Goed.. ik kan me voorstellen dat iedereen zijn kind hier wel in gaat herkennen, maar ik zit er nogal mee en ik heb er dagen bij dat ik er echt helemaal knetter gek van word. Ik heb een fantastische dochter. Een lekker bijdehand kind, best wel vlot met allerlei dingen en erg actief. Heel erg actief. Zo verschrikkelijk actief dat áls ze een keer stil zit, ze dus echt ziek is. Daarbuiten zit ze domweg niet stil. Het enige stille moment is eigenlijk 's nachts, als ze slaapt. Het duurt heel lang voor ze slaapt, omdat ze alles beweegt in bed. Armen, benen, kont, tenen, haren.. het maakt niet uit, als het maar beweegt. Daar houd ze zichzelf ook mee wakker. Zodra ze 's morgens wakker wordt, begint het feest. De hele dag zie ik iets bewegen in mijn ooghoeken. Vaak meerdere dingen tegelijk. Ze zuigt informatie in zich op als een gek en is soms echt met van alles tegelijk bezig. Heel druk dus, maar voor mij vormt het een vorm van chaos ook. Ik kan haar snelheid en bewegelijkheid soms amper bijhouden. Dat klinkt heel flauw, maar ik zit daar echt mee. En ik weet dus ook niet goed hoe ik de rust erin moet krijgen. Voorheen hielp de tv wel wat. Dan kon ze geconcentreerd kijken en bewoog ze niet. Dan werd ze dood en doodmoe en dan begint het weer.. Dan heeft ze ook nog eens de behoefte om enorm tegen me aan te zitten en dus voel ik het ook allemaal nog en dat vind ik echt een heel onprettig gevoel, dat getrek en geschud aan mijn lijf. Ik zeg wel dat ze op moet schuiven, maar dat wil ze niet. Zelfs aan tafel wisselt ze in één minuut met gemak zes keer van zithouding. Het is er spreekwoordelijk ook niet in te rammen. Sinds vier weken draait ze proef op de basisschool, dat zal vast wel meer vermoeid maken, al is het maar twee ochtenden. Met praten en vragen heeft ze hetzelfde. De eerste vraag word gesteld in de eerste wakkere minuut en dat gaat maar door en door. Soms denk ik; ik doe iets verkeerd. En wat ik heel lastig vind is het te delen met anderen, omdat er heel snel wordt gezegd; "die van mij is ook druk". Het gekke is alleen als ik dan die kindjes zie die "ook zo druk" zijn, ik dat echt een verademing vind. Ze stellen veel minder vragen, praten veel minder en zitten veel vaker en langer stil dan mijn dochter. Ik vroeg me af of er hier iemand is die dit herkent en vooral of dit gerelateerd is aan "iets'. Ik zou het zo graag willen kunnen plaatsen, vooral omdat ik aan het einde van de dag zo ongekend leeg ben, zo vreselijk moe van dit alles. Zeker ook omdat ik zelf behoorlijk gevoelig ben en zowieso veel meer rust nodig heb, maar nogmaals; als ik die andere kinderen zie, is dat prima te combineren, maar dit put me een soort van uit. Wat kan en moet ik hier verder mee? Ik heb vandaag echt zo'n moment dat ik er erg doorheen zit en als een berg tegen de vakantie op ga zien die zes lange weken duurt!
kan het vanaf hier totaal niet beoordelen natuurlijk, maar ik herken het alleen van de adhd van mn broertje, het niet stil kunnen zitten en erg actief en veeel praten ...mss kun je je zorgen met je huisarts bespreken of het cb?
mijn eerste gedachte was ook ADHD. ik zou er idd mee langs de HA of CB gaan. het klinkt idd wel erg extreem en kan me voorstellen dat je erdoor heen zit. veel sterkte!
