen door.. de mensen die mij hier denken te kennen en dus denken te weten waar ik mee 'bezig' ben.. (mijn vriend is er zelf bij en weet zelf dondersgoed waar hij mee bezig is) hij heeft gezegd dat hij hoe dan ook van het kindje zou houden en er voor mij en het kind zou zijn.. MOCHT het toch zo zijn dat ik zwanger ben. Kortom.. het verhaal is groter dan ik hier op het topic beschrijf. Ik heb ook aangegeven dat ik er verder niet op in wil gaan, en nu doe ik dat toch, om maar even aan te geven dat het allemaal niet zo zwart wit is als jullie denken. Ik zou niet willen worden afgetekend als een naief meisje van 16 dat denkt haar vriendje te kunnen houden door zwanger te worden.. het verhaal is echt veel complexer dan jullie waarschijnlijk denken. Maar goed.. dat even terzijde...
Mysore Veel mannen snappen niet zoveel van de "biologieles" hoor...... volgens mij zaten ze in die tijd... meer met hun hoofd bij de plaatjes... als dat ze iets van die theorie opgepakt hebben.... Voorbeeld: De tijd dat ik bv gaf kon ik geen anticonceptie slikken of iig cerazette gaf bij mij problemen... iig DUS aan de rubbers.... nouja na maanden gekloot te hebben met die rubbers.. werden we ook onvoorzichtiger... dus OOk soms voor het zingen de kerk uit.... ik had geen cyclus... maarja weet je natuurlijk nooit wanneer je eerste eisprong hebt.. iig op gegeven moment was vriendlief te laat met terugtrekken... dus ik zeg... dalijk word ik zwanger: waarop zijn antwoord was: "ach dat zal wel meevallen hoor... want het was maar een beetje"...
heb trouwens even in je berichten geblikt, maaruhhhhh............. het lijkt me toch echt op "dat je express "per ongeluk".... zwanger wilt worden.... dussuhhhh nogmaals ik zou eens even diep bij mezelf ten rade gaan, wat je reden daar voor is..... bewust/onbewust.... Als het eenmaal zover is... is er geen weg terug.... en soms lijken dingen mooier als dat ze zijn...... Weet niet hoe je situatie verder is...? leeftijd, werk, woning... etc. etc.. etc. kijk ongelukjes gebeuren.... maar op het moment dat ik mezelf voor een auto gooi.... is het geen "ongeluk" meer.... maar een bewuste keuze..... en soms zijn niet alle gevolgen te overzien.... of hebben we oogkleppen op....en WILLEN we het niet zien....
hoi Seth, Haha, ja dat klopt, ik weet niet waar die mannen met hun hoofd zaten met biologieles, seksuele voorlichting op school, noem maar op (en mijn vriend is ook nog eens Turks, dus praten met je ouders is ook taboe), maar je hebt gelijk. Ik heb mijn vriend uit moeten leggen wat ongesteldheid nou precies inhoudt, terwijl hij gewoon vwo gedaan had. Ik bedoel maar! Maar ik heb hem eigenlijk de afgelopen jaren behoorlijk wat bijgebracht. Ik heb hem ook gezegd dat ik zwanger kan worden van voor het zingen de kerk uitgaan. En dan was het nog niet eens zo dat we dat letterlijk zo deden, maar kwam hij bijvoorbeeld één keer in mij en ging er dan gelijk weer uit. Er was een periode dat hij heel erg voorzichtig was, maar de laatste maanden wordt hij steeds onvoorzichtiger. écht onvoorzichtiger. En ok. Ik geef het toe. Ik bén egoistisch door toch zwanger te willen worden van hem, ook al geeft hij aan eerst te willen trouwen (voor uitleg.. zie mijn vorige topics). Maar de wens is werkelijk waar meiden, echt enorm.. ik word 30 dit jaar. Ik heb al jarenlang een relatie. En natuurlijk, het liefst wil ik zwanger worden van hem terwijl we het allebei wensen. Echt. Dat zou geweldig zijn. Ik weet alleen niet of dat gaat gebeuren omdat mijn relatie eigenlijk al verbroken is omdat zijn familie mij niet accepteert. De druk is enorm op hem. En nu zitten we half tussen aan en uit in. Ik weet het wel, als ik niet in mijn schoenen zou staan, en in die van jullie, natuurlijk zou ik dan zeggen dat ik niet zwanger moet worden van hem. Dat het zorgt voor spanningen etc het is voor het kind niet leuk etc etc. Al die redenen, ik heb ze zelf al duizend maal door het hoofd gehaald. 'wat als..' Maar ik heb er vertrouwen in dat het goedkomt als ik zwanger wordt. Hij heeft het ook gezegd. Alleen het zal een heleboel gedonder worden als ik zwanger word (met zijn familie dus). Mijn moeder en mijn zus bijvoorbeeld weten allebei af van mijn gedachtengang. Ze staan achter me, begrijpen mijn gevoelens. Mijn gevoelens zijn egostisch.. maar na al die jaren... wordt de wens zo intens sterk om een kindje te krijgen.. van hem.. Je hebt vrouwen die niet zwanger kunnen worden of er heel veel moeite mee hebben, om biologische redenen. Maar er zijn ook vrouwen die door andere omstandigheden gewoon niet zwanger kunnen worden, die buiten hun om gaan. En ik voel mijzelf één van die vrouwen. En weet je, soms kom je op een kruispunt waarbij je sommige principes (die jezelf altijd gehad hebt) op de één of andere manier opzij geschoven worden, omdat je gevoelens overheersen. En ik heb heel wat rottigheid meegemaakt in mijn leven. Echt. Rottigheid waarvan ik dacht nooit meer uit te komen. Maar ik ben daar uit gekomen. Daarom heb ik vertrouwen in dingen die misschien komen gaan. Zo.. nu ben ik toch wel heel erg uitgebreid geweest..
