Hoe is het om mmm-mama te zijn?

Mijn kleintje is nog niet geboren, maar ik geniet volop van hem. Misschien juist wel vanwege de medische molen: het is allemaal niet zo vanzelfsprekend, maar gelukkig wel gelukt! Bij ons was het de eerste ICSI raak, dat scheelt uiteraard heel veel. Ik hoop dat het bij jullie binnenkort ook raak zal zijn en wil je heel veel succes en sterkte wensen.

 

Ben zelf 2 wkn geleden bevallen van ons 2e icsi wondertje! Kan alleen maar zeggen het was het allemaal waard!
Als je je kleintje in je armen hebt ben je het verdriet, onmacht, de spuiten allemaal vergeten.
Wij zijn de mmm juist dankbaar dat onze wens uitgekomen is!
ik hoop dat het bij jullie ook snel raak is!

 

Hier nog niet bevallen maar dat duurt niet lang meer. Tot nu toe geniet ik voor mijn gevoel extra. Overal waar ik kom is iedereen geïnteresseerd en extra blij voor me. Wij hebben altijd heel openlijk gesproken over de mmm.
De mmm ben ik zeker niet vergeten maar het voelt nu wel anders. Ik heb wel het idee dat ik zoveel moeite gedaan heb voor iets wat het dubbel en dwars waard is, ondanks dat ik nog niet helemaal weet hoe het moeder zijn me gaat bevallen natuurlijk. Al kan ik me niet voorstellen dat het me tegen gaat staan
Ik krijg wat meer vrede met de mmm. Als iemand nu praat over 'kinderen nemen' heb ik niet gelijk de neiging om er wat van te zeggen bijvoorbeeld. Al heb nog ik wel de neiging te gaan kijken op het zwanger worden deel hier, reageer ik ook nog op vragen over de mmm. Ik vermoed dat het wel een deel van je blijft, maar langzaam slijt.
Ik wens je veel succes en ik hoop dat je ook snel aan deze kant van de mmm mag komen.

 

Blijft het een litteken? Ja, absoluut! Mijn meisje is gisteren 2 geworden en wij zijn op dit moment echt niet bezig met zwanger worden, maar ik voel me nog steeds elke keer ellendig als ik ongesteld word, want dan 'is het mislukt'. Dat gevoel zit zó diep, ik weet ook niet of dat ooit nog weggaat.

Vorige maand lag ik in het ziekenhuis en werd er gevraagd 'of ik zwanger kon zijn'. Nou, nee, dat kan absoluut niet. Simpelweg onmogelijk. Ondanks dat we er dus helemaal niet mee bezig zijn, blijf ik het vreselijk vinden om zoiets te moeten zeggen. Ik was ook echt woest toen ik achteraf de labuitslagen zag en ik zag dat ze toch een zwangerschapstest hadden gedaan Ik snap ook wel dat ze dat uit moeten sluiten, hoe de situatie ook is, maar toch, ik was zo boos

Daarnaast zijn we ook echt inténs dankbaar dat we ons meisje hebben mogen krijgen, na die ellendig lange weg. Achteraf bedenk ik me wel eens wat voor bizarre dingen je allemaal doorstaat als je in zo'n traject zit en dat al die dingen eigenlijk voor ons heel vanzelfsprekend waren, omdat onze kinderwens zo groot was. Als ik mezelf dan vertel wat wij letterlijk allemaal gedaan hebben (en dan niet met mooie woorden als 'punctie' of 'TESE', maar echt met de woorden die vertellen wat er gebeurt tijdens die behandelingen), dan realiseer ik me hoe absurd dat eigenlijk allemaal is en dat het echt een wonder is dat, wanneer je dan naar je kind kijkt, het het allemaal gewoon waard is geweest en je dat nog 100 keer over zou doen, als het zou moeten..