Mijn zoon heeft dit ook. Die zit gewoon nooit stil. Vanmiddag viel het me weer op tijdens even tv kijken. Hij begint met liggen, want hij was moe. En kwartier later zit hij op de grond, nadat hij al diverse zitposes op de bank had gehad. EN eigenlijk zit hij voor de tv op zijn stilst zeg maar. Ook het als hij slaapt beweegt hij steeds. Ook praat hij de hele dag door en vraagt van alles. De meest gekke dingen, is hier niet in af te remmen. Op school is het opgevallen dat hij een druk beweeglijk jongetje is, maar niet dat er meer zou zijn. Wat zegt school over jouw dochter? Maar toch denk ik niet dat hij ADHD heeft. Het is gewoon een erg beweeglijk mannetje. Mijn jongste heeft dit ook. Heb je het al bij CB en/of HA besproken?
Justme: je verhaal klinkt me zo bekendin de oren...hier ook een dochter waar ik soms letterlijk gek van word. Bij mijn weten heeft ze niets,maar stilzitten,zwijgen eens relax zijn staat niet in haar woordenboek. Het lijkt net een duracell batterij die maar niet leeg geraakt. Volgens mijn schoonouders was mijn man als kind ook zo. Sterker nog mijn schoonmoeder beweert dat als hij nu zou geboren geweest zijn dat hij een ADHD kind zou zijn. Ik weet dus vanwaar ze het meeheeft. Ik probeer haar zoveel mogelijk actief te laten spelen. En op momenten dat ik rust nodig heb,de tv of ipad als zoethouder. Meer tips kan ik ook niet geven. Oja met een jaar of 18 groeit dat er wel uit. Bij mijn man toch altans...
Lastig he! En inderdaad, je wordt er erg moe van! Onze oudste is precies hetzelfde verhaal.. Zelfs in d'r slaap ligt ze nog te schoppen tegen de muur, echt vermoeiend gewoon. Zodra er maar 1 oog open is, begint inderdaad het feest wat jij ook noemt. Ook d'r mondje staat geen seconde stil, al is ze op school erg teruggetrokken. Hoe is jouw kind op school trouwens? Kon dat niet opmaken uit je verhaal en ben daar wel benieuwd naar. Ik heb dit al meerdere malen aangegeven bij cb maar ze zeggen dat het de aard van het kind is.. Ze geloven niet dat ze ADHD heeft en ik denk zelf ook niet dat het dat is. Maar ergens zit er wel wat in hoor... Ik kan je in dat opzicht dan ook helaas niet verder helpen om het dus ergens aan te relateren..
Jeetje meid kan me voorstellen dat je op een gegeven moment en het niet meer trekt. Mijn dochter heeft dit niet maar mijn broertje was ook zo. Verbaal heel sterk en veeeel praten, niet stil zitten, als een bezetene door het huis, energie voor 10 en weer vroeg ze bed uit en het begon weer van vooraf aan. Mijn broertje heeft de diagnose ODD met een lichte vorm van autisme gekregen omdat hij ook afweek van de 'normale' drukte van kinderen van die leeftijd. Ga even naar de HA of het CB en geef het aan. Mijn moeder trok het ook niet meer en hij heeft in een speciale opvang voor kinderen met een bepaalde diagnose/stoornis gezeten (van 5 tot ong 6/7 jaar) en dat omdat we laat waren met erachter komen en er niet meer mee om konden gaan. Daarna ging het veel beter!
Hier ook zo'n stuiterballetje... De oudste is erg druk van het moment dat ze wakker word totdat ze gaat slapen het in slaap komen duurt gelukkig niet lang, maar tijdens haar slaap is ze erg beweeglijk. Ze mag in vakanties wel is bij mij in bed, maar dan slaap ik gewoon niet omdat ze continu in haar slaap een andere houding aanneemt... Zeker herkenning met tv kijken continu is het van lig naar zit of hangt ze over de leuning van de bank of op zijn kop. Aan tafel word ik er helemaal simpel van en zit ze meer met haar hoofd onder tafel dan recht op de stoel... Moet ik wel zeggen dat mijn man ook adhd heeft en het vermoeden al langer bestaat dat zij dit ook heeft. We hebben hier sinds 1 jaar een trampoline en dat is voor haar echt een superkoop geweest, ze leeft zich hier echt op uit, als we haar kwijt zijn staat ze te springen zeg maar en dan ook niet gewoon, maar elke seconde een andere pose. Ze wil ook vaak op schoot, of tegen me aan, maar omdat ze geen moment stil zit is dit inderdaad niet lang vol te houden. Wat hier heel erg helpt is duidelijkheid scheppen, we werken met een dagschema met kleuren die ze ook op school gebruiken zo is het elke dag hetzelfde. Verder heel consequent zijn en veel positieve aandacht geven... Aan het eind van de dag ben ik hier ook blij dat ze weer op bed ligt hoor, want het is erg vermoeiend.
