Ik heb de afgelopen 2 jaar 3 miskramen gehad met 10, 6 en 11 weken, en nu ben ik 21 weken zwanger en tot nu toe gaat alles goed, goede 20 weken echo gehad, zag er perfect uit. Maar ik merk dat ik toch nog wel heel veel verdriet heb om de miskramen, vooral nu de maand dec er aan komt, de tweede miskraam eindige op 24 dec en ik zou aankomende dec op 11 dec zijn uitgeteld de laatste keer. Ik weet dat ik blij moet zijn, en dat heel veel meiden met me willen ruilen. Ik ben ook echt blij begrijp me niet verkeerd maar ik ben er gewoon nog steeds verdrietig om. Dat mogen andere natuurlijk niet horen want dan ben je weer ondankbaar enz. Dan natuurlijk niet te vergeten alle zorgen die ik nog heb om deze zwangerschap en bevalling wat in mijn hoofd daar allemaal wel niet mis kan gaan en dat ik ook dit kindje verlies. Herkennen mensen dit en heeft iemand tips om de laatste weken toch nog echt te genieten?
ja ik herken dit wel hoor! ik denk dat het heel goed is om bij je verdriet stil te staan en dit zeker goed te verwerken! Na een bbz raadde de gyn mij aan om 3 maanden niet zwanger te worden maar eerst de bbz te verwerken, anders is de kans op een postnatale depressie groter, volgens hem. natuurlijk gaat iedere vrouw anders met verdriet en miskramen om maar verwerken is wel belangrijk hoor! verdriet mag er zeker zijn hoor en dat heeft niets met je dankbaarheid van deze zwangerschap te maken! Juist door het verdriet om je miskramen te erkennen en te accepteren, maakt het makkelijker denk ik. En daardoor lukt het genieten ook weer beter. sterkte ermee! ps. ik heb in totaal 6 miskramen gehad, waarvan 2 keer bbz
Ja.. Ik ook.. Ik heb 2x en mk gehad.. En het toeval wil dat ik zo ongeveer gelijk loop met de laatste mk.. Scheelt maar een paar dagen. En het blijft terug komen dat verdriet.. De gedachte dat als alles goed was gegaan ons kindje al ruim 1 was geweest en we misschien al wel voor een tweede willen gaan.. Tips heb ik niet voor je. Laat het verdriet maar over je heen komen. Hoort bij het verwerken Sterkte en van harte met deze goede zwangerschap
Dat is echt niet zo gek, hoor. Omdat mijn eerste zwangerschap al heel snel mis ging heb ik er niet zoveel last van, ik moest er alleen rond de uitgerekende datum veel aan denken. Maar mijn zus heeft twee miskramen gehad voor haar eerste kind en in dezelfde termijnen als jij. Zij was pas klaar met haar verdriet om de miskramen toen ze haar eerste dochter in haar armen had. Ik hoop dat dit voor jou ook zo gaat zijn. Je verdriet mag er zijn.
Ik herken het ook. Ik heb 4 (v)mk's achter de rug en ben nu zwanger, morgen 25w. Bij mij overheerst de dankbaarheid en de blijdschap dat het nu goed gaat. Maar de pijn en het verdriet over de verliezen zijn echt niet weg.
Het ik herken wat je zegt. Ik ben net weer zwanger en hoewel ik echt dankbaar ben, overheerst het verdriet om mijn dochtertje en de angst om weer een kindje te verliezen. Door miskraam of later in de zs. ikweet verder ook niet wat je er aan kan doen. Behalve het er laten zijn. Je houdt van je kindjes en je bent bezorgd. Dat is wat een moeder doet, dat is nou juist ook het mooie van moeders Heb je wel dingen waar je van ontpant? Bij mij helpt wandelen, strand en muziek. Liefs en knuff
Hoe weet je zo zeker dat het ondankbaar klinkt als jij jouw gevoel uit in jouw omgeving? Het is heel erg normaal om iemand te herdenken, zeker op momenten dat het goed gaat, en al helemaal als de hormonen door jouw lijf heen vliegen. Ik heb 1 miskraam gehad, en gelukkig goed verwerkt, en nu tijdens mijn zwangerschap geen mixed feelings over. Echter tijdens de eerste verloor ik mijn oma en mijn opa, en tijdens de hele zwangerschap, en na de bevalling, heb ik denk ik wel 100 keer gedacht als oma dit eens kon zien, wat had opa blij geweest, ze hadden dit en dat kunnen doen, waren ze maar hier. Dat is toch ook niet ondankbaar voor het kindje wat wij hebben mogen krijgen? Jij bent nu ook hartstikke blij met het kindje dat op komst is, en herdenkt daarbij de kindjes die niet hebben mogen komen. Heel normaal, maak je er niet druk om en laat het gebeuren, het is eigenlijk heel erg mooi dat jij ze er bij betrekt. Het bevestigt immers dat ze er voor jou geweest zijn, altijd beter dan het ontkennen van een bestaan, verdriet laat zien dat ze er toe doen.
Ik heb ook nu mn dochter er is en ik zelfs nog een keer zwanger mag zijn, nog steeds dat ik soms kindjes van 3-4jaar zie en denk "dat hadden wij ook kunnen hebben, waarom mocht het niet zo zijn".. Maar het slijt straks als je je kibdje in je armen hebt, is het vast al veel beter. En genieten.. Het lijkt me normaal dat de zorgen blijven, maar denk aan hoe goed het gaat, voel de.schopjes, doe anders iets van haptonomie of pretecho