Sinds onze meid kruipt en zich optrekt tot staan heeft geloof ik iedereen (stil) commentaar op hoe ik omga met stoten, vallen en veiligheid. Iedere keer als er visite is (schoonouders, vriendinnen,vader, schoonzusjes) dan vliegen ze meteen op als ons meisje zich ook maar dreigt te gaan stoten of omvallen. Mijn man en ik zijn daar (misschien tè??) makkelijk in... als ze omvalt in de box is het "hé meisje, gaat het?" en mevrouw huilt niet en speelt gewoon verder. Soms moet ze ook lachen om haar eigen stunts. Van de week zat ze op haar groene loopauto en ze gleed eraf. (haar manier om van dat wagentje af te komen) Boem (zachtjes) op de grond. Mijn tante spoedde zich op mijn dochter af en "oh gaat het en kom maar bij me". Mijn dochtertje dacht "dat is leuk" en begon me toch nep te huilen... Dit soort dingen wil ik dus voorkomen. Als mijn meisje echt valt of zich pijn doet dan troost ik haar meteen en krijgt ze de dikste knuffels en kussen! Dan ook steeds opmerkingen van: "oh, pas op ze zit bij de traptree naar boven." "oh, kijk uit, ze komt met haar hoofd bij de punt van de tafel, dat vind ik toch zo gevaarlijk" "oh, let op ze kruipt met haar hoofd tegen iets aan." Ik ben heus voorzichtig, maar een klein stootje, dat is toch niet zo erg? Zijn wij echt te onverschillig en zien wij niet zoveel gevaar??? Graag hoor ik jullie mening, want ik voel me best onzeker nu... Alvast bedankt. Groetjes shampoo
Nee hoor meid, ze worden groot met vallen en opstaan. Als het echt pijn doet geeft je kindje dit vanzelf aan en kun je haar troosten. Ik ben ook makkelijk als ze valt. Zeg vaak lacherig "o jee, kaboem, sta maar weer op"
wij zijn dan net zo als jullie denk ik, een kind leert van vallen en opstaan en als je direct de kleine pakt of denkt oei dat gaat mis komen dan leert de kleine er ook niks van, wij doen nu vaak als ie valt er even een kusje op en hij speelt weer verder niks aan de hand
Volgens mij hoef je je helemaal niet onzeker te voelen hoor. Jij als moeder ziet heel goed wanneer je kind pijn heeft en jij kunt ook het best de gevaren inschatten. Weet je waar het op neer komt? Je doet het NOOIT goed. Ik ben juist heel paniekerig bij punten en trappen en paaltjes en prikkels en vijvers en bruggen en auto's en en en.... En daar krijg ik dus ook vaak commentaar op. Ik denk dat als ik een club zou oprichten van moeders die van de buitenwereld commentaar krijgen over hoe we met onze kinderen omgaan, ik rijk zou worden van de contributie. (ik ben dus zelf helemaal een bezienswaardigheid met mijn draagdoeken, borstvoeding, samen slapen en Rapley, ik houd het niet eens meer bij hoe vaak ik commentaar krijg) Langs je rug laten gelijden meid. Is het enige wat je kunt doen.
nee hoor.. vind ik niet... als zoonlief hier valt kijkt hij op... en staat ook zo weer op... maar wanneer je schrikt en aaaaaaah roept... dan begint hij te huilen....en dan hoor je ook gewoon echt zo'n aanstellerig huiltje ik kan aan zijn huilen wel horen of het hem echt pijn heeft gedaan of niet, hier zeggen ze ook vaak : pas op hij gaat dit of dat doen.. tja ik heb al 80 keer nee gezegd en hij wil het duidelijk een keer proberen, nou dan probeert hij het maar, weet hij ook hoe dat is... je hoeft de val niet te breken voor je kindje, daar leert het juist door, als je er maar bent bij het helpen opstaan
Nergens voor nodig dat je je onzeker voelt! Hier gaat het net zo, wij hebben ook de instelling "ze leren van vallen en opstaan", maar vooral de opa's en oma's denken daar heel anders over. En dat terwijl ze vroegen met hun eigen kinderen net zo dachten als wij nu .
Ik doe het ook zo hoor, eerste even wachten of er echt iets is. Als ie echt hard is gevallen dan ga ik uiteraard wel kijken en troosten. Maar Thijmen is zo'n stuntmannetje, springen, rennen, vallen, glijden als ik elke keer als er iets is meteen aan kom vliegen dan gaat het ook niet goed. Gewoon doen waar jij je goed bij voelt hoor!