Ik herken het, onze jongste twee (de meiden) hebben hier ook last van. Ze zitten werkelijk waar nooit stil en hoppen van de ene activiteit naar de andere. Mijn man heeft ADHD dus ik vrees dat het daar wat mee te maken heeft. We houden het in de gaten maar zolang de schoolresultaten nog goed zijn en ze er zelf geen hinder aan ondervinden laten we het voor wat het is.
Oef! Wat fijn, jullie reacties. Het doet me erg goed te weten dat ik er niet alleen in sta. Ik zie zo vreselijk op tegen de zomervakantie. De vraag over hoe ze op school is; stil en afwachtend Ze ging tot kort geleden bijvoorbeeld naar een gastouder en daar ging ze onder zitten presteren. We hebben daar toen een pedagoog laten komen voor observatie. Maar die zag een meisje dat gewoon erg pienter is en gevoelig. Het vele aandacht vragen wat ze thuis doet, heeft ze op school niet. Ik kreeg onlangs het overdrachtsrapport van de peuterspeelzaal en daar kwam het punt aandacht ook naar voren; geen op- of aanmerkingen. En ook erg afwachtend. Ze vroegen me onlangs of ze al kon tellen. Eh ja, van een tot tien standaard, in het Nederlands en het Engels. Zonder moeite. In de groep vertikte ze om te tellen. We zijn dus al eerder bij een pedagoog geweest. Vier keer in totaal, inclusief de observatie. Daar komt uit dat ze een "normaal" kind is, wel met een behoorlijk ontwikkelingsvoorsprong en we kregen het advies om dat niet al te hard te stimuleren. Gek genoeg zien we dit in groepsverband niet echt heel snel terug. Wel in haar opdrachtjes. Door bijvoorbeeld heel gestructureerd te tekenen. Onlangs moest ze een varkentje inkleuren en met zand beplakken. Daar waar andere kinderen het hele schilderwerk vol met zand hadden gestrooid, had onze dochter het zand alleen onder de voeten, dus op de grond, gestrooid. Die dingen vallen dan op. En ze verveelt zich erg snel en ziet heel veel details. Leg een balletje op het dak voor een week zonder iets te zeggen en haal m weg; ze zal dit dan ook aangeven. Misschien is het goed om eens langs de huisarts te gaan om dit te bespreken. CB hebben we pas het laatste bezoek gehad. Eerder dacht ik dat het wellicht te maken had met haar ontwikkelingsvoorsprong en de frustratie daarin zich niet te kunnen uiten en dat dit zich vertaalde naar haar lichamelijk onrust. Maar nu twijfel ik daar ook aan en weet ik het dus gewoon even niet. De huisarts dus..
Ik zou het gedrag van je dochter niet meteen willen labelen als ADHD o.i.d. En naar de huisarts vind ik wel een hele grote stap(wat ik hier lees als advies), waarom zou je dat doen? Het ene kind is nu eenmaal actiever en ondernemender dan de ander. En jij hebt een actieve dochter. Ik zou allereerst stoppen om haar met andere kinderen te vergelijken. En te accepteren dat ze nu eenmaal actief is en dat jezelf moeite hebt om daarmee om te gaan. Dat kan toch? Mijn dochter 'zit' soms ook op de bank in 10 verschillende houdingen en ze is een ondernemend kind, snel overprikkeld ook. Gek word ik er soms van, vooral als ik zelf moe of onrustig ben. Handig is om te kijken wat jullie allebei nodig hebben. Je dochter een uitlaatklep voor haar energie: lekker spelen in de speeltuin, boswandeling maken, samen zwemmen. Bewust rustmomenten creëren, bijvoorbeeld voorlezen of luistercd opzetten. En zorg voor eigen rust door haar te laten logeren, boek te lezen en afspraak te maken over jou te gebruiken als klimtoestel. Succes!