Ik heb een eigen bedrijf en dat loopt zeer goed. Ik heb mijn familie in de buurt, een hele hechte band, fijne vrienden, fijne buren, afgeronde HBO opleiding.. alleen mijn relatie is dus niet zo stabiel.. Maar dat mijn vriend en ik van elkaar houden is een feit.
Ik geloof dat TS zelf ook niet zoveel van de biologieles heeft meegekregen, anders zou dit topic niet bestaan... (sorry, ik kan erg gewoon slecht tegen dit soort acties en naïviteit, het is wel een kindje dat je straks op de wereld gaat zetten en die is er altijd bij betrokken want je zal zien dat het in dit geval wel ineens heel snel gaat, God verhoede)
Ik heb prima biologieles gevolgd.. Ik denk dat dat voor iedereen geldt op deze website. Zoveel vragen over ditjes en datjes.. waarvan eigenlijk iedereen het antwoord wel weet.. maar soms zoeken mensen gewoon naar bevestiging van hun hoop en gevoelens. Ze vragen niet om afgezeken te worden. Ik ook niet. Ik ben zelf een kind waarvan de vader mij in de steek gelaten heeft toen ik 3 was. Als ik zwanger ben, heeft dit kind een vader die van dat kind zal houden en er voor dat kind zal zijn. Sterker nog, ik geloof dat de ouders van dat kind gewoon bij elkaar zullen zijn. Alleen de familie van vaders kant zal er niet blij mee zijn. Maar zal er zeker wel zijn voor dit kind. Dus waar heb je het over om zo te oordelen over mij? En wat ik hier zeg zijn dingen waarover ik met mijn vriend heb gesproken. Dus als ik zwanger zou zijn, zal dit kind alle liefde van de wereld krijgen, van beide ouders. Dus ik doe dat kind echt niets aan!!
Als je vriend bereidt is voor jullie kind te zorgen als je zwanger zou zijn en jullie bij elkaar zouden blijven en nu blijkbaar telkens het 'risico' nemen om zwanger te raken, waarom gaan jullie er dan niet gewoon voor? Ik heb je verhaal wel gelezen hoor (ook ander topic), maar als jullie dit echt niet zouden willen zou je er toch wel anders mee om gaan. Als je vriend dan wel echt voor jou en jullie toekomste gezin zal kiezen waarom nu dan niet? Wat is het verschil? Dit moet toch heel naar voor je zijn. Bijna iedereen hier weet hoe lang het (gevoelsmatig soms) kan duren voor je zwanger bent als je er eenmaal voor wil gaan en jij maakt dat kans dat je zwanger wordt elke maand heel klein en toch hoop je elke keer dat het raak is. Jullie kind verdient het toch ook om als meer dan een getolereerd foutje (van zijn kant) op de wereld te komen.
Nou ja zeg, als ik je post bovenaan deze pagina lees, zie ik toch echt allemaal aanwijzingen dat het niet zo zal gaan als jij je hebt bedacht. Maar dit heeft allemaal geen zin, je hebt besloten dat je je koppie in het zand wil steken en ik kan alleen maar hopen dat als je je koppie er straks weer uit haalt, je een top-leven hebt en je kindje niet zoals jijzelf zonder vader komt te zitten en jij zonder vent.
Hoi Mime28, Je hebt gelijk. Ik zou ook willen dat mijn vriend nu al 100% voor mij kiest, en dat ons kindje (als dat er wel op deze manier zou komen) 100% gewenst was ook door mijn vriend. Door mij is het sowieso 100% gewenst. Leuk is anders als ik op deze manier zwanger word! En ja ik heb het er moeilijk mee. Ook mijn schuldgevoel speelt, terwijl ik weet dat mijn vriend weet dat ik zwanger kan worden als we op deze manier doorgaan. Maar ja.. die wens is zo groot dat ik het dan ook op deze manier laat gebeuren.. maar ik denk dat iedereen liever huisje boompje beestje heeft en dan heel bewust samen zwanger word. Dan kun je samen genieten van de komst van je kindje. Natuurlijk. Dat lijkt me het mooiste wat er is, dat je dat kunt delen. Nu is dat niet het geval.. Ik hoop in mijn eentje.. en ik weet dat hij het wel moeilijk zal krijgen als ik wel zwanger ben. Ik weet dan ook dat mijn gevoelens egoistisch zijn. Maar gelukkig weet mijn vriend zelf ook dat ik iedere maand weer hoop op een zwangerschap. En hij respecteert het, hij begrijpt het. Hij neemt het me ook niet kwalijk zegt hij... gelukkig maar.