Ik doe het net zoals jij. Als hij valt, wacht ik eerst een paar seconden, en roep ik iets vrolijks (wat doe je nou ei!), om te kijken hoe hij reageert. De ene keer speelt hij vrolijk verder, en de andere keer begint hij wel te huilen. Dan ga ik hem natuurlijk troosten. Maar ik heb het idee dat als je zelf meteen paniekerig gaat lopen doen, je het huilen juist uitlokt. Ze voelen haarfijn je eigen emotie aan hoor... Hier ook zo'n voorzichtige oma die de hele dag 'pas op kijk uit' roept. Vermoeiend af en toe... ze moeten toch met vallen en opstaan groot worden denk ik dan. Anders krijg je van die overbeschermde watjes die niks kunnen hebben.
Overigens ga ik wel tot zijn 16e in de auto achter hem aan rijden als hij naar school fietst En tot zijn 18e blijf ik de hele nacht wakker om hem op te halen uit de kroeg
Zo heb ik dat ook gedaan hoor. Ik zei ook vaak van wat doe je nou of boem op je gat of iets in de geest. En wachte daarna op reactie of het echt zeer had gedaan of niet. En 9 van de 10 x valt het wel mee. Maar ik zie dat ook aan me schoonmoeder die gilt ook al voordat er al iets gebeurt is. Tja het is niet leuk pijn maar je kan niet alles voorkomen ook al wil je dat wel heel graag.
Ik doe het ook zo hoor. Straks gaan ze om elk stootje huilen om aandacht te krijgen en dat wil ik juist voorkomen. Alleen als het echt serieus pijn doen is, troost ik natuurlijk wel.
Ach, alsof je het ook steeds kunt voorkomen. Mijn zoontje weet nu na een maand eindelijk hoe hij vanuit staan naar zitten moeten, tot die tijd hoorde ik constant 'bonk', omdat hij omviel of weggleed. Ja, dan hielp ik hem soms wel even, maar na 5 seconden had hij zich weer opgetrokken, ik blijf niet aan de gang. Ja, ik let verder wel zoveel mogelijk op dat hij niet met zijn hoofd tegen een punt ofzo valt, vingers tussen de deur kunnen komen etc., maar ja, vallen gebeurt nou eenmaal. Als hij valt zeg ik ook vaak 'boem', en gaat het meestal zonder huilen wel goed. En zo'n 2 x per dag valt hij harder en troost ik hem als het pijn doet. Ik ken het wel hoor, dat mensen zo gespannen zitten en constant in willen grijpen en ook weer het andere uiterste, mensen die gewoon nergens het gevaar van in zien, terwijl je al lang ziet aankomen dat hun kind zo gaat vallen. Tja, een beetje gulden middenweg gewoon hier.
Hahaha! Moet altijd zo om jouw stukjes lachen @ts: Ik reageer net zo als jou hoor, maar helaas werkt dat bij ons verwende prinsesje niet. Misschien gaat het ooit nog eens aanslaan. Tot nu toe als ze zich stoot, valt o.i.d dergelijks komt er toch een lawaai uit Binnen de familie wordt ze al de kleine sirene genoemd
en nu effe on topic: Ik vind dat je het goed doet hoor. Zo gaat het hier ook. Hij valt zo dikwijls op een dag, dat is niet meer bij te houden. En meestal doet het hem geen pijn en dan hoor je hem niet. Als hij echt pijn heeft komt hij wel naar me toe (dat is mijn graadmeter) voor een kusje en een knuffel.
Jullie hebben het maar makkelijk met jullie zonen. Mijn dochter word tot haar 30e (of iets korter mocht ze voor die tijd gaan huwen) overal gevolgt en nagegaan
zo gaat dat hier ook hoor... ze worden groot met vallen en opstaan en ook leren ze er wat van... ik kijk ook altijd eerste ven nadat ze gevallen is en zeg dan ook iets vrolijks of ik zeg kom gaan we met de bal spelen... meestal staat ze dan op en is er niks aan de hand.. als ze zich echt zeer heeft gedaan komt ze direct huilens naar me toe voor een dikke knuffel en een kus... dus ach... hier zijn soms ook mensen die steeds zeggen oh pas op, ohjee kijk wat ze nu doet.. dan zeg ik altijd jeetje geef die meid ffe wat ruimte... laat haar lekker... vind dat heel irritant namelijk...
hier precies hetzelfde hoor, van fouten leer je dus vallen is au dus niet nog een keer doen... mijn moeder is ook echt over bezorgd en als ie dan omvalt als ie probeert van zitten naar kruipen te gaan, is ze er als de kippen bij. ik heb juist zo iets van, laat m maar ff op zn snufferd vallen en als ie ECHT huilt, dan grijp ik pas in. doe ook meestal gek als ie zich pijn doet, zo van; 'nah ja zeg, wat doe je nu? gekkie!!' en er een beetje bij lachen en gekke geluiden maken. dat helpt toch beter dan zelf in paniek raken, dat merken ze direct en raken ze nog meer in paniek.