Ze is geboren!

Na een zwangerschapsduur van precies 37 weken is op 12 april 2014 onze prachtige dochter Nouk geboren! Ze weegt slechts 2245 gram en kent helaas geen beste start. Om het ook een beetje van mij af te kunnen schrijven zal ik hier mijn bevallingsverhaal schrijven.

Donderdag 10 april heb ik een afspraak staan bij mijn verloskundige. Twee dagen eerder ben ik ook al op de praktijk geweest en bleek mijn bloeddruk wat verhoogd te zijn. Nu willen ze nogmaals mijn bloeddruk meten en mijn urine controleren. Dus met een plasje op naar de praktijk. Ik voel me, op een beetje hoofdpijn na, goed. Mijn bloeddruk blijkt weer iets gestegen te zijn, 153/95 en lichte sporen van eiwitten in urine. Ik word meteen doorgestuurd naar het Radboud in Nijmegen. Daar aangekomen word ik aan de ctg gelegd, bloeddruk word gemeten, er word bloed geprikt en mijn urine moet ik inleveren. Ondertussen mijn man gebeld en die is ook onderweg. Uit de controles komt hetzelfde uit als bij de verloskundige. Bloeddruk te hoog en eiwitten in de urine. Ctg zag er verder prima uit. Inmiddels is mijn man er ook en worden we geroepen bij de gynaecoloog. We krijgen een echo en de gynaecoloog maakt zich zorgen. Ons meisje is klein en wordt maar geschat op 2200 gram. Een collega wordt erbij geroepen. Hij beschikt over betere apparatuur. Naar een ander kamertje en daar weer een echo. Ook hij komt tot dezelfde conclusie. Hij schat haar op 2190 gram. Ze heeft een groeiachterstand en daar komen we nu pas achter. De artsen maken zich zorgen en willen mij twee dagen later inleiden. We schrikken ons kapot en weten niet wat we moeten doen. Op advies van de gynaecoloog maken we de afspraak voor de inleiding twee dagen later.

12 april 2014 7.00 uur en we melden ons bij de verloskamers. We zijn rustig en beseffen dat het een lange dag gaat worden! Ik word aan de ctg gelegd en mijn bloeddruk word gemeten. Hij is iets gezakt, wellicht door de medicatie die ik gekregen heb van de gynaecoloog. Ctg ziet er goed uit. Om 11.30 uur word er getoucheerd en zoals gedacht is mijn baarmoedermond niet rijp genoeg. Ik krijg twee tabletjes die ik moet slikken en 3 uur later word er weer gevoeld en krijg ik een ctg. Mijn buik is rustig net als ons meisje. We wandelen wat op de afdeling en zeggen weinig tegen elkaar. Er zit geen vooruitgang in en inmiddels ben ik verbannen naar de kraamafdeling waar ik een kamer deel. Wachten, wachten en wachten. Inmiddels is het 18.30 uur en voel ik geen enkele wee of harde buik. Ik ben alleen moe en wil slapen! Ik krijg weer een ctg en deze is ineens slecht. En dan bedoel ik ook echt slecht. Hartslagje van ons meisje is op sommige momenten zelfs niet meer te registeren. De verpleegster drukt op een belletje en er komen twee andere collega's de kamer ingerend. Ook de gynaecoloog is onderweg. Ik krijg een infuus en ik hoor ze praten over een spoedkeizersnede. Wat gebeurt er, wat gaan ze in vredesnaam doen?! De gynaecoloog gaat op het randje van me bed zitten. Het is niet goed, ons meisje moet nu gehaald worden. Terwijl ze dit zegt ligt ik nog steeds aan het ctg en daar is weer een mooie hartslag op te zien. Ze heeft zich netjes hersteld en de gynaecoloog blijft er drie kwartier bij zitten. Ze gaat overleggen en om 20.00 uur komt ze terug. Ze wil toucheren, ik heb krap 3 cm ontsluiting. Toch best aardig zonder wee of harde buik. Ze durven het aan en stellen voor om mij naar de verloskamers te brengen en mijn vliezen te breken. Ik word goed in de gaten gehouden en als blijkt dat ze het niet aankan wordt het alsnog een keizersnede. Om 20.20 uur worden mijn vliezen gebroken en er is afgesproken mijn geen weeënopwekkers te geven maar te hopen dat mijn lichaam het zelf doet. En dat gebeurt! Om 22.00 uur voel ik druk en vraag aan mijn man om op het alarm te drukken. Gynaecoloog komt en voelt, 4 cm. Godver! Ik kan de weeën moeilijk opvangen en merk dat ik echt persdrang heb. Ik ga langs het bed staan en dit voelt wat prettiger. Om 22.50 uur zegt mijn man dat hij even koffie gaat halen en even wat gaat lopen op de afdeling. Ik snap het, de muren komen op hem af. Ik zucht en kreun alleen verder. Ik kijk op de klok en zie dat het 23.00 uur. Ik sta nog steeds langs het bed en ik voel ineens een enorme kracht opzetten. Ik hang met mijn hoofd naar beneden, steunend op het bed en zie ineens wat haartjes?! Een hoofdje, ik schrik, ik kruip op handen en voeten naar het alarm knopje en begin heel hard te schreeuwen. Om hulp en vooral om mijn man. Waar is die, ik ga bevallen! De zusters en gynaecoloog komen eraan gerend terwijl ik op de gang iemand heel hard hoor roepen naar mijn man dat die moet opschieten. De gynaecoloog kan haar net opvangen en onze man ziet net een paar benen geboren worden. Om 23.09 uur is ze daar. Onwijs snel gegaan en wat is ze mooi. Maar klein, akelig klein. Haar bloedsuikerspiegel is 1,1 en ze wordt vrijwel meteen naar de NICU gebracht voor een infuus. Ik kom ongeschonden uit de strijd, geen knip of hechtingen of scheur. Ik besluit om eerst te gaan douchen en dan mijn man achterna te gaan. Deze is met Nouk mee gelopen. Eenmaal daar op de afdeling zie je dingen die je niet wilt zien. En dan al die piepjes en bellen. Daar ligt ons meisje. Ze is perfect, alleen veel te klein. Inmiddels is het 2.00 uur s'nachts en we zijn gebroken. Mijn man gaat naar huis en ik probeer te slapen.