Ik kan me heel goed voorstellen dat je je afvraagt of het het allemaal wel waard is. Ik heb ook tig keer gezegd dat we maar moesten stoppen, als het weer mislukt was en toen er wéér geen bevruchtingen waren, omdat ik niet meer kon. Omdat ik op was. Omdat ik kapot was. Om me daarna vervolgens te realiseren dat we dat toch nooit zouden doen. Ik kan je alleen maar vertellen (en ik ga ervan uit dat dat voor elke moeder geldt) dat we dolblij zijn dat we inderdaad nooit opgegeven hebben, elke keer weer uit die put geklommen zijn en dat we geen grenzen hadden wat de behandeling betreft. Het is het echt, echt, écht waard en ik hoop dat je dat heel erg snel eindelijk mag ervaren ♥

Knuffel!

 

Ik heb na een lange weg van 9 jaar met veel tegenslagen nu 2 prachtige kinderen.
En ja, het was het waard!

Het verdriet om de mmm, en de zwangerschappen die niet goed gingen is er nog steeds, of dat slijt weet ik niet want daarvoor is het nog te vers.

Wel weet ik dat ik extra dankbaar ben en extra geniet.
Mij zul je nooit horen klagen dat moeder zijn zwaar is, en natuurlijk is het niet altijd makkelijk maar ze zijn het waard.
Helaas hier ook veel tegenslagen maar ondanks dat zijn m'n kinderen het mooiste wat me overkomen is.

 

Natuurlijk is het het allemaal waard!
Alles waar je extra voor moet vechten voelt fantastisch als je het eenmaal hebt.
Bloed, zweet en tranen zitten er in en zodra dat hummeltje in zijn of haar bedje ligt maakt het je allemaal niks meer uit.

Ik heb er geen last van in het dagelijks leven.
Soms vroegen mensen wanneer de tweede kwam en dan kan je voor een dilemma staan: vertel je de waarheid of niet?
Eerst ontweek ik die vragen, het was nog te vers. Daarna was ik gewoon eerlijk. Bij ons lukt het niet, zoon is verwekt dankzij icsi. Dat hoeft geen obstakel te zijn, mensen vragen uit zichzelf vaak niet verder. Maar ik liet wel weten dat ik het niet erg vond om er over te praten.

Een andere keer dat het lastig wordt, is wanneer je zelf een tweede zou willen. Toevallig is onze tweede spontaan verwekt. En die kans is er ook gewoon dat dat bij andere stellen ook lukt. Maar je gaat er eigenlijk automatisch vanuit dat je weer de mmm in moet en dat weerhoudt je er soms van om sneller aan een tweede te beginnen.
Je kan nu eindelijk genieten van je kind en hebt meer rust en controle over je agenda's. En dat gesleep met een baby/dreumes ziekenhuis in en uit wil je ook niet snel.
Dat kan er voor zorgen dat je andere keuzes maakt, maar dat hoeft dus niet.

Wat betreft je kind is het het allemaal dubbel en dwars waard. MAar bedenk wel dat jaren van mmm je relatie flink onder druk kan zetten en dat kan je nog wel eens merken zodra je eenmaal zwanger bent of je kind is er. Je bent toch veranderd omdat je zoveel hebt meegemaakt. En niet iedereen groeit dezelfde kans op.
Voorafgaand aan het traject werden we door de artsen gewaarschuwd dat een boel stellen hun relatie beeindingen. Je kon ook via hen met een psycholoog praten. Wij hebben dat niet gedaan, maar achteraf snap ik die stellen wel.
En een kind krijgen zet sowieso je leven op zn kop, en als je relatie dan niet helemaal fijn loopt door alle stress zorgt dat voor extra onrust.
Als je "normaal" zwanger wordt, dan ben je op je allergelukkigst als je die positieve test hebt en je hebt pas maanden daarvoor besloten dat je met je liefde van je leven een kind wilt en je hebt nog meer seks dan voorheen.