Lees nu je tweede reactie. Wat verwacht je van een huisarts? Ik lees dat je een ondernemende, beweeglijke en intelligente dochter hebt. Wat is voor jou het probleem? ( oprechte vraag hoor!)
Van wie heb je het advies gekregen het niet te stimuleren? Hier was het advies juist, vraagt ze er om gewoon doen. Onze jongdichts echt mega gevoelig, huilde veel bij nieuwe dingen en was echt hyper thuis. Ze is ook mega pienter en loopt op veel dingen voor. Na een goed gesprek met de juf haf ze ons het advies haar te geven wat ze vroeg. Ze is bij ons de jongste en onbewust behandelen we haar als de kleinste. Dit botste heel erg omdat ze in haar hoofd stukken verder is. De juf adviseerde om haar te laten doen wat ze wil. Wil ze zelf haar drinken inschenken, prima. Wil ze letters schrijven, ook goed. Wil ze ipv een spelletje gaan rekenen is dat prima. Boekje niet voorlezen maar zelf lezen....geen probleem. Ze is nog jong, 4 jaar dus voor ons was dat heel lastig. Op sommige fronten gaat ze nu dr zus voorbij. De eerste week merkte we direct verschil. We gaven aan dat we zo trots op haar waren dat ze al zo groot was en lieten haar zelf bepalen. En nu......hebben we een heel ander kind. Ze is nog wel druk maar als ze uitgedaagd blijft is dat stukken minder heftig. Vandaag hadden ze een optreden op school voor de hele school en ouders. Normaal gesproken had ze het op een huilen gezet. Niet omdat ze verdrietig is want ze vind de dingen waarbij ze voorheen huilde juist leuk. Maar ze gaf dan aan dat de tranen ineens komen en ze ze niet kan stoppen en ze niet weet hoe het komt. Maar vandaag stond ze vooraan met een grote glimlach en met de tips zijn we pas 6 weken bezig. Ben zo blij dat de oplossing hier zo simpel was.
Ik denk ook dat de stap naar een huisarts wat te ver is. Want er is geen probleem, behalve dat jij het niet trekt (en dat snap ik overigens heel goed! Ik heb dat ook met mijn dochter, maar dan op een ander vlak). School is een goede graadmeter. Als ze daar wel redelijk stil kan zitten in de kring en ze springt er niet heel erg uit qua gedrag en/of niveau dan zou ik eerst gaan kijken hoe JIJ kan leren omgaan met haar gedrag en haar gedrag leren kanaliseren. Dat is erg moeilijk voor een peuter/kleuter maar dat is nu investeren en over een aantal jaren zie je als het goed is het resultaat Als ze ouder wordt kan ze op zwemmen, sport, bij vriendinnetjes spelen, zelf naar de speeltuin, fietsen etc. Nu doet ze constant een beroep op jou, natuurlijk word je daar gek van Ben het met Line eens, het accepteren dat ze is zoals ze is en jij daar moeite mee hebt (met haar drukke gedrag), is stap 1. En heel belangrijk, zorg voor je eigen ontspanning!
Ik zou eerlijk gezegd niet zo snel naar de huisarts stappen. Heeft je dochter zelf hinder van haar druk doen/zijn? Vaak helpt een strakke dagstructuur, veel voorbereiden (geen onverwachte dingen) en inderdaad uitdaging. Mijn dochter vind het geweldig eigen taken te hebben, zij zorgt o.a voor de poes, neemt altijd de telefoon op (heel netjes) dat soort dingen. Ze is al vrij zelfstandig en dat stimuleren we ook, ook schrijven en in engels praten vind ze erg leuk.