De volgende dag heeft ons meisje ook een sondevoeding gekregen. Ze is zwak en drinkt haar flesjes niet zelf op. Het is een rustige nacht geweest. Haar bloedsuikerspiegel is inmiddels netjes. Opa's en oma komen langs evenals onze andere twee kinderen. Ze zijn trots om grote broer en zus te zijn! De gynaecoloog komt nog langs en we bespreken de bevalling. Ze zijn tevreden en ik mag maandag naar huis. De kinderarts wil ook nog met ons praten. Ook zij is tevreden en tot onze verbazing mag Nouk met mij mee. We zijn onzeker en we vragen het meerdere keren na. Het kan echt, ze is niet in gevaar.

Maandag 14 april mogen wij beide naar huis. Ik heb een onderbuikgevoel en bespreek dit met mijn man. Ook hij voelt dit en geven dit nogmaals aan bij de verpleging. Onterecht, Nouk doet het goed en ze mag echt mee. We gaan naar huis waar inmiddels de tuin flink versierd is en waar de kraamverzorgster op ons wacht. We gaan genieten! De eerste nacht gaat goed, we hebben als instructies meegekregen dat ze om de drie uur gevoed moet worden en elke ochtend gewogen moet worden door de kraamverzorgster. Inmiddels is het dinsdagavond en ons meisje begint wat geel te zien. We besluiten haar ledikantje naar het raam te schuiven. De flesjes gaan wat moeizamer en als donderdagochtend de kraamverzorgster voor de deur staat is wat ons betreft het verhaal duidelijk. Als blijkt dat ze nog maar 2014 gram weegt en dus flink is afgevallen word er besloten om naar het ziekenhuis te gaan. Weer terug naar de afdeling waar we maandag zijn vertrokken. Ze ziet echt geel en haar bilirubine is te hoog. In de couveuse en onder de lamp dus. Weer aan de sondevoeding. Het hele verhaal begint weer vanaf voor af aan.

Inmiddels zijn we 8 dagen verder en ons meisje ligt nog steeds op de NICU. Ze is met sondevoeding nu weer op haar geboortegewicht en uit de couveuse. Ze ligt in een gewoon bedje. Ze is verder heel tevreden en rustig. Ze drinkt helaas nog steeds haar flesjes niet helemaal op en blijft zwak. Ze moet aansterken en hoelang dit gaat duren durft niemand te zeggen. Ondertussen blijven we op en neer pendelen en is het plannen en regelen om voor opvang te zorgen voor de andere kinderen. Achteraf gezien zijn wij die maandag veel te snel naar huis gestuurd en klopte ons gevoel. Maar dit is allemaal achteraf. Hetzelfde als mijn voorgevoel tijdens de zwangerschap dat er al 'iets' zou zijn. Ik heb bij elk consult bij de verloskundige aangegeven dat ik mijn buik zo klein vond en of dit wel goed was. Dit hebben ze alle tijd afgedaan als onzin en ze hebben nooit geluisterd naar mijn gevoel. Pas twee dagen voordat ik werd ingeleid hebben we gehoord dat ze zo klein was! Ze hebben de placenta onderzocht en de navelstreng en deze bleken beide slecht te functioneren. Dit is dus de reden dat ze zo klein is. Voor nu hopen we dat ze snel aansterkt en echt mee naar huis mag! We missen haar enorm.

 

Dank jullie wel meiden!

 

We hebben geen goeie 20 weken echo gehad. Daar werd een softmarker gevonden, te kleine bovenbeentjes, en hebben toen een GUO gehad. Ook in het Radboud in Nijmegen. Deze was verder goed en heb ik begin maart zelfs een groeiecho gehad op de praktijk bij mijn verloskundige. Daar werd ze geschat, bij een voldragen zwangerschap, op 3800 gram? Ik heb bij elk consult aangegeven dat ik mij zorgen maakte over de groei van mijn buik en dat ze ook best rustig was is mijn buik. Ze zeiden elke keer dat de groei van je buik niets zegt over de groei van je kindje. En ik mij geen zorgen hoefde te maken. Ik heb hier verder nooit extra controles voor gekregen. De verloskundige heeft mij paar dagen geleden gebeld en heb ik haar gevraagd waar het mis is gegaan. Hier kon ze geen antwoord op geven.