 

Ik vond het IVF traject het zeker waard! Ik zou het zo weer overdoen als we voor een derde zouden gaan. Ik ben de mmm zeker niet vergeten. Veel verdriet en teleurstellingen gehad, maar ik heb er 2 mooie dochters voor terug gekregen die ik voor geen goud zou willen missen. De eerste maanden van de zwangerschap kon ik nog niet heel erg genieten. Een stukje ongeloof en ik was psychisch nog met de mmm bezig. Nu geniet ik volop. Ik denk zeker nog weleens aan de mmm, maar ik kijk er positief op terug en ben dankbaar dat deze behandelingen bestaan.

 

Op de vraag of het het waard is geweest zeg ik volmondig JA! Na bijna vijf jaar zijn wij zwanger geraakt na de verse terugplaatsing van ICSI2. Bij mijn dochter was het in een keer raak (cryo terugplaatsing).

Ik geniet volop van mijn mooie kindjes, elke dag weer opnieuw. Ik kijk vaak vol verwondering naar mijn zoon en dochter. Onvoorstelbaar dat zij bij ons zijn gekomen. Ze zijn echt iedere traan waard geweest. Nooit verwacht dat ik een kindje mocht krijgen, laat staan twee!

Maar wat ik inmiddels wel heb gemerkt is dat het hele traject altijd onderdeel uit zal maken van mijn leven. Ik denk er nog vaak aan terug. Het onzekere gevoel wat ik sinds de MMM heb, is nog steeds aanwezig. En ook de boosheid, de frustratie en het verdriet komen soms even om het hoekje kijken. Laatst vertelde een goede vriendin dat zij en haar man ook in het traject zijn beland. Ik heb samen met haar een potje gejankt, omdat ik precies weet wat het is en je niks anders voor hun kunt doen dan er zijn.

Na de geboorte van mijn dochter heb ik een (fysieke) grens bereikt. Na jaren in het traject te hebben gezeten, veel onderzoeken, hormonen en andere medicatie gebruikt te hebben, in een emotionele achtbaan te hebben gezeten en twee keizersnedes wil ik nu mijn lijf terug. Hoewel ik mijn hele leven wel zwanger wil zijn - dat vond ik echt heerlijk!- wil ik geen gepruts door artsen meer, geen hormonen meer, geen lichamelijke restricties meer. Het is klaar. Ik wil nu volop genieten van onze twee grote wonders!

Wat mij betreft is het echt waar wat ze zeggen: je kunt het meisje uit de MMM halen, maar je kunt de MMM nooit uit het meisje halen.

 

Het is het zó waard!!! Zo lang je kunt: doorgaan!!! Totdat je meer vrede hebt met stoppen!!
Wij na jaren verdriet, frustratie, onmacht, miskramen, van ziekenhuis naar ziekenhuis, van onderzoek maar operatie, van 5% te horen krijgen, naar het kwijt raken van 'vrienden', veranderen van werkzaamheden en minder salaris, van acupunctuur naar osteopathie, en van bijna bankroet omdat de medicijnen die ze proberen niet vergoed worden...

Heb ik nu een baby!!!

Helaas ook een miskraam gehad, alweer: nr 3...
maar goes what; 11/11 gaan we opnieuw dit traject in voor een tweede!!! 💪

You can do it!!! Never give up als je de energie nog hebt!!!

Virtuele knuffel want ik weet hoe zwaar het is!!! Xxx

 

Goede vraag!

Of het het allemaal waard is, ABSOLUUT! Na ruim 5 jaar MMM te hebben gezeten kan ik zeker zeggen het is het waard.. Al het verdriet, teleurstellingen, ellende, zwart donkere tunnel waar geen eind aan lijkt te komen... Je gaat erin mee en je hoopt dat het toch ooit mag lukken ondanks het vertrouwen soms ver te zoeken is..

Mijn zoontje is nu bijna 6 maanden (as maandag) door vroeggeboorte. Dan heb je ook stress waarom dit ook nog eens.. Maar meid, wat doet hij het goed en wij zijn iedere dag weer blij dat we door zijn blijven gaan!!