Ik geloof niet dat we allemaal bedoelen dat naar de HA gaan een teken is dat je kind niet goed is of een stap te ver. Ik vind van niet en dat heb ik met mijn eigen broertje meegemaakt. Dat wil niet zeggen dat ze een stempel krijgt met ze heeft dit of dat maar miss kan een specialist haar eens thuis observeren en adviezen geven. Niks raars mee bedoelt vanaf mijn kant hoor. Het gaat niet alleen om het kind maar ook om de moeder zelf. De moeder kan het gedrag wel moeten accepteren maar soms gaat dat niet zo 1,2,3 en kan iemand anders je miss op andere punten wijzen om mee te handelen etc. Mijn broertje heeft uitiendelijk een gedragsstoornis ontwikkelt waar hij nu nog steeds mee loopt (15 jaar oud nu) omdat andere het niet noodzakelijk vonden hem verder te begeleiden en/of te observeren. Dat wil echt niet zeggen dat jou kindje dat ook doet hoor TS maar als je zelf denkt het niet meer te trekken omdat je de drukte van je dochter erg zwaar vind of moeilijk om mee om te gaan, vind ik het zeker niet erg om naar de HA te gaan en het gewoon even te bespreken
stimuleren is misschien niet het juiste woord, over-stimuleren bedoelde ik. En daarmee bedoelde ze eigenlijk; ruimte geven om ook gewoon kind te zijn. Daar kan ik wel achter staan. Ik bedoel; als ze hier engelse woordjes wil puzzelen of tellen enzo, dat mag van mij. Ik pak het niet af, maar ik ga niet bewust elke dag aan tafel zitten om de boel eens even door te nemen. De huisarts meer omdat ik zelf ook niet goed meer weet waar ik zelf terecht kan met mijn eigen onmacht hierin. Ik heb er op zich geen verwachting van als ik het beter bekijk. Accepteren is een goede. Dat neem ik mezelf ook dagelijks voor, maar zoals ik al aangaf in mijn eerdere post; zelf heb ik dus te maken met een gevoeligheid waardoor ik dus snel overprikkeld ben. Als ik goed in mijn vel zit, voldoende uitgerust (en dat ook kan blijven..), dan gaat het wel beter dan wanneer dit niet het geval is. Ik heb pas nog het boek "het fluisterkind" herlezen. Vooral ook om naar mijn eigen aandeel in het geheel te kijken. En een training mindfulness gehad en dat werkt zeker wel de goede kant op, maar ik vind het nog niet zo gemakkelijk. Ergens laten logeren is voor ons helaas geen optie. Er zijn geen opa's en oma's waar dat zomaar even kan. Niet om zielig te doen, maar als gezin staan we behoorlijk eenzaam in de opvoeding. Alleen in geval van nood is er een opvang. Maar onderling hebben we wel afspraken, zodat we ook aan onze ontspanning toekomen. Soms lukt dat goed en soms door drukte wat minder. Het is gewoon enorm zoeken.
Ts ik snap je gevoel wel hoor, hetvis echt wel lastig. Onze middelste heeft wel vreselijk veel ADHD trekjes. Normaal gesproken komen volwassenen erachter dat ze ADHD hebben als ze zich in hun kind herkennen. Hier is het andersom. Van mijn man weten we het nu 2 jaar en ben toen eens naar de kinderen gaan kijken. Onze middelste is zo veel anders dan haar broer en zusje. Slordig, snel afgeleidt, vergeetachtig, druk. maar zoals ik net schreef, zolang het op school goed gaat doen wij er niks mee. Hoe lastig en vermoeiend het ook is. Anderen kunnen zeggen je pet accepteren hoe ze is maar ik vnd dat wel makkelijk gezegd. Het is vreselijk vermoeiend om haar continue te begeleiden. Natuurlijk hou ik vreselijk veel van haar maar dat betekend niet dat je nooit mag klagen.
Ik heb vandaag het afscheid van mijn dochter op de creche gehad en nu even 4 weken vakantie met ze 2tjes. Ben benieuwd hoe dat gaat want de afgelopen 2 weken was ik al vrij van mijn school en verveelde me kapot.... Nu ben ik bang dat ik het de aankomende 4 weken uiteindelijk weer zwaar ga krijgen aangezien het best een aandachtsvrager van me is en me zwangerschap me afentoe erg veel energie kost pffff haha. Veel familie heb ik ook niet en woon alleen dus weet hoe je je voelt. Hoop als ze naar school gaat dat ze dan wel snel nieuwe vriendjes maakt en daar haar ei kwijt kan enz. Hoop dat het voor jou ook het geval zal zijn!