Als ik even naar de toilet ga of naar de keuken begint mevrouw toch een keel op te zetten. Niet normaal meer. En ze gaat net zolang door totdat ik er weer ben. Ik heb al van alles geprobeerd, kiekeboe spelen, af en toe me gezicht laten zien, tegen haar praten. Maar niks helpt, al ze me niet ziet is het brullen geblazen. Ik kan haar natuurlijk niet continu overal mee naar toe slepen. Ze moet ook leren om even alleen te zijn en rustig te spelen in de box. Maar nu gilt ze dus alles bij elkaar, en ik wordt hier echt gek van. Ik kan absoluut niet tegen het gegil en heb soms zin om zelf een potje mee te gillen. Heb haar wel eens gewoon in de box laten gillen en ik ging dan even naar boven om me te kunnen afsluiten van haar gejengel. Hebben jullie misschien tips voor mij? Ik wordt hier zo moe en moedeloos van...
je bedoelt dat echt hoge gegil wat pijn doet aan je oren? Mijn zoontje had dat ook rond 8 maanden (en nu net weer... 11 maanden). Wij hebben toch geprobeerd het zoveel mogelijk te negeren. Moeilijk maar met een weekje wat het wel zo goed als over. Nu hebben we weer hetzelfde gedaan en het lijkt erop dat het weer gewerkt heeft.. gisteren de hele dag met hem geweest en niet één keer gegild!
Heel fijn voor je oren ja! 'Gewoon' negeren (is erg moeilijk!) We waren na ong 2 weken er weer vanaf.
Misschien vind je dit heel raar hoor...maar ik heb op tv bij Derek Ogilvie ook gezieen dat een kindje dit deed... Hij raadde toen aan om even aan je kindje uit te leggen wat je gaat doen en vertellen hoe lang je weg blijft enzo... En bij die mensen hielp dat wel...je weet het nooit met tv natuurlijk...maar wie weet helpt het als je tegen je dochtertje verteld dat je even naar de wc gaat en ze weer terug bent...
Hier hielp dat wel. Ik zei altijd: mama gaat even plassen, ik ben zo weer terug! Op een gegeven moment wist ze wat ik ging doen en als ik dat zei dat ik dan ook snel weer terug was. Was dus op een gegeven moment echt over.
Ik zou dat kunnen proberen...maar denk eerlijk gezegt niet dat ze het zal begrijpen.... Maar goed ga het gewoon proberen. Nog meer tips?
gewoon lekker negeren, anders gaan ze je hele dag bepalen. Hier ook veel van die fases gehad, en nog wel hoor. Maar kan moeilijk de hele dag maar op aperepoux (of hoe je het schrijft ) staan wanneer meneertje het wilt dus af en toe moet hi het maar even alleen uitzoeken
Inderdaad vertellen wat je gaat doen, ze zullen het niet snappen, maar op ten duur snappen ze wel dat je even weg bent en ook weer terug bent. Ons zoontje heeft het ook heel erg gehad, maar je merkte wel dat hij het op een gegeven moment snapte dat ik even weg was. Ik doe het nu nog, ik vertel eigelijk alles wat ik doe en hij weet nu dus wat ik ga doen en wandeld mee of hij vind het prima blijftr hij waar hij is maar weet me wel te vinden als hij me zoekt.
Negatief gedrag moet je naar mijn idee wel negeren, want negatieve aandacht is ook aandacht. Ik ben het wel eens dat hoe klein ze ook zijn je moet zeggen wat je gaat doen. Ze zullen de woorden misschien niet begrijpen, maar ze gaan wel linken leggen aan klanken en acties die daarop volgen. Mijn kraamverpleegkundige zei al dat toen zij bij mij was (dus zoonlief 1 dag oud ) dat ik alles moest vertellen wat ik deed dat ze op een gegeven moment echt die linken wel gaan leggen. Tuurlijk is het ook een fase, maar praten en de dingen duidelijk maken is denk ik wel heel belangrijk. Er gebeurd al zoveel in dat het jonge leventje, dat ze op zijn minst wel een uitleg verdienen