Fijn dat het zo goed gegaan is! Jammer alleen dat het niet uitgepraat is. Kun jij er als dochter niet met je ouders over praten? Ik merk bij mijn schoonouders ook dat als ik iets zeg er weinig tot niks mee gedaan wordt maar wel als m'n man iets zegt. Als het je eigen ouders zijn is praten altijd een stuk makkelijker.
Nou jeetje zeg. Lekker volwassen reactie van je man. Misschien gewoon eens eerlijk en open zijn in plaats van je als een hork te gedragen. En aan wie wordt er getrokken? Juist, het kind. En of de ergenissen te begrijpen zijn , of niet, de reactie van je man had ook ander gekunt . Ik was flink pissig geworden wanneer hij mij en mijn ouders zo voor schut zou zetten. Dus ik snap niks van al die steunbetuigingen.
Ik herken het vooral vanuit je mans oogpunt.. Als mijn kind jengelig is en ik wil het liefst zsm naar huis dan wil ik ook niet dat er aan haar gepulkt wordt! Zeker als ze hangerig is dan vraag ik aan de opa's en oma's om gewoon een aai over de bol te geven of een kusje en dag zeggen.. Dat is meer dan genoeg aan prikkels voor een ziek kleintje.. En zeker als deze opa en oma hem 2x per week zien dan is een keer een knuffel minder heus geen ramp lijkt me! Maar je man had beter gewoon tegen zijn schoonouders kunnen zeggen wat hem dwars zat ipv tegen jouw uit te vallen in het bijzijn van je zoontje!
En heel eerlijk, ik word ook echt kriegelig als iedereen zich ermee 'bemoeit', ook al is het goed bedoeld! Hou je gewoon rustig, kind is al niet lekker en die zit ook heus niet op zoveel prikkels te wachten! Maar goed, is geen reden zo uit te vallen, hij had gewoon moeten zeggen dat hij dit niet wil en of jullie nu kunnen gaan.
Nou zeg, mijn man is dus geen hork! En hij heeft vandaag zijn excuses aangeboden en een gesprek geinitieerd.
Ik snap je frustratie wel maar moet wel toegeven dat ik het een beetje vreemd vind dat ze al een maand oud is en opa en oma haar nog nooit vastgehouden hebben😳
Wel fijn ts dat het min of meer opgelost is maar zou wel tegen je ouders zeggen dat ze er rekening mee moeten houden zodat hij niet zijn excuses aanbied en uitlegt wat hem dwars zit en ze vervolgens zonder er over te praten op dezelfde toer door gaan
Ja, dat moet inderdaad. Weet alleen nog niet hoe, ik geloof niet dat ik ooit tegen kijn ouders heb gezegd dat ze iets MOETEN doen, zo ga ik niet met ze om. Ik zal ze vragen of ze er rekening mee willen houden, dat vind ik persoonlijk al lastig genoeg en kan ik me ook al zenuwachtig om maken.
Ik heb ook zo'n schoonfamilie. En eerlijk gezegd vind ik het heerlijk.. Maar goed onze band is ook gewoon heel erg goed. Ze zijn als ouders voor me. Ik zeg het overigens gewoon als me iets niet bevalt. Misschien voor je man iets om te doen. Z'n mond opentrekken tegen de juiste en het bespreken. Je ouders klinken als lieve leuke mensen..
OW ik lees nu dit.. Je man heeft het dus wel geprobeerd! Misschien kan jij je ouders even een zetje geven?
Ik kan ook heel goed met mijn ouders opschieten alleen zie ik ze 1 keer in de zoveel maanden omdat we erg ver van elkaar wonen. Zodra ik daar ben is mijn dochter ook continue in hun handen.. Mijn man houd haar dan ook letterlijk niet vast, maar hij slikt het gewoon in.. Het blijft hun kleinkind dus natuurlijk zijn ze dol op je zoontje. Je man moet het gewoon doorbijten en geef gewoon aan dat het zijn zoon is en dat je ouders gewoon veel van hem houden..
vraag aan je ouders wat meer afstand te bewaren als je man erbij is. En zeg tegen je man dat ie je ouders wel de kans moet geven gewoon afscheid te nemen. En dat hij moet begrijpen dat hun relatie met jullie kind anders is doordat ze twee keer per week oppassen. Ze zijn gek op jullie kind en laten dat graag merken.
Ik snap je man wel. Ik zou het ook niet kunnen waarderen dat als ik bezig ben met mijn zoon dat de hele familie over mijn schouder meekijkt en als daarna ook nog eens mijn zoon uit mijn handen word gepakt zou ik denk ook wel geïrriteerd reageren. Neemt niet weg dat je man het anders had kunnen aan pakken. Ik denk dat hij of jij of allebei even een goed gesprek met je ouders aan moet gaan. Dan is het voor alle partijen duidelijk.
En tóch zou ik alle moed even bijeen rapen en een goed gesprek aangaan met je ouders. Fantastisch en alle lof voor je man, maar als jullie op dezelfde voet doorgaan gaat het vroeger of later toch weer mis.
Ja, hier ben ik het ook mee eens. Ik begrijp ook echt niet waarom je vriend zo reageert? Het is toch maar 1 dag, kan hij dat dan niet door de vingers zien? Ik heb ook SO die zoals hierboven beschreven wordt "plakkerig" zijn maar who cares zolang mijn zoon het maar niet erg vindt? Wie ben ik om hen dat te verbieden? Als mijn vriend zo zou doen met mijn moeder, dan had hij in de auto de volle laag van mij gekregen. Je hoeft toch geen begrip daarvoor op te brengen? Grootouders mogen toch ook hun eigen zegje hebben over hoe zij met de kleine omgaan. Zoals je zelf zei in je openingspost: bij de ouders gaat het er zus aan toe en bij de grootouders zo. En dat is niet erg.
Super zeg dat je man erover begonnen is! Ook dat hij gewoon zonder jou is gegaan! Alleen jammer dat je ouders er verder niet op in gingen. Misschien voelden ze zich zelf ook ongemakkelijk bij de situatie. Maar ik denk wel dat "de hint" over gekomen is of niet?
Ik vind het ultiem knap van je man dat ie überhaupt is gegaan naar de paasbrunch. Ik zou nooit naar m'n schoonfamilie gaan als m'n man ziek was en niet mee zou kunnen, zeker niet na zo'n confrontatie. Wat ik je verder aanraad is min of meer accepteren dat er waarschijnlijk niet over te praten valt met je ouders. Niet in de zin van een echt gesprek. Ze hebben heus gehoord wat je man heeft gezegd en daar doen ze ook heus wel ergens iets mee, maar echte afspraken maken zal lastig worden. Slimmer lijkt het me om hierover goede afspraken tussen jou en je man te maken. Welke grenzen kunnen jullie het samen over eens worden en hoe ga jij bijdragen aan het handhaven daarvan? Bijvoorbeeld als je man naar het slaapkamertje van je zoon gaat om hem te troosten en aan te kleden, dan niet zelf opstaan om er ook heen te gaan en 'laat ze maar even samen' zeggen als je ouders opstaan om erheen te gaan. Jij kunt (moet?) een enorm grote rol spelen in het managen van je ouders ten behoeve van je man. Het is niet zijn taak om dat allemaal zelf te regelen terwijl jij van de zijlijn toekijkt. En dat kan gewoon organisch, niet door eerst een kringgesprek met elkaar te voeren.
Goede punten heb je daar. Dankjewel Ik moet indd het goede voorbeeld geven en als dat op die manier kan... Thanks!