Als doorgaan minder pijn doet dan te stoppen wetend dat het dan waarschijnlijk echt nooit gaat lukken dan zou ik doorgaan. Ik vond uiteindelijk altijd weer de kracht om door te gaan, was er heel veel mee bezig, zocht alles uit op internet, zolang ik maar `bezig` was ging het goed.. Stond ik stil, stortte ik in.. Wachten duurt lang...... Eindeloos lang..

Maar zoontje is in april geboren en wij zijn alweer begonnen!! Ik kan niet wachten om weer de eerste prik (lees morgen) te zetten, want ik weet nu waar ik het allemaal voor doe.. Ondanks ik als de dood ben dat het weer een vroeggeboorte gaat worden al dan niet extreem vroeggeboorte, maar ik weet dat ik heel goed in de gaten gehouden ga worden durf ik het toch weer aan..

Ik hoop echt dat je weer die kracht gaat krijgen (lees in je onderschrift dat je het even uitgesteld hebt)..

Succes meid!!

Dikke knuffel

 

Wij hebben er 2,5 jaar over gedaan en dat vond ik al LANG en emotioneel zwaar. 8 iui, 1 ivf zonder bevruchtingen en 1 ICSI die raak was! Ik had met mijn man afgesproken dat we tot het gaatje zouden gaan en dat zou ik denk ik ook gegaan zijn. Ik vond het fijn om bezig te zijn met behandelingen, beter dan wachten en niks doen, maar ook zenuwslopend natuurlijk. Iui vond ik trouwens niks, ik had al het idee dat dat het niet was, dat vond ik frustrerend lang duren.
Ik begon wel steeds meer met mijn man te bespreken: wat als... Ik heb een hele goede relatie en had ook wel het gevoel met zijn tweetjes gaan we er ook wel wat van maken, maar werd daar wel heel verdrietig van.
Nu zijn we allebei zoooooo verliefd op onze zoon, we genieten elke dag en ik ben echt zo blij dat hij in ons leven is gekomen en dat het is gelukt. Ik durf het bijna niet te zeggen tegen mensen die dit geluk nog niet is gegund, maar omdat jij er expliciet naar vraagt... Ik vind het een verrijking van mijn leven en had niet gedacht dat het zo fijn zou zijn. Ik denk nu meteen: oooooh ik hoop zo dat jullie dit geluk ook mogen ervaren.
De zwangerschap vond ik wel erg zwaar, veel angsten en zorgen en daardoor denk ik ook lichamelijke klachten. De babytijd was ook heel zwaar. Het echte geluk en genieten is meer gegroeid eigenlijk, vanaf dat hij 1 was denk ik. Daarvoor zei ik vaak dat ik wel heel gelukkig was, maar dat ik zonder baby vast ook gelukkig kon zijn geworden, nu moet ik er NIET meer aan denken geen kind te hebben... En dan met name mijn zoontje natuurlijk die was het 2,5 jaar wachten meer dan waard. Ik had hem liever eerder gehad, maar als ik dan een ander had gekregen had ik het niet gewild maarja dan weet je niet beter haha.
Ik kijk nog steeds op dit forum, identificeer mij ook met andere meiden in de mmm en probeer mensen een hart onder de riem te steken. Verder vergeet ik de angst en de onzekerheid nooit, maar ik zou het zo weer doen voor mijn mupje!
Sorry ik hoop niet dat ik te over the top antwoord geef op je vraag, maar wat ik wil zeggen ik vond het het allemaal waard. En ja, moeder zijn is ook best pittig hoor, dat vond ik dus zeker het eerste jaar.... Ik zat niet direct op mijn roze wolk, maar zoals je kunt lezen nu dus wel...

 

Ik lees je 2 topics die je hebt geopend...

En lees alleen nog maar anoniem mee maar voor deze gelegenheid weer eens ingelogd.

