mysore... met mijn vader (en familie, want dat is 1 front) heb ik momenteel geen contact en is altijd een "knipperlicht" relatie geweest.... tja... wat voor effect alles op mij heeft gehad....: "dat ik geen vertrouwen heb in mensen of het nu familie is of niet"..... Heb altijd alles proberen te doen, bij iedereen om "geliefd" te zijn..... en die warme arm om je heen, maar daar ben ik vanaf gestapt.... al val ik soms nog wel eens terug.... "probeer eerst een warm nestje te bouwen, voordat je eitjes gaat leggen"....
Hoi Seth, Heel herkenbaar hoor, wat je zegt. Dat is ook mijn valkuil. Ik heb na de scheiding van mijn ouders 12 jaar lang geen contact gehad met mijn vader. Toen zelf contact gezocht en even contact gehad. We hebben elkaar ontmoet en ik ben wezen logeren bij zijn huidige gezin. Was wel leuk, hoor, maar daarna is het contact weer verwaterd. Nu heb ik ook geen contact meer met hem. Ik neem hem dat aan de ene kant heel erg kwalijk, aan de andere kant, ik heb hem niet nodig.. Mijn moeder is destijds vrijwel direct hertrouwd en dat is gewoon mijn papa, de man die mij heeft opgevoed. Maar ik herken wel wat je zegt dat je mensen tevreden wilt houden, graag wil dat mensen je aardig vinden. Dat heb ik nog steeds wel, maar probeer me daar wel bewust van te zijn. Maar jij bent geboren met het doel om de relatie tussen je ouders te lijmen? Dat hoor je wel vaker ja. En volgens mij werkt dat vrijwel nooit. Tenminste, dan is de relatie vaak al slecht volgens mij en dan willen mensen alsnog een kindje in de hoop dat de relatie beter wordt. (In mijn geval is dat niet waarom ik zwanger wil worden). Maar hoe is het met je kindje? Want je schreef dat je relatie verbroken was toch?
Tja om de relatie te lijmen... EN mijn moeder wilde graag een kind.... mijn vader wilde op gegeven moment een nieuwe motor kopen en toen zei mn moeder: koop jij een nieuwe motor.... wil ik een kind.... dus eigenlijk ben ik "geruild" tegen een motor....... Nee, ik heb dezelfde relatie als die van de "ongeplande" zwangerschap..... mijn eerste spruitje weghalen vond ik sowieso geen optie... EN ik heb er goed over nagedacht wat ik het kindje kon bieden mocht vader besluiten om niet verder te willen gaan..... ik heb een eigen huis...en had toen een goede baan..... (ben nu thuisblijfmoeder)..... Het kindje was (en nu zijn) mn eerste prioriteit..... een warm nest vind ik heel belangrijk..... "de basis en dit kan zoooo doorwerken als die verkeerd is"..... hier is alles op zn pootjes terecht gekomen... al heb ik wel een rotzwangerschap gehad.... en loop ik nu nog tegen problemen aan..... Als ik HAD kunnen kiezen, had ik het anders aangepakt.... daarom schreef ik in het eerste berichtje... dat een kindje waar je SAMEN echt voor kiest, veel leuker is..... niet dat mijn vriend het niet accepteerde.... maar mensen zijn zo gemeen..... hier werd bijvoorbeeld geluld dat het niet van mn vriend was... (want die kende ik net 5 weken) ALS jij nu zwanger zou zijn, geloof maar dat je alleen maar te horen krijgt dat je je vriend een "oor aangenaaid hebt".... al is het maar door die familie.... en dat heeft invloed op je zwangerschap.... en zo'n eerste zwangerschap komt niet terug.....
