even mijn verhaal afschrijven; inmiddels 2.5 jaar verder zijn wij helaas nog steeds geen trotse ouders mogen worden. inmiddels zitten we ook al bijna 1.5 jaar in de mmm. nu is dan de laatste fase/stap aangebroken voor ons....IVF! 3 pogingen....en dan is het voorbij.......we kunnen alleen maar hopen en bidden dat dit dan eindelijk het lang verwachte kindje gaat verwekken....zo niet dan zullen wij kinderloos door het leven moeten gaan. momenten van tranen, machteloosheid, boosheid, vreugde komen voorbij!!! maar vooral als ik denk dat we dit jaar gaan afsluiten met een zwangerschap of met de bekendheid geen ouders te worden maakt het me kapot! ik probeer er niet te veel aan te denken, maar helaas is het werkelijkeheid voor ons!! hoe hiermee om te gaan weet ik niet....ik probeer positief te blijven en te genieten van mijn 2 peettekindjes en te genieten van alle leuke dingen in het leven.....maar kunnen we dat dadelijk ook nog als onze grootse wens wordt afgenomen?????
Zo voelde het bij ons inderdaad ook: IVF is de laatste fase. De laatste kans. Begin je met IVF dan behoor je tot het kleine clubje 'echte' sukkels, waarbij het echt niet lukt en waarbij de kansen nog enkel hangen aan een zijden draad... Wij hebben ook 8 keer IUI gedaan en ik vond de stap naar IVF gevoelsmatig groot, mede door heet gevoel zoals ik hierboven beschreef. De eerste IVF was echter gelijk raak! En achteraf denk ik: hadden we niet veel eerder richting IVF moeten gaan. Blijkbaar was IVF gewoon DE oplossing voor ons. Wanhoop dus niet. Ga met goede hoop de behandeling in. Kansen zijn er echt! Hoop dat mijn verhaal je een beetje een positieve 'vibe' mag geven...
lief dat reageert, wij zijn wel ontzettend blij dat we eindelijk de stap mogen en kunnen zetten naar ivf. maar ik schrik dan toch maar van de 25% procent kans die je hebt!! en we staan ook heel positief en blijven hopen dat het gaat lukken, maar ik bereid me ook voor op het gene wat als dit ook niet lukt......dat gaat zon enorme klap worden!! we zijn nu al 2.5 jaar bezig en het beinvloed je leven enorm ook al wil je het niet...als je 3x p.w. naar het zh moet en iedere dag een spuit in je buik moet jassen wordt het ook lastig om er niet iedere dag mee bezig te zijn! ik ben bang dadelijk in een groot zwart gat te vallen
en daarbij komt nog het feit dat ik pas 26 jaar ben en mijn vriend 28 en dat dadelijk iedereen om ons heen wel papa en mama gaan worden erg confronterend!
probeer niet te ver vooruit te kijken. Ik deed dat ook hoor, sjit nog 3 pogingen en dan??? Maar ik probeer nu van poging tot poging te leven en niet te ver vooruit te kijken. Doemdenken kan altijd nog, ik heb me voorgenomen om pas voor de 3de poging me druk te gaan maken. En dat gaat de ene dag beter dan de andere. Ik hou me vooral vast aan het idee: Nu krijgen we mss wel de eerste echte kans. De kans dat het lukt is groot, na 3 pogingen zijn 8 van de 10 vrouwen zwanger.
ook ik zag heel erg tegen het punt op: wat als je na 3x IVF nog met lege handen staat... Nu hebben we net de laatste terugplaatsing van poging 3 gehad en geen cryo's. Ik ben op het punt beland waar ik altijd bang voor was..... Ik ben inmiddels 30 en ALLE vrienden, buren etc.hebben ondertussen kinderen gekregen. Het is vreselijk moeilijk, maar je bent sterker dan je denkt! Wat ons op de been houdt is niet te ver vooruit denken. Mocht deze poging niet slagen, dan gaan we op eigen kosten verder. Wij bepalen zelf wanneer we stoppen. Dat geeft me een hoop rust. Maar wennen aan het idee dat er nooit een kindje van onszelf zal komen, dat kan ik (nog) niet. Heel veel succes!
Ik snap je denkwijze, maar bij mij voelde het juist andersom... Ik was die IUI behandelingen zo zat en had daar geen vertrouwen in (7 gehad), dat ik "blij" was dat we een stap verder mochten. Nu ben ik in de luxe positie dat 1e poging gelijk raak was en we nu nog steeds "teren" op IVF poging 1 van mn zoontje, maar dat wist ik ook niet van te voren. En ik was al een stuk ouder dan jij, dus de periode van zwangerschappen en vragen om ons heen heb ik ook allemaal gehad. (en nu weer, maar dat geheel terzijde) Bekijk het positief, met positiviteit kom je een heel eind! Je hebt nog 3 pogingen! En tuurlijk komen er huil, scheld, schop momenten, maar ik heb het meest gehad aan schouders eronder en verder gaan. Dat is echt mijn tip. Heeeeel veel succes!
ik weet het meiden en ik ben ook echt wel heel sterk!! en we gaan er ook echt helemaal voor!!! maar dat neemt niet weg dat op het einde van dit jaar de duidelijkheid er zal zijn....en dat maakt me wel bang!!
En vergeet niet dat je met 3 pogingen ook langer kan doen hè? T is niet zo dat er 3 maanden voorbij zijn, en dat was t dan.... Me wat mazzel heb je nog wat reserves over voor de rondes erna.... Moet zeggen dat ik na 10 keer IUI ook wel aan IVF toe was. Succes en geef niet op!
weet ik maar mijn gyn heeft ook heel duidelijk gezegd dat we er niet vanuit moeten gaan dat we altijd cryo's zullen hebben!! dus daar hou ik dan maar rekening mee....
Hier nog 1! Wij staan aan het begin van onze eerste ICSI poging, maar hoewel het enorm spannend is heb ik nu pas het gevoel dat het echt eens zou kunnen lukken. Na bijna 2 jaar proberen en 1 miskraam heb ik er nu juist pas echt een beetje vertrouwen in gekregen. Het kan nog alle kanten op! Probeer het positief te bekijken. Natuurlijk heb je ook zeker je verdriet en boosheid van tijd tot tijd, dat hebben we allemaal. Het blijft onzeker. Kop op meid. Het gaat vast lukken!