Het is alles waard. Echt alles. Ik heb het geluk dat ik relatief snel via Icsi zwanger ben geworden, maar vooral naar mijn eerste zwangerschap toe was ik zo ontzettend bang dat het nooit zou lukken!
Toen ik eindelijk zwanger was, ben ik de hele zwangerschap erg bang geweest dat het nog mis zou gaan. Was ik zo ver gekomen, nu mocht het niet meer misgaan, dat idee. Ik herken me in wat Ninge zegt. Bij mij kwam dan ook de klap pas later omdat ik op standje doorgaan stond

Ook ik lees hier nog. Ook ik zal het nooit vergeten. Ook ik denk dat je net een tikkeltje dankbaarder (eigenlijk is dat niet het goede woord) bent na zo'n traject.

Ik zou het zo weer doen, voor mij was ook de enige optie doorgaan tot het lukt.

Maar ik weet ook het verdrietige, soms cynische gevoel van: ja leuk hoor al die succesverhalen, maar dat zegt niks over mij.

Meid ik kan je alleen adviseren: doe wat goed voelt. En verlies nooit helemaal de hoop.

 

Hier ook eentje die zegt dat het zeker waard was. Ik geniet ook enorm van mijn kindje. Ik hou zo erg van hem...
Ik heb veel verdriet gehad door mmm. Ivf heeft mijn leven beheerst maar toch zou ik het opnieuw doen. En inderdaar zoals een van mijn lotgenoten zegt blijven volhouden totdat het lukt. Sommigen hebbrn gewoon meer kansen nodig. Ik werd zwanger pas bij de 8e tp.
Wat betrelft een litteken... de pijn verzacht bij je zwangerschap. Je bent zo blij en vrolijk dat het gelukt is. Toch blijkt een krasje op je verleden. Zie een van mijn vorige onderwerpen daarover.

 

Och die jaren MM, ik leefde echt maar half. Genieten lukte amper. Tijdens mooie exotische vakanties op de mooiste plekken ter aarde huilde ik om de kinderwens. In het dagelijks leven hield ik me staande door keihard te werken. Zo ging de tijd het snelste voorbij. Vooral de tijd tussen de behandelingen duurde eeuwig.

In 2014 raakte ik zwanger en beviel ik van de tweeling. Gezond en niet prematuur waar ik de hele zwangerschap bang voor geweest was. Met 30 weken knipte ik pas de kaartjes van de spulletjes.

Ik had in gedachte mijn werk aan te blijven houden maar de kinderen maken me zó gelukkig en ik wil alles meemaken dat ik mn carrière in de wilgen gehangen heb. In de winter freelance ik wat maar minimaal omdat ik als mama het meest gelukkig ben. Nu kan dat ook allemaal financieel bij ons maar tussen al mijn vriendinnen ben ik een rare uitzondering maar ben er trots op.

In 2016 kregen we spontaan een dochter, nog een keer feest. Ook hebben we nog cryo's uit een ivf behandeling waarmee we nog een vierde kindje hopen te krijgen. Cryo behandelingen zijn lichamelijk goed te doen en geestelijk... als het mislukt kan ik uithuilen omringd door vrolijke en dansende kindjes voor wie ik de hele wereld ben.

De pijn uit het verleden is bij mij ruimschoots geheeld.

 

Ik heb een kleuter via Icsi en ben nu na drie jaar proberen zwanger van de 2e via de 4e Isci poging. Ik voel me gewoon moeder en zwangere, zeker geen mmm-moeder. Ik ben tijdens de zwangerschap ook niet bezorgder of angstiger dan ik zou zijn als het een spontane zwangerschap zou zijn. Ik heb ook niet gehuild ofzo tijdens de afgelopen jaren in de mmm, ook niet na de zoveelste mislukte terugplaatsing. We hebben geen vrienden verloren, die leven juist erg mee, ik heb mijn leven niet aan hoeven passen etc. We hebben gewoon genoten van het leven, met of zonder kinderwens, ondanks alle spuiten en vele ritjes naar Gent en tegenslagen. Ik ben een nuchter en positief ingesteld persoon, en mijn kindjes zijn toevallig door de mmm ontstaan. Verder speelt het bij mij echt geen rol, het is geen pijnlijk iets of litteken voor mij. Eerder juist een heel mooi en positief iets dat we na alle moeite toch nog weer beloond mogen worden met een baby.