Hee.. Ik denk dat je daarover helemaal gelijk hebt. Zijn familie zal me kunnen schieten. Nu willen ze al niets met me te maken hebben. Ik heb dan ook helemaal geen contact met zijn familie. Maar mijn familie, mijn vrienden, ze zullen achter me staan. In het dorp waar ik woon wonen geen mensen die hem kennen, ze kennen alleen mij en ze kennen het verhaal niet. Dus in mijn eigen omgeving zal ik geen last hebben. maar ik ben me er wel van bewust dat ik wel veel stress mee zal maken, indirect van de familie van mijn vriend, via hem. natuurlijk ben ik ook veel liever zwanger, dat hij het ook graag wil en zijn familie ook (maar of ik nou met hem trouw of niet, zijn familie zal het sowieso niet goedkeuren). Maar de basis bij mij thuis, bij mijn familie, mijn vrienden, mijn dorp, mijn eigen eengezinswoning, mijn werk, etc etc, die is helemaal goed. Daarom weet ik dat ik een eventueel kindje een veilig en fijn bestaan kan geven. Ik zie trouwens nu dat je je derde kindje verwacht. Gefeliciteerd. Je tweede en derde zwangerschap hebben elkaar snel opgevolgd! Trouwens, zoals je het verteld, van de ruilactie tegen de motor, klinkt heel naar! Dat je dat ook weet.. lijkt me voor jou heel erg pijnlijk! Of voel je dat niet zo?
Ach... je kweekt eelt..... zeg maar.... Nogmaals..... en dit klinkt misschien hard... maar bedoel het goed: Als je vriend 100% zeker van jou is.... kiest hij voor jou..... pakt hij zn spullen... laat zn familie (iig voorlopig) voor wat het is.... en trekt hij bij jou in..... (ook zonder kind..) Er is "iets" waarom hij dat niet doet..... dus eigenlijk meer de taak om te vissen: wat daar de ECHTE reden van is.....
Het klinkt niet hard.. die opmerking vliegt me met regelmaat om de oren Ik weet wat het is. Hij en ik hebben best wel wat cultuurverschillen. Hij is van de oude stempel en ik niet. Er is geen kwestie van niet genoeg van mij houden. Anders was hij niet na vijf jaar nog bij mij en ging hij de discussie niet aan met zijn familie. Hij en zijn moeder zijn allebei bang dat ik het niet aan zal kunnen, dat ik hem zal verlaten over een paar jaar omdat het cultuurverschil te groot is. Zijn familie is niet de makkelijkste. maar dat had ik al wel door . Als ik met hem trouw zal er best veel van mij verwacht worden. Maar ik kies daarvoor. Daarnaast is hij bang dat hij het niet aan zal kunnen om zijn keuze te verdedigen tegenover zijn familie. De druk van zijn familie is enorm. Op dit moment is hij heel erg bezig met de vraag of zijn liefde voor mij sterk genoeg is om dat allemaal te overwinnen. Dat hij van mij houdt is een feit. Maar houdt hij genoeg van mij om dat allemaal aan te kunnen. Ik wou dat hij dat allang wist. Maar ja, hij heeft heel veel dingen heel lang voor zich uitgeschoven omdat hij er nog niet aan wilde. En ik.. ik wist allang wat ik wilde.. maar heb het zover laten komen dat ik nu 30 ben en dat hij eigenlijk nú pas echt gaat nadenken. Ik probeer mezelf ook te 'eelten' Als het niet zo is dat hij door wil gaan met mij.. so be it. Als ik zwanger zou zijn, dan zou dat en stuk pijnlijker zijn voor mij natuurlijk als hij met een ander trouwt. Wat het verdriet over onze relatiebreuk betreft, die heb ik al gehad en gevoeld. Eigenlijk heb ik die vijf jaar lang gevoeld omdat mijn toekomst met hem onzeker was. Nu probeer ik niet teveel hoop te hebben, zodat het verdriet niet te groot is als er geen toekomst tussen ons blijkt te zijn. Als ik straks niet meer reageer trouwens, doe ik dat later, ik kan ieder moment bezoek verwachten.. Dan wens ik je alvast veel plezier met het zien van de finale vanavond.. laten we hopen dat Nederland wint!!