 

11 weken geleden bevallen van onze dochter en ik/wij zijn zooooooo gelukkig! Tuurlijk is t het allemaal waard geweest die hele mmm.

Desondanks zeg ik eerlijk, als we voor een tweede willen gaan over een jaar of 3, hoop ik dat het op de normale manier mag gebeuren. Ik heb er best een "litteken" van over gehouden.
Voor al het onzekere: gaat t lukken? Waaronder lukt t niet? Ging gepaard met gevoelens dat ik me niet vrouwelijk voelde en mislukt.
De 3e iui was net alsof ik bij de slager was geweest. Inbrengen van t zaad lukte niet. Alles onder t bloed. Arts moest naar een spoed keizersnede. Lag ik daar. Pff. Toen durfde ik eigenlijk niet meer.

Maar wat ben ik blij dit allemaal gedaan te hebben!

 

@Shaddixxx: Ik kreeg kippenvel en tranen in mijn ogen van je berichtje... Zo puur en eerlijk en zo waar denk ik!

Ontopic: Ik ben momenteel nog geen mmm-mama, maar wel pril zwanger. Eigenlijk ook heel veel geluk gehad dat het bij de 2de tp raak was, helemaal niet verwacht zelfs.

Ik beeld me het als volgt in: De komende maanden zal ik sowieso heel bang en nerveus zijn, heel bang dat het toch nog zal misgaan en dat ik dat kleine stukje geluk weer zal moeten afgeven.
Ik ben nog niet zo intens blij geweest als ik verwacht had; niet met de positieve test en ook niet met de positieve resultaten van de bloedname... Ergens lijk ik het nog altijd niet te kunnen geloven; dat het eindelijk zover is en dat wij misschien mama en papa zullen mogen worden.

Als dat kleintje er is; zal dat heus een grote aanpassing zijn; iedereen moet een beetje leren om mama te zijn, dat is wennen. Maar ik heb het gevoel dat ik het meer zal waarderen, omdat het zo'n wonder is dat het gelukt is met behandelingen. Misschien zal ik er rustiger door zijn en misschien zal ik niet zo vaak zeuren over hoe zwaar het allemaal is... gewoon omdat dat is waar ik zo naar verlangde! Ik hoop in ieder geval dat er een moment komt dat ik wel intens blij en gelukkig zal kunnen zijn, dat ik 'durf' te gaan genieten van dat mirakel.

Als ik de verhalen hier lees, bezorgt me dat kippenvel; omdat ik het allemaal zo erg herken. Ik hoop van harte dat je zelf ook snel mag ervaren hoe het als mmm-mama aanvoelt!

 

Wij hebben ruim twee jaar gedaan over ons tweede kindje (eerste kwam spontaan, tweede via icsi)
Die twee jaar waren erg zwaar, best wat tegenslagen gehad, o.a. twee miskramen en een mislukte icsi poging. Wat heb ik het soms moeilijk gehad, had totaal niet meer de hoop dat het ooit nog zou lukken. En inderdaad de succesverhalen die je o.a. hier leest zijn allemaal fijn voor die persoon. Maar je blijft toch ook rekening houden met de kans dat het bij jou zelf niet zal lukken
Nu is het bij ons gelukkig wel gelukt en hebben wij nu twee geweldige zoontjes! Ik zal de mmm periode nooit vergeten, en hoe ik me toen voelde. Maar vanaf het moment dat ik echt vertrouwen kreeg in mijn zwangerschap (vanaf ongeveer 22 weken) ging ik echt vooruit kijken. Nadenken over de naam, babykamer, kleertjes kopen etc...
De mmm is nu een hoofdstuk dat is afgesloten. Ik voel niet meer het verdriet maar ik zal het nooit vergeten.
Ik hoop dat jij binnenkort ook aan de andere kant van de mmm komt te staan