ik denk dat het beter is om hem de tijd daarvoor te gunnen..... als je nu zwanger zou zijn....: gaat de klok tikken..... natuurlijk duurt een zwangerschap gemiddeld 9 maanden, maar je krijgt al eerder het "probleem".... durft hij het kindje wel te erkennen..... het enige wat je kan doen is praten, praten praten..... en veel mannen (denk dat cultuur daarin niet zoveel uitmaakt) schuiven dingen liever voor zich uit... hij zal TOCH een keer de knoop moeten doorhakken.... hebben jullie toevallig geen kennissen die een "mixed couple zijn".... zodat hij kan zien dat het ook goed kan gaan.... wat voor cultuur had hij? je hebt het misschien wel geschreven.... ken hier een vrouw die al ruim 30 jaar getrouwd is met een Turk.. en ook heel wat strijd heeft moeten leveren. Die strijd is alleen maar te "winnen" als je partner meewerkt.... natuurlijk kun je nu voor een kind kiezen... je vriend eventueel als "zaaddonor" gebruiken en kijken hoe het gaat lopen.... maar vraag me af of dat dat eerlijk is tov het kind.... Ja je hebt relaties waarbij een ouder wegvalt door scheiding of overlijden... maar de instap was anders... ik kan wel een voorbeeld geven: voordat mn partner overleed, hadden we zn zaad in laten vriezen, we hadden toen een contract gesloten waarbij we ingevuld hadden dat zn zaad vernietigd zou worden als hij zou komen te overlijden.. (die kans was zo klein, dus dat speelde niet) toen hij dus "opgegegeven" werd, vroeg mijn vriend of hij het contract moest wijzigen. hij wist dat ik al lang een kinderwens had, waarop ik antwoorde dat ik het niet netjes zou vinden tov van het kindje.... omdat deze dan op voorhand al maar 1 ouder zou hebben..... (wil ik geen BAM-moeders kwetsen.... maar dat was/is mijn gevoel).
Hoi Seth, Heftig wat je schrijft. En toch, wat knap dat je zo kunt denken voor je kindje. gevoelsmatig zou ik toch echt wel zwanger willen zijn van mijn man als hij zou komen te overlijden.. Ik ben dan ook wel echt een gevoelsmens hoor. Ik begrijp dat je man een ernstige ziekte had en dat jullie toen dat bekend waren een contract op hebben laten stellen? Op dit moment voel ik mij even heel erg rot, ben net ongesteld geworden. Tenminste, het zit er aan te komen. Ik was bijna overtuigd dat ik zwanger was met alle kwaaltjes. Geen vage kwaaltjes, maar oh zo duidelijk. geen spel die je lichaam speelt, maar het was er gewoon. En nu.. is dat weg! Ik ben echt verdrietig en dat had ik niet verwacht. Het komt best hard aan. In tegenstelling tot wat velen van jullie vinden, zal ik toch blijven hopen op een zwangerschap de komende tijd. maar let wel.. het blijft bij hoop.. Ik vind het verschrikkelijk als die kinderwens zo sterk is.. dat blijkt maar weer.. de tranen liepen over mijn wangen. En gewoon niet zwanger worden. Dat gevoel kennen de meesten hier wel denk ik. De hoop op.. en dan de teleurstelling (even losgezien van de situaties waarin een ieder zit). En de teleurstelling is bij mij op dit moment even heel groot. Tegelijkertijd weet ik ook wel dat de timing beter kan. Dat maakt het dan wel weer beter. Ik hoop écht dat er ooit een dag komt dat ik samen met mijn man zwanger zal kunnen zijn.. en er ook samen naar uit kunnen kijken. Maar dat geluk heb ik op dit moment niet helaas.. Zo.. sorrie voor dit depri berichtje maar het moest er even uit...
Ik heb nu echt de drang om mij er even mee te bemoeien. Hoe bedoel je oude stempel? Hij slaapt bij jou, heeft seks met jou ondanks dat je niet getrouwd bent met hem en hij gaat in tegen de wil van zijn familie. Waar is hij precies van de oude stempel dan? Over het kindje die je eventueel zou willen krijgen zou ik zeggen: Ik ben helemaal niet voor de manier waarop het nu gaat, maarja het is jouw leven. Ik ga je ook helemaal niet afkraken hiervoor of naar beneden halen. Ik ga je er ook niet voor ophemelen of bemoedigen om verder te gaan met dit, omdat ik het persoonlijk niet vindt kunnen. Ik kom zelf niet uit een Turks gezin. Maar volgens de statestieken heb ben ik een entische minderheid. Ik weet heel goed hoe dit gaat. Familie is altijd sterker dan een buitenstaander. Hoewel sommige ook kiezen voor de buitenstaander ( om het maar even zo te noemen, bedoel het niet negatief ofzo ), de familie blijft toch altijd knagen. Het feit dat hij een volwassen man is, bij zijn ouders woont en nog gebukt gaat onder het juk van zijn familie, zegt mij genoeg. Maar ik hoop voor je dat er een wonder zal plaats vinden en hij eindelijk beslissingen neemt. Want aan dat nadenken heb jij ook niets en een eventueel kindje al helemaal niet. Succes.
Hoi! Daar ben ik weer.. vorige keer was ik niet happy.. maar nu wel weer.. heb even terrasje gepakt en kleren geshopt vanmiddag dat maakt een heleboel weer goed Ik kan nu de dingen wat nuchterder bekijken.. denk ik.. alhoewel dat ook van keer op keer veranderd. Ik neem het leven maar zo als het is en wat komt dat komt. Dat zeg ik nu wel heel makkelijk maar ik doe mijn best. Seth, om nog even terug te komen op je vraag, mijn vriend is inderdaad Turks, en La Palma, het gedrag van mijn vriend op dit moment is ook niet erg conservatief.. maar hij is wel echt Turks zullen we maar zeggen. Hij houdt erg veel van zijn cultuur, en denkt conservatief over geloof en de verschillen tussen de man en de vrouw, laten we maar zeggen. Het is een heel forumgesprek geworden, terwijl mijn oorspronkelijke vraag alleen een 'simpele' was. Soms zoek je bevestiging.. alleen voor je gevoel op dat moment, terwijl je zelf de antwoorden eigenlijk wel weet. Ik denk dat heel veel vrouwen dat wel hebben hier op dit forum. En een beetje kletsen is ook niet weg ook al ken je dan niemand persoonlijk. toch wel maf dat het zo makkelijk is om open te zijn op een forum als dit.. juist terwijl je niemand persoonlijk kent. Dat maakt het ook wel moeilijk, omdat je soms reacties krijgt die eigenlijk gewoon niet leuk zijn. Eerlijk, maar een hele situatie uitleggen kun je eigenlijk toch nooit, niet op een forum als dit, waardoor mijn verhaal of dat van een ander weer heel zwart wit voor anderen kan overkomen. Maar goed.. ik ben niet zwanger.. ik hoop ooit wel, en voor iedereen die probeert zwanger te worden hoop ik dat ook ooit! En alle anderen wens ik een fijne zwangerschap toe!
Ik heb net ff alles gelezen en wel met mijn kin op mijn knieen. Wat een verhaal zeg! Het moraal van heel dit topic is toch wel dat TS niet helemaal door heeft waar ze mee bezig is/was en wat dit voor gevoel bij andere zp-gebruikers oproept. Er zijn hier honderden, misschien wel duizenden stelletjes al zo lang en intensief bezig om SAMEN een gelukkig gezin te proberen te stichten. En daarvan zijn er zo veel waarbij het niet lukt of gigantisch veel moeite kost. Ik leef ontzettend met deze mensen mee, want wat zal het pijn doen om dan zo'n topic te lezen over een (naar m.i.) onbezonnen dametje die door haar man te belazeren (zo zie ik het echt) zwanger probeerd te worden zonder dat hij er achter staat. En dan zal je zien dat het haar dalijk nog lukt ook.... Sjezus wat kan ik me daar kwaad om maken. Zo, ik heb ff mijn mening gegeven....
Weet je TS, ik begrijp je wel....je leeftijd, je kinderwens....ik snap dat je de hoop hebt. Alleen heb ik in de tijd dat ik hier mee lees op het alleen en zwanger forum zoveel vrouwen gelezen die in de steek gelaten worden door hun man....en dat waren dan stellen die samen besloten hadden er voor te gaan! En dan nog de grote hoeveelheid mannen die zeggen ow meid zo snel gaat dat niet en als dat gebeurt komt het wel goed, mannen lullen zo makkelijk! Alleen als het er op aan komt zijn er maar heel erg weinig die er ook echt daadwerkelijk voor je zijn en zorgen dat het goed komt (of ze zien goed als ow ok...ik ga wel mee naar de abortuskliniek, kijk me nu maar dankbaar aan) Het is bijna erg om te zeggen, maar als het op sex aan komt zijn mannen echt kl**tz*kken, ze zeggen ALLES om hem er maar zonder condoom in te mogen hangen. En als het mis gaat? Dan had de vrouw maar wat beter op moeten letten, of de vrouw moet het maar weg laten halen. Dus dat jouw vriend nu zegt ow schatje dan zorg ik wel voor de kleine en jou natuurlijk zegt mij geen ene drol en geloof ik niets van. Hij wil gewoon lekkere sex met de vrouw waar die niets meer mee heeft want zijn familie vond haar niet zo leuk.
Hihi eigenlijk reageer ik dus niet op zaad in voorvocht, veel meer vrouwen raken op die manier zwanger dan dat er gedacht wordt. Ik reageer eigenlijk omdat ik vind dat je lekker een vent moet krijgen die jou waard is en daar lekker leuk SAMEN kindjes mee moet krijgen!
Hoi Chrizzy en Sylvia29, dank voor jullie reacties. Ten eerste, Chrizzy, het is niet mijn bedoeling hier mensen voor het hoofd te stoten. Helemaal niet. Zoals ik al eerder schreef, ken ik teveel mensen in mijn omgeving, maar ook in mijn directe vriendenkring die inderdaad te lang verdriet hebben gehad omdat het zwanger worden gewoon niet lukte. Sommigen hebben de ene miskraam na de andere gehad. Of meerdere keren aaneen een zwangerschap met een bevalling van een dood kindje als gevolg. Ik ben getuige geweest van dit verdriet. Diezelfde mensen zijn getuige van mijn verdriet, en staan achter mij, wat er ook gebeuren gaat. Of ik nou wel of niet zwanger wordt, of ik nou besluit bam-moeder te worden (dus niet via mijn vriend) of wat dan ook. Maar eigenlijk stuit het mij tegen de borst hoe jij over mij praat. Je kent mij niet, ben jij erbij als ik met mijn vriend in bed leg? Ben jij erbij als ik verdriet heb over het feit dat ik bijna 30 ben en waarschijnlijk geen toekomst heb met de man waar ik zielsveel van houd, en waar ik desondanks bijna zes jaar op heb gewacht? Ben jij erbij als ik iedere keer vertel aan mijn vriend, jongen, hier kan ik zwanger van worden? Let op: IEDERE KEER? Wat is dan eigenlijk mijn verschrikkelijke daad als mijn vriend dan tóch besluit door te gaan op deze manier? Kom op zeg.. ik weet heus wel dat mannen in veel gevallen denken met hun lul. Maar deze specifieke man, is door mij wel 100x gewaarschuwd over hóe je zwanger kan worden. Letterlijk op het moment dat hij in mij zit vertel ik hem nog wel eens dat ik daar dus zwanger kan worden. Afgelopen weekend nog vertel ik hem dat hij zo onvoorzichtig is de laatste tijd, waar dat toch vandaan komt, of hij dan misschien toch wil dat ik zwanger word. Dus ik word echt enorm moe van de opmerkingen dat ik achterbaks ben, hém zijn leven kapot maak. Sinds wanneer zijn mannen domme domme domme wezens die enkel en alleen hun pik achterna lopen?? Zijn vrouwen op bepaalde momenten dan niet zwak? Kan het niet eens voorkomen dat óók de vrouw gewoon eens háár pik achterna loopt?????? Bij wijze van dan dus Is dat mannen toegestaan maar vrouwen niet? Wil je zeggen dat vrouwen alle macht van de wereld hebben op het moment van de daad? En zijn mannen hulpeloze wezens op dat moment die niet kunnen nadenken omdat hun lul het op dat moment volledig overneemt, en dus maar geleid moeten worden door de vrouw omdat zij hun acties niet kunnen helpen?? Nee... dát vind ik pas naief. Er zijn 2 mensen nodig om zwanger te worden mensen.. de man en de vrouw. Sylvia29, lief van je dat je een lieve leuke man hoopt voor mij, waar ik samen mee hoop zwanger te kunnen worden. Ik gun dat ook voor mezelf. Ik hoop gewoon nog steeds dat het deze man wordt. Maar ik snap ook dat die kans erg klein is. Dikke kans dat hij alsnog voor zijn familie kiest. maar ik ben, op dit moment, gewoon niet in staat om het écht uit te maken. Ik voel me daardoor wel slap, maar ik kan het gewoon niet. Ik wil hem te graag. Maar ik voel me meer slap door anderen die mij zeggen dat ik voor mezelf moet kiezen. Maar ik geloof in het lot. Ik geloof dat beslissingen wel vallen, op den duur. Op wat voor manier dan ook. Niemand kan de toekomst voorspellen, ik ook niet. En garanties in het leven krijg je niet. Maar op basis van hoe ik mijn vriend ken, vertrouw ik er op dat hij mijn kindje niet zal laten stikken. Zeker niet. Ja, misschien bestaat de kans dat hij niet voor mij kiest. Maar daar zal ik dan mee moeten leven. En zelfs dan, dan komt het goed met mij en mijn kindje. mócht ik zwanger worden van mijn huidige vriend. Omdat ik weet wat ik mijn kindje te bieden heb.
Luister eens meid, ik geef alleen mijn mening. Als je daar niet tegen kunt moet je geen topic plaatsen. bij iedereen roept een bepaald verhaal een bepaald gevoel op. Dat is nu eenmaal zo. Ik ben er gewoon verschrikkelijk op tegen als mensen bewust zwanger willen worden van iemand die daar niet achter staat. Die van te voren weet dat ze uiteindelijk een alleenstaande moeder wordt, terwijl de vader niet voor 100 honderd procent voor dit kind gekozen heeft maar er toch mee belast wordt. Want ook al betrek je hem uiteindelijk niet volledig bij de opvoeding als jullie uit elkaar zijn, hij heeft wel een kind rondlopen. Hoe denk dat dat voor hem gaat voelen? En voor het kind later??? Het kan best zijn dat het kind een hartstikke goed leven krijgt bij een alleenstaande moeder, maar de vader is er ook nog. En ik geloof best dat je hem verteld dat je zwanger kunt raken tijdens jullie vrijerijen maar er zijn nog meer mogelijkheden dan voor het zingen de kerk uit. Ooit gehoord van de pil, een spiraaltje etc.?? En dat je nadenkt over BAM moeder worden, prima maar dan gaat het tenminste op een eerlijke manier!
Hoi Chrizzy, Ik begon dit topic met een simpele vraag.. maar mensen wilden graag meer weten.. en daar heb ik antwoord op gegeven. Ik heb niet gevraagd om een uitgebreide mening van iedereen over wat zij van mijn 'acties' vinden. Maar ik snap ook wel dat als je deze dingen deelt op een forum, dat iedereen vrij is om te lezen en te reageren. Maar als mensen hoort zeggen dat je achterbaks doet, dat je een onbezonnen dametje bent, en dat je ook nog eens anderen op dit forum voor de kop stoot omdat je onbezonnen zou zijn.. ja.. dan roep ik mensen ook op om stil te staan bij wat hun reacties oproepen bij mij. Natuurlijk staat het je vrij om te reageren.. maar heel veel mensen reageren respectloos naar de topicstarter. In dit geval mij dus. Dus leuk is anders! Maar goed.. nogmaals, ik ben dit topic niet gestart om dit soort reacties op te roepen. Ook niet om mensen voor de kop te stoten. Ik ben niet op mijn achterhoofd gevallen, natuurlijk ken ik andere voorbehoedsmiddelen, die ik ook gebruikt heb. Maar ik wilde geen troep meer in mijn lichaam. Als ik eenmaal zwanger wilde worden, wilde ik niet meer hoeven te ontpillen als het ware. Overigens ben ik gestopt met de pil toen het uit ging met mijn vriend. Toen wij weer samen waren besloten wij gewoon met condooms verder te gaan, zonder verdere voorbehoedsmiddelen. Ik kan mijzelf hierin blijven verdedigen, maar dat heeft echt geen enkele zin. Ik weet ook niet zo goed waarom ik mijzelf moet verdedigen, want ik ken jullie niet. En jullie mij niet. maar ik weet zeker, als wij bevriend waren en je alles gevolgd had de afgelopen (bijna) zes jaar.. had je je mening wel wat anders gevormd. Maar goed.. ik snap ook wel wat jullie zeggen. Niet voor niets toch dat aanwezige schuldgevoel.
Hallo mysore, ik begrijp als een van de weinige WEL hoe jeje voelt enigszins. Sommige mannen kunnen of willen geen beslissingen maken wat dat betrefd of blijven het steeds verschuiven. Ik heb zelf 3 jaar (6jr relatie) gedult moeten hebben en talloze gesprekken tot die van mij het aandurfte, vaak is het ook wel gewoon angst. Ik begreep voorheen nooit vrouwen die "stiekem" zwanger raakte en veroordeelde dat. Maar toen ik in mijn situatie kwam en de maanden voorbij vlogen begon ik het te begrijpen, maar heb ook gerealiseerd dat het een foute keuze is, om alleen te kiezen voor een kindje als je in een relatie zit. Misschien zou je toch meer gesprekken aan moeten knopen en laten zien hoe belangrijk het voor je is. Het is een slechte keuze om zwanger te raken van je vriend/man zonder dat hij er zelf 100% achter zegt te staan. Al red je het alleen, dit kan je toch niet iemand aandoen waarvan jij zegt zoveel te houden? Zou je niet liever gewoon een aanwezige,blije,gewillige vader willen voor je kindje? Nu lijkt het allemaal nog erg simpel en leuk maar wat nou als je zwanger raakt en hij je inde steek laat en je gedoe krijgt over voogdij en hij een nieuwe vriendin krijgt die zich met jou moederschap gaat bemoeien. Als je er nu alleen voor kiest een kind te verwekken maak je op zoeen situatie wel een hele grote kans. Ik zou zeggen zet je egoisme opzij en denk realistisch na. Praat erover met hem en vertel hem hoe belangrijk het voor jou is en hoe graag je dit wil al is het de 10de keer, en mocht hij het echtniet willen zou je misschien toch beter over na kunnen denken om bij hem weg te gaan. Als je dit niet kan dan toch maar vrede hebben met zijn keuze. Ik wil nog even toevoegen dat ik tot tegen het depressieve aan gedult heb moeten hebben met mijn vriend. Maar toen hij eenmaal zelf zei het te willen proberen maakte mij dat toch echt super blij en het voelde heel onwerkelijk. Ik ben nogsteeds blij dat ik gewacht heb tot hij erachter stond en we er straks lekker samen van kunnen genieten. Ook ik dacht dat dit moment nooit zou komen. Sterkte met de situatie.
Hoi Chai, dankjewel voor je bericht. Doet me goed . Natuurlijk heb ik veel liever een man die superblij is dat ik zwanger ben. Dat lijkt me het mooiste wat er is. En alle reacties hier op het forum hebben mij ook absoluut doen nadenken. Dus dankjewel Ik zal je zeggen, het is nu drie keer uitgegaan met mijn vriend in die bijna zes jaar. De eerste keer heb ik het uitgemaakt, de tweede en derde keer ging het zelfs aan de telefoon uit (beslissing van beide) omdat het gewoon te pijnlijk was om het face to face te doen. Face to face wás het ook nooit uitgegaan. En bovendien is het nooit gepland uitgegaan, behalve de eerste keer. De laatste keren kwam eigenlijk gedurende het gesprek. en alledrie de keren had ik spijt. En hij achteraf ook. Dus nu weet ik dat ik geduld moet hebben.. wat ik eigenlijk altijd al heb.. maar nu moet ik hem zelf laten nadenken. écht laten nadenken. In de hoop dat hij zélf een beslissing maakt, zonder dat ik me daarmee bemoei. Pas dan kunnen we ons daar allebei bij neerleggen denk ik. Maar natuurlijk hoop ik dat het positief zal zijn.. lijkt me ook heel onwerkelijk! Maar ja.. hoe rot kun je je daarbij voelen he?? Verschrikkelijk soms! en ik heb eigenlijk de eerste 3,5 jaar helemaal niet stiekem gehoopt op... Ik was er niet eens mee bezig. Maar beetje bij beetje groeide de kinderwens enorm.. de twijfel sloeg toe.. de angst sloeg toe.. nou goed.. ik hoef het jou dus niet uit te leggen.. je snapt wat ik voel. En dat is eerlijk waar echt fijn om een keer te horen!!
Hey mysore, ben blij dat jeje nu een beetje begrepen voelt hoor. Wij hebben ook een tijdje voor het zingen de kerk uit gedaan ben hier niet zwanger van geraakt maar raakte hier wel enorm van inde war dacht elke maand zwanger te zijn en hoopte er stiekem op natuurlijk! Uiteindelijk kon ik die druk niet meer aan en ik heb me vriend gezegt waar het op stond en hoe belangrijk het voor me was. Ik besloot dat als hij het nogniet zou willen ik gewoon weer aan de pil zou gaan of desnoods maar condooms of wat dan ook. Misschien zou dat ook beter voor jou zijn zodat je er niet constand mee bezig bent en het misschien ff wat minder een rol gaat spelen in je leven tot je vriend er wel klaar voor is. Bij mijn vriend is het trouwens altijd meer financiele angst geweest maar wilde hij het wel altijd al graag. Ik weet niet hoe dat bij jou vriend is maarja, het is natuurlijk nogal een verschil of hij echt geen kind wil of het financieel niet aandurft.. Sommige mannen zijn ook heel bang dat hun leven heel erg gaat veranderen. Je zou je dus als je dat denk te kunnen alvast kunnen voorbereiden op het feit dat je de verzorging vrijwel zelf helemaal doet van de kleine. Als je dat denkt te kunnen zou je dat hem ook duidelijk kunnen maken dat er voor hem vrij weinig zal veranderen, iets wat mannen ook wel gerust kan stellen. Het is idd verschrikkelijk dat gevoel, heel machteloos ook. Ik heb me ook vaak gevoeld alsof ik niet goed genoeg was of dat hij het mij niet toevertrouwde. Vaak komt het toch neer op hun, de angsten waar ze allemaal mee kampen die gozers... pfff haha Liefs
hahahahaha mannen.. grr.. Bij mijn vriend is het niet zozeer dat hij geen kinderen wil. Hij wil absoluut kinderen. Maar hij wil eerst trouwen. Het punt is gewoon dat zijn familie in Turkije, Duitsland én in Nederland fel tegen onze relatie gekeerd is. En hij heeft het daar heel zwaar mee, temeer omdat hij zelf erg angstig is dat ik hem na een paar jaar zal verlaten omdat ik het cultuurverschil niet kan handelen. Plus hij staat nou niet bepaald stevig in zijn schoenen, hij zal, als hij met mij doorgaat, behoorlijk wat moeten verdedigen. Zijn vader geeft aan dat hij zijn zoon niet meer is als hij doorgaat met mij, nou noem maar op. Persoonlijk denk ik dat die vader uiteindelijk ook wel bijtrekt, al duurt het misschien een paar jaar. Hij is de oudste thuis, ook nog eens. Hij heeft jongere zusjes, dus hij heeft ook nog eens een voorbeeldrol. Het is gewoon erg moeilijk. Maar ik vind wel dat het tijd word dat hij een keuze maakt. Dat vindt iedereen eigenlijk wel. maar ik wil hem nu met rust laten, en hem voor het eerst echt zélf laten beslissen. Eigenlijk had hij al jaren geleden moeten trouwen met een Turkse meid, liefst binnen de familie en uiteraard nog maagd. Hij heeft echter al bijna zes jaar een relatie met een nederlandse meid, die geen maagd meer is. Hij heeft eigenlijk nooit kunnen kiezen. Zo voelt het voor mij. Ik heb wel eens contact met zijn zusje, en zij geeft aan bij mij dat hij allang gekozen heeft. Hij moet er gewoon voor uit komen. Maar ja... ik heb een twijfelaar gevonden!!! Moeilijk! Was het bij jou alleen de twijfel voor het krijgen van een kindje? Wilde hij het alleen toen niet, of helemaal niet? Ik zie dat je nu bij de tweede ronde bent, met proberen zwanger te worden. Spannend he. Was je erg teleurgesteld